ตอนที่ 492 : ผลจิตบริสุทธิ์
หวังเย่าไม่ใช่คนโลภ แม้ว่าชูบ้าจะรับปากกับเขาว่าจะให้สมบัติกับเขา แต่จนถึงตอนนี้เขาก็แค่เก็บผลไม้ฟื้นฟูพลังและคิดเตรียมที่จะออกไปจากที่นี่ก็เท่านั้น
เพราะถึงยังไงเฉี่ยนเจินเฉียนก็ยังได้รับบาดเจ็บอยู่ที่ด้านนอก
หวังเย่าไม่รู้ว่าตอนนี้ชูบ้าคิดอะไรอยู่ เพราะถึงยังไงเขาก็เป็นเจ้าของที่นี่
“ชูบ้า คุณบอกผมได้ไหมว่าคุณคิดยังไง ?”
ชูบ้าคิ้วขมวดและพูดขึ้น “นี่คือคลังของเรา ด้วยสมบัติเหล่านี้ก็จะทำให้เผ่าของเรากลับมารุ่งเรืองขึ้นอีกครั้ง ”
หวังเย่ารู้สึกได้ถึงความร้อนรนในใจชูบ้าอย่างบอกไม่ถูก ก่อนที่จะถามออกไปว่า
“คุณอยากจะพูดอะไรก็พูดออกมาเลย ไม่จำเป็นจะต้องเก็บเอาไว้ ”
“ฉันหวังว่าคุณจะไม่บอกเรื่องนี้กับคนอื่นเมื่อออกไปแล้วเพราะ…” นี่คือสิ่งที่ชูบ้ากังวล
ต่อหน้าสมบัติจำนวนมากเหล่านี้ ที่สามารถเปลี่ยนชะตาของพวกเขาได้แล้วนั้น มันก็ต้องทำให้ทุกคนหวั่นไหวเป็นธรรมดา
เมื่อได้ยินที่ชูบ้าบอกออกมา หวังเย่าก็เข้าใจว่าชูบ้าอยากจะบอกอะไร เขาต้องการให้หวังเย่าปิดเรื่องของที่นี่ไว้เป็นความลับ
อันที่จริงไม่จำเป็นต้องพูดอะไร หวังเย่าก็จะทำแบบนั้นอยู่แล้ว
“ชูบ้า คุณไม่จำเป็นต้องพูดหรอก ผมไม่คิดจะเอาเรื่องนี้ไปพูดอยู่แล้ว” หวังเย่ารับปาก “งั้นคุณมีอะไรอยากจะพูดอีกไหม ? ”
“ไม่มีแล้ว” หลังจากที่ได้ยินที่หวังเย่ารับปากมา สุดท้ายชูบ้าก็สบายใจขึ้น
เมื่อเดินทางออกมาข้างนอก หวังเย่าก็รีบกลับไปหาเฉี่ยนเจินเฉียนทันที
ตอนที่อยู่ด้านในหวังเย่าเป็นห่วงเฉี่ยนเจินเฉียนอย่างมาก เขาต้องรีบกลับไปรักษาเฉี่ยนเจินเฉียน ยังไงซะในที่ที่มีอันตรายอยู่รอบตัว การที่บาดเจ็บเช่นนั้นก็จะทำให้สถานการณ์อันตรายขึ้นไปอีก
หวังเย่าเอาผลไม้ที่ไม่รู้ว่าใช้เวลากี่ปีกว่าจะโตขึ้นมาส่งให้กับเฉี่ยนเจินเฉียน
“นี่ใช่ผลจิตบริสุทธิ์รึเปล่า ? ” เฉี่ยนเจินเฉียนเมื่อเห็นผลไม้ที่หวังเย่าส่งมาให้ ก็ถามขึ้นมาด้วยความแปลกใจ
หวังเย่าไม่รู้ว่าผลไม้นี้คืออะไร แต่เขารู้สึกได้ถึงพลังงานด้านในจำนวนมาก ดังนั้นเขาจึงเก็บมันมาจำนวนมากเช่นกัน
“ผลจิตบริสุทธิ์คืออะไร ? ” หวังเย่าถามขึ้นมา
“ก็นี่ไง ! ” หวังเย่ามองไปที่ผลไม้ในมือโดยไม่กล้าละสายตาไปไหนเพราะกลัวว่ามันจะหายไป
“มันมีอะไรพิเศษหรือลุงเฉียน ? ” หวังเย่าไม่รู้อะไรเกี่ยวกับผลไม้นี้เลย
“มันถือว่าเป็นผลไม้ที่ทรงพลังในการฟื้นฟูและรักษาและมันยังเพิ่มความแข็งแกร่งให้ได้อีกด้วย ! ของแบบนี้หายไปจากหัวเซี่ยมานานแล้ว” แม้ว่าเฉี่ยนเจินเฉียนอยากจะกินมันเพื่อฟื้นฟูบาดแผลอย่างรวดเร็ว แต่ของมีค่าแบบนี้เขาไม่อาจจะกินได้
เฉี่ยนเจินเฉียนคิดอยู่สักพักก่อนจะส่งมันคืนให้กับหวังเย่า
“ลุงเฉียน คิดจะทำอะไร ? ผมเอามาให้ลุง ทำไมลุงถึงคืนมันให้กับผม ? ” เมื่อเห็นท่าทีของเฉี่ยนเจินเฉียน หวังเย่าก็สับสนขึ้นมา
“ไม่ ฉันรับของแบบนี้ไว้ไม่ได้ นายน่ะยังเด็ก เลยไม่รู้ค่าของมัน ฉันรับมันไว้ไม่ได้หรอก”
“ลุงเฉียน !” หวังเย่ายังยัดผลจิตบริสุทธิ์กลับใส่มือเฉี่ยนเจินเฉียนดังเดิม
“ลุงกินมันเถอะ อาการบาดเจ็บของลุงน่ะสำคัญกว่าค่าของมัน ! ” ตอนแรกหวังเย่าอยากจะบอกว่าในถุงมิติของเขามีผลไม้นี่อยู่เยอะ แต่เมื่อคิดจากคำพูดของเฉี่ยนเจินเฉียนกับการที่เขารับปากกับชูบ้ามาแล้ว เขาก็ไม่อาจจะบอกเรื่องคลังสมบัติได้
ดังนั้นเขาจึงไม่คิดจะพูดมันออกมา
“แต่..” เฉี่ยนเจินเฉียนลังเลขึ้นมาแต่เมื่อคิดทบทวนอีกครั้ง สุดท้ายเขาก็กินมันลงไป
“หวังเย่า ฉันติดหนี้คุณครั้งใหญ่กับนาย ! ถ้ามีอะไรที่อยากให้ฉันช่วยในอนาคต แม้ว่าจะต้องตายฉันก็ยอม ! ”
เมื่อเห็นว่าสุดท้ายเฉี่ยนเจินเฉียนก็ยอมกินมัน หวังเย่าก็โล่งใจขึ้นมาทันที
หลังจากที่เฉี่ยนเจินเฉียนกินผลไม้นี่จนหมด แผลในตัวก็ฟื้นฟูขึ้นมาด้วยความเร็วที่น่าตกใจ การฟื้นฟูนี้มองเห็นได้ด้วยตาเปล่า
“เป็นผลไม้ที่วิเศษจริง ๆ ! ”
ตอนนั้นเองที่หวังเย่าได้รู้ถึงพลังของมันจริง ๆ !
“แผลฉันเกือบหายดีแล้ว อาการบาดเจ็บภายในอาจจะต้องใช้เวลาสักพัก”
เมื่อมาถึงโลกนี้แล้ว หวังเย่าก็ไม่คิดจะกลับออกไปง่าย ๆ เขาต้องให้เวลาเฉี่ยนเจินเฉียนพักฟื้นตัวเองด้วย
“ไม่เป็นไร ไม่ต้องกังวล ฉันจะออกไปด้านนอกแล้วปรับตัวกับที่นี่ดู” ชัดแล้วว่าอาการของเฉี่ยนเจินเฉียนตอนนี้ดีขึ้นอย่างมาก
สุดท้ายหวังเย่าก็รู้สึกเสียดาย เขารู้สึกว่าเขาควรเก็บมันออกมามากกว่านี้ แต่ยังไงก็ไม่อาจจะย้อนเวลากลับไปได้ เขาไม่อาจจะกลับไปหาชูบ้าแล้วกลับคำพูดได้
นอกจากเก็บผลไม้มา หวังเย่าก็ยังได้เอาวัตถุสีทองที่ดูเหมือนจะไม่ได้โดดเด่นอะไรออกมาจากที่นั่นด้วย
ก้อนสีทองนี้ไม่ต่างอะไรจากหินแต่มันแค่ถูกตัดให้เรียบเป็น 16 มุม
หากมองจากด้านบนแล้ว หวังเย่ารู้สึกว่ามีพลังงานไหลวนอยู่ภายในนั้น
ตอนแรกเขาอยากเอามันออกมาลองถามเฉี่ยนเจินเฉียนดู แต่สุดท้ายเขาก็โยนความคิดนี้ทิ้งไป
ของนี้ไม่น่าจะเป็นของธรรมดาอย่างแน่นอน…..แต่แล้วมันคืออะไร ?
แต่ถ้าผ่านไป หวังเย่าก็จะรู้เองว่ามันเป็นไข่ ! ….เมื่อฟักมันออกมาจะทำให้หวังเย่าต้องแปลกใจอย่างมาก แต่นั่นมันก็คือเรื่องในอนาคต
แม้ว่าหวังเย่าจะผ่านการต่อสู้มานับไม่ถ้วนก่อนจะมาที่บึงนี่ แต่เขาก็ยังต้องออกไปสำรวจด้านนอกอยู่ดี
ตอนที่หวังเย่ากำลังจะออกเดินทาง ชูบ้าก็ได้เข้ามาหาเขา
“ฉันต้องขอบคุณคุณอีกครั้ง ! ” ครั้งนี้ชูบ้าสุภาพจนทำให้หวังเย่าต้องอึดอัดขึ้นมาทันที
“เรื่องเล็กน้อย ไม่ต้องขอบคุณผมทุกครั้งหรอก”
“ไม่ ไม่ มันอาจจะเป็นเรื่องเล็กน้อยสำหรับคุณ แต่มันเป็นเรื่องใหญ่สำหรับเผ่าเรา ! ” ชูบ้าโค้งให้ทันที
หวังเย่าไม่รู้ว่าควรจะตอบกลับยังไงดีในตอนนี้
“ใช่สิ ชูบ้า คุณมีแผนที่ของโลกนี้รึเปล่า ? ”
“คุณจะเอาไปใช้ทำอะไร ? คุณอยากออกจากที่นี่งั้นหรือ ? ” ชูบ้าสับสนกับคำถามของหวังเย่า
“ฉันตั้งใจว่าจะลองไปตรวจสอบรอบ ๆ ของโลกนี้ดูน่ะ” หวังเย่าไม่คิดที่จะปิดบัง
เมื่อได้ยินคำพูดของหวังเย่า นี่ไม่ต้องพูดถึงชูบ้าเลยแม้แต่ชาโรน่าที่อยู่ด้านหลังเขาก็ยังต้องแปลกใจเหมือนกัน
“ฉันรู้ว่าคุณสงสัยเกี่ยวกับโลกของเรา แต่ในฐานะคนที่อยู่ที่นี่มานาน ฉันว่าคุณอย่าออกไปดีกว่า” ชูบ้าพูดขึ้น
แต่เมื่อหวังเย่าตัดสินใจแล้ว เขาก็ต้องทำ “ขอบคุณที่เตือน แต่ถึงยังไงผมก็ต้องออกไปอยู่ดี ! ”
