ระบบพี่เลี้ยงอสูรขั้นเทพ (神宠进化系统) - ตอนที่ 385 ความสงสัย - cat2auto

ตอนที่ 385 : ความสงสัย

ร่างพวกนั้นทั้งหมดได้แผ่พลังระดับศักดิ์สิทธิ์ออกมา พลังระดับศักดิ์สิทธิ์มารวมตัวกันแบบนี้ไม่ใช่สิ่งที่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

ตัวตนระดับศักดิ์สิทธิ์นั้นมักจะหยิ่งทะนง นี่ไม่ต้องพูดถึงการจับกลุ่มรวมกันเลย แม้แต่อยู่พื้นที่เดียวกันก็ไม่อาจจะทำได้

ยกตัวอย่างเช่นมังกรเพลิงในมิติไฟ และอีกตัวอย่างหนึ่งก็คงจะเป็นกิเลนไฟ

สัตว์อสูรระดับศักดิ์สิทธิ์นั้นมีความคิดคล้ายคลึงกับมนุษย์

นอกซะจากว่ามีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน ไม่งั้นคงไม่มีสัตว์อสูรระดับศักดิ์สิทธิ์ 2 ตัวในเขตเดียวกัน

สองรึสามตัวอาจจะพอมีบ้างแต่การที่มี 7-8 ตัวนั้นถือว่าเป็นเรื่องแปลกประหลาด นี่ไม่ต้องพูดถึงกลุ่มใหญ่แบบตอนนี้เลย

แม้ว่าหมอกหนาจะบดบังการมองเห็นของพวกเขาทำให้ไม่อาจจะเห็นรูปลักษณ์ที่แท้จริงของพวกมันได้ แต่ด้วยการรับรู้ทางจิตก็ยังรับรู้ได้ถึงพลังระดับศักดิ์สิทธิ์ที่แผ่ออกมา

หวังเย่ามุดอยู่หลังก้อนหินไม่ขยับตัวไปไหน เขาไม่รู้ว่าสัตว์อสูรระดับศักดิ์สิทธิ์พวกนี้เจอตัวเขาแล้วรึไม่ แต่นี่คือสิ่งที่เขาทำได้เพียงอย่างเดียวในตอนนี้

แม้ว่าเขาอยากจะหนีจากพวกนี้ไป แต่ด้วยหมอกหนารอบตัวก็ทำให้เขาไม่อาจจะทำแบบนั้นได้ เพราะเขาไม่รู้เลยว่าเขาจะเดินหน้าไปทางไหนในตอนนี้

บางทีการหนีของเขาอาจจะทำให้พวกมันหันมาสนใจ ด้วยความแข็งแกร่งของเขาตอนนี้แล้วก็คงไม่ยากที่จะตัดสินผลลัพธ์

แม้ว่าเขาจะอยู่ระดับ S แต่สัตว์อสูรระดับศักดิ์สิทธิ์นั้นเทียบได้กับนักรบระดับ SSS แถมมันยังมาเป็นกลุ่มอีกด้วย ตอนนี้หวังเย่าไม่มีโอกาสที่จะรอดได้เลย

เขาพยายามไม่แผ่คลื่นพลังออกมาและมุดอยู่ข้างหลังก้อนหิน นี้คือสิ่งเดียวที่เขาทำได้ในตอนนี้

ไม่นานเขาก็พบว่าคลื่นพลังของสัตว์อสูรเหล่านั้นหายไปโดยสมบูรณ์แล้ว สุดท้ายเขาก็ทรุดลงไปกองกับพื้นแล้วหอบหายใจออกมาด้วยความโล่งอก

ตอนนี้แผ่นหลังของเขาชุ่มไปด้วยเหงื่อ

หวังเย่ารู้สึกว่าหมอกเหล่านี้ดึงดูดสัตว์อสูรเหล่านั้น เพราะไม่งั้นแล้วพวกมันคงไม่มาที่นี่

แม้ว่าเขาจะพยายามปกปิดพลังตัวเองเอาไว้ แต่ด้วยความแข็งแกร่งของพวกมันแล้ว ก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้ที่มันจะพบเขา

บางทีการที่พวกมันมาที่นี่อาจจะเพราะความสงสัยก็ว่าได้

มันอาจจะเป็นแบบนั้นก็ได้ ไม่งั้นแล้วพวกมันคงไม่มาที่นี่กันเป็นกลุ่ม

ไม่นานหลังจากนั้นพายุก็สงบลงพร้อมกับหมอกที่ค่อย ๆ จางหายไป

ไม่ถึง 10 นาทีหมอกขาวก็ได้หายไปอย่างสมบูรณ์

จนตอนนั้นเองที่หวังเย่าได้สติ

เขาเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าก่อนจะพบว่าทุกอย่างกลับเป็นปกติแล้ว

ราวกับว่าไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นมาก่อน ทุกอย่างที่เกิดขึ้นตะกี้นี้ราวกับเป็นภาพลวงตา

เขามองไปที่พื้นดินโดยรอบอีกครั้ง และพบว่าที่นี่ได้กลายเป็นทุ่งหญ้าธรรมดาไปแล้ว

แต่ที่น่าแปลกใจกว่านั้นคือหวังเย่าไม่เห็นอะไรผิดปกติเลยทั้งที่ก่อนหน้านี้มีสัตว์อสูรระดับศักดิ์สิทธิ์มาปรากฏตัวอยู่ที่นี่

มันน่าจะมีร่องรอยเหลือทิ้งไว้ แต่เมื่อหวังเย่าตรวจสอบดูรอบ ๆ กลับไม่พบร่องรอยใด ๆ เลย

“คงยากที่ฉันจะคิดไปเอง..” หวังเย่าส่ายหน้า เรื่องตะกี้นี้เกิดขึ้นจริง ๆ เขาไม่ได้คิดไปเองอย่างแน่นอน

แต่ในหัวของหวังเย่ากลับเกิดความรู้สึกว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นคือภาพลวงตา

แม้แต่ตัวหวังเย่าก็ยังไม่มั่นใจในตัวเอง

“สิ่งที่เกิดขึ้นในโลกนี้น่าสงสัยไปหมด…” เขาขมวดคิ้วและรู้สึกว่าต้องมีเรื่องเกิดขึ้นในโลกนี้แน่

สุดท้ายเมื่อไม่อาจจะหาคำตอบได้ หวังเย่าก็ตัดสินใจที่จะทำการสำรวจต่อ เขาเชื่อว่าตราบใดที่เดินหน้าต่อ เขาก็น่าจะรู้อะไรขึ้นมาบ้าง

ตอนที่เข้ามาในโลกนี้ เขากลับรู้สึกได้ถึงคลื่นพลังของปีศาจ แต่ตอนนี้หวังเย่ายังไม่พบเบาะแสอะไรเกี่ยวกับมัน ดังนั้นหวังเย่าจึงไม่คิดที่จะยอมแพ้ง่าย ๆ

เขาโผล่ออกมาจากหลังก้อนหินก่อนจะมองไปรอบตัวแล้วพึมพำออกมา “ ฉันไม่รู้ว่าพวกที่อยู่ด้านหลังจะเป็นยังไงบ้าง ฟางอี้ หวังว่าเธอคงไม่เป็นอะไรนะ ”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ หวังเย่าก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึงหน้าฟางอี้ขึ้นมา

“ดูเหมือนว่าฉันจะคิดมากไป เธออยู่กับผู้หญิงที่ใส่หน้ากากอยู่ เธอคงไม่ตายและไม่น่าจะมีปัญหาอะไรเกิดขึ้น”

หวังเย่าส่ายหน้าสลัดความคิดนี้ออกจากหัวก่อนจะแสดงสายตามุ่งมั่นออกมา

ครั้งนี้เขาต้องหาเหตุผลให้ได้ว่าทำไมถึงมีคลื่นพลังของปีศาจโผล่ออกมาในโลกนี้ ไม่งั้นแล้วเขาคงสงบจิตใจตัวเองไม่ได้แน่นอน

ยังไงซะสิ่งที่เกิดขึ้นในมิติลับนี้ก็คงจะไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่

หวังเย่าได้เดินทางออกไปอีกครั้งก่อนจะพบกับหุบเขาตรงหน้า

…

“บ้าเอ้ย ! เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ? ” ผู้คนมารวมตัวกันก่อนจะตะโกนออกมาด้วยความโกรธ

คนที่เหลือเองก็ขมวดคิ้วเช่นกัน

สิ่งที่เกิดขึ้นตะกี้ทำให้พวกเขากลัวจนเยี่ยวแทบราด

มันน่ากลัวจริง ๆ

กลุ่มสัตว์อสูรเพิ่งจะผ่านพวกเขาไป มันทำให้พวกเขากลัวกันแทบตาย

โชคทีที่สัตว์อสูรเหล่านั้นไม่สนใจพวกเขา ไม่งั้นแล้วก็คงไม่รอดจนถึงตอนนี้

“ถ้ามีปัญหาก็ต้องตรวจสอบ ไม่ใช่ว่าเรามาที่นี่เพี่อจะทำแบบนั้นรึไง ? ” ลู่หานพูดขึ้นมาอย่างใจเย็น คำพูดของเขาดูเหมือนว่าเขาจะเรียกสติตัวเองกลับมาได้แล้ว แต่สายตาของเขากลับแฝงไปด้วยความตะลึงอยู่ ชัดแล้วว่าเขาเองก็ช็อกกับสิ่งที่เกิดขึ้นเช่นกัน

ชายคนที่บ่นออกมาเมื่อตะกี้ก็ใจเย็นขึ้นมาทันทีเมื่อได้ยินคำพูดของลู่หาน

“ลู่หานพูดถูก เป้าหมายของเราชัดเจนอยู่แล้ว เรามาเพื่อตรวจสอบที่นี่”

“แต่ว่าเป้าหมายของเราก็ยังอยู่ห่างออกไป”