ระบบย่อยสลายขั้นเทพ - ตอนที่ 162

บทที่ 162 มีดบินแห่งลี้น้อยสําแดงเดช ซุนฉีถอยล่นอย่างแตกตื่น

หลังจากที่ซุนฉีจากไปอย่างเงียบงั้น นักเลงทั้งห้าก็กุลีกุจอช่วยนักเลงสามคนที่ถูกเจียงฮ่าวอัดลอยลิ่วและตามออกไปแบบติดๆ

ฉากที่เกิดขึ้นนี้แม้แต่เจียงฮ่าวเองก็ไม่คิดว่าซุนฉีจะขี้ขลาดขนาดนี้

ส่วนคนอื่นนั้นเมื่อเห็นซุนฉีและเจียงฮ่าวไม่ได้ต่อสู้กัน พวกเขาก็ล่มเลิกความคิดที่จะหนีไปตามคําพูดของเจียงฮ่าวก่อนหน้านี้ในทันที

และเป็นตอนนี้ที่ทุกคนรู้สึกยกย่องนับถือเจียงฮ่าวขึ้นมาจับใจ

แต่กับหลี่หยวนนั้น ในตอนนี้เขาได้เพียงยืนนิ่งอย่างโง่งม

เขาหวังพึ่งซุนฉีในการแก้แค้นของเขาอย่างมาก

แต่ใครจะคิดว่าซุนฉีนั้นยอมรับความพ่ายแพ้ไปตั้งแต่ยังไม่ลงมือสู้ด้วยตัวเองซ้ํา

และเป็นตอนนี้เองที่เขาแสดงท่าที่ร้อนลนออกมา

เขารีบเข้าไปจับซุนฉีเอาไว้และพูดออกมา

“หัวหน้ากลุ่มซุนฉี คุณจะไปไหน พวกเราทําข้อตกลงไว้แล้วไม่ใช่เหรอที่ว่าพอผมจ่ายเงินให้แล้วคุณก็จะช่วยสั่งสอนเจียงฮ่าวน่ะ”

ด้วยความร้อนรน หลี่หยวนพูดทุกอย่างออกมาอย่างหมดเปลือก

แน่นอนว่าทุกคนต้องได้ยิน

และนี่เองทําให้สายตาของทุกคนไปตกอยู่ที่หลี่หยวนพร้อมกัดฟันของตนออกมาด้วยความเกลียดชัง

“ไม่จริงน่า” “โอ้ ว้าวววว เรื่องทั้งหมดเป็นเพราะไอ้เวรนี้นี่เอง”

เมื่อซุนฉีได้ยินดังนั้นเขาก็ได้หันกลับมาทันที และเริ่มใช้สายตาเองตนตอบโต้หลี่หยวน

นั่นก็เพราะถ้าให้พูดกันจริงๆแล้วเป็นเพราะคนๆนี้ที่บอกว่าเพื่อนร่วมชั้นของตนนั้นเป็นแค่หมูอวดดี หากเขารู้ว่าเป็นคนที่เปรียบได้ดั่งพระเจ้าแบบนี้มีหรือที่เขาจะไม่กลัว

หลังจากสบกับสายตาของซุนฉีเข้าไป หลี่หยวนก็ยังไม่รู้ตัวว่าไม่อาจขวางกันการจากไปของซุนฉีและพวกไปได้อีกต่อไป

“หัวหน้ากลุ่มซุน รีบๆฆ่ามันแก้แค้นให้กับฉันสิโว้…”

“ผลั่ก”

“อัว…”

เพียงหนึ่งลูกเตะ หลี่หยวนอ้วกออกมาในทันที

ในตอนนี้ หลี่หยวนนอนล้มกลิ้งไปกับพื้น

เขาใช้มือกุมท้องตัวเองและร้องครวญครางออกมา

ซุนฉีได้จ้องมองไปยังกลุ่มคนในห้องด้วยสายตาที่โหดร้าย ก่อนที่จะหันกลับไปเพื่อในทุกคนออกจากประตู

เป็นตอนนี้ที่เจียงฮ่าวแสดงออกมาด้วยท่าที่ไม่มีความสุขเมื่อเห็นซุนฉีกําลังจะหนีไปโดยไม่คิดแม้แต่จะสู้

เขาได้หันหลังกลับไป หยิบตะเกียบขึ้นมาคู่หนึ่งจากโต๊ะก่อนที่จะทักษะมีดบินที่พึ่งจะได้รับมา

แขนของราวกับกลายเป็นภาพเลือนลางอยู่ชั่วครู่หนึ่ง พร้อมตะเกียบที่หายไปจากอ

“เฟี้ยวววว”

“ปั๊ก ปั๊ก”

หลังจากเสียงแหวกอากาศของบางสิ่ง ตะเกียบสองแท่งก็ได้ปรากฎอยู่ที่ประตูที่ซุนฉีกําลังจะเอื้อมมือไป

ตะเกียบทั้งสองเกือบจะปักเข้าไปในประตูเหล็กจนเกือบจะมิดด้าม มีเพียงส่วนที่ใช้จับคืบเท่านั้นที่ยังคงสั่นไหวอยู่ด้านนอก

เป็นตอนนี้ที่ซุนฉีเคลื่อนไหวช้าลงจนนิ่งไป ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความตกตะลึงก่อนที่จะสะดุ้งจนเอามือออกจากที่จับประตูอย่างรวดเร็ว

ในเวลาเดียวกันนั้นเอง ทุกคนที่ได้ยินเสียงก็ได้หันไปดูที่ประตูในทันที

และเมื่อพวกเขาได้เห็นว่ามีตะเกียบเกือบทั้งแท่งได้ปักไปที่ประตูเหล็ก ใบหน้าของทุกคนเต็มไปด้วยความตกตะลึง

เป็นตอนนี้ที่สุ่มเสียงทั้งหมดเงียบหายไป

ทุกๆคนได้หันไปมองที่โต๊ะที่เจียงฮ่าวเดินมาเมื่อครู่นี้ด้วยความยากลําบากประดุจดั่งตะคริวขึ้นคอ

แน่นอนว่าตะเกียบได้หายไป

“เฮือก”

ทุกคนได้สูดหายใจเข้าลึกๆและมองไปที่เจียงฮ่าวด้วยสีหน้าที่ตกตะลึง

“ไม่จริงงงง….. ตะเกียบ… เนี่ยนะ”

“มีดบิน….ลี้คิมฮวง…เหรอ”

“โลกนี้มีวิชายุทธอยู่จริงๆ”

ในตอนนี้เมื่อซุนนี้ได้รีบเร่างมองกลับมาก็ได้พบกับสายตาอันเย็นชาของเจียงฮ่าว เมื่อสบเข้ากับสายตานี้ ทําให้เขานั้นอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเสียวสันหลัง

“คุณหัวหน้ากลุ่มซุน ผมให้คุณไปได้แล้วงั้นเหรอ”

“ที่แห่งนี้เป็นสถานที่ที่คนอย่างคุณนึกจะมาก็มานึกจะไปก็ไปได้อย่างงั้นเหรอ”

เจียงฮ่าวพูดออกมาด้วยน้ําเสียงเย็นชาแต่ดังลั่น

ซุนฉีรู้สึกเกรงกลัวจนร่างกายต้องสั่นเทิ้ม

อย่างไรก็ตาม ซุนฉียังคงเรียกสติกลับมาได้โดยไว

ในวันนี้เขาถูกไอ้เด็กเวรที่อยู่ตรงหน้าคุกคามซ้ําแล้วซ้ําเล่า

นี่ทําให้เขานั้นแสดงท่าทางที่น่ารังเกลียดออกมาในทันที

ซุนฉีจ้องมองไปยังเจียงฮ่าวและพูดออกมาด้วยคําพูดที่ขัดไปจากท่าทาง

“คุณ…ต้องการอะไรอีก”