ระบบย่อยสลายขั้นเทพ - ตอนที่ 126

บทที่ 126 แค่ตบใช่ว่าจะจบ

ผู้คุมสอบได้รีบเดินมาหาซิ่วเทียนหลงในทันที แต่เมื่อเห็นสภาพของซิ่วเทียนหลงแล้วก็ต้องนิ่งอึ้งไป

ตอนนี้เขากําลังนึกสงสัยว่าห้องนี้มียุงมากมายขนาดนี้เลยเหรอ

นั่นก็เพราะใบหน้าของซิ่วเทียนหลงในตอนนี้ทั้งบวมตุ่ยและแดงก่ำชําเลือด

เพียงแค่มองก็รู้ว่าโดนยุงกัดอย่างหนัก

แต่เมื่อหันไปมองคนอื่นๆที่ในตอนนี้ยังคงพยายามทําข้อสอบอยู่นั้น แต่กับซิ่วเทียนหลงนั้นเป็นคนเดียวที่ถูกรุมกัด ไม่ว่าใครก็คิดได้ในทางเดียวว่าเลือดของซิ่วเทียนหลงอร่อยมากจนยุงเรียกพวกมารุมกิน

เมื่อได้เห็นสภาพของซิ่วเทียนหลงนี้แล้ว ผู้คุมสอบก็รู้สึกเวทนาขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

แต่ไม่ว่าจะเวทนายังไง แต่นี่คือสนามสอบ มีนักเรียนมากมายกําลังตั้งใจอยู่ในตอนนี้ การกระทําของซิ่วเทียนหลงนั้นส่งผลกระทบต่อพวกเขาอย่างมาก

ในฐานะเป็นผู้คุมสอบแล้ว ไม่สามารถที่จะปล่อยการกระทําของซิ่วเทียนหลงไปได้

“นักเรียน อย่าได้ทําเสียงดังอีก”

“อดทนอีกหน่อยแล้วกัน เธอก็รีบๆทําข้อสอบเร็วๆเข้า ใกล้หมดเวลาแล้ว”

ซิ่วเทียนหลงพยักหน้ารับได้เพียงเท่านั้นด้วยท่าทีสลด

ในตอนนี้ซิ่วเทียนหลงใกล้ที่จะร้องไห้ออกมาเต็มทน

เขาสงสัยอยากหนักว่าวันนี้เป็นวันอะไรกันแน่ ทําไมเขาถึงได้เป็นที่หมายตาของยุงเวรตะไลพวกนี้นัก

เพียงไม่นาน เมื่อหมดเวลา หลังจากที่ผู้คุมสอบได้เก็บกระดาษคําตอบและเดินจากไปแล้ว

มีเพียงนักเรียนผู้เข้าสอบเท่านั้นในตอนนี้ที่กําลังพูดคุยกันและเตรียมที่จะออกจากห้องสอบกัน

เจียงฮ่าวในตอนนี้เองก็เริ่มเก็บของและเตรียมที่จะออกจากห้องสอบแล้ว

เป็นตอนนั้นเองที่มีเสียงโกรธแค้นคํารามออกมาจากด้านหลังของเขา

“หยุดเดี๋ยวนี้”

เมื่อได้ยินดังนั้น ทุกๆคนได้หยุดเท้าและหันหลังกลับไป

เจียงฮวเองก็หันกลับไปด้วยเช่นเดียวกัน

เจียงฮ่าวถึงกับต้องตกใจในสิ่งที่เห็น

ชายคนที่อยู่ข้างหลังเขาในตอนนี้ ใบหน้าของเขาบวมตุ่ยและรอยเกา มันดูแย่ยิ่งกว่าคนที่เข้าไปในป่าอเมซอนและกลับออกมาซะอีก

คนอื่นๆที่เห็นก็ตกใจไม่ต่างกัน

เป็นตอนนี้ที่ซิ่วเทียนหลงได้ชี้หน้าเจียงฮ่าวด้วยความรู้สึกเหลืออด

“ไอ้เวร แกเป็นใครมาจากไหนกันถึงได้กล้าเมินเฉยต่อฉัน”

ถึงแม้คําพูดของเขาจะดูเคร่งเครียดก็ตาม แต่เมื่อเจียงฮ่าวได้เห็นท่าทางของซิ่วเทียนหลงก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า”

เจียงฮ่าวที่อยู่ๆก็หัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่งนี้ทําให้ซิ่วเทียนหลงต้องสับสนเล็กน้อยก่อนที่จะระเบิดความโกรธออกมา

“ไอ้ระยํา จะหัวเราะหาบรรพบุรุษแกรีไง”

ซิ่วเทียนหลงกล่าวคําสาบแช่งออกมาและใช้มือข้างหนึ่งตบไปที่เจียงฮ่าว

เมื่อเห็นฉากนี้ เด็กนักเรียนที่อยู่โดยรอบ ต่อให้เป็นคนที่ไม่รู้เรื่องขนาดไหนก็ต้องรู้ในทันที่ว่าเจียงฮาวกําลังจะโดนตบหน้า

แต่ใครจะไปคาดคิดว่าฉากถัดมานั้นมันกลับกันจนต้องเสียวสันหลัง

สิ่งที่ปรากฏบนสายตาของพวกเขาตอนนี้ก็คือ เจียงฮ่วยังคงยืนนิ่ง ส่วนซิวเทียนหลงปลิวกระเด็น

“อ๊ากกกกก”

เมื่อเห็นฉากนี้ทุกคนทําได้เพียงอ้าปากกว้างออกมา

“ไม่จริงน่า นี่ นี่คือวิชายุทธ…วิทยายุทธ”

“ไอ้ฉิบหาย นี่ฉันไม่ได้มองผิดไปใช่รึเปล่า ตบเพียงหนึ่งครั้งกับส่งคนให้ลอยกระเด็นได้ขนาดนี้”

“เฮ้ออกกก ซิ่วเทียนหลงเจอคนจริงเข้าแล้ว”

ทุกคนในตอนนี้มองเจียงฮ่าวอย่างสะพรึง มีเพียงบางคนเท่านั้นที่จ้องมองเขาราวกับได้พบเจอสิ่งมหัศจรรย์ของชีวิต

ซิ่วเทียนหลงยังพยายามตะเกียกตะกายขึ้นมาจากพื้นด้วยความหวาดกลัว เขาไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้ ถึงจะอยากก็ทําได้แค่เพียงเก็บมันเอาไว้เท่านั้น

“แก แก…”

เจียงฮ่าวได้รู้สึกเบื่อหน่ายจนหาวออกมาเมื่อได้เห็นท่าทีของคนที่พึ่งตบรอยไป เขาหันหลัง และเดินจากไปท่ามกลางการจับจ้องของทุกคน

เมื่อเจียงฮาวจากไป คนอื่นๆต่างก็มองซิ่วเทียนหลงด้วยสายตาที่บ่งบอกออกมาว่าสมควรแล้ว

ซิ่วเทียนหลงเริ่มรู้สึกอึดอัดกับสายตาแปลกๆที่ทุกคนมองมา

“ไอ้เวรเอ๊ย”

ถึงจะโดนหนักแบบนี้ ซิ่วเทียนหลงยังคงมองไปทางที่เจียงฮ่าวพึ่งจะเดินจากไปด้วยความเกลียดชัง ก่อนที่จะเดินออกไปอีกทาง

“…”

เมื่อเขากลับบ้าน เจียงฮ่าวได้เดินกลับเข้าห้องไปหลังจากโดนแม่ของเขาไล่ให้ไปพัก

เขาต้องการเรียนรู้เกี่ยวกับการควบคุมแมลงเพิ่มเติม

เห็นศักยภาพที่ไม่สิ้นสุดจากทักษะการควบคุมแมลงนี้

หลังจากทดลองหลายครั้งแล้ว เขามั่นใจได้ว่าเพียงแค่ทักษะระดับควบคุมแมลงระดับหนึ่งนี้ ทําให้เขานั้นควบคุมแมลงได้เพียงสิบตัวเท่านั้น