ระบบย่อยสลายขั้นเทพ - ตอนที่ 157

บทที่ 157 ทักษะการควบคุมแมลงระดับสามและความเกลียดชังของหลี่หยวน

เจียงฮ่าวได้เข้าไปในตรอกและตามหมาบ้าทั้งสองตัวอยู่ห่างเขาเลี้ยวซ้ายและเลี้ยวขวาก็ได้เห็นว่าหมาบ้าทั้งสองไปยืนอยู่บ้านหลังหนึ่ง

เมื่อหมาบ้าทั้งสองได้เข้าไปในบ้าน ประตูบ้านก็ได้ปิดลงในทันที

ในตอนนี้เอง เจียงฮ่าวได้ใช้ทักษะรับฟังสายลมในทันทีและเมื่อเขาได้ยินบทสนทนาหนึ่งทําให้เขานั้นตกตะลึงในทันที

นี่ทําให้เจียงฮ่าวถึงกับต้องแผ่กลิ่นไอแห่งความเลือดเย็นออกมาในทันทีประดุจดั่งบรรยากาศในหน้าร้อนแบบนี้มีหิมะตกลงมา

“ป่า ปิงปิงและอันอันกลับมาบ้านแล้ว”

“อา…” “ดีจริงๆที่กลับมากันได้ เร็วเข้า รีบๆให้เสด็กกับลูกๆที่น่าสงสารของป้าอย่าให้พวกมันหิวเป็นอันขาด”

“อย่าให้สองคน(ตัว)นี้ออกไปข้างนอกล่ะไอ้ขยะพวกนั้นกําลังๆตามหาลูกๆของป้าอยู่”

“นี่เป็นเพราะไอ้โง่ตัวเหม็นสามตัว(คน(คู่แม่ลูกที่โดนกันกับตํารวจที่ไล่)นั่นแท้ๆไม่อย่างนั้นล่ะก็ลูกๆของป้าคนนี้คงไม่ต้องหนีหัวซุกหัวซุนแบบนี้”

“ไอ้ขยะสังคมเอ๊ย ทําไมไม่ตายๆไปกันให้หมด ห้ะ”

คําพูดเหล่านี้ทําให้เจียงฮ่าวนึกได้ถึงคอมเม้นต์ที่อยู่ใต้ข่าวที่เขาดูเมื่อเช้าไอ้พวกคนรักหมา

“นี่มันจะไม่รักหมาเกินไปหน่อยรึไง”

“ไอ้พวกนี้ไม่สมควรเป็นคนแล้ว”

ใบหน้าของเจียงฮ่าวในตอนนี้แสดงออกอย่างเย็นชา

เขามองไปยังบ้านหลังนี้พร้อมกับพูดอะไรบางอย่างออกมาเบาๆ

“ในเมื่อแกรักพวกมันมากนักล่ะก็ ฉันล่ะอยากรู้จริงๆว่าพวกมันรักแกมากด้วยรึเปล่า”

เป็นตอนนั้นที่จียงฮ่าวได้หลับตาลงก่อนที่จะเปิดใช้ทักษะควบคุมแมลงในทันทีและในตอนนั้นเองก็บังเกิดเสียงแกรกๆรอบตัวเจียงฮ่าว

เสียงนั้นก็คือเสียงของแมลงหลากหลายสายพันธุ์นับหมื่นตัวที่กําลังเคลื่อนพลกันไปเป็นทางเดียวช่างเป็นภาพที่ดูน่าสะพรึงกลัวอย่างมาก

แมลงนับหมื่นนี้มีเพียงเป้าหมายเดียวเท่านั้นก็คือการตรงเข้าไปในบ้าน

“โฮ่งโฮ่ง โฮ่งโฮ่ง โฮ่ง…”

เป็นตอนนี้เองที่หมาทั้งสองตัวสัมผัสได้ถึงอันตรายและเริ่มที่จะเห่าไม่หยุด

เจ้าของหมาที่ในตอนนี้กําลังเตรียมอาหารให้หมาของตนอยู่นั้นเมื่อได้ยินเสียงหมาทั้งสองเห่าไม่หยุดก็ไม่ได้สนใจอะไรเขาหันไปปลอบหมาบ้าทั้งสองด้วยซ้ํา

“ปิงปิง อันอัน เป็นอะไรไปล่ะเนี่ย”

“หิวเหรอ งั้นก็รีบๆกินนี่เข้าน้า… นี่เนื้อวัวที่ฉันซื้อมาเมื่อกี้นี้เอง”

เป็นตอนนี้ที่คลื่นของแมลงได้โถมกระหน่ําเข้าไปในบ้านจากทุกทิศทาง

ตามมาด้วยเสียงกรีดร้องที่โหยหวนอยากจะบรรยาย

“อ๊ากกกกกก

“ทําไมมีแมลงเยอะแยะขนาดนี้วะเนี่ย”

“ปิงปิง อันอัน”

หลังจากผ่นไปพักใหญ่ เจียงฮ่าวก็ได้เปิดตาตัวเองขึ้นมาและจ้องมองไปยังบ้านที่กําลังมีเสียงกรีดร้องอย่างสุดหัวใจบังเกิดขึ้นอยู่ในตอนนี้มุมปากของเขายกขึ้นในทันทีและเขาก็ได้หันหลังและเดินจากมา

ด้วยทักษะควบคุมแมลงระดับสามของเขานั้นเขาสามารถใช้มุมมองร่วมกับแมลงทั้งหมื่นตัวได้

ภายใต้การโจมตีของแมลงนับหมื่นนี้หมาบ้าทั้งสองได้ตื่นตัวและคลุ้มคลั่งขึ้นมาอีกครั้ง และนี่เองทําให้ภัยพิบัติมาเยือนกับคนในครอบครัวทั้งหกคนทุกคนถูกหมาบ้าทั้งสองโจมตี

และด้วยการที่หมาบ้าทั้งสองนี้ไม่สามารถออกไปจากบ้านได้เนื่องจากประตูถูกล็อคเอาไว้จากด้านในในท้ายที่สุดหมาบ้าทั้งสองตัวนี้เองก็ต้องตกตายภายใต้คลื่นแมลงของเจียงฮ่าวนี้

จุดจบของคนรักหมานั้น ถึงแม้พวกเขาจะไม่ตายแต่พวกเขาก็ถือได้ว่าโดนลงทัณฑ์แล้ว

จะเรียกว่าผลที่ได้ออกมานั้นสมบูรณ์แบบก็ว่าได้

เจียงฮ่าวได้เดินออกจากตรอกไปในตอนนี้เองน้องสาวของเขาก็ได้ถึงบ้านเรียบร้อยแล้วเจียงฮ่าวจึงได้กลับบ้านคนเดียว

ตอนสี่โมงเย็น เจียงฮาวก็ได้มาถึงโรงแรมแกรนด์โฮเตลตามมาด้วยเด็กนักเรียนห้องแปดทั้งหลาย

ด้วยการที่เจียงฮ่าวนั้นได้สั่งอาหารแบบบุฟเฟต์เอาไว้นี่ทําให้ทุกคนต่างก็เดินไปตักอาหารที่ตนชอบแล้วก็มานั่งพูดคุยกันระหว่างกินอย่างสนุกสนาน

หลังจากกินกันเสร็จแล้ว เหล่าเด็กห้องแปดก็ได้กล่าวอวยพรกันไปมา

เจียงฮ่าวเองที่เห็นฉากนี้ก็รู้สึกมีความสุขอย่างมากและเมื่อถึงที่สุดแล้วก็ได้กล่าวคําอวยพรให้กับทุกคนในห้อง

เมื่อเห็นทุกคนในห้องมีความสุขแบบนี้ หลี่หยวนที่ในตอนนี้นั่งอยู่มุมหนึ่งของผู้คนก็ได้เห็นฉากที่ทุกคนราวกับกําลังยกย่องเจียงฮ่าวอยู่

สายตาของหลี่หยวนนั้นเต็มไปด้วยความอิจฉาริษยาและเกลียดชัง

นั่นก็เพราะเขารู้สึกว่าแต่เดิมคนที่ควรจะได้รับความรู้สึกนี้ในวันนี้สมควรจะเป็นเขา