ตอนที่ 502 : ผู้อาวุโสโรว
ฮันกูเดินออกมาจากบ้านของชูโก้ ตอนนี้เขาดีใจอย่างมากที่ได้ชูโก้มาอยู่พวกเดียวกันกับเขา ใครบ้างที่จะไม่ดีใจ ?
ตอนที่เขามาหาชูโก้นั้น เขาเผื่อใจไว้แล้วว่าการเจรจาจะล้มเหลว คนอย่างชูโก้น่ะไม่ใช่เด็กและไม่ใช่คนทั่วไป ไม่คิดเลยว่าผลลัพธ์จะส่งผลดีต่อเขาแบบนี้ !
กลุ่มผู้อาวุโสตอนนี้มีอยู่ 3 คนที่เป็นคนของเขา ตอนนี้เขาแค่ต้องจัดการกับผู้อาวุโสอีก 3 คนที่เหลือ แล้วโอกาสที่เขาจะได้ขึ้นไปแทนที่ชูบ้าก็จะมีโอกาสเพิ่มมากขึ้น !
ถ้าไม่ได้ขึ้นเป็นหัวหน้าเผ่าในตอนนี้ ฮันกูก็วางแผนว่าจะเกลี้ยกล่อมให้ผู้อาวุโสทั้งหมดมาเป็นพวกเดียวกับเขา เมื่อเขาขึ้นเป็นหัวหน้าเผ่า สิ่งแรกที่เขาจะทำคือคุมผู้อาวุโสทุกคนให้อยู่หมัด
เพราะอำนาจของผู้อาวุโสนั้นจำกัดอำนาจของหัวหน้าเผ่า ทุกคำสั่งของหัวหน้าเผ่าต้องผ่านการตัดสินใจของกลุ่มผู้อาวุโสเสียก่อน หากกลุ่มผู้อาวุโสลงความเห็นว่าไม่เห็นด้วยกับคำสั่งของเขา คำสั่งเหล่านั้นก็จะไม่มีผล
ด้วยการที่มีคนแบบฮันกูอยู่ แน่นอนว่าอำนาจของชูบ้าก็ลดลงไปด้วย
เมื่อเห็นว่าอำนาจของผู้อาวุโสมีมากมายขนาดไหน ฮันกูก็ไม่คิดจะทำผิดพลาดแบบเดิมอีก
“เกิดอะไรขึ้นกับฮันมิต ? ” ตอนที่ฮันกูคิดจะไปหาผู้อาวุโสคนอื่นๆอยู่นั้น คนของเขาก็ได้เข้ามารายงานเรื่องลูกชายของเขา
“เกิดอะไรขึ้น ? ” ฮันกูถามขึ้นมา
“ผู้อาวุโสโรวทำร้ายนายน้อย ! ”
“อะไรนะ ? โรวไม่อยากมีชีวิตต่อแล้วงั้นหรือ ! ” ทันทีที่ได้ยินว่าลูกตัวเองโดนทำร้าย ฮันกูก็ไม่มีเวลาคิดเรื่องอื่น เขามุ่งหน้าไปหาผู้อาวุโสโรวทันที
ระหว่างทาง ฮันกูก็ถามหาเหตุผลที่ฮันมิตโดนทำร้ายแบบนั้น
ฮันกูตามใจลูกชายมาโดยตลอด ไม่ว่าลูกของเขาจะทำอะไร เขาก็ไม่คิดว่าลูกเขาทำผิดเสมอมา
ตอนที่ฮันกูไปถึงหน้าบ้านโรวนั้น ฮันมิตก็ยืนอยู่ที่นั่นและตะโกนด่าผู้อาวุโสโรวอยู่
ใบหน้าของฮันมิตมีรอยฝ่ามือปรากฏขึ้น
ฮันกูเห็นรอยมือทีใบหน้าของลูกชาย ก็ต้องโกรธขึ้นมาทันที
“โรว แกรนหาที่ตายสินะ ! ” ฮันกูชี้ไปที่โรวแล้วตะโกนออกมา
“ฮันกู อย่าทำให้มันวุ่นวาย นายมาตะโกนด่าฉันโดยไม่ถามว่าลูกนายทำอะไรรึไง ! ”
“อยากได้เหตุผลหรือ ? แกไม่มีสิทธิ์มาพูดกับฉันแบบนี้”
“ทำไมฉันจะพูดกับนายแบบนี้ไม่ได้ ? นายก็เป็นผู้อาวุโส ฉันเองก็เป็นผู้อาวุโส นายไม่ได้ตำแหน่งสูงกว่าฉันสักหน่อย ! ” โรวไม่ได้เข้าข้างฮันกู และเขาถือว่าเป็นคนของชูบ้า
“ดี ก็ดี ! ” ฮันกูพูดขึ้นมา “วันนี้ถ้านายไม่อธิบายเหตุผลดี ๆ ให้ฉันฟัง ฉันคงไม่ปล่อยนายไปแน่ ! ”
“อธิบายงั้นหรือ ? นายไปถามลูกนายสิว่าทำอะไรกับลูกสาวของฉันไว้ ! ” จากนั้นโรวก็เดินออกมาพร้อมกับลูกสาว
“นายคิดจะต่อต้านฉันสินะ ! ” ฮันกูหงุดหงิดอย่างมาก เขาคิดจะฆ่าโรวด้วยซ้ำในตอนนี้
“ฉันต่อต้านนายแล้วผิดอะไร ! ” โรวหันกลับไป ตอนแรกเขาไม่อยากจะยุ่งกับเรื่องนี้แต่การที่ฮันกูจะเป็นหัวหน้าเผ่านั้น เขารับไม่ได้จริง ๆ
“งั้นนายก็อธิบายมา ! ” ฮันกูไม่คิดจะถามฮันมิตเลยแม้แต่น้อย เขาเหมือนจะคาดคั้นเอาคำตอบจากโรวแทน
“กลางวันแสก ๆ แต่ลูกนายก็ยังคิดลักพาตัวลูกฉัน ถ้าฉันมาไม่ทัน ผลของมันก็เกินกว่าที่นายจะรับไหว ! ” โรวตะโกนออกมาด้วยความโกรธ
“ไอ้แก่ แกใส่ความฉัน ชัดแล้วว่าลูกแกน่ะให้ท่าฉัน ฉันไม่ได้อยากจะได้เธอสักหน่อย ! แกหมายความว่ายังไงที่ว่าฉันจะลักพาตัวเธอ ! ไอ้คนโกหก ! ”
ฮันมิตไม่ใช่คนดีอยู่แล้ว จึงเป็นธรรมดาที่เขาจะโกหกออกมาอย่างหน้าไม่อาย
โรวไม่อาจจะทนที่ลูกตัวเองโดนดูถูกแบบนี้ไม่ได้
เขาได้ลงมือเพื่อจะฆ่าฮันมิตทันที
“หาที่ตาย ! ” เมื่อเห็นว่าโรวคิดจะฆ่าลูกชายของตัวเอง ฮันกูก็ลงมือเช่นกัน
ความแข็งแกร่งของโรวนั้นอยู่ระดับ B ต่อหน้าฮันกูที่อยู่ระดับ A แล้วเป็นธรรมดาที่ไม่อาจจะเทียบกันได้ แต่ตอนที่เขาโจมตีออกมานั้น เขาได้ยั้งมือเอาไว้ ดังนั้นการโจมตีของทั้งสองจึงเสมอกัน
“ฮันกู แกนี่ปกป้องลูกจนเกินไปแล้ว ! แบบนี้แกยังมีสิทธิ์จะเป็นผู้อาวุโสอยู่อีกรึ ? ” โรวตะโกนถามขึ้นมา
“ฉันไม่ได้ทำอะไรผิด นายต่างหากที่ลงมือกับเด็ก ความผิดนี้เพียงพอที่จะทำให้นายลงจากตำแหน่งได้ !”
“อย่ามาขู่หน่อยเลย ! ลูกนายเป็นคนแบบไหน นายยังไม่รู้อีกรึไง ? แม้ว่าจะเอากลุ่มผู้อาวุโสมาสอบสวนฉัน แต่ฉันก็ไม่กลัว ! ”
ฮันกูรู้ว่าโรวนั้นภักดีต่อชูบ้า เขาถึงกล้าพูดออกมาแบบนี้
ฮันกูต้องกำจัดชายคนนี้ไปให้ได้
ตอนแรกเขายังหาข้ออ้างอยู่ แต่สุดท้ายคงต้องลงมือฆ่าอีกฝ่ายไม่ว่าจะยังไงก็ตาม
“ก็ดี ไปเจอกันที่โถงผู้อาวุโส” เมื่อพูดจบฮันกูก็ได้พาฮันมิตกลับออกมาจากที่นั่น
ระหว่างที่กลับไปนั้น ฮันกูไม่ได้พูดอะไรออกมาแม้แต่น้อย
เมื่อกลับมาถึงบ้าน ฮันกูก็ได้บอกให้ทุกคนออกจากบ้านไปเหลือแค่ฮันมิตเท่านั้น
“ แกช่วยห้ามตัวเองหน่อยได้ไหม ! ” เมื่อพูดจบฮันกูก็แสดงสีหน้าผิดหวังออกมา
อย่างที่โรวบอก ลูกของเขาเป็นคนยังไงทำไมเขาจะไม่รู้
แน่นอนว่าเขารู้ดีกว่าใคร แต่ไม่ว่าเรื่องนี้ลูกชายจะเป็นคนผิด แต่ยังไงซะเขาก็ต้องปกป้องลูกของตัวเองอยู่แล้ว ตอนนี้ลูกของเขาโตแล้ว มันไม่ใช่เวลาจะมาสั่งสอนกัน
“พ่อ ที่ผมบอกไปตะกี้น่ะเป็นความจริงทั้งหมด ! ” ฮันมิตยังโกหกต่อ แม้แต่อยู่ต่อหน้าพ่อตัวเองก็ตาม
“ตอนนี้มีแค่แกกับฉัน แกยังไม่คิดจะบอกความจริงกับฉันอีกหรือ ? ”
“พ่อ ผมไม่ได้โกหก ยัยนั่นมันให้ท่าผม ผมจะสนใจเธอทำไม พ่อก็รู้ว่าผมชอบชูหยุนอยู่แล้ว” ฮันกู ได้แต่หันหน้าหนี
ลูกเขาโดนสั่งสอนยังไงถึงได้กลายเป็นคนแบบนี้ไปได้ ! ขี้ขลาดแล้วยังขี้โกหกอีก แม้แต่อยู่ต่อหน้าพ่อของตัวเองก็ยังไม่คิดที่จะพูดความจริงออกมาด้วยซ้ำ
“เอาล่ะ จำสิ่งที่แกเพิ่งพูดเอาไว้ ตอนบ่ายเราจะไปที่โถงผู้อาวุโส อย่าคิดเปลี่ยนคำพูด”
สุดท้ายฮันกูก็ได้แต่ต้องยอมแพ้ อย่างแรกเขาต้องจัดการเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ นี่ก่อน แล้วค่อยสั่งสอนฮันมิตทีหลัง
โชคดีที่เขามีเวลาอีกนานในการสั่งสอนฮันมิต
