ตอนที่ 500 : กบฏ
ผู้หญิงทุกคนนั้นชอบในการกิน เมื่อเห็นชูหยุนกินเนื้อย่างอย่างเอร็ดอร่อย หวังเย่าก็คิดว่าสิ่งที่เขาพูดไปนั้นเป็นการตัดสินใจที่ถูกต้องแล้ว
เธอดูไม่ใช่คนกินเยอะแต่สุดท้ายก็กินเนื้อของหวังเย่าหมดไปกว่า 1 กิโลกรัม !
ไม่คิดแลยว่าเธอจะกินเยอะแบบนี้
“เธอกินเก่งจริง ๆ ” หวังเย่าพูดขึ้นด้วยความแปลกใจ
“เพราะว่านายทำอร่อยนั่นแหละ” ชูหยุนเช็ดน้ำมันออกจากปากและพูดขึ้นมา
ประโยคนี้ทำให้หวังเย่าพอใจอย่างมาก แต่คำพูดน่ะมันกินไม่ได้หรอกนะ ! “ฉันจะทำยังไงดี ? ”
“นายทำอีกไม่ได้รึไง ? เอาอีกสักชิ้น”
หวังเย่าหมดทางเลือก นอกจากต้องย่างเนื้อให้เธออีก
นี่อาจจะเป็นช่วงเวลาที่สบายสุดท้ายในการเดินทางครั้งนี้ก็เป็นได้
หลังจากที่กินเสร็จ หวังเย่าก็ได้เอาแผนที่ที่ชูบ้าให้เขาออกมาดูและเริ่มทำเครื่องหมาย
ในตอนนั้นในเผ่าชูมิกลับเกิดปัญหาขึ้นมา
นั่นคือการก่อกบฏของฮันกู !
ตอนที่ทั้งสองกำลังกินเนื้ออยู่นั้น ที่เผ่าฮันกูก็ได้ทำการก่อกบฎขึ้นมา
เป้าหมายของพวกนั้นคือการแย่งตำแหน่งหัวหน้าเผ่า
แม้ว่าชูบ้าจะเตรียมการรับมือไว้อยู่แล้ว แต่ฮันกูก็ลงมืออย่างรวดเร็ว
“คุณชาโรน่า ฉันขอโทษด้วยที่ทำให้คุณต้องมายุ่งเกี่ยวกับเรื่องวุ่นวายนี้”
ในตอนที่เตรียมการนั้นชูบ้าก็ได้ไปหาชาโรน่า เขาได้พาชาโรน่าและเฉี่ยนเจินเฉียนไปยังที่ที่ปลอดภัย
“เร็วขนาดนี้เลยหรือ ? ” ชาโรน่าถามขึ้นมา
“ฮันกูเตรียมการเรื่องนี้มานานแล้ว เหตุผลว่าทำไมเขาถึงเลือกลงมือในตอนนี้ เดาว่าเขากลัวว่าทุกอย่างจะเสียเปล่า ! ”
ชูบ้าโตมากับฮันกู เขาจึงรู้จักนิสัยฮันกูเป็นอย่างดี
แต่เดิมแล้วฮันกูไม่คิดจะลงมือในตอนนี้ แต่เพราะการปรากฏตัวของหวังเย่าจึงทำให้ฮันกูต้องลงมือ
เมิ่งได้กลับมารายงานเบาะแสที่เขาพบให้กับฮันกูฟัง
แน่นอนว่าเขาได้บอกถึงความแข็งแกร่งของหวังเย่าที่เขาประเมินมา หลังจากที่ทบทวนดี ๆ แล้ว ฮันกูก็ตัดสินใจว่าจะลงมือทันที !
เพราะมันมีความไม่แน่นอนเพิ่มขึ้นมาแล้ว
ถ้าเขารอต่อไป และเมื่อหวังเย่ากลับมา เขานี่แหละที่จะเป็นฝ่ายเสียเปรียบ
เขาเลือกที่จะฆ่าชูบ้าก่อน สำหรับผู้ชายและผู้หญิงที่หวังเย่าทิ้งเอาไว้ ตราบใดที่พวกเขาจับตัวทั้งสองเอาไว้ หวังเย่าก็คงจะไม่ทำอะไรพวกเขา
เมื่อตัดสินใจแล้ว ฮันกูก็ลงมือทันที
“ชูบ้า เราจะไปที่ไหน ? ” ก่อนที่หวังเย่าจะเดินทางออกไป เขาได้ฝากชาโรน่าให้ดูแลเฉี่ยนเจินเฉียน
“ไปที่ประตูหิน !”
การก่อกบฏนี้หนักหนากว่าที่ชูบ้าคิดเอาไว้
แม้ว่าเขาจะรู้ว่าฮันกูไม่พอใจเขามาโดยตลอด แต่เมื่อเกิดการก่อกบฏข้นมาจริง ๆ แล้ว ชูบ้าก็รู้ว่าเขาประเมินอีกฝ่ายต่ำเกินไป
ฮันกูพาคนของเขาเข้าไปที่บ้านพักของชูบ้า และก็พบว่าพวกนั้นได้หนีไปแล้ว
“ไอ้แก่นั่นไปไหน ? ” ฮันกูหงุดหงิดอย่างมากในตอนนี้
ก่อนที่เขาจะลงมือ เขาได้ส่งคนมาจับตาดูที่นี่แต่ไม่คิดเลยว่าชูบ้าจะหนีไปได้
“ผู้อาวุโส พวกนั้นน่าจะไปที่ที่คนนอกสองคนอยู่ ! ”
“ถ้าอย่างนั้นก็ไปกันเถอะ ! ”
ในเวลาเดียวกันชูบ้าก็ได้หนีไปกับคนของเขา พร้อมกับชาโรน่าและเฉี่ยนเจินเฉียน
พวกเขาหนีไปที่เขตหวงห้ามที่ไม่ให้ใครเข้าไปนอกซะจากว่าจะได้รับอนุญาตจากหัวหน้าเผ่า แต่ตอนนี้ชูบ้าไม่มีทางเลือกอื่น
“ชาโรน่า เฉี่ยนเจินเฉียน พวกคุณสองคนเข้าไปก่อน ฉันมีเรื่องต้องไปจัดการ ! ” ชูบ้าไม่คิดจะไปที่นั่นกับทุกคนด้วย
เขาตั้งใจจะปิดประตูไว้หลังจากที่ทั้งสองคนเข้าไป
“ชูบ้า นายคิดจะทำอะไร ? ” เฉี่ยนเจินเฉียนพอเดาความคิดของชูบ้าออก
“ฉันต้องอยู่ที่นี่ ฉันเป็นหัวหน้าเผ่า เมื่อเรื่องนี้เกิดขึ้นในเผ่าฉัน ฉันก็ต้องจัดการกับมัน ! ”
“นายจะจัดการยังไง ? ” เฉี่ยนเจินเฉียนเองก็เป็นคนมีประสบการณ์
“สู้จนถึงที่สุด ! ” ชูบ้าพึมพำออกมา
“สู้จนถึงที่สุด ? ” เฉี่ยนเจินเฉียนมองไปรอบ ๆ และพบว่ามีคนแค่ 50 คนเท่านั้นที่เป็นคนของเขา
ฮันกูได้เตรียมการมาล่วงหน้าแล้ว ชูบ้ากลับมีเวลาเตรียมตัวแค่ไม่นาน
“นายจะใช้อะไรสู้กับฮันกู ? คน 50 คนนี่น่ะหรือ ? ”
“ฉันไม่มีทางเลือกอื่น ! ”
“นายมี ! นายเข้าไปด้านในกับเราแล้วปิดประตูเอาไว้ เราจะรอจนกว่าหวังเย่าจะกลับมา ! ”
“เราต้องรอนานแค่ไหน ? เรารอนานไม่ได้ ! ” ชูบ้าก็รู้ว่ามันไม่มีประโยชน์ที่จะสู้กับฮันกู หากออกไปตอนนี้ก็ไม่ต่างอะไรจากการรนหาที่ตาย ซึ่งทำให้เขาลังเลขึ้นมา
เสียงดังสนั่นเกิดขึ้นพร้อมกับคนของฮันกูที่มุ่งหน้ามาที่นั่น
“ไปกันเถอะ ! มันจะสายเกินไป !” เฉี่ยนเจินเฉียนเริ่มกังวล
ชูบ้ายังคงลังเลอยู่ ในฐานะหัวหน้าเผ่าแล้ว เขาไม่อยากจะทิ้งเกียรติเพื่อหนีเอาตัวรอด !
แต่หากพวกเขาตายที่นี่ งั้นเผ่าชูมิก็จะตกอยู่ในมือของฮันกู เมื่อถึงเวลานั้นคนในเผ่าจะมีชีวิตที่แย่กว่าความตายเสียอีก
หลังจากที่คิดสักพัก ชูบ้าก็ตัดสินใจที่จะหนีไป
“พวกนายเข้าไปก่อน ! ”
ชูบ้าให้ทหารเข้าไปก่อน จากนั้นเขาก็เข้ามาเป็นคนสุดท้าย
เขาเห็นฮันกูรีบวิ่งมาที่นั่นแล้ว
ดังนั้นเขาจึงมองไปรอบ ๆ และคิดว่าจะกลับมายังดินแดนแห่งนี้อีกแน่ เขาจะจัดการกับกบฏพวกนี้และทวงคืนความสงบกลับมา
ด้านในประตูนั้น ชูบ้าได้มองไปรอบ ๆ แล้วถามกับเฉี่ยนเจินเฉียน “ คุณรู้ไหมว่าจะปิดมันยังไง ? ”
“ของแบบนี้มีแหล่งพลังงาน ถ้าเราตัดแหล่งพลังงานออกแล้ว มันก็จะปิดการทำงาน”
เมื่อพูดจบ เฉี่ยนเจินเฉียนก็ได้ทำการดึงเอาผลึกแร่ไฟสีขาวออกมา
ตอนนั้นเองค่ายกลทั้งหมดก็หมดพลังงาน
อันที่จริงเรื่องนี้เฉี่ยนเจินเฉียนก็ไม่มั่นใจเท่าไหร่ เขาแค่ลองเสี่ยงจากสิ่งที่เคยอ่านมาจากหนังสือก็เท่านั้น
ไม่คิดเลยว่าจะได้ใช้ในวันนี้
ที่ด้านนอก
ฮันกูได้แต่มองดูกลุ่มของชูบ้าที่เข้าไปในที่ลึกลับ ฮันกูเคยได้ยินว่าห้ามให้ใครเข้ามาที่นี่หากไม่ได้รับอนุญาตจากหัวหน้าเผ่า แม้ว่าจะเป็นผู้อาวุโสก็ตาม แม้แต่ฮันกูก็เพิ่งเคยมาที่นี่เป็นครั้งแรกเหมือนกัน
เพราะไม่รู้เลยว่าชูบ้าไปที่ไหน ฮันกูจึงไม่กล้าที่จะตามเข้าไป เขาได้แต่ต้องคอยรออยู่ด้านนอกเท่านั้น
ด้วยประสบการณ์ที่มีแล้ว ฮันกูก็เดาได้ว่าควรจะทำลายที่นี่ทิ้งไป
“หนีงั้นหรือ ? ” ฮันกูฮึดฮัดออกมา
“งั้นก็อย่ากลับมาอีกเลย ! ” จากนั้นเขาก็หันไปหาคนด้านหลังและพูดขึ้นมา “ทำลายมัน ! ”
