ระบบย่อยสลายขั้นเทพ - ตอนที่ 160

บทที่ 160 ซุนตกตะลึง

คําพูดของหลี่หยวนได้ทําให้ทุกคนนั้นตื่นตัวยิ่งกว่าเดิม

เมื่อเห็นดังนั้น ซุนนี้ได้ยกคิ้วขึ้นก่อนที่จะยกมือส่งสัญญาณ คนทั้งแปดก็เข้าใจและควักมีดพับปีกผีเสื้อออกมาในทันที

นักเลงทั้งแปดคนในตอนนี้ ทุกๆคนมีมีดปีกผีเสื้ออยู่ในมือพร้อมทั้งขยับไปมาอย่างคล่องแคล่วว่องไวเพื่อเป็นการสะกดนักเรียนในห้องเอาไว้ไม่กล้าทําอะไรบ่มบ่าม

ส่วนนักเรียนห้องแปดเองเมื่อได้เห็นคนเหล่านี้ชักมีดออกมาแล้ว บรรยากาศที่คุกรุ่นก่อนหน้านี้ก็เปลี่ยนเป็นแข็งค้างและกลับกลายเป็นกังวลขึ้นมาแทน

เมื่อเจียงฮ่าวเองที่รับรู้ได้ถึงบรรยากาศจากทุกคนในห้อง เขาก็ได้พูดออกมาในทันที

“เอาน่า ถือว่าฉันขอยอมรับน้ําใจที่อยากจะช่วยฉันเอาไว้ก็แล้วกัน แต่กับพวกแมลงหวี่แมลงวันพวกนี้แล้วไม่ต้องให้พวกนายช่วยฉันหรอก”

เขาได้ยกมือขึ้นห้ามนักเรียนในห้องของเขา และก่อนที่เรื่องจะเลยเถิดไปมากกว่านี้เขาก็ได้พูดออกมา

“พวกนายออกไปก่อนก็แล้วกัน”

ถึงแม้อ้วนน้อยและพวกจะไม่ค่อยอยาก แต่ในเมื่อเจียงฮ่าวออกปากเองขนาดนี้พวกเขาก็ไม่กล้าที่จะขัดเหมือนกัน ในตอนนี้พวกเขาทําได้เพียงยืนดูอยู่ห่างๆเท่านั้น

แต่หากว่าเจียงฮ่าวไม่ไหว แน่นอนว่าพวกเขาพร้อมที่จะเข้าร่วมได้ทุกเมื่อ

คําพูดของเจียงฮ่าวเองก็ได้ทําให้ซุนฉีรู้สึกฉุนขึ้นมา

ส่วนหลี่หยวนนั้น ในตอนนี้เขากลับยิ้มออกมาอย่างมีความสุข

-แข็งแกร่งแล้วยังไง แค่แข็งแกร่งแล้วจะชนะนักเทควันโดอาชีพได้ยังไงกัน

ซุนฉีที่ยังคงยืนนิ่งอยู่นั้นก็ได้จ้องมองเจียงฮ่าวพลางกัดฟันแน่นแล้วพูดออกมา

“ไอ้พวกไม่เห็นโรงศพไม่หลั่งน้ําตา”

“วันนี้ฉันจะทําให้แกต้องจดจําเอาไว้ช่วยชีวิต”

“เล่นมัน”

ซุนฉีพูดออกมาพร้อมออกท่าทาง นักเลงทั้งแปดก็ได้ใช้มีดในมือแทงไปที่เจียงฮ่าวในทันที

นักเรียนที่เห็นถึงกับหน้าถอดสีพร้อมเสียงกรีดร้องด้วยความตกใจ

“เฮ้ย”

“เจียงฮ่าว ระวัง”

อย่างไรก็ตาม ในมุมมองของพวกเขาแล้ว เจียงฮ่าวเหมือนจะตกใจจนทําอะไรไม่ถูก พวกเขาเห็นว่าเจียงฮาวนั้นยืนนิ่งประดุจดั่งมีรากงอกและไม่ไหวติงแต่อย่างใด

เมื่อเห็นแบบนี้ เป็นธรรมดาที่ทุกคนต้องตื่นตระหนก

“ฉิบหายแล้ว เวรกรรม หัวหน้าห้องกลัวจนทําอะไรไม่ถูก”

“ไอ้ฉิบหาย ฉันว่าหัวหน้าห้องเราไม่รอดแน่”

ในตอนนี้ทําคนตื่นตระหนักจนไม่กล้าที่จะมองเจียงฮ่าวเพราะไม่อยากเห็นภาพที่เจียงฮ่าวถูกแทง

“ผัวะ”

ด้วยความเร็วที่เหนือคนธรรมดา เจียงฮ่าวได้แย่งมีดออกมาจากมือของนักเลงคนหนึ่งที่มีผมทอง

หลังจากนั้น เขาได้ใช้หมดหนึ่งต่อยเข้าไปที่ท้องของชายผมทองจนบินออกไป

และก่อนที่คนข้างหลังชายผมทองจะตอบโต้ได้ทัน ทั้งสองก็ถูกกระแทกจนบินตามไป

“ผลัก”

ทั้งสามคนถูกส่งลอยออกไปกระแทกกับโต๊ะกินข้าวที่อยู่ข้างหลังจนแตกหักยับเยินไม่มีชิ้นดี

พร้อมกับเสียงแตกหักของอะไรบางอย่างที่ยังดังจนได้ยินมาถึงตอนนี้

นี่ทําให้อีกห้าคนที่เหลือตกตะลึงจนหยุดนิ่งกับที่

พวกเขาหันไปมองพวกพ้องสามคนที่ถูกส่งบินออกไป เมื่อเห็นสภาพ ร่างกายของพวกเขาสันเพิ่มและไม่ก ล้าแม้แต่จะขยับตัว

เจียงฮ่าวในตอนนี้เองก็ได้ถือมีดปีกผีเสื้อเอาไว้ในมือซ้ายก่อนที่จะจ้องมองไปยังคนที่เหลือ

คนทั้งห้าวิ่งหนีไปในทันที

เมื่อเห็นแบบนี้ มุมปากของเจียงฮ่าวก็ได้ยกตัวขึ้น หลังจากนั้นเขาก็หันไปมองซุนฉี

มือซ้ายของเฉินเฉียงเอง ในตอนนี้ก็ได้ควงมีดไปมาอย่างคล่องแคล่วเสียยิ่งกว่านักเลงทั้งแปดคนนี้ได้สะกดข่มซุนฉีเอาไว้

ฉากที่เห็นนี้ทําให้ซุนเองก็คิดจะวิ่งหนีออกไปเหมือนกัน

คนตรงหน้าของเขาได้ส่งคนของเขาสามคนให้ลอยกลับหลังไปเจ็ดเมตรอย่างง่ายดาย

นี่ทําให้เขานั้นตกตะลึงอย่างที่สุด

นี่มันโลกแห่งความจริงไม่ใช่นิยายหรือละครทีวีไม่ใช่เหรอ หรือว่า…

ซุนนี้ได้มองไปที่เจียงฮ่าวด้วยสีหน้าจริงจังก่อนที่จะพูดคําๆหนึ่งออกมาจากฟันที่กัดแน่น

“…ผู้ฝึกตน”

เมื่อเจียงฮ่าวได้ยิน เขาทําเพียงยิ้มออกมาและไม่ได้พูดอะไรอีก

ที่ข้างหลังเจียงฮ่าวนั้น เมื่อนักเรียนคนอื่นๆได้เห็นฉากนี้ แน่นอนว่าพวกเขาย่อมตกตะลึง

อ้วนน้อยที่ตอนแรกใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความกังวลก็เปลี่ยนเป็นมีความสุขอย่างที่สุด

“ฉันรู้อยู่แล้วว่าลูกพี่ฮาวน่ะเจ๋งที่สุด”