ตอนที่ 509 : การปฏิเสธ
“นายหมายความว่ายังไง ? ” หวังเย่าถามขึ้นมา
“ข้าบอกเจ้าแล้ว ข้าไม่ได้มีพลังงานมากนัก สัตว์อสูรพวกนั้นแข็งแกร่ง พลังงานที่นี่ข้าดูดซับหมดแล้วแต่ก็ทำอะไรพวกมันไม่ได้” อีกฝ่ายตอบกลับ
“ฉันอยากรู้ว่านายเริ่มมีความคิดตั้งแต่ตอนไหน ? ” หวังเย่าเพิ่งจะตั้งใจคุยกับมันเป็นครั้งแรก แม้ว่าจะมีแค่จิต แต่มันก็สามารถสร้างภาพลวงตาขึ้นมาได้
“ข้าไม่รู้ มันอาจจะเมื่อวานนี้รึนานมาแล้ว เจ้าก็รู้ แม้ว่าข้าจะเป็นนาฬิกา แต่ข้าก็หมุนอยู่ทุกวัน เวลาน่ะแทบไม่ได้มีความหมายอะไรกับข้าแม้แต่น้อย”
“ถ้าอย่างนั้น นายสนใจจะไปกับฉันรึเปล่า ? ” หวังเย่าถามขึ้นมา
“ไปกับเจ้าอย่างนั้นหรือ ? เจ้าหมายความว่าอย่างไร ? ”
“ถ้านายอยากจะไปกับฉันก็ตอบมา”
“เจ้าจะเอาข้าไปด้วยจริง ๆ หรือ ? ” นาฬิกานี้ถูกเผ่าชูมิลืมเลือนไป มันอยู่ที่นี่มานาน ที่ผ่านมามันรู้สึกโดดเดี่ยวเป็นอย่างมาก
“ฉันจะเอานายไปกับฉันด้วย”
และในตอนนั้นภาพลวงตาก็ได้หายไปทันที
“ในที่สุดนายก็ตื่นสักที ! ”
เมื่อหันกลับไปมอง หวังเย่าก็พบชูหยุนที่มองมาที่เขาด้วยความกังวล
“มีอะไรเกิดขึ้น ? ”
“นายคงไม่รู้ตัวสินะ ตะกี้นี้ผมนายหงอกทั้งหัว แม้แต่หน้านายก็ยังเหี่ยวย่นไปด้วย น่าเกลียดชะมัด ! ” ชูหยุนพูดขึ้น
“ฉันไม่เป็นไรแล้ว” หลังจากที่พูดจบ หวังเย่าก็มองไปที่นาฬิกา
“ชูหยุน ไปเอานาฬิกานั่นกันเถอะ ! ”
“ไปเอามางั้นหรือ ? นายหมายความว่ายังไง ? ”
หวังเย่าไม่ได้อธิบายอะไรออกมา เขาได้สร้างลมขึ้นและทำการพัดฝุ่นที่เกาะอยู่บนตัวนาฬิกานั้นออก
สุดท้ายก็เผยให้เห็นหน้าตาที่แท้จริงของมัน
บอกได้ว่ามันเป็นนาฬิกาที่สวย ที่สำคัญที่สุดคือถึงไม่มีใครดูแลมันมานาน แต่นาฬิกาก็ยังเดินอยู่
ชัดแล้วว่านาฬิกานี่พิเศษ แม้แต่ลูกตุ้มก็ยังส่ายไปมา
“มาสิ ฉันจะเอาแกไปกับฉันด้วย” เมื่อพูดจบ หวังเย่าก็โบกมือก่อนจะทำการเก็บนาฬิกาเข้าไปในถุงมิติ
ชูหยุนมองไปที่หวังเย่าด้วยความแปลกใจ เธอไม่รู้ว่าทำไมหวังเย่าถึงได้สนใจนาฬิกานี่
“ตะกี้ฉันตกอยู่ในภาพลวงตา” หวังเย่าพูดขึ้นมา
ชูหยุนรู้ว่าหวังเย่าพยายามจะอธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อตะกี้ ดังนั้นเธอจึงไม่ได้ขัดอะไร
“มันคือฝีมือของนาฬิกานี่ ฉันตกอยู่ในภาพลวงตาของมันและตกอยู่ในอันตรายจริง ๆ ”
“อันตราย ? ”
“ ใช่ มันอันตราย ! นาฬิกานี่ได้สร้างภาพลวงตาที่ต่างจากภาพลวงตาอื่น ๆ ภาพลวงตาของมันไม่อาจจะฆ่าคนได้ แต่ขังผู้คนไว้ได้ ! ”
ภาพลวงตานี้อันตรายที่สุด เพราะแม้ว่าจะต้องการทำลายภาพลวงตานี้ก็ยิ่งทำให้เกิดความเหนื่อยล้า
ภาพลวงตาที่นาฬิกานี้สร้างขึ้นมาไม่ใช่เพื่อฆ่าผู้คน
นาฬิกายิ่งอยากให้ผู้คนลงมือโจมตีมันแล้วทำการดูดซับพลังงาน จากนั้นก็จะทำให้ขังอีกฝ่ายไว้ด้านในได้ดีกว่าเดิม
เมื่อได้ยินที่หวังเย่าพูดมา ชูหยุนก็สงสัยว่าทำไม หวังเย่าถึงตกเข้าไปในภาพลวงตา แต่เธอกลับยังอยู่ที่นี่
“ทำไมนายถึงเข้าไปในภาพลวงตา ? ฉันที่เดินตามหลังนายทำไมถึงไม่ได้เข้าไปในนั้นด้วย ? ”
“เพราะเธอน่ะแข็งแกร่งไม่พอ มันเลยไม่สนใจเธอ” หวังเย่าบอกความจริงกับชูหยุนออกมาตามตรง
ที่โถงผู้อาวุโส
“ผู้อาวุโส ฉันหวังว่าเพื่ออนาคตของเผ่าแล้ว เราต้องทำการลงคะแนน” ผู้อาวุโสไทลีน พูดขึ้นมาพร้อมกับยกมือขึ้น
มันหมายความว่าเขาเห็นด้วยกับฮันกู
ตอนนั้นฮันกูก็ได้ยกมือขึ้นเช่นกัน
“ผู้อาวุโสฮันกู ตามกฎที่บรรพชนตั้งขึ้นมาแล้ว คุณเป็นคนยื่นข้อเสนอในการลงคะแนนนี้ ดังนั้นคุณจึงไม่มีสิทธิ์ออกเสียง”
“ฉันไม่ได้ออกเสียงแทนตัวเอง แต่ก่อนที่ผู้อาวุโสชูโก้จะออกจากที่นี่ เขาได้ฝากให้ฉันลงคะแนนแทนเขา ! ”
ชูโก้เป็นน้องของชูบ้า
ตอนที่ออกไปนั้นก็บอกได้ว่า ชูโก้ไม่คิดจะยุ่งกับเรื่องของชูบ้า แน่นอนว่าผู้อาวุโสที่นี่รู้ดีว่าเกิดอะไรขึ้น ชูโก้ไม่ได้สนใจเรื่องพี่ตัวเองก็พอเข้าใจได้
“มีผู้อาวุโสแค่ 4 คนที่ไม่ได้ยกมือ” ฮันกูทำการนับ
“ผู้อาวุโสส่วนมากเห็นว่าชูบ้านั้นไม่ได้หวังดีต่ออนาคตของเผ่าชูมิของเรา” ไทลีนพูดขึ้น
“งั้นฉันขอประกาศว่าจากวันนี้ไปชูบ้าจะถูกปลดจากตำแหน่ง แน่นอนว่าเราต้องหาตัวเขาให้เจอแล้วเอามาตัดสิน” ไทลีนยังไม่ได้ประกาศความผิดของชูบ้าออกมาเลย
ยังไงซะนี่ก็เป็นเรื่องใหญ่ หากประกาศเรื่องนี้ออกมาแล้ว มันอาจจะไม่ใช่เรื่องดีสำหรับคนของเผ่า
“วันนี้ฉันหวังว่าพวกคุณจะไม่แพร่งพรายเรื่องนี้ออกไป”
“ตอนนี้ชูบ้าโดนปลดจากตำแหน่งหัวหน้าเผ่าแล้ว เรื่องต่อไปคือต้องเลือกหัวหน้าเผ่าคนใหม่”
“ไม่ต้องกังวล เราไม่มีทางลืมเรื่องนี้แน่”
“ถ้าผู้คนรู้ว่าหัวหน้าเผ่าหักหลังทุกคน มันอาจจะกระทบกระเทือนจิตใจของพวกเขา เพื่อความเป็นหนึ่งเดียวกันแล้ว ฉันหวังว่าพวกคุณจะหาทางและหาเหตุผลที่เหมาะสมในการบอกเรื่องชูบ้ากับคนของเรา”
“รึอาจจะบอกว่าชูบ้าป่วยหนักและไม่อาจจะครองตำแหน่งนี้ได้ เราจะเลือกหัวหน้าเผ่าคนใหม่มาแทน” ผู้อาวุโสอีกคนพูดขึ้น
เหตุผลนี้ก็เป็นแค่ข้ออ้าง พวกเขารู้อยู่แล้วว่าต้นเหตุมันเพราะอะไร แต่สำหรับผู้อาวุโสที่นี่แล้ว พวกเขาไม่สนใจเหตุผลซับซ้อนรึอาจจะไม่สนใจเหตุผลใด ๆ เพราะเป้าหมายของพวกเขาคือจะทำให้ทุกคนรู้สึกว่าชูบ้าไม่เหมาะสมกับตำแหน่งนี้แล้ว
การจะอธิบายยังไงก็เป็นเรื่องของอนาคต
ฮันกูได้ยินแบบนั้นก็ตาเป็นประกายขึ้นมา
ตอนนี้โอกาสของเขามาถึงแล้ว
“ฉันสงสัยว่าพวกคุณมีตัวแทนที่เหมาะรึยัง ? ” ฮันกูถามขึ้นมา
“ฉันมีแล้ว” ผู้อาวุโสคนหนึ่งที่จะเสนอชื่อฮันกูได้ลุกขึ้นยืนและพูดขึ้นมา
“ไม่ว่าจะเป็นความอาวุโสรึอายุ ฉันคิดว่าผู้อาวุโสฮันกูนั้นเหมาะที่จะเป็นหัวหน้าเผ่า ฉันขอเสนอผู้อาวุโสฮันกูให้มารักษาการณ์แทนหัวหน้าเผ่าจนกว่าเราจะได้หัวหน้าเผ่าคนใหม่”
เขาเสนอให้ฮันกูดูแลตำแหน่งนี้ชั่วคราวเพื่อไม่ให้ดูน่าเกลียดจนเกินไป
“จริงแล้วฉันไม่คิดว่าผู้อาวุโสฮันกูเป็นคนที่เหมาะสมที่สุด ฉันคิดว่าผู้อาวุโสชูโก้น่าจะเหมาะกว่า”
