ตอนที่ 406 : ลงจอดสำเร็จ
ปัง ปัง ปัง !
เสียงนกกระแทกกับเครื่องบินดังขึ้นมาอย่างต่อเนื่องทำให้เครื่องบินสั่นไหวอย่างรุนแรงราวกับกำลังจะตก
นกตัวอื่น ๆ ก็ยังไม่คิดจะปล่อยเครื่องบินไป
เมื่อเวลาผ่านไป การป้องกันของเครื่องบินก็อ่อนแอลงเรื่อย ๆ เมื่อพลังในการป้องกันหมดลงก็คงเป็นตัวเครื่องบินที่ต้องรับแรงกระแทกเต็ม ๆ
ดังนั้นตอนนี้ก็ขึ้นอยู่กับเวลาว่าพวกเขาจะรอดจากที่นี่ไปได้รึไม่
ในห้องนักบิน กัปตันตัวสั่นเทาพร้อมคิ้วที่ขมวดแต่สายตาของเขากลับแสดงความมุ่งมั่นออกมา เขาได้สั่งการกับผู้ช่วยที่อยู่ข้าง ๆ ให้ประกาศให้ผู้โดยสารทุกคนรับรู้
“ทุกคนรัดเข็มขัด เครื่องบินจะออกจากพื้นที่นี้ ! ”
เสียงนี้ดังก้องไปทั่วห้องโดยสาร
เมื่อได้ยินประกาศนั้นทุกคนก็พากันคาดเข็มขัดทันที
ผ่านไปสักพักทุกคนก็รู้สึกได้ว่าเครื่องบินอยู่ ๆ ก็สั่นไหวเพราะเกิดจากการเร่งความเร็วเพื่อบินออกไปข้างหน้า
แม้ว่าจะเบี่ยงจากเส้นทางเล็กน้อย แต่ภายใต้การโจมตีนี้พวกเขาก็ไม่ได้ใส่ใจแม้แต่น้อย
เครื่องบินเร่งความเร็วขึ้นจนสุดท้ายก็สลัดฝูงนกออกมาได้แต่พวกมันก็ยังคงไล่ตามมาจากทางด้านหลัง
แกว๊ก !
หลังจากนั้นสักพักก็มีเสียงกรีดร้องดังขึ้นมาจากด้านหน้าเครื่องบิน
แค่ฟังเสียงนั้นก็ทำให้ใจสั่นได้แล้ว
เมื่อออกมาจากเส้นทางเดิมแล้ว แม้แต่กัปตันก็ยังไม่รู้ว่าจะมีหายนะแบบไหนรออยู่
ตูม !
อยู่ ๆ บนท้องฟ้าก็มีสายฟ้าผ่าลงมา
มันมีเงาขนาดใหญ่ซ่อนตัวอยู่หลังก้อนเมฆสีดำ
ดวงตาคู่สีแดงนั้นราวกับแสงจากประภาคารริมทะเลได้ส่องแสงสาดมาที่เครื่องบิน
ตอนนั้นเองที่กัปตันและผู้ช่วยต้องตัวแข็งทื่อไป
พวกเขารู้แล้วว่าตอนนี้พวกเขาได้พบกับอันตรายจริง ๆ เข้าแล้ว
นกที่ไล่ตามมาด้านหลังตอนนี้หายไปอย่างไร้ร่องรอยแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะเลือดที่อาบไปทั่วเครื่องบินแล้ว ทุกคนคงนึกว่าเรื่องราวทั้งหมดเป็นเพียงความฝัน แต่ตอนนี้ไม่มีเวลาไปคิดเรื่องนั้น ถึงหายนะเดิมจะหายไป แต่ก็มีหายนะอันใหม่กำลังมาเยือน หายนะครั้งนี้อันตรายยิ่งกว่าเดิม ตอนนี้เครื่องบินได้กลายเป็นเป้าหมายของสัตว์อสูรขนาดใหญ่
ตูม !
ลำแสงสีแดงได้พุ่งออกมาจากพื้นที่ที่ฟ้าผ่าลง
ไม่ว่าลำแสงนั้นจะผ่านไปที่ไหนก็ทำให้เมฆกระจายตัวออก มิติถึงกับสั่นไหว
มันแสดงให้เห็นถึงความน่ากลัวของลำแสงนี้
ลำแสงนี้พุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว กัปตันทำได้แต่เตรียมรับการโจมตีนี้เอาไว้
ตูม !
ลำแสงนี้จะระเบิดใส่เครื่องบินโดยตรง
ที่มุมหนึ่งของเครื่องบินเกิดการระเบิดขึ้น ระบบป้องกันไม่อาจจะต้านทานได้แม้แต่น้อย
หากมองจากภายนอกจะเห็นควันลอยออกมาจากส่วนที่เสียหาย
เครื่องบินสั่นไหวอย่างรุนแรงพร้อมสัญญาณเตือนฉุกเฉินที่ดังขึ้นมาไม่หยุด
“ฉุกเฉิน ฉุกเฉิน ! เครื่องบินส่วนล่างได้รับความเสียหายอย่างหนัก ทำให้ระบบทำงานได้ไม่เต็มที่ มีโอกาส 90 เปอร์เซ็นต์ ที่เครื่องจะตก ! โปรดลงจอดทันที ! ”
ด้านในห้องควบคุม กัปตันและผู้ช่วยได้ยินรายงานนั้นก็พากันหน้าซีดกันไปทันที
กัปตันทำใจแข็ง เขาไม่อาจจะลนลานได้ เขามองไปยังกลุ่มเมฆดำตรงหน้าและพบกับตาคู่สีแดงที่มองมายังพวกเขา
เมื่อทำอะไรไม่ได้ เขากับผู้ช่วยก็ได้แต่ต้องลงจอด
เครื่องบินลดระดับลงมาอย่างรวดเร็วหนีออกมาจากพื้นที่เมฆดำ ดวงตาคู่สีแดงส่องประกายผ่านเมฆดำอยู่หลายครั้งแต่สุดท้ายมันก็หายไป
เมื่อเห็นว่าดวงตาคู่นั้นไม่ได้สนใจพวกเขาอีก กัปตันก็โล่งอกขึ้นมาทันที
เขาควบคุมเครื่องบินเพื่อลงไปจอดที่พื้น
ตอนนี้แม้ว่าวิกฤตนี้จะผ่านพ้นไปแล้วแต่พวกเขาก็ยังอยู่ในอันตรายอยู่ดี เพราะส่วนล่างของเครื่องบินได้รับความเสียหาย เครื่องบินจึงไม่อาจจะบินต่อได้ ตอนนี้พวกเขาต้องลงจอดในพื้นที่ที่พวกเขาไม่รู้จักเท่านั้น
และมันก็ไม่มีทางเลือกอื่นเหลืออยู่แล้ว
แค่ลงจอดที่พื้นดินอย่างปลอดภัยด้วยเครื่องบินที่เสียหายนี้ก็ถือว่าเป็นเรื่องยากแล้ว
นี่คือการทดสอบทักษะการควบคุมเครื่องบินของพวกเขารวมถึงโชคด้วย
สำหรับการลงจอดที่พื้นดินนั้นคงต้องรอให้พวกเขาลงไปถึงพื้นก่อน
“คำเตือน เนื่องจากเครื่องบินเสียหายอย่างหนัก จึงทำให้เราต้องลงจอดและกระแทกกับพื้น ย้ำว่าอย่าถอดเข็มขัดออกเด็ดขาด”
เสียงวิทยุดังขึ้นในหูของทุกคนจนทำให้สีหน้าของทุกคนตึงเครียดขึ้นมา
หวังเย่าได้ยินเสียงประกาศนั้นก็เข้าใจว่าอันตรายบนท้องฟ้าได้ผ่านพ้นไปแล้ว ตอนนี้พวกเขาแค่ต้องทำการจอดเครื่องบินให้ได้
9 กิโลเมตร
8 กิโลเมตร
7 กิโลเมตร
….
3 กิโลเมตร
ไม่นานหลังจากนั้นเครื่องบินก็อยู่สูงจากพื้นไป 3 กิโลเมตร กัปตันมองไปยังพื้นด้านล่างและพบว่ามันไม่มีแม่น้ำเลยในพื้นที่โดยรอบ
มันหมายความว่าในพื้นที่ตอนนี้ไม่มีเมืองอยู่ใกล้ ๆ เลย
ระหว่างที่คิดทบทวนเรื่องแผนที่ในหัวนั้นกัปตันก็ได้ทำการเลือกลงจอดบนที่ราบก่อนจะร่วมมือกับผู้ช่วยในการควบคุมเครื่องบินให้บินไปยังพื้นที่ที่จะลงจอด
2 กิโลเมตร
1 กิโลเมตร
500 เมตร
100 เมตร
สุดท้ายเครื่องบินที่มีควันลอยท่วมก็ลงไปถึงพื้นที่ราบพร้อมกับแรงกระแทกที่ทำให้เครื่องบินสั่นไหว
สุดท้ายเครื่องบินก็หยุดหลังจากที่ไถลไปไกลหลายสิบเมตร
มันมีรอยล้อบนพื้นทิ้งไว้อย่างเห็นได้ชัด
ไม่นานหลังจากนั้นทุกคนก็พากันกระโดดลงมาจากเครื่องบินที่กำลังมีควันท่วมอยู่
พวกเขาไม่อาจจะใช้บันไดได้ พวกเขาได้แต่กระโดดลงมาโดยตรง
หวังเย่ากระโดดลงจากเครื่องบินก่อนจะมองดูรอบตัว
คนอื่น ๆ ต่างก็พากันแสดงสีหน้าโล่งอกกับการผ่านวิกฤตที่เกือบถึงชีวิตนี้มาได้
