ระบบย่อยสลายขั้นเทพ - ตอนที่ 123

บทที่ 123 ยามเมื่อราชาถูกบังคับให้ทําเรื่องชั่วช้า

ในตอนนี้ เจียงฮ่าวทําได้เพียงตอบคําถามนักข่าวไปเท่านั้น

“ไม่ยากครับ ง่ายเลยนะผมว่า”

“ผมใช้เวลาทํา 25 นาทีครับ”

“ก็ไม่ได้มีโจทย์ที่ยากจนคิดไม่ได้นะ ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดผมกว่าน่าจะได้เต็ม

คําตอบของเจียงฮ่าวทําให้เหล่านักข่าวนิ่งอึ้งไปกันทั้งกลุ่ม

และนี่เองทําให้เขานั้นสามารถซิ่งออกมาได้ในที่สุด

“…”

เช้าวันถัดมา เจียงฮ่าวก็ได้เริ่มทําข้อสอบอีกครั้ง

เป็นเช่นเดิม เจียงฮ่าวทําข้อสอบทั้งหมดเสร็จลงโดยใช้เวลาเพียงสามสิบนาทีเท่านั้น และเขาก็ได้รออย่างเงียบเฉียบเพื่อรอกระดิ่งดังและจะได้แฝงตัวออกไปจากโรงเรียนที่เขาเข้ามาสอบ

คราวนี้ เพื่อที่จะได้หลุดรอดจากนักข่าวที่หิวกระหายเขาตั้งใจไว้ว่าเขาจะไม่พุ่งออกไปเป็นคนแรกเหมือนก่อนหน้านี้

อย่างไรก็ตาม เจียงฮ่าวนั้นไม่อาจจะคาดคิดได้ว่าเหล่านักข่าวเองต่างก็พนันกันไว้แล้วว่าเจียงฮ่าวนั้นจะต้องไม่ใช่คนแรกที่ออกจากโรงเรียนแบบเมื่อวาน

“ฉันว่าราชาข้อสอบนั้นจะต้องออกมาก่อนเป็นคนแรกแน่ๆ”

“ฉันก็ว่าอย่างนั้นนะ”

“ไม่หรอก ต่อให้เขาเสร็จเป็นคนแรกจริงฉันว่าเขาต้องออกมาพร้อมเด็กคนอื่นแน่ๆ เพราะเขาโดนเราดักไว้สองรอบแล้ว”

“…”

ไม่นาน เสียงกระดิ่งแจ้งเตือนหมดเวลาการทําข้อสอบก็ได้ดังขึ้น เหล่านักเรียนที่เข้าสอบเริ่มวางปากกาและทยอยออกจากห้องสอบด้วยท่าทางยอมแพ้ในชีวิตที่ละคนสองคน

ที่ด้านนอก นักข่าวได้เตรียมตัวที่จะไล่ล่าเข้าหาราชาของเขาแล้วเช่นเดียวกัน พวกเขาเขาใช้ขาต่อกล้องเพื่อมองหาราชาของพวกเขาจากมุมสูงด้วยซ้ำ จนเหล่านักเรียนเริ่มสงสัยกันว่าเหล่านักข่าวกําลังมองหาอะไรกัน

เจียงฮ่าวเองที่ได้หยุดรอจนกว่านักเรียนคนอื่นแล้วเลือกที่จะเดินปะปนออกมา ในตอนแรกที่ออกมาแล้วเห็นเหล่านักข่าวพยายามมองหาอะไรบางอย่าง เขาก็นึกสงสัยเช่นเดียวกันว่าคนพวกนี้กําลังมองหาอะไรกันแน่

ทันใดนั้นเอง เจียงฮ่าวก็ราวจะนึกออกว่านักข่าวเหล่านี้กําลังมองหาอะไร และนั่นทําให้หน้าของเขานั้นแสดงออกมาราวกับว่าได้เห็นภูติผีวิญญาณตามติด

“ไอ้ฉิบหาย ไม่จริงน่า อย่าบอกว่าหาฉันเหรอ”

เมื่อคิดได้ดังนั้น สัญชาตญาณของเขากําลังร่ำร้องว่า ใช่

นักเรียนออกไปพร้อมกันนับหมื่นไม่ถูกไม่ถาม จะมาเจาะจงถามเขาทําไมกัน

เมื่อคิดได้ดังนั้น เจียงฮ่าวได้รูปนําฮัดของเสื้อของเขาขึ้นมาคลุมหัวในทันที เพื่อที่จะได้แฝงตัวออกไปได้อย่างเงียบงัน

อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาได้ก้าวเดินออกจากประตูโรงเรียนไป เขาก็ได้ไปเจอกับนักข่าวสาวคนหนึ่งที่ราวกับจะดักรอเขาอยู่ตรงหัวมุมพอดี

“มาตรงนี้เร็วๆเข้า เขาอยู่นี่”

เมื่อนักข่าวสาวเห็นหน้าเจียงฮ่าว เธอได้รีบตะโกนจนดังลั่นในทันที

เป็นตอนนั้นเองที่เหล่านักข่าวคนที่เหลือหันควับมาราวกับฉลามที่ได้กลิ่นเลือด พวกเขารีบกุลีกุจอมาในทันที

เจียงฮ่าวเองที่ไม่ได้คิดว่าก็ต้องนิ่งแข็งค้างอย่างตกใจไปเลยทีเดียว

“เวรล่ะ”

อย่างที่คาดไว้ในตอนนี้เขาโดนรุมล้อมไปด้วยนักข่าวอีกครั้ง แถมครั้งนี้คือท่ามกลางเหล่านักเรียนอีก

“นักเรียนเจียงคะ นักเรียนเจียงพอจะตอบคําถามพวกเราหน่อยได้ไหมคะว่าสอบครั้งนี้คุณคิดว่าเป็นยังไงบ้างแล้วใช้เวลาไปเท่าไหร่”

“นักเรียนเจียงครับ คุณคิดว่าข้อสอบวิชานี้คุณจะทําได้กี่คะแนนครับ”

“…”

“เอ่อ ก็ค่อนข้างง่ายนะครับ”

“ห้ะ เอ่อ ถ้า ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดก็คงจะเต็มล่ะมั้งครับ”

“…”

โดยไม่หยุดพัก เหล่านักข่าวยังคงกระหน่ำถามคําถามไปยังเจียงฮ่าวอย่างหิวกระหาย และภายใต้การเริ่มยื้อแย้งของนักข่าว เจียงฮ่าวก็ได้อันตระธานหายไปอีกครั้ง

เพียงชั่วพริบตา ก็ถึงการสอบรอบบ่าย

การสอบสุดท้ายของวันนี้คือภาษาอังกฤษ

เจียงฮ่าวทําเสร็จในสามสิบนาที

และนี่เองก็เป็นอีกครั้งที่เหล่านักเรียนผู้เสอบก็ได้เห็นว่าเจียงฮ่าวผู้นี้ไม่มีอะไรที่จะทําและฝุบลงหลับไป

“ไอ้ฉิบ…หมอนี่ถอดใจเร็วโคตร”

“ไม่จริงน่า คงไม่ใช่ว่าเขาทําเสร็จหมดแล้วหรอกนะ”

“อิ่มมมม มันก็แค่ทําเป็นเด่นนั่นแหล่ะ”

“…”

ทุกๆคนในตอนนี้ต่างก็จ้องมองเจียงฮ่าวด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ทั้งดูถูก สงสัย และหมดกําลังใจ

และนี่รวมถึงผู้คุมสอบที่ค่อนข้างจะสนใจในการกระทําของเจียงฮ่าวเป็นพิเศษ

แต่เมื่อมั่นใจว่าเจียงฮ่าวนั้นทําเสร็จแล้วและไม่มีท่าที่จะเล่นตุกติกแต่อย่างใด พวกเขาจึงเลือกที่จะปล่อยผ่าน

เป็นตอนนี้ที่เจียงฮ่าวนั้นกําลังจะฝูบหลับไปบนโต๊ะจริงๆ

ตอนนั้นเอง เก้าอี้ที่เขานั่งอยู่นั้นก็โยกไหวไปเล็กน้อย

เจียงฮ่าวเองรู้สึกประหลาดใจขึ้นมาจึงได้ลองเหลือบตาลงไปมองก็พบผู้เข้าสอบคนหนึ่งได้เตะมาที่เก้าอี้ของเขา

เจียงฮ่าวเหลือไปข้างหลังก็พบว่านักเรียนที่อยู่ข้างหลังเขานั้นเหมือนจะต้องการอะไรบางอย่าง

และดูจากท่าทางแล้ว เขาบ่งบอกได้ว่านักเรียนคนนี้ต้องการที่จะลอกข้อสอบเขา