ตอนที่ 517 : คนตาย
ต้องบอกว่าขนาดของงูปีกเงินนั้นพอ ๆ กับจระเข้เมื่อตะกี้เลย เกล็ดของมันสะท้อนแสงสีเงินออกมาแค่เห็นก็ตัวสั่นได้แล้ว
ชูหยุนรีบถอยกลับไปอย่างเชื่อฟัง ตอนนี้เธอได้แต่เป็นห่วงหวังเย่าเท่านั้น
ชายแก่ปรากฏตัวข้างกายชูหยุนมาตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ จนทำให้เธอสะดุ้ง
“คุณจะทำอะไร ! ” เมื่อเห็นชายแก่โผล่มาข้าง ๆ ชูหยุนก็รีบถอยออกห่าง พร้อมดึงแส้ออกมาทันที
“ไม่ต้องกังวล เด็กน้อยที่มีความแข็งแกร่งระดับ A อย่างเธอ ถ้าฉันอยากจะฆ่าจริง ๆ เธอไม่ทันได้ทำอะไรหรอก”
ชูหยุนจับแส้ไว้แน่นและมองไปที่ชายแก่ แม้แต่สัตว์อสูรระดับศักดิ์สิทธิ์ก็ยังเป็นอสูรของชายแก่คนนี้ หากเขาคิดจะฆ่าเธอก็คงเป็นเรื่องง่ายจริง ๆ เมื่อคิดแบบนั้นชูหยุนก็ลดแส้ในมือลง เธอไม่ได้ตั้งท่าปัดป้องอีกต่อไป แต่แน่นอนว่าเธอยังเว้นระยะห่างกับชายแก่อยู่
หวังเย่าบอกแล้วว่าถ้าเจอกับคนที่ไม่รู้จักต้องเว้นระยะห่างกับอีกฝ่ายเอาไว้ !
“ทำได้ดีนี่” ชายแก่ชมเมื่อเห็นว่าชูหยุนเก็บอาวุธของตัวเองไป “ดูจากคลื่นพลังเธอแล้วเธอคงเป็นคนเผ่าชูมิ สินะ”
ชูหยุนพยักหน้าตอบรับ
“เธอชื่ออะไร ? ” ชายแก่ถามต่อแต่ครั้งนี้ชูหยุนไม่ได้ตอบอะไรกลับไป
“เธอส่ายหน้าทำไม ? เธอไม่อยากพูดอะไรหน่อยรึไง ? ”
“ทำไมฉันต้องบอกคุณ ? ”
“ฉันคิดว่าเธอน่ะโง่ เธอทำได้แค่พยักหน้ากับส่ายหน้า แต่พูดไม่ได้”
ชูหยุนไม่ได้หัวร้อนตามไปด้วย ต้องรู้ก่อนว่า ก่อนหน้านี้เธอเป็นคนเอาแต่ใจแค่ไหน แต่สองวันมานี้ หวังเย่าได้สอนเธอเป็นอย่างดีเลย ดังนั้นไม่ว่าอีกฝ่ายจะเป็นใคร แต่ชูหยุนก็รู้วิธีที่จะเถียงกลับอยู่บ้าง “คุณต่างหากที่โง่ ตระกูลของคุณทั้งหมดก็น่าจะโง่เหมือนกัน”
ชายแก่ไม่ได้คุยกับใครมานาน การที่เธอเถียงเขาแบบนี้ก็ทำให้เขารู้สึกได้ถึงความมีชีวิตชีวาขึ้นมาบ้าง
“ฮ่าฮ่า ฉันขอโทษ ฉันพูดผิดไปหน่อย”
“คิดว่าฉันจะยกโทษให้คุณรึไง ? เอาจริง ๆ คุณก็ไม่จำเป็นต้องถามเรื่องชีวิตของฉัน เพราะเราไม่ได้รู้จักกัน ดังนั้นฉันคงไม่บอกอะไร”
ชายแก่ยังไม่ทันได้พูดแต่ชูหยุนกลับพูดขัดขึ้นมาก่อน
“งั้นฉันจะให้เธอถามข้อมูลของฉันก็แล้วกัน ถ้าฉันตอบได้ ฉันก็จะตอบ แบบนี้เป็นยังไง ? ”
ชูหยุนคิดว่ามันก็ไม่มีอะไรเสียหายในข้อตกลงนี้ ยังไงซะชายแก่คนนี้ก็จะน่าจะมีความลับอยู่ เหมือนที่เขาบอก หวังเย่าเรื่องจระเข้
แน่นอนเมื่อชายแก่ยื่นข้อเสนอแบบนี้ออกมา ก็เป็นธรรมดาที่เธอไม่คิดจะปฏิเสธ
เหตุผลว่าทำไมชายแก่ถึงได้ทำแบบนี้นั้นก็เพราะเขารู้สึกว่าคุ้นเคยกับกลิ่นอายและพลังในตัวของชูหยุนอย่างบอกไม่ถูก
“ฉันจะถามก่อน” ชูหยุนมองไปที่ชายแก่แล้วพูดขึ้นมา
“ได้ ถามมาได้เลย”
“ทำไมจระเข้นั่นถึงได้แข็งแกร่งแบบนั้น ? ”
ชายแก่ยิ้มออกมาและพูดขึ้น “ฉันรู้ว่าเธอจะถามคำถามนี้ อันที่จริงมันก็ไม่ใช่ความลับอะไรหรอก ฉันเชื่อว่าเธอคงเห็นเส้นที่วาดบนเกราะที่มันสวมใส่แล้ว นั่นมันคือค่ายกล มันแกร่งขึ้นเพราะค่ายกลนี่แหละ”
คำตอบของชายแก่นั้นถือว่าเป็นคำตอบก็ได้และไม่ใช่คำตอบก็ได้ เพราะค่ายกลนี้เธอกับหวังเย่ารู้อยู่แล้ว เมื่อให้ข้อมูลที่พวกเขารู้อยู่แล้วมา งั้นมันก็ไม่มีประโยชน์อะไร
“คุณนี่คิดจะเล่นลิ้นกับฉันสินะ ? ก็ได้ คุณถามมา !”
“ฮ่าฮ่า ตาฉันถามแล้วสินะ” หลังจากที่เงียบไปชั่วครู่ชายแก่ก็มองเข้าไปในตาของชูหยุน ก่อนจะพูดออกมาว่า “เธอเกี่ยวข้องอะไรกับชูโลหยาน ? ”
เมื่อได้ยินแบบนั้นชูหยุนก็ตัวแข็งทื่อไปทันที เธอแสดงสีหน้าตกตะลึงออกมา
ชูโลหยาน มีแค่ไม่กี่คนในเผ่าที่รู้จักชูโลหยาน เขาไม่ใช่ใครอื่นแต่เป็นบรรพชนของชูหยุน แต่มันต่างกันถึง 5 รุ่น กว่าจะมาเป็นรุ่นของเธอ
ทำไมชายแก่ถึงได้รู้จักบรรพชนของเธอ ?
“เขาเป็นบรรพชนของฉัน” อย่างที่ตกลงกันไว้ ชูหยุนได้ตอบกลับตามที่ตกลงกัน
“คุณเป็นใครกันแน่ ? ” ครั้งนี้เป็นชูหยุนที่ถามขึ้นมา
“ฉันเป็นเพื่อนกับบรรพชนของเธอ”
คำตอบของชายแก่นั้นเรียบง่าย จากนั้นเขาก็ถามต่อ “เธอฝันถึงที่นี่บ่อย ๆ รึเปล่า ? ”
เมื่อได้ยินแบบนั้นชูหยุนก็อึ้งไปทันที เธอเอามือขึ้นมาปิดปากไว้ ชายคนนี้น่ากลัวเกินไปแล้ว
“คุณเป็นใคร ? คุณเป็นใครกันแน่ ? ”
“ใจเย็นก่อน ! ”
เมื่อเห็นสีหน้ากังวลของชูหยุน ชายแก่ก็พูดอะไรไม่ออก
แน่นอนเขาเข้าใจได้ว่าหากคิดตามอายุจริง ๆ แล้ว เขาก็ดูจะน่ากลัวไปหน่อย
“ฉันบอกว่าฉันเป็นเพื่อนของเขา เมื่อเธอมาที่นี่ได้ก็หมายความว่ามีการกลับชาติมาเกิด”
ชายแก่ก้าวออกมาข้างหน้าจนทำให้ชูหยุน ผงะถอยกลับไปด้วยความกลัว
หวังเย่าที่รับมือกับงูอยู่ก็เห็นสถานการณ์ในฝั่งของชูหยุน ก็ทำให้เขากังวลอย่างมาก เขาอยากจะเข้าไปช่วยชูหยุน แต่งูตัวนี้ยังพัวพันกับเขาไม่เลิก เขาจึงไม่มีเวลาจะไปช่วยเธอได้เลย
“การกลับชาติมาเกิดมีอยู่จริง ๆ งั้นหรือ ? ” ชูหยุนไม่เข้าใจคำพูดของชายแก่
“ฉันไม่รู้ว่าทำไมครั้งนี้ถึงได้เป็นผู้หญิง” ชายแก่พูดกับตัวเองโดยไม่สนใจคำถามของชูหยุน “ไม่ ไม่ว่าจะเป็นผู้หญิงรึผู้ชาย แต่ก็ยังเป็นเขาอยู่ดี”
เมื่อพูดจบ ชายแก่ก็พุ่งไปที่ข้างกายชูหยุน
“มากับฉัน ! ” ชายแก่ก็ดึงตัวชูหยุนไปทันที
เมื่อเห็นว่าชายแก่จะเอาตัวชูหยุนไป หวังเย่าก็ได้สร้างหอกมิติหลายร้อยเล่มโจมตีเข้าใส่งูและสลัดตัวออกมาได้ เขารีบวิ่งไปหาชูหยุนทันที
“เด็กน้อย อย่ามายุ่งกับเรื่องเผ่าชูมิ ! เรื่องของเรา ฉันจะมาสะสางทีหลัง ! ” เมื่อพูดจบชายแก่ก็สะบัดแขนเสื้อก่อนจะมีพลังอัดเข้าใส่หวังเย่าอย่างจัง จนทำให้เขากระเด็นออกมาจนต้องกลับไปสู้กับงูอีกครั้ง
หวังเย่า ได้แต่มองดูชายแก่เอาตัวชูหยุนไป
ระหว่างทางนั้นชูหยุนไม่ได้ดิ้นรึต่อต้านอะไรแม้แต่น้อย
“คาดไม่ถึงจริงๆ ! ” ชายแก่พูดขึ้น “ถ้าฉันไม่สังเกตเธอดี ๆ บางทีฉันอาจจะต้องรออยู่ที่นี่ไปอีกหลายร้อยปี ”
“คุณเป็นใครกันแน่ ? การกลับชาติมาเกิดหมายถึงอะไร ? ฉันเป็นคนเผ่าชูมิ คุณจะมาจับฉันไปทำไม ? ”
เพราะความไม่รู้จึงทำให้ชูหยุนกลัวขึ้นมา เธอหวังว่าหวังเย่าจะมาช่วยเธอ
ตอนนั้นรถลากก็ได้มุ่งหน้าไปที่ใจกลางเมืองอย่างรวดเร็ว
