ตอนที่ 503 : ตกม้าตาย
ในตอนบ่ายที่โถงผู้อาวุโส
ฮันกูมาที่นั่นพร้อมกับลูกชายของเขา โรวเองก็มากับลูกสาวเช่นกัน
ชูโก้ที่ไม่ได้ปรากฏตัวมานานก็เข้าร่วมการประชุมในครั้งนี้ด้วย
ฐานะของชูโก้ในหมู่ผู้อาวุโสนั้นสูงอย่างมาก เขาเป็นรองแค่ผู้อาวุโสไทลินเท่านั้น
“ฮันกู พูดมาว่าเกิดอะไรขึ้น ? ” ผู้อาวุโสไทลินไม่ได้มองไปที่โรวแม้แต่น้อย เขาเลือกที่จะถามฮันกูเป็นคนแรก
นี่ถือว่าเป็นสัญญาณบางอย่าง
ยังไงซะคนที่ได้พูดก่อนก็ได้เปรียบเสมอ
“ผู้อาวุโส วันนี้ลูกของฉันโดนโรวทำร้าย ในฐานะผู้อาวุโสแล้ว การลงมือกับเด็กนั้นทำให้เขาไม่คู่ควรกับตำแหน่งนี้อีกต่อไป”
“โรว มีเรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นจริง ๆ หรือ ? ” ไทลินมองไปที่โรวแล้วถามขึ้นมา
“ผู้อาวุโสสูงสุด มันไม่ใช่แบบนั้น ! ” โรวปฏิเสธ
“โรว มีกี่คนกันที่เห็นว่านายทำร้ายลูกฉัน นายจะยังปฏิเสธอยู่อีกหรือ ? ” ฮันกูขัดขึ้นมา
“งั้นนายก็บอกสิว่าทำไมฉันถึงได้ทำร้ายลูกของนาย ? ” โรวมองไปที่ฮันกูแล้วถามขึ้น
ชูโก้ที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ส่ายหน้า โรวนี่โง่เกินไปแล้วที่ถามแบบนี้
จะให้ฮันกูเป็นฝ่ายพูดเรื่องนี้ได้ยังไง ?
“โรว นายไม่พอใจฉันมานาน ต้องให้ฉันอธิบายอีกหรือว่าทำไมนายถึงได้ทำร้ายลูกฉัน ? ”
“นาย ! ” โรวชี้ไปที่ฮันกู “ มันชัดแล้วว่าลูกนายคิดจะลักพาตัวลูกสาวของฉัน ฉันเลยต้องลงมือกับลูกของนายยังไงล่ะ ! ”
“ลักพาตัวงั้นหรือ ? ” ถึงโรวจะแสดงท่าทีหงุดหงิดออกมา แต่ฮันกูกลับแสดงท่าทีเยือกเย็น “นายบอกว่าลูกฉันลักพาตัวลูกสาวนายงั้นหรือ ? ไร้สาระ ! ฮันมิตน่ะชอบใครคนทั้งเผ่าต่างก็รู้กันหมด” ฮันกูมองไปรอบ ๆ
“หน้าตาของชูหยุนนั้น ฉันว่าทุกคนพอตัดสินกันว่าสวยแค่ไหน เธอค่อยสมกับมังกรอย่างลูกฉันหน่อย !”
ชูโก้ได้ยินแบบนั้นก็แทบกระอักเลือดออกมา
ฮันมิตที่โดนชมก็ได้ยืดอกอย่างภูมิใจ
มันมีคำโกหกมากมายในโลกอย่างเช่นตอนนี้
เห็นได้ว่ามันคือคำโกหก แต่เพราะเหตุผลบางอย่างจึงไม่มีใครค้านอะไรออกมา
มันก็เหมือนกับที่ฮันกูพูดแบบนี้ออกมา บอกได้ว่ายังไงซะมันก็ไม่ใช่ความจริง ฮันมิตเป็นคนแบบไหนมีใครบ้างที่จะไม่รู้ ?
แต่ว่าพวกเขาไม่อาจจะพูดมันออกมาได้ก็เท่านั้น
“ฮันมิต บอกสิ่งที่เกิดขึ้นวันนี้สิ ! ไม่ต้องกลัว”
“ผู้อาวุโสไทลิน ! วันนี้ผมไปเดินเล่นและไม่คิดว่าจะได้เจอกับโลริ่งลูกสาวของผู้อาวุโสโรว คุณอาจจะไม่รู้โลริ่งน่ะชอบผมมานานแล้ว แต่ผมไม่อยากยุ่งกับเธอ ใครจะไปรู้ว่าโลริ่งกลับให้ท่าผม และสุดท้ายพ่อเธอก็มาเห็นเข้า เขาเลยบอกว่าผมลักพาตัวเธอไป ใครจะไปกล้าลักพาตัวคนอื่นกลางวันแสก ๆ แบบนั้น ! ”
คำพูดของฮันมิตฟังดูจริงใจเป็นอย่างมาก สีหน้าของเขาดูเศร้า เขาสะอื้นอยู่หลายครั้งในตอนที่พูดออกมา “ผู้อาวุโสโรวตบหน้าผม ผมอ่อนแอกว่าเขา ผมได้แต่ต้องทนความเจ็บปวดเอาไว้ แต่พ่อผมมาทันเวลา ผมได้บอกความจริงกับพ่อ ใครจะไปรู้ว่าผู้อาวุโสโรวจะโกรธและคิดจะฆ่าผม ถ้าไม่ใช่พ่อมาหยุดเอาไว้ได้ทัน ผมอาจจะตายไปแล้วก็ได้”
ฮันมิตถือว่าเป็นนักแสดงที่ดีเลยก็ว่าได้
แต่นี่แหละที่ฮันกูต้องการ !
โรวมีแต่หงุดหงิดกับคำพูดของทั้งสองมากขึ้นเรื่อย ๆ
“แกโกหก ! ลูกสาวฉันจะไปให้ท่าแกได้ยังไง ! ”
โลริ่งน่ะเป็นคนเงียบ ๆ และเก็บตัว การเจอเรื่องแบบนี้มันทำให้เธอกังวลอย่างมาก ตอนนี้เธอได้แต่ร้องไห้กับการที่โดนฮันมิตดูถูก
“โรว คุณลงมือกับฮันมิตจริง ๆ งั้นหรือ ? ” ไทลินมองไปรอบ ๆ ก่อนที่สุดท้ายจะมองไปที่โรวแล้วพูดขึ้นมา
“ฉันลงมือจริง”
“คุณเป็นผู้อาวุโส การลงมือกับเด็ก คุณคิดว่ามันเป็นเรื่องที่ถูกต้องรึไง ? ”
ชูโก้เงยหน้าขึ้นมามองตาม ครั้งนี้ไทลินคงยอมเข้าข้างฮันกู ดูเหมือนว่าอำนาจของฮันกูในตอนนี้จะพัฒนาไปถึงระดับน่ากลัวแล้ว
ไม่งั้นแล้วเรื่องคงไม่ออกมาเป็นแบบนี้
ชูโก้ได้คิดในใจ จากสถานการณ์ตอนนี้แล้วไม่รู้เลยว่าใครเป็นมิตรรึศัตรูกันบ้าง
ดังนั้นชูโก้จึงไม่คิดจะออกตัวแทนโรว
เพราะถึงยังไงการออกตัวแทนโรวนั้นก็เท่ากับยืนคนละฝั่งกับฮันกู ซึ่งนั่นไม่ใช่สิ่งที่ชูโก้อยากจะทำในตอนนี้
ที่เขาต้องทำคือรอและวิเคราะห์เพื่อดูว่าพันธมิตรของชูบ้ามีกี่คนกัน และมีกี่คนที่ยังไม่เลือกเข้าข้างฮันกู
ผู้อาวุโสไทลีนดูเหมือนว่าจะหลีกเลี่ยงการปะทะ
อย่าถามว่าทำไมถึงได้ทำแบบนี้ บางอย่างมันก็เกิดขึ้นโดยที่ไม่มีเหตุผลของมันเช่นกัน
ตอนนี้โรวคือเหยื่อคนแรกที่โดนฮันกูกำราบ
โรวหลับตาลงพร้อมกับก้มหน้า แม้ว่าโรวจะไม่ได้ฉลาดนัก แต่ก็รู้ได้ทันทีว่าไทลีนนั้นอยู่ฝั่งเดียวกันกับฮันกูแล้วในตอนนี้
“มันเป็นความผิดฉันเอง ! ” ตอนที่โรวพูดออกมานั้นเขาก็เหมือนหมดเรี่ยวแรงไป
“ฉันมั่นใจว่าการยอมรับผิดของคุณนั้น เขาคงรับมันไว้” ผู้อาวุโสไทลีนพูดขึ้น
“ผู้อาวุโสไทลีน จะทำยังไงให้ผู้อาวุโสโรวขอโทษผม ? ” ฮันมิตถามขึ้นมา
“ผู้อาวุโสโรว นายทำผิดแต่กลับไม่ขอโทษ ! แต่นั่นมันก็เป็นสิทธิ์ของนายที่จะทำหรือไม่ทำก็ได้ ” ฮันกูพูดขึ้นพร้อมกับเตะขาฮันมิต
“งั้นก็ต้องขอโทษ” ไทลีนพูดขึ้นมา
“ผิดก็คือผิด ใครทำก็ย่อมรู้ดีแก่ใจ” โรวมองไปยังทั้งสองคนแล้วพูดขึ้นมาด้วยสีหน้าเฉยเมย
เขาน่ะผิดหวัง เขาผิดหวังกับเผ่านี้และผิดหวังกับกลุ่มผู้อาวุโสเป็นอย่างมากในตอนนี้
ชูโก้หลับตาลงไม่อยากเห็นฉากนี้
เขารู้ว่าการที่พูดขอโทษแบบนี้ก็ไม่ต่างอะไรจากการฆ่าโรวทั้งเป็นเลย
แม้ว่าโรวจะยังมีชีวิตอยู่ แต่ก็ไม่ต่างจากคนตาย เกียรติที่เขามีนั้นหายไปหมดแล้ว
“ฉันขอโทษ ! ” โรวก้มหน้าและพูดขึ้นมา
ฮันกูที่บอกว่าโรวไม่จำเป็นต้องขอโทษนั้นกลับยิ้มออกมาอย่างพอใจ
เขาชนะแล้ว
“ผู้อาวุโสไทลีน ฉันมีอีกเรื่องที่จะพูดนอกจากเรื่องนี้”
“เรื่องอะไร”
“เรื่องชูบ้า”
