ตอนที่ 498 :โลกความเป็นจริงที่แสนจะโหดร้าย
โลกภายนอกนั้นอันตรายจริง ๆ….
ตอนที่ทั้งสองเพิ่งเดินออกจากประตูมานั้น พวกเขาก็พบกับสัตว์อสูรเข้าทันที
สัตว์อสูรนี้รูปร่างคล้ายกับสัตว์มีพิษ ที่หัวของมันมีตาอยู่ 4 คู่ !
ตอนนั้นหวังเย่าก็ได้ใช้ระบบตรวจสอบข้อมูลของมัน
ชนิด : แมงป่อง 8 ตาระดับ: สวรรค์สกิล : เปลือกแข็ง, หมอกพิษ สกิลของมันค่อนข้างเข้ากับรูปลักษณ์ของมันได้เป็นอย่างดี เปลือกสีดำนั้นไม่ใช่ว่าจะทำลายไปได้ง่าย ๆ
แมงป่องมองมาที่ชูหยุน สายตาของมันแดงก่ำ มันราวกับเจออาหารรสโอชะอย่างไรอย่างนั้น
“หวังเย่า ทำไมตาของมันถึงเป็นนสีแดงแบบนี้ ? ” ชูหยุนเห็นสายตาทั้ง 4 คู่ก็รีบวิ่งไปหลบอยู่ด้านหลังของหวังเย่าทันที เรื่องแบบนี้ทำให้เธอกลัวขึ้นมา
“บางทีมันอาจจะเตรียมพร้อมโจมตี” หวังเย่าส่ายหน้า ต่อหน้าสัตว์อสูรเลเวลต่ำแบบนี้แต่เธอก็ยังกลัวได้ งั้นถ้าเจอสัตว์อสูรที่น่ากลัวกว่านี้ เธอจะไม่ขาดใจตายรึไง ?
ต่อหน้าสัตว์อสูรนี้ หวังเย่าก็ไม่ได้คิดให้เสี่ยวซวีออกมาช่วย แค่เขาคนเดียวก็จัดการกับมันได้แล้ว แต่หวังเย่าไม่ได้คิดจะฆ่าแมงป่องตัวนี้ทันที
“ชูหยุน ในฐานะลูกสาวของหัวหน้าเผ่าแล้ว ฉันคิดว่าความแข็งแกร่งของเธอน่ะสูง แมงป่องนี่ฉันจะให้เธอจัดการก็แล้วกัน” เมื่อพูดจบหวังเย่าก็ถอยกลับไปที่ด้านหลัง
ตอนที่เขาถอยกลับมานั้นเขาก็พูดขึ้นต่อ “ นี่แค่สัตว์อสูรระดับสวรรค์ขั้นต้น”
สัตว์อสูรระดับสวรรค์ขั้นต้น !
ชูหยุนถึงจะเคยได้ยินเรื่องระดับของสัตว์อสูรนี้มาบ้าง แต่เธอเพิ่งจะเคยได้เจอสัตว์อสูรที่แกร่งแบบนี้เป็นครั้งแรก !
“ฉะ…ฉัน…” เมื่อเห็นหวังเย่าถอยกลับไป ชูหยุนก็กังวลขึ้นมานิด ๆ แต่ศักดิ์ศรีของเธอบอกเธอว่าเธอจัดการมันได้ ถึงเธอจะไม่มีความสามารถพอก็ตาม !
“หวังเย่า ในฐานะผู้ชายแล้วนายจะให้ผู้หญิงเผชิญหน้ากับสัตว์อสูรน่าเกลียดแบบนี้รึไง ! ” ชูหยุนคิดจะด่าเพื่อให้หวังเย่าเข้ามาช่วย
ก่อนหน้านี้หวังเย่าไม่รู้ว่า เวลาที่เธอจะเอ่ยปากขอผู้ชายคนไหน ผู้ชายคนนั้นก็ต้องมาช่วยเธอ แต่โชคร้ายที่ครั้งนี้เธอต้องมาเจอกับคนอย่างหวังเย่า
“ฉันขอโทษด้วยชูหยุน ฉันไม่ได้มีความเป็นลูกผู้ชายหรอกนะ ฉันอยู่กับอันตรายมาตลอด ฉันรู้แค่ว่าการมีคู่หูที่แข็งแกร่งน่ะส่งผลดีกับฉัน”
คำพูดของหวังเย่าทำให้ชูหยุนต้องสลดไป
แต่เธอจะทำอะไรได้ ? หวังเย่าเหมือนจะไม่ใช่คนใจอ่อนด้วย
“นายมันไม่ใช่ลูกผู้ชาย ! ”
ตอนนั้นเองแมงป่องก็พร้อมที่จะโจมตี
“จัดการมันสิ ! ” หวังเย่ากอดอก เรื่องนี้ดูเหมือนเขาจะไม่ยื่นมือเข้าไปยุ่งจริง ๆ
สุดท้ายแมงป่องก็เข้าโจมตี
หางของมันพุ่งแทงเข้าใส่ชูหยุน
ต้องรู้ก่อนว่าแมงป่องนี้เป็นสัตว์อสูรมีพิษ
ชูหยุนพบว่าเธอไม่มีทางที่จะทำให้หวังเย่ามาช่วยได้ ดังนั้นเธอจึงต้องเผชิญหน้ากับแมงป่องนี่ด้วยตัวเอง
หากมีความกล้าไม่มากพอก็จะทำให้ความแข็งแกร่งลดลงไปด้วย
เธอดึงแส้ออกมาพร้อมกับเข้าต่อสู้กับแมงป่อง เธอเข้าปะทะกับมันอยู่ 2-3 ครั้ง และดูเหมือนตอนนี้ชูหยุนก็เริ่มจะหมดแรงแล้ว
“เป็นคนหัวแข็งจริงๆ ! ” หวังเย่ายืนมองอยู่ข้าง ๆ ผู้หญิงหัวแข็งแบบนี้แหละรับมือยากที่สุด
“ถ้าไม่ได้รับปากกับชูบ้าว่าจะดูแลเธอ ฉันคงปล่อยเธอทิ้งไว้ที่นี่แน่ ๆ ! ” เขาพึมพำออกมาพร้อมกับหอกที่โผล่ขึ้นมาในมือของเขา
หอกนี้ไม่ใช่หอกกายภาพแต่เป็นหอกมิติ
หอกได้พุ่งเข้าแทงทะลุตัวแมงป่องได้อย่างง่ายดาย
ชูหยุนเหมือนจะยอมแพ้ไปแล้ว แต่หางของแมงป่องกลับไม่ได้แทงเข้าใส่เธอ หางของมันขาดออกเพราะหอกของ หวังเย่าทันที
หวังเย่าไม่รีรอ หอกมิติปรากฏขึ้นมาอีกครั้งก่อนจะพุ่งเข้าใส่ตัวแมงป่องอีกครั้งหนึ่ง หอกนี้ถึงกับตรึงร่างของแมงป่องไว้กับพื้น
ชูหยุนยังคงกังวลอยู่ว่าแมงป่องจะยังไม่ตาย เมื่อเห็นว่ามันแน่นิ่งไปแล้ว เธอจึงหอบหายใจออกมา
หวังเย่าไม่ได้สนใจชูหยุนแม้แต่น้อย เมื่อฆ่าแมงป่องเสร็จเขาก็เดินไปหาร่างของแมงป่อง
“ นายจะทำอะไร ?” ชูหยุนที่นั่งอยู่ที่พื้นนั้น เหงื่อชุ่มไปทั้งตัว
“ฉันแค่อยากได้พิษของมัน” หวังเย่าไม่มีทางทิ้งร่างของแมงป่องให้เสียเปล่าเป็นอันขาด
ตอนนั้นเองชูหยุนก็รู้สึกใจสั่นไหว เธอน่ะยอมรับแล้วว่าเธอนั้นพ่ายแพ้ เพราะอ่อนแอเกินไป
ตอนที่อยู่ในเผ่านั้น เธอไม่เคยแพ้ราบคาบแบบนี้มาก่อน เธอถือว่าเป็นคนที่โดดเด่นเมื่ออยู่ในเผ่า แต่ตอนนี้ผู้ชายตรงหน้ากลับไม่ได้สนใจเธอ และถึงกับปล่อยให้เธอสู้กับแมงป่องที่แข็งแกร่งตัวนี้คนเดียว
สุดท้ายหวังเย่าก็เจอกับถุงพิษของแมงป่อง เขาได้สร้างมีดมิติขึ้นมาก่อนจะตัดเปลือกของมันออกอย่างง่ายดาย หลังจากนั้นเขาก็เก็บถุงพิษมันขึ้นมา
หวังเย่าไม่คิดจะปล่อยเปลือกของมันให้เสียเปล่าด้วยซ้ำ เขาเก็บเปลือกของมันทั้งหมดเข้าไปในถุงมิติ เปลือกเหล่านี้สามารถยกให้กับชูบ้ารึทหาร เพื่อใช้ทำเป็นเกราะได้
อันที่จริงตอนที่ชูหยุนกำลังจะร้องไห้ออกมานั้น หวังเย่าก็เห็นแต่เขาก็ไม่คิดที่จะสนใจ
“นี่ฉันทำผิดไปรึเปล่า ?” หวังเย่าไม่คิดที่จะปลอบชูหยุน
“ฉันแค่อยากให้นายดูแลฉันบ้างก็เท่านั้น ! ” ชูหยุนบ่นออกมาราวกับว่าเธอกำลังน้อยใจหวังเย่า
เมื่อพูดจบ เธอก็ร้องไห้ต่อเหมือนกับเด็กอมมืออย่างไรอย่างนั้น
หวังเย่าไม่ได้เข้าไปปลอบ เขานั่งรอเธออยู่ข้าง ๆ รอจนกว่าเธอจะเลิกร้องไห้
และตอนนั้นชูหยุนก็รอให้หวังเย่าเข้ามาปลอบ แต่เขาก็ไม่คิดจะปลอบเธอ จนสุดท้ายเธอก็ต้องเลิกร้องไห้ไปเอง
“เราคุยกันได้รึยัง ? ” หวังเย่าถามขึ้นมาด้วยสีหน้าเฉยเมย
ชูหยุนพยักหน้า เธอเองก็รู้ว่าหวังเย่าอารมณ์ไม่ค่อยดี เธอรู้ว่าเขาอาจจะทิ้งเธอตอนไหนก็ได้
“ฉันไม่ได้ทำผิดอะไร” หวังเย่าพูดขึ้น “เธอต้องขอบคุณฉันด้วยซ้ำ ถ้าฉันไม่ช่วยเธอไว้ เธอคงตายไปแล้ว”
เมื่อได้ยินแบบนั้น ชูหยุนก็ถึงกับตกตะลึง
นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้ยินคำพูดแบบนี้
แต่นี่คือความจริงที่ไม่อาจจะปฏิเสธได้
