ตอนที่ 493 : เลือกคนนำทาง
“ถ้าคุณอยากจะออกไปข้างนอกจริง ๆ งั้นฉันมีอะไรอยากจะขอ” ชูบ้าคิดและพูดขึ้นมา
“ว่ามาได้เลย”
“ฉันมีแผนที่อยู่แต่มันไม่สมบูรณ์ ฉันหวังว่าคุณจะช่วยวาดแผนที่ที่สมบูรณ์ให้ได้” ชูบ้าดึงเอาแผนที่ออกมา และแผนที่นั้นก็ดูเก่าอย่างมาก
“นี่คือแผนที่ที่ฉันได้มานานแล้ว ตั้งแต่ที่สัตว์อสูรบุกโลกเรา แผนที่ของเราก็ดูล้าหลังขึ้นมาเรื่อย ๆ ดินแดนของเราโดนยึดอย่างต่อเนื่อง นักรบตายไปไม่รู้เท่าไหร่ ” เมื่อพูดมาถึงเรื่องนี้ ชูบ้าก็แสดงสีหน้าหม่นลงทันที “น่าเศร้าจริง ๆ ”
“ฉันหวังว่าคุณจะช่วยเขียนแผนที่ที่สมบูรณ์ให้เรา มันคงจะดีหากมีรายละเอียดเขียนเอาไว้ว่าสัตว์อสูรแต่ละที่แข็งแกร่งแค่ไหน”
เมื่อได้ยินแบบนั้น เฉี่ยนเจินเฉียนก็ไม่พอใจขึ้นมา “ฉันว่านายขอมากเกินไปหน่อย ! ข้างนอกอันตรายแค่ไหน นายก็รู้ไม่ใช่รึไง”
ต่อหน้าคำค้านของเฉี่ยนเจินเฉียนแล้ว ชูบ้าก็รู้สึกอายอย่างมากและพึมพำออกมา “ถ้าไม่เต็มใจ งั้นฉันก็คงไม่พูดอะไรต่อ ..” แต่เขาไม่มีทางเลือกอื่น ในเผ่านั้นไม่มีคนแข็งแกร่งมากนัก พวกเขาต้องดูแลฐานแห่งนี้อยู่
“ไม่ ผมตกลงกับคำขอนี้ แต่รางวัลที่เราจะได้ต้องคู่ควรหน่อย” หวังเย่าเลือกจะรับภารกิจนี้
“แน่นอนว่าฉันจะตอบแทนคุณอย่างคู่ควร ! ” ชูบ้าได้ยินแบบนั้นก็ดีใจขึ้นมาทันที
ด้วยคลังสมบัติและแผนที่ที่สมบูรณ์แล้ว ดังนั้นความรุ่งโรจน์ของเผ่าก็ขึ้นอยู่กับเวลาเท่านั้น !
ยังไงซะหากให้คนในเผ่าออกไปสำรวจ มันก็จะมีแต่คนบาดเจ็บและล้มตายอย่างแน่นอน เมื่อมีคนนอกที่แข็งแกร่งเสนอตัวทำแทน งั้นกองกำลังในเผ่าก็จะยังไม่มีการสูญเสียดังเดิม !
หวังเย่ารับแผนที่มา ก่อนที่ชูบ้าจะพูดขึ้น “ไม่ต้องกังวล ฉันจะหาคนนำทางให้คุณ”
คนนำทางงั้นหรือ ?
เมื่อได้ยินแบบนั้น หวังเย่าก็มองไปที่แผนที่ในมือ
แล้วถ้าอย่างนั้น ทำไมไม่ให้คนนำทางมาวาดแผนที่เลยล่ะ ?
“คนนำทางงั้นหรือ ? ” หวังเย่าถามขึ้นมา
“แค่ก…มันคือนักรบในเผ่าเรา ไม่ใช่แค่คอยนำทาง แต่ฉันแค่อยากหาคนไปช่วยคุณก็เท่านั้น” ยิ่งชูบ้าพูดเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งรู้สึกอายเท่านั้น
ช่วย ? ถ้าเขาต้องการความช่วยเหลือ แน่นอนว่าไม่ใช่คนนำทางที่จะช่วยเขาได้
“ผมไม่ต้องการความช่วยเหลือ ถ้ามันจำเป็นขนาดนั้นผมพาลุงเฉียนไปช่วยผมไม่ดีกว่าหรือ” หวังเย่าได้ยินแบบนั้นก็ปฏิเสธทันที
“มันจะดีกว่าที่จะมีคนนำทาง” ชูบ้าหน้าแดงก่ำ แต่ก็ไม่คิดที่จะยอมเพ้
“งั้นบอกมาว่าคุณต้องการอะไร ? ”
“ฉันเป็นห่วง..”
“คุณกลัวว่าเราจะไม่กลับมารึไง ?” สุดท้ายหวังเย่าก็รู้ว่าชูบ้ากังวลอะไร
ตอนแรกเขากลัวว่าหวังเย่าจะไม่กลับมาที่นี่อีก
“งั้นก็จะให้คนไปจับตาดูพวกเราไว้สินะ ?”
“ไม่ใช่เพื่อจับตาดูคุณ ! ฉันแค่ห่วงว่าถ้าคุณตัดสินใจไม่กลับมาที่นี่ คนของเราก็จะเอาแผนที่ที่คุณวาดกลับมา” ชูบ้า พูดขึ้น
เมื่อได้ยินแบบนั้น หวังเย่าก็รู้สึกได้ถึงความเศร้าใจของอีกฝ่าย
ข้างนอกนั้นอันตราย หากเป็นคนในเผ่าเดินทางออกไปคงไม่รอดกลับมา
หากเขาไม่กลับมา ชายคนที่นำแผนที่กลับมาก็ต้องตายอยู่ดี !
“คุณไม่กลัวว่าคนนำทางจะตายรึไง ? ”
“เราคือลูกหลานของเผ่าชูมิ ทุกอย่างก็เพื่อเผ่า ! เราจะกลัวความตายทำไมกัน ? ” ชูบ้าพูดขึ้น
“ไม่ต้องกังวล ผมไม่ไปไหนหรอก ลุงเฉียนยังอยู่ที่นี่อยู่เลย” หวังเย่าอธิบาย
“ไม่ ยอมรับคำขอร้องของฉันเถอะ ฉันจะหาคนนำทางให้”
หวังเย่าเคารพผู้อาวุโสมาโดยตลอด เมื่ออีกฝ่ายเอ่ยปากขอแล้ว เขาก็ไม่อาจจะปฏิเสธได้
“ให้ผมเลือกเองไม่ดีกว่ารึไง ? ”
“เพราะงานนี้น่ะมันอันตราย เราจะทำการจับฉลากกัน” ชูบ้าส่ายหน้าและตอบกลับ
หวังเย่าไม่คิดเลยว่าชูบ้าจะเป็นคนห่วงใยคนมากมายแบบนี้
ไม่แปลกเลยที่คนในเผ่าเคารพเขาอย่างมาก
“แล้วจะเลือกตอนไหน ? ” หวังเย่าถามขึ้นมา
“ตอนนี้เลย !”
สุดท้ายชูบ้าก็พาทุกคนไปที่ลานภายใต้สายตาแปลกใจของหวังเย่า
มันคือลานขนาดเท่ากับสนามฟุตบอลที่เต็มไปด้วยผู้คนที่ใส่ชุดเกราะ
พวกเขาคือคนที่เข้าร่วมการคัดเลือก
ตอนนั้นหวังเย่ารู้ว่าทุกคนเคารพชูบ้าอย่างมาก บางคนถึงกับเสนอตัวแต่บังเอิญว่ามีหลายคนที่คิดแบบเดียวกัน
“นักรบชูมิที่สูงส่ง !” ชูบ้าทำความเคารพนักรบกว่าหมื่นคนในลาน
ในเวลาเดียวกันทุกคนก็พากันทำความเคารพชูบ้าเช่นกัน
ท่าทีของพวกนั้นดูเป็นระเบียบอย่างมาก
หวังเย่าเริ่มเกิดความเชื่อมั่นขึ้นมาว่าเผ่าชูมิต้องฟื้นฟูกลับมาได้แน่ !
ชาโรน่าและหวังเย่าเดินออกไปยืนรออยู่ข้าง ๆ
“ฉันคิดว่าเผ่าชูมิจะฟื้นฟูกลับมาได้แน่ !”
ชูบ้าพูดขึ้นต่อ “นักรบทุกคนที่รวมตัวกันอยู่ที่นี่รวมไปถึงคนที่โดนผืนทรายฝังกลบไป แต่นักรบของฉัน พวกนายอยากจะทวงคืนดินแดนของเรากลับมารึเปล่า ? ”
“อยาก ! ” ทุกคนตอบออกมาเสียงดังก้อง
“การทวงคืนดินแดนไม่ใช่สิ่งที่พวกนายจะทำได้” แต่สุดท้ายชูบ้าก็เรียกสติทุกคนให้กลับสู่ความเป็นจริง “เราพยายามมาหลายครั้ง และล้มเหลวมาทุกครั้ง ! ทุกครั้งที่พยายามเราได้เสียนักรบไปนับไม่ถ้วน ฉันไม่อาจจะทนดูการสูญเสียได้อีก ! แต่บางครั้งเราก็ต้องเสียสละ วันนี้ฉันมีสหายคนหนึ่ง ” ชูบ้าพูดแล้วผายมือออกมา
หวังเย่าเดินเข้าไปข้าง ๆ ชูบ้า เขายังไม่ชินกับอะไรที่เป็นทางการแบบนี้สักเท่าไหร่
“นี่คือแขกภายนอก เขามีความแข็งแกร่งที่โดดเด่น ! วันนี้ฉันอยากได้นักรบที่เต็มใจจะเดินทางออกไปสำรวจภายนอกกับเขา เขาจะเดินทางออกไปวาดแผนที่ สิ่งนี้จะทำให้เราสามารถเตรียมการเดินหน้าในอนาคตได้ ! ”
“แต่ข้างนอกนั้นอันตราย ทุกคนต่างก็รู้ดี ไม่จำเป็นต้องบอกอะไรอีก ดังนั้นการเลือกในวันนี้เราจะใช้การสุ่มเป็นการตัดสิน !”
“ไม่ต้องสุ่ม ฉันจะไปกับเขาเอง ! ”
ในตอนที่ชูบ้าเพิ่งจะพูดจบนั้นก็มีคนตะโกนขึ้นมา
“ไม่ !” สีหน้าของชูบ้าเคร่งเครียดยิ่งกว่าเก่า
“ต้องตัดสินด้วยการจับฉลากเท่านั้น ! ”
หวังเย่าเห็นท่าทีจริงจังของอีกฝ่ายก็รู้สึกตลกขึ้นมา เขาคิดว่าการที่เขากับคนในเผ่าออกไปข้างนอกมันจะเท่ากับความตายเลยรึไง ?
“เฮ้อ นี่ยังไม่ใช่จุดจบซะหน่อย…”
