ระบบย่อยสลายขั้นเทพ - ตอนที่ 122

บทที่ 122 มีเพียงยากและยากยิ่งกว่ายาก

เจียงฮ่าวได้รีบพุ่งออกมาด้วยความเร็วที่น่าประหลาดใจ และมีเพียงเจียงฮาวคนเดียวเท่านั้นที่รีบวิ่งออกมาที่ประตูของโรงเรียน ส่วนกับคนอื่นนั้น พวกเขาเดินออกมาจากห้องสอบอย่างช้าๆ ทีละคนสองคน

เมื่อเจียงฮาวได้เป็นคนแรกที่ก้าวออกไปยังประตูของโรงเรียนนักข่าวจํานวนหนึ่ง ที่กําลังดักรอทําข่าวอยู่นั้นก็ได้รีบพุ่งมารุมล้อมเจียงฮ่าวอย่างรวดเร็วเช่นเดียวกัน

“ขอโทษนะ เธอเป็นผู้เข้าสอบด้วยรึเปล่า”

“ขอสัมภาษณ์หน่อยได้ไหมคะว่าการสอบเข้าวิชาภาษาจีนในครั้งนี้มีความยากง่ายมากน้อยขนาดไหน”

“คุณคิดว่าจะได้คะแนนสอบสักกี่คะแนนครับ”

เจียงฮาวพยักหน้ารับสัมภาษณ์ด้วยท่าทีสุขุม

“ข้อสอบที่ใช้สอบเข้าวิชาภาษาจีนในครั้งนี้นั้นผมว่าค่อนข้างง่ายเลยนะครับ ผมใช้เวลาทําข้อสอบเพียงสามสิบนาทีเท่านั้น ส่วนเรื่องคะแนนนั้นผมว่าคงได้สัก 145 คะแนนไม่ก็เต็มไปเลยนั่นแหล่ะครับ”

เพียงสิ้นสุดคําสัมภาษณ์ของเจียงฮ่าว เหล่านักข่าวและตากล้องต่างก็ทําตาปรือกันเป็นแทบพลางคิดออกมาคล้ายๆกัน

คําถามปีนี้มันจะง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ

ไม่นาน ทุกคนก็เริ่มตั้งสติได้และเริ่มคิดถึงความเป็นไปได้หนึ่งขึ้นมา

“ หรือว่าเราจะเจอพวกหัวกะทิ”

เมื่อคิดได้ดังนั้น เหล่านักข่าวได้หลี่ตาลงมองและแย่งกันสัมภาษณ์ในทันที

หลังจากยื้อยุติฉุดกระชากกันพักหนึ่ง ในที่สุดพวกเขาก็ตัดสินใจจ่อไมค์ทั้งหมดไปตรงหน้าของเจียงฮ่าว

“ขอโทษนะคะ คุณเป็นนักเรียนของโรงเรียนไหนเหรอคะ”

“ขอทราบเกรดของคุณก่อนหน้านี้ได้ไหมครับ”

หลังจากผ่านไปพักใหญ่ เจียงฮ่าวก็ได้หลุดพ้นจากนักข่าวที่กําลังบ้าคลั่ง

ภายใต้สายตาอันกระตือรือล้นของนักข่าวนั้น เจียงฮาวรู้สึกกลัวขึ้นมาจริงๆ เขารีบวิ่งกลับบ้านโดยไม่คิดจะหันหลังกลับมามองเลยแม้แต่น้อย

นักข่าวกลุ่มนี้จะบ้าเลือดเกินไปแล้ว

อย่างไรก็ตาม เขานั้นไม่ได้รับรู้เลยว่าแม่ของตนนั้น ในตอนนี้กําลังจ้องมองมาที่เขาด้วยความภูมิใจแบบสุดๆ

เพียงไม่นาน นักเรียนกลุ่มถัดไปก็ได้ออกมาจากโรงเรียนที่เป็นสนามสอบ

แต่ว่าถ้าทางของพวกเขานั้นช่างแตกต่างจากท่าทางของเจียงฮ่าวอย่างสิ้นเชิง

ท่าทางผิดหวังได้ปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าอย่างเห็นได้ชัด แทบยังปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าของทุกคน ความต่างที่เหล่านักข่าวเห็นได้นั้นคือ ผิดหวัง ผิดหวังน้อย และผิดหวังมากชนิดที่ว่าราวกับจะร้องไห้

เมื่อเห็นนักเรียนกลุ่มนี้ออกมา นักข่าวก็ได้รีบเข้าไปสัมภาษณ์ในทันทีเผื่อว่าเขานั้นจะได้เนื้อหาข่าวใหม่ๆขึ้นมา

“ขอถามได้ไหมคะว่าขอสอบเข้ามหาวิทยาลัยวิชาภาษาจีนปีนี้มีความยากมากน้อยขนาดไหน”

“ยากเหรอ…จะไม่ยากได้ยังไงกัน ผมเขียนคําตอบได้ไม่ทุกข้อเลยด้วยซ้ํา”

“ไอ้ฉิบ…ผมก็เหมือนกันไอ้ข้อสอบ… เฮ้ออออ ผมรู้สึกว่าข้อสอบเข้าในครั้งนี้ยากที่สุดในรอบสิบปีเลยด้วยซ้ํา”

“พระเจ้าทรงโปรด ปีนี้ชะตาของฉันก็ไม่มีอีกแล้วสินะ”

เหล่านักเรียนผู้เข้าสอบทุกคนนั้น ในตอนนี้แทบจะก่นด่าคนออกข้อสอบให้เหล่านักข่าวเห็นกันแทบจะถ้วนน่า นี่ทําให้เหล่านักข่าวนั้นต่างก็แสดงสีหน้าที่โง่งมออกมา

ไม่ใช่ว่านักเรียนคนแรกที่ออกมานั่นก็ทําข้อสอบชุดเดียวกันหรอกเหรอ

แล้วเขานั้นไปเอาความมั่นใจมาได้มากมายขนาดไหนกัน แถมยังมั่นใจมากว่าต้องได้ไม่น้อยกว่า 145 คะแนน

แล้วทําไมกับนักเรียนกลุ่มนี้ถึงได้มีบรรยากาศต่างกันมากมายขนาดนี้ได้

ตอนแรกพวกเขาเองก็คิดเพียงว่าอาจจะไปเผลอสัมภาษณ์คนที่เรียนไม่ดีหรือไม่ก็พวกที่เป็นจุดล้มเหลวแห่งการศึกษา พวกเขาจึงได้ตัดสินใจสัมภาษณ์ผู้เข้าสอบคนอื่นแบบสุ่มๆดู

แต่นักข่าวทุกคนนั้นกลับได้คําตอบที่จะเป็นบทสรุปของข้อสอบวิชาภาษาจีนนี้มา

หากให้พูดสรุปในหนึ่งคํายาก

หากให้พูดสรุปในสองคํายากมาก

หากให้พูดสรุปประโยค นั่นก็คือ ยากเสียยิ่งกว่ายาก

และในตอนนี้ ทุกคนก็ได้นึกถึงท่าทีอันนิ่งสงบและเบิกบานของเจียงฮ่าวแล้ว พวกเขาตั้งสมติฐานไว้สองข้อ

ข้อแรก เจียงฮ่าวคือนักเรียนขั้นเทพ

ข้อสองเจียงฮ่าวคือนักเรียนที่เสียสติเพราะข้อสอบ

ช่วงบ่าย สอบวิชาเลข

เจียงฮ่าวยังคงเป็นคนแรกที่ออกจากโรงเรียน เมื่อนักข่าวได้เห็นเจียงฮ่าวอีกครั้งก็ถึงกับต้องนิ่งอึ้งไป

พวกเขาในตอนนี้จดจําเจียงฮาวได้ถึงขั้นฝังลึกในดวงใจ

หลังจากมองกันด้วยสายตาที่นิ่งเงียบอยู่นาน พวกเขาก็เริ่มพุ่งเข้าหาเจียงฮ่าวอย่างสุดกําลัง

“ขอถามได้ไหมคะว่าข้อสอบเลขปีนี้เป็นยังไงบ้าง”

“พบข้อสอบที่ยากจนแก้ไม่ได้รึเปล่าครับ แล้วคุณคิดว่าจะทําได้กี่คะแนน”

เจียงฮ่าวไม่คิดว่าตัวเองจะต้องเจอกับเหล่านักข่าวอีกครั้งในระหว่างออกจากโรงเรียนที่สอบ

เมื่อได้เห็นเหล่านักข่าวที่หิวกระหาย…ดวงตาที่ราวกับเห็นเนื้อชิ้นโตเมื่อจ้องมองมายังเขา เขาก็ได้บังเกิดความกลัวขึ้นมาและพบว่าคนกลุ่มนี้คือนักข่าวเมื่อตอนสอบคาบเช้า

ก่อนที่จะได้ตัดสินใจวิ่งฉากหลบออกไป เขาก็ถูกรุมล้อมจนไม่มีทางให้เขาถอยได้แล้ว