ระบบย่อยสลายขั้นเทพ - ตอนที่ 107

บทที่ 107 หลิวเปียวขอความช่วยเหลือ

เซียฉินกลับมาอยู่ในที่นั่งลําบากอีกครั้ง และเป็นตอนนี้ที่แม่ของเจียงฮาวรีบหยิบบัตรเอทีเอ็มส่งถึงมือของเซียฉินและดันกลับไป

“น้องสาว รีบๆเอากลับไปเร็วเข้า เป็นอย่างที่เจียงฮาวพูดนั่นแหล่ะ พวกเรานั้นไม่ต้องการเงินนี้จริงๆ”

เซียฉินที่ได้ยินก็รู้สึกประทับใจในทันที เธอยืนขึ้นจากเก้าอี้ก่อนที่โค้งตัวเพื่อแสดงความขอบคุณจากใจจริง

“ขอบคุณคะคุณเจียง”

และแล้ว วันอาทิตย์ก็ได้ผ่านไปอย่างรวดเร็ว

เมื่อวันจันทร์มาถึง เจียงฮาวเองก็ควรจะไปโรงเรียนตามปกติ

ทุกๆวันที่ผ่านไปนั้นเท่ากับว่าวันสอบเข้ามหาวิทยาลัยก็ได้ใกล้เข้ามาทุกขณะ

และในช่วงนี้ เหล่าอาจารย์เริ่มสรรหาโจทย์ปัญหาในรูปแบบต่างๆมาให้เหล่านักเรียนที่รักได้ลองทํากัน นี่เป็นหนึ่งในวิธีการที่ทําให้นักเรียนทําคะแนนสอบได้ดี มันคือการทําความคุ้นเคยกับข้อสอบและเวลาทําข้อสอบ

อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าจะเป็นโจทย์ปัญหารูปแบบไหน ก็ยังไม่เป็นปัญหากับเจียงฮ่าวแม้แต่น้อย

ในทุกๆครั้งที่มีการทดสอบ เจียงฮ่าวจะเป็นคนแรกที่ทําเสร็จและส่งกระดาษข้อสอบก่อนใคร

และในทุกๆครั้งที่เหล่าอาจารย์ได้เห็นคะแนนสอบของเจียงฮ่าวที่เกือบจะเต็มไปเสียทุกครั้ง ทุกๆคนนั้นต่างก็ยิ้มออกมาอย่างภูมิใจ

และนี่เองทําให้เหล่าอาจารย์นั้นไม่ได้ใส่ใจกับการกระทําของเจียงฮ่าวอีกต่อไป ราวกับว่าทั้งโรงเรียนนี้มีเฉพาะเจียงฮ่าวเท่านั้นที่ได้รับอภิสิทธิ์เสร็จปับออกบับไปคนเดียว

เย็นวันนั้น หลังจากเจียงฮ่าวทําข้อสอบเสร็จแล้วภายนี่สิบนาที เขาได้เดินออกไปอย่างมั่นใจ ภายใต้สายตาของนักเรียนทุกคนที่อยู่ในห้อง

หลังจากส่งกระดาษคําตอบไปแล้ว เมื่อเห็นว่าในตอนนี้ยังไม่ถึงเวลากลับบ้าน เขานั้นก็ได้นึกถึงลูกศิษย์ของเขา หรือก็คือหลิวเปียวและพวก

“อืมมมม วันนี้เสร็จเร็วซะด้วยสิ ไปสอนพวกนั้นหน่อยก็แล้วกัน”

เมื่อคิดได้ดังนั้น เขาก็เตรียมที่จะโทรหาหลิวเปียว

เป็นตอนนั้นที่โทรศัพท์ของเขาได้ดังขึ้นมา

เมื่อหยิบขึ้นมาดูก็พบว่าเป็นหลิวเปียวที่โทรมาหา เจียงฮ่าวถึงกับประหลาดใจไม่น้อย

“ไอ้นี่ ไม่ใช่ว่ามันแอบเป็นพยาธิเข้ามาอยู่ในท้องฉันหรอกนะ แค่คิดจะสอนก็ถึงกลับโทรมาหาแบบนี้เลยเหรอ”

ถึงจะยังประหลาดใจอยู่แต่เขาก็รับโทรศัพท์อยู่ดี

อย่างไรก็ตาม ในตอนนี้ได้มีน้ําเสียงอึกทึกครึกโครมดังมาจากอีกฝากฝั่งหนึ่ง

หลังจากนั้น ก็เป็นเสียงของหลิวเปียวที่พูดออกมา แต่น้ําเสียงของเขานั้นแฝงไปด้วยความรู้สึกราวกับต้องตัดใจโทรหาทั้งๆที่ไม่อยากรบกวนยังไงอย่างนั้น

“ท่านอาจารย์ ผม..ต้องให้ท่านออกหน้าแล้ว”

เมื่อเจียงฮ่าวได้ยินก็ต้องนิ่งอึ้งไปเล็กน้อย

“แล้ว จะให้ฉันทําอะไรล่ะนั่น”

เป็นตอนนี้ที่หลิวเปียวนิ่งคิดไปเล็กน้อย ก่อนที่จะเริ่มอธิบายออกมา

“คืออออ เรื่องมันเป็นแบบนี้ครับ”

“ในการแข่งขันครั้งก่อนๆ ที่ผ่านมานั้นปกติทีมของโรงเรียนเรานั้นจะครองตําแหน่งอยู่ที่สอง ไม่ก็อยู่ที่สามของการแข่งขัน

“และเป็นที่รับรู้กันทั่วว่าโรงเรียนมัธยมปลายเทียนเหอที่หนึ่งนั้นไม่เคยชนะโรงเรียนมัธยมปลายเทียนเหอที่สองของเราได้เลยสักครั้งเดียว”

“แล้วตอนนี้ หยางชวนเว่ยที่เป็นกัปตันทีมของโรงเรียนมัธยมปลายที่หนึ่งนั้นดันพาใครบางคนมาท้าทายพวกเรา”

“มันบอกว่าครั้งก่อนที่พวกเราชนะไปนั้นเป็นเพราะพวกเราใช้โชคช่วย และนี่เองทําให้มันมาท้าทายพวกเรา”

“พวกมันท้ามาว่าถ้าพวกมันชนะจะต้องให้เหรียญรางวัลอันดับสองพวกมัน”

“ส่วนถ้าพวกเราชนะ พวกมันจะซื้อโทรศัพท์ให้คนละเครื่อง”

“นี่… ทําให้พวกเราเผลอตบปากรับคําโดยไม่คิดให้ดีก่อน”

มาถึงตอนนี้ น้ําเสียงของหลิวเปียวก็ได้บ่งบอกถึงความอับอายที่เกิดจากการทําไม่คิดของตน

“ถ้าเป็นปกติล่ะก็พวกเราเองไม่ได้กลัวพวกหยางชวนเว่ยกับพวกมันเลยสักนิด แต่ใครจะไปคิดว่าไอ้เวรตะไลนั่นจะหัวหมอเอาคนนอกมาช่วยยย…”

น้ําเสียงของเหลียวเชียวเปลี่ยนเป็นโกรธแค้นในทันที

เจียงฮ่าวจึงได้ถามออกไปอย่างสุขุมเมื่อได้ยิน

“ผลล่ะ”

“ผล…”

เป็นตอนนี้ที่หลิวเปียวเริ่มประดากปาก

เจียงฮ่าวหมดความอดทนจึงพูดออกมา

“แพ้..?”

เมื่อได้ยินดังนั้น หลิวเปียวรีบตอบออกมาอย่างร้อนรน

“ไม่ได้แพ้ครับท่านอาจารย์ พวกเราไม่ได้แพ้”

เจียงฮ่าวจึงถามออกมาต่อ “ไม่ได้แพ้แล้วโทรมาเพื่อ?”

คําพูดของเจียงฮ่าวทําให้หลิวเบียวถึงกับต้องสําลัก

หลังจากหลิวเปียวพยายามเก็บข่มอาการและพูดออกมาด้วยน้ําเสียงอ่อยๆ “พวกเราแค่ยังไม่ได้แพ้ครับ แต่พวกเรากําลังจะแพ้”