ตอนที่ 411 : กลับเมืองหัวเซี่ย
เมื่อกลับมาถึงโรงแรม หวังเย่าก็ได้ลงไปแช่น้ำเพื่อเป็นการผ่อนคลายร่างกาย
ตลอด 10 วันที่ผ่านมานี้ทำให้ตัวเขามีแต่กลิ่นเลือดและกลิ่นเหม็นอับ
มันเหม็นซะจนทหารประจำประตูเมืองถึงกับต้องหันหน้าหนีตอนที่เจอกับเขา
แต่เขาก็เพียงแค่หันหน้าหนี ไม่ได้แสดงท่าทีเสียมารยาทอะไรออกมามากกว่านั้น
10 นาทีต่อมา หวังเย่าก็เดินออกมาจากห้องน้ำก่อนจะเอาโทรศัพท์ไปชาร์จแบต
หวังเย่าเปิดโน๊ตบุ๊คและค้นหาข่าวที่สำคัญที่เกิดขึ้นในช่วงเวลาที่ผ่านมา
เส้นทางการบินตอนนี้ถูกเปิดใช้งานอีกครั้งตามปกติแล้ว
หวังเย่ามองดูข่าวอยู่เงียบ ๆ แต่ตอนนั้นเองเสียงโทรศัพท์ก็ได้ดังขึ้นมา
หน้าจอแสดงชื่อของจ้าวเมิ่งซี ชัดแล้วว่าตลอด 10 วันมานี้เธอไม่ได้ข่าวเขาเลย เธอจึงอดไม่ได้ที่จะกังวลและกลัวว่าหวังเย่าจะเจอกับอันตราย
เมื่อเห็นชื่อของจ้าวเมิ่งซี หวังเย่าก็รู้สึกอบอุ่นหัวใจขึ้นมา จากนั้นเขาก็รับสายของเธอและอธิบายทุกอย่าง
ไม่ว่าเขาจะแข็งแกร่งแค่ไหน แต่เขาก็ยังดูอ่อนแอในสายตาจ้าวเมิ่งซีและฟ่านฉิงเหมยเสมอ
หลังจากนั้นหวังเย่าก็โทรหาฟ่านฉิงเหมยและบอกเรื่องทั้งหมดที่เจอให้เธอฟัง
หลังจากคุยกับทั้งสองได้สักพัก เขาก็ได้ส่งข้อความไปหาหลี่ว่านเฟิงต่อ
เมื่อทำความเข้าใจสถานการณ์ที่เกิดขึ้นในช่วงนี้แล้ว จากนั้นเขาก็ได้ออกจากห้องไป
ในการเดินทางครั้งนี้เขาใช้ของไปจนหมดกระเป๋ามิติแล้ว จึงเป็นธรรมดาที่เขาจะต้องซื้อของมาเก็บเอาไว้เผื่อว่าเขาจะต้องมีแผนการจะทำอะไรอีก
เขามุ่งหน้าไปที่ร้านค้าและซื้อน้ำยาพลังและน้ำยาวิวัฒนาการจำนวนมากรวมถึงของใช้อื่น ๆ ด้วย
เขาใช้เงินไปหลายสิบล้านซึ่งถือว่าเป็นจำนวนเงินที่มากสำหรับคนอื่น ๆ แต่สำหรับหวังเย่าแล้วเขาไม่ได้สนใจอะไรเรื่องนี้มากนัก
เมื่อตอนนี้เขามีเงินหลายหมื่นล้านแล้ว ดังนั้นเงินจึงไม่ใช่เรื่องที่เขาใส่ใจ
จากนั้นเขาก็ได้ซื้อของที่เหลือก่อนจะมุ่งหน้าไปที่สนามบิน
เมื่อมาถึงสนามบิน เขาก็ได้ซื้อตั๋ว ก่อนจะมีพนักงานมาตรวจตั๋ว เมื่อขึ้นไปบนเครื่องเขาก็ได้หลับตานอนเพื่อพักผ่อน
ระหว่างที่อยู่ในภูเขาอนันต์นั้นเขาไม่ค่อยได้พักเลย เขาได้แต่สู้และฝึกฝนตลอดทั้งวันทั้งคืน
ผลก็คือร่างกายของเขาในตอนนี้รู้สึกเหนื่อยล้าอย่างมาก
เขาหลับตาได้ไม่นานเครื่องก็ได้ทะยานขึ้นไปบนท้องฟ้า หวังเย่าจึงลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง
เมื่อมองออกไปนอกหน้าต่างก็พบว่าเครื่องบินยังบินตามเส้นทางเดิมแต่ตอนนี้วิกฤตได้หายไปแล้ว เครื่องบินที่บินไปเมืองหัวเซี่ยเมื่อวานนี้ก็เดินทางไปได้อย่างปลอดภัย
ไม่ได้มีเหตุการณ์ไม่คาดคิดเกิดขึ้นและเดินทางถึงที่หมายได้อย่างปลอดภัย
เมื่อขึ้นมาที่ระดับความสูง 10 กิโลเมตรเครื่องบินก็ได้มุ่งหน้าไปที่เมืองหัวเซี่ยทันที
ระหว่างทางไม่มีปัญหาอะไรเกิดขึ้น แม้ว่าจะพบปัญหาอยู่บ้างแต่มันก็ไม่ได้มีอันตรายอะไร
แน่นอนว่าถึงแม้จะเกิดหายนะแบบเดิม แต่หวังเย่าก็ไม่กลัว ยังไงซะความแข็งแกร่งของเขาตอนนี้หากเทียบกับ 10 วันก่อนแล้วก็เปลี่ยนไปอย่างมาก
เมื่อเวลาผ่านไปก็พบกับเมืองขนาดใหญ่ตรงหน้า
เมื่อเครื่องบินลงจอดที่สนามบินก็เป็นการยืนยันได้ว่านี่คือการเดินทางที่ปลอดภัย
หวังเย่าลงจากเครื่องแล้วออกจากสนามบินและมุ่งหน้าไปที่พักของกลุ่มทหารรับจ้างทันที
เขาจะได้พบเจอกับพี่น้องของเขาอีกครั้งหลังจากที่ได้แต่คุยกันผ่านโทรศัพท์
หลังจากมาถึงที่พัก หวังเย่าก็ขึ้นมาที่ชั้นของกลุ่มทหารรับจ้าง แต่ก็ไม่ได้เรียกร้องความสนใจจากใครมากนัก
ผ่านไปสักพัก หลงปู้หยู๋ที่ได้รับการแต่งตั้งเป็นรองหัวหน้าก็เป็นคนแรกที่รู้ตัว
“หัวหน้ากลับมาแล้ว ! ” เสียงของหลงปู้หยู๋นั้นดังจนทำให้คนทั้งกลุ่มได้ยิน
ในพริบตาเดียวก็มีคนจำนวนมากแห่กันมาล้อมรอบหวังเย่าเอาไว้
“หัวหน้า ! ”
“หัวหน้า ! ”
“อาเย่า ! ”
ลัวจ้าวฮว่าและคนอื่นๆวิ่งมาล้อมหวังเย่าเอาไว้และตะโกนออกมาด้วยความตื่นเต้น
นี่คือความตื่นเต้นที่มาจากใจของพวกเขาจริง ๆ ไม่ได้มีการเสแสร้งแต่อย่างใด
พวกเขาอยากให้หวังเย่ารู้ว่าตลอดหลายวันมานี้พวกเขาพัฒนาไปมากแค่ไหน
“อาเย่า คนของเราแข็งแกร่งขึ้นอย่างรวดเร็วเลยนะ” โจวอวิ๋นพูดขึ้นมา
“ใช่ ถูกแล้ว ” พี่หลงและคนอื่น ๆ ก็พูดขึ้นตาม
หวังเย่ามองไปรอบ ๆ เมื่อพบว่าคนที่แกร่งที่สุดขึ้นมาถึงระดับ A และห่างจากระดับ S แค่ก้าวเดียว คนคนนั้นก็คือหลงปู้หยู๋
ลัวจ้าวฮว่า, อันตงจ๋า, โจวอวิ๋น, พี่หลง ละคนอื่นๆตอนนี้อยู่ระดับ A กันหมดแล้ว
คนอื่น ๆ ส่วนมากอยู่ระดับ B มีแค่คนที่เข้ามาใหม่เท่านั้นที่อยู่ระดับ C
การพัฒนาแบบนี้ถือว่าน่าทึ่งจริง ๆ
แต่หวังเย่ารู้ว่านี่แค่การพัฒนาพื้นฐาน พวกเขายังแข็งแกร่งได้มากกว่านี้
“ดีแล้วที่พวกนายก้าวหน้า” แม้ว่าในใจจะคิดอีกอย่างแต่เขาก็ยังเอ่ยชมออกมา
“พวกนายต้องพยายามต่อไปในอนาคต อย่าทำให้ฉันผิดหวัง” หวังเย่าใช้โอกาสนี้กระตุ้นทุกคน
“ได้ ! ”
หลงปู้หยู๋, โจวอวิ๋นและคนอื่น ๆ ได้ยินแบบนั้นก็รีบพยักหน้าตอบรับ
“เราพัฒนาได้มากขนาดนี้แต่ไม่รู้ว่าหัวหน้าแข็งแกร่งถึงระดับไหนแล้ว ? ” ลัวจ้าวฮว่ามองไปหวังเย่าแล้วถามขึ้นมา
คนที่เหลือเองต่างก็มองไปที่หวังเย่าและรอฟังคำตอบ
“ความแข็งแกร่งของฉัน….”
