ระบบย่อยสลายขั้นเทพ - ตอนที่ 113

บทที่ 113 สองทางเลือกหนึ่งผลลัพท์

“ไม่เล่นแล้วโว้ย”

หยางชวนเว่ยได้หันกลับไปและเตรียมที่จะเร่งจากไป

“หยุด”

เจียงฮ่าวตะโกนออกมาดังลั่น

หยางชวนเว่ยได้หันมาหาด้วยความโกรธ เขาชี้ไปยังซุนโจวและพูดออกมาอย่างโกรธเกรี้ยว

“เจียงฮ่าว คนของฉันเป็นอย่างนี้แล้ว แกจะเอายังไงอีก”

เจียงฮ่าวจ้องมองไปยังซุนโจวด้วยท่าที่ไม่แยแสและพูดออกมาอย่างสุขุม

“อะไรของนาย แค่นี้ก็ไม่อยากแข่งแล้วเหรอ”

“ก็ได้ ฉันมีทางเลือกให้นายสองทางเลือกหนึ่งคือการหาคนมาลงแทนแล้วแข่งกันต่อ อีกหนึ่งคือยอมรับความพ่ายแพ้แล้วทําตามที่พูดซะ”

เมื่อหยางชวนเว่ยได้ยินดังนั้นแล้ว เขาหันไปดูคนในทีมที่อยู่ข้างหลังที่ในตอนนี้ต่างก็หมดควา มั่นใจที่จะชนะไปหมดแล้ว

ฝ่ายตรงข้ามแข็งขนาดนี้ พวกเขาจะเอาอะไรไปกระเทาะได้กัน

แถมแข่งต่อก็ยิ่งอับอายมากกว่าเดิมแน่ๆ

“ซิ่วคุน ให้เงินพวกมันไปซะ” “ไปได้แล้ว”

ข้างหลังของหยางชวนเว่ยนั้น คนในทีมคนหนึ่งได้นํากระดาษสีแดงปักหนึ่งออกมา และยื่นไปให้หลิวเปิยวด้วยสีหน้าที่เจ็บปวด

หลิวเปียวเองก็รับกระดาษปักนั้นมาด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส

หยางชวนเว่ยยิ่งเห็นก็ยิ่งเต็มไปด้วยความเดือดดาล เขาหันหลังและจากไปพร้อมกับซุนโจว

หยางชวนเว่ยที่ในตอนนี้กําลังพยุงซุนโจว ในขณะที่จะจากไปนั้น เขาได้หันมามองเจียงฮ่าวราวกับงูพิษที่แค้นเคือง

เจียงฮ่าวเองที่สัมผัสได้ก็ได้มองกลับไปยังซุนโจวเช่นกัน

แต่ถึงกระนั้น ตอนนี้ซุนโจวและพวกได้ออกไปกันแล้ว

หยางชวนเว่ยและพวกได้จากไปอย่างรวดเร็วราวกับมีหางจุกอยู่ที่หว่างขา ส่วนหลิวเบียวและพวกนั้นแสดงออกมาด้วยท่าทางที่มีความสุข

“อาจารย์ สุดยอดดดดดดดดดดดดดดดดดที่สุดเลยยยยย”

เจียงฮ่าวได้มองตามซุนโจวไปพร้อมขมวดคิ้วเล็กน้อยโดยไม่ใส่ใจคําเยินยอจากหลิวเปียวแต่อย่างใด

แค่นักกีฬาประจําจังหวัดนั้นไม่ใช่คู่มือเขาอย่างแน่นอน

“อาจารย์ คืนนี้พวกเราไปเลี้ยงฉลองกันดีกว่า”

หลิวเปียวพูดออกมาด้วยหน้าตาที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น พร้อมทั้งคนอื่นๆในทีมก็มองเจียงฮ่าวด้วยสีหน้าแบบเดียวกัน

เจียงฮ่าวหันไปมองทุกคนและยิ้มออกมาและส่ายหัวไปเล็กน้อย

“พวกนายไปกันเองเถอะ ฉันไปไม่ได้นะ ที่บ้านรอฉันอยู่”

“แต่จําไว้ว่าต้องระวังตัวเอาไว้ล่ะ”

เมื่อหลิวเปียวได้ยินดังนั้นก็พยายามชวนอีกครั้งแต่เจียงฮ่าวก็ยังปฏิเสธและตรงกลับบ้านไป

เจียงฮ่าวได้กลับถึงบ้านตามปกติในทันทีที่เขาเปิดประตูเข้าไปนั้น เขาก็ได้ยินเสียงแม่ของตนกําลังพูดอยู่กลับใครบางคน

เจียงฮวเองก็สงสัยไปเล็กน้อย พร้อมทั้งสงสัยว่าวันนี้บ้านของตนมีแขกด้วยอย่างนั้นเหรอ

เจียงฮ่าวได้เดินเข้าไปด้วยท่าทีสงสัย

ในบ้านตอนนี้เมื่อแม่ของเจียงอ่าวได้ยินเปิดประตู เธอก็ได้ยิ้มออกมาในทันที และพูดกับ เซียฉิน ซินเอ๋อ และหญิงสาวอีกคนที่ตามเซียฉินมา

“ลูกของพี่น่าจะกลับมาแล้วล่ะ”

เมื่อพูดจบ ทุกคนก็ได้หันไปที่ประตู แน่นอนว่าคนที่ทุกคนเห็นนั้นก็คือเจียงฮ่าวที่ในตอนนี้กําลังเดินเข้ามา

เจียงฮ่าวได้มองไปยังเซียฉินและซินเอ๋อก็เข้าใจในทันทีว่าทั้งสองมาทําไมกัน แต่เมื่อเขาได้เห็นหญิงสาวที่อยู่ข้างๆเชียฉินนั้นก็ได้สะดุดตาเขาในทันที

หากเปรียบเซียฉินประดุจดั่งดอกทิวลิป ผู้หญิงที่อยู่ข้างๆที่ตอนนี้กําลังอยู่ในชุดเดรสผ้าไหมสีดํามันเลื่อมก็คงเปรียบได้ดั่งดอกป๊อปปี้

เพียงแค่เห็นก็อยากทําให้ผู้คนก่ออาชญากรรมได้จริงๆ

“พี่ใหญ่”

ซินเอ๋อเมื่อได้เห็นเจียงฮ่าวก็ได้สะบัดมือเซียฉินออกและพุ่งไปหาในทันที

เจียงฮ่าวที่ได้ยินก็ตื่นจากภวังค์ เขานั่งยองๆและเปิดแจนกว้างอ้ารับซินเอที่พุ่งเข้ามาพร้อมรอยยิ้มให้ความรักเอ็นดูในทันที

“ซินเอ๋อคิดถึงพี่ใหญ่ไหมเอ่ย”

เจียงฮ่าวถามออกมาในระหว่างกําลังอุ้มเด็กน้อย

“คิดถึงงงงง”

“คิดถึงตรงไหนล่ะ”

“ตรงนี้”

พูดจบ ซินเอ๋อได้ชี้ไปที่หัวใจของตนอย่างน่ารักน่าเอ็นดู

นี่ทําให้บังเกิดเสียงหัวเราะแห่งความสุขออกมา

เซียฉันเองก็พูดออกมาอย่างเอียงอาย

“คุณเจียง ต้องรบกวนอีกแล้วสิ”

เจียงฮ่าวได้พยักหน้าไปยังเซียฉินราวกับไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร

เป็นตอนนั้นที่แม่ของเจียงฮ่าวได้ชี้ไปยังเจียงฮ่าวพร้อมพูดออกมาอย่างภูมิอกภูมิใจ

“น้องซิ่ว นี่ลูกชายของฉัน เจียงฮ่าว”