ตอนที่ 406 คลื่นลมกำลังมา (1)
……………………………………………………………………..
ยอดฝีมือของมหาวิทยาลัยเซี่ยงไฮ้ออกไป แม้ฟางผิงจะเห็น แต่ก็ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น
ยอดฝีมือระดับสูงพวกนี้ทำอะไร ไม่อาจรายงานกับฟางผิงเช่นกัน
จวบจนไม่กี่วันต่อจากนั้น ฟางผิงค่อยได้ทราบข่าวจากตาเฒ่าหลี่
—
หรือจะพูดให้ถูกว่าไม่จำเป็นต้องให้ตาเฒ่าหลี่บอกเขา
ฟางผิงก็เห็นในข่าวแล้ว!
วันที่ 12 มกราคม พื้นที่ทางทะเลแคริบเบียนที่อยู่ห่างไกล ประเทศที่เป็นเกาะแห่งหนึ่งเกิดแผ่นดินไหวอย่างรุนแรง!
ประเทศเล็กๆ ที่มีประชากรไม่เยอะ แผ่นดินไหวครั้งนี้ จากการรายงานข่าวนั้นบาดเจ็บล้มตายนับไม่ถ้วน!
ตาเฒ่าหลี่เผยสีหน้าตึงเครียด เอ่ยว่า “มีปัญหาแล้ว!”
“ตกลงเป็นเรื่องอะไรกัน?” ฟางผิงขมวดคิ้ว “ทางเดินถ้ำใต้ดินถูกบุกทะลวง?”
ตาเฒ่าหลี่ส่ายหน้า “หากเป็นแบบนั้นจริงๆ ยังไม่เท่าไหร่ หลายปีมานี้ไม่ใช่ว่าทางเดินถ้ำใต้ดินไม่เคยถูกทะลวงสักหน่อย!”
ระหว่างที่พูด ตาเฒ่าหลี่ก็เอ่ยอย่างมืดมนว่า “เดิมทีประเทศที่เป็นเกาะก็ไม่มีทางเข้าถ้ำใต้ดิน! แต่ก่อนหน้านี้ไม่กี่วันจู่ๆ ก็ปรากฏทางเข้าขึ้นมาหนึ่งแห่งอย่างกะทันหัน เธอพอจะเข้าใจความหมายฉันหรือเปล่า?”
ฟางผิงแววตาเปลี่ยนทันที “คุณหมายถึง…ไม่ได้อยู่ในการคาดการณ์แบบนั้น? ไม่มีพลังงานกระจัดกระจายให้เห็นล่วงหน้า?”
ตาเฒ่าหลี่สูดลมหายใจเข้าลึก พยักหน้าว่า “ใช่ เป็นแบบนั้นแหละ!”
“เวลานั้นทางเดินแทบจะเปิดขึ้นชั่วพริบตา! ขั้นเก้าที่อยู่ใกล้ๆ ต่างสัมผัสได้ รีบตามเข้าไปทันที แต่อีกฝ่ายมียอดฝีมือบุกออกมาจากทางเดิน ทั้งสองฝ่ายระเบิดสงครามใหญ่ขึ้น! เวลานั้นสถานการณ์คับขัน ประเทศจีนก็ได้รับข่าวเช่นกัน ยอดฝีมือจำนวนมากเข้าไปสนับสนุน แม้จะเป็นแบบนี้ยังคงสร้างความเสียหายอย่างรุนแรง เจ็บตายเป็นจำนวนมาก แผ่นดินไหวครั้งนี้ นอกจากเป็นเพราะทางเดินถ้ำใต้ดินถูกทะลวงแล้ว ยังมีสาเหตุมาจากสงครามใหญ่ อีกฝ่ายบุกออกมาในครั้งเดียว สงครามใหญ่แทบจะทำให้ประเทศเกาะจมหายไป ท้ายที่สุดแม้จะขับไล่อีกฝ่ายกลับไปได้ ยอดฝีมือขั้นเก้าหลายคนก่อกวนทางเดิน ทำให้พลังงานปั่นป่วนอยู่ในสภาวะปิดผนึกในช่วงเวลาสั้นๆ แต่ประเด็นไม่ได้อยู่ที่เรื่องนี้…แต่เป็น…”
ตาเฒ่าหลี่ถอนหายใจอีกครั้ง “จู่ๆ ทางเดินก็เปิดออก แทบจะไม่มีเวลาให้ครุ่นคิด นี่หมายความว่าบางทีหลังจากทางเดินอุบัติเยอะเกินไป ปราการของสองโลกอาจจะทะลวงได้ง่ายขึ้นแล้ว! หากเป็นแบบนี้จริงๆ หลังจากนี้พวกเราอาจต้องเผชิญหน้ากับทุกๆ เขตแดน! ตอนนี้อาจไม่ใช่ทุกเขตแดนมีทางเดินทั้งหมดเสมอไป ทางเดินถ้ำใต้ดินทั่วโลกมีทั้งหมดหนึ่งร้อยสามแห่ง…ไม่สิ รวมกับทางเดินที่เพิ่งอุบัติก็เป็นหนึ่งร้อยสี่แห่ง ปัจจุบันทางเดินทั้งหมดขึ้นตรงกับพื้นที่ใดพื้นที่หนึ่งเท่านั้น ไม่มีการซ้อนทับกัน หนึ่งร้อยสี่แห่งนี้ก็คือเขตแดนทั้งหมดของถ้ำใต้ดิน?”
ฟางผิงเป็นครั้งแรกที่รู้เช่นกัน ทั่วโลกมีทางเดินถ้ำใต้ดินหนึ่งร้อยสี่แห่ง อดเอ่ยไม่ได้ “คำนวณจากเขตแดนแห่งหนึ่ง อย่างน้อยที่สุดมีขั้นเก้ายี่สิบคน ไม่ได้หมายความว่า…นอกจากพื้นที่ใจกลางถ้ำใต้ดิน ยังมีขั้นเก้าอีกสองพันคนเป็นอย่างต่ำ? นี่จะน่ากลัวเกินไปแล้ว!”
ตาเฒ่าหลี่ส่ายหัวว่า “ไม่ถึงขนาดนั้น ไม่ได้มีเยอะ อันที่จริงบางเขตแดนมีขนาดเล็กมาก ไม่ใช่ทุกที่ที่เหมือนกับพวกเรา บางเขตแดนปรากฏขึ้น มีแค่เมืองสี่ห้าแห่งเท่านั้น ทั้งพืชปีศาจและสัตว์ปีศาจผู้พิทักษ์…บางแห่งยังไม่มีด้วยซ้ำ แต่คำนวณแล้วขั้นเก้าน่าจะประมาณหนึ่งพันห้าร้อยได้”
“งั้นไม่ได้หมายความว่าขั้นเก้าจะเยอะเหมือนกับสุนัขเหรอครับ? โลกของพวกเราตกลงมีขั้นเก้ากี่คนกัน?”
ตาเฒ่าหลี่ครุ่นคิด “ประเทศจีน ที่ประกาศอย่างชัดเจนคือสามสิบสามคน แต่น่าจะมากกว่านั้นหน่อย ฉันเดาว่าคงประมาณสี่สิบคน ประเทศอื่นๆ รวมเข้าด้วยกันแล้ว น่าจะประมาณสองร้อยคนได้”
“หมายความว่าตอนนี้สัดส่วนขั้นเก้าของพวกเราเมื่อเทียบกับอีกฝ่ายคือหนึ่งต่อหก?”
ทั่วโลกมีขั้นเก้าสองร้อยกว่าคน เยอะกว่าที่ฟางผิงจินตนาการไว้มาก
แต่ถ้ำใต้ดินมีนับพัน!
“ก่อนหน้านี้เผ่าเยามิ่งไม่ได้ลงมือมาโดยตลอด เมืองของเผ่าเยาจื๋อบางส่วนก็ไม่ได้ลงมือเหมือนกัน รวมถึงพืชปีศาจและสัตว์ปีศาจผู้พิทักษ์ด้วย น้อยนักที่จะปรากฏตัว ในความเป็นจริงก่อนหน้านี้ถ้ำใต้ดินแห่งหนึ่ง เฉลี่ยแล้วจะมีขั้นเก้าประมาณสองคนเฝ้าระวัง แน่นอนว่ายามปกติจะมีหนึ่งคน ถ้ำใต้ดินทุกแห่งจะมีขั้นเก้าหนึ่งคนประจำการอยู่ ขั้นเก้าอีกคนจะทำกิจธุระอย่างอื่น ช่วงเวลาที่ขั้นเก้าทำสงคราม มีไม่มากเท่าไหร่ ดังนั้นนับไม่ได้ว่าเป็นหนึ่งต่อหก ก่อนหน้านี้ขั้นเก้าประมือกัน ปกติต่างเป็นการสู้ตัวต่อตัวทั้งนั้น”
ตาเฒ่าหลี่อธิบาย ก่อนจะเอ่ยว่า “แต่ตอนนี้พวกเราไม่รู้ว่ายังมีทางเดินอีกเท่าไหร่ที่จะอุบัติขึ้น ทั้งความเร็วในการปรากฏนับวันก็เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ จะเกิดเหตุการณ์ที่…สองโลกหลอมรวมอย่างเป็นทางการหรือเปล่า!”
พูดมาถึงตรงนี้ ตาเฒ่าหลี่ก็เผยสีหน้าเคร่งขรึม กดเสียงว่า “หากหลอมรวมกันทั้งหมด นั่นก็เป็นปัญหาจริงๆ แล้ว ต่อให้ทั้งสองฝ่ายไม่มีขอบเขตจำกัด หากเปิดสงครามเต็มรูปแบบจริงๆ อันที่จริงพวกเรายังพอว่า แต่คนธรรมดาพวกนั้นล่ะ? สงครามของยอดฝีมือจำนวนมาก…บางทีอาจจะสู้กันจนพื้นดินบนโลกหายไปจริงๆ ก็ได้!”
พวกยอดฝีมือถึงขั้นปรมาจารย์แล้ว ความสามารถในการเอาตัวรอดก็แข็งแกร่งจนถึงขีดสุด แม้จะหลุดไปนอกอวกาศก็อาจมีชีวิตได้เช่นกัน
แต่คนอื่นๆ ล่ะ?
สงครามใหญ่ปะทุขึ้น ใครยังจะสนใจชีวิตของประชาชนทั่วไปพวกนั้นได้!
ประชากรนับพันล้าน ขอแค่สงครามเปิดฉาก เกรงว่าผู้รอดชีวิตจะมีน้อยมาก!
ภัยพิบัติทำลายล้างมนุษย์ บางทีอาจจะมาถึงจริงๆ แล้ว!
ฟางผิงเผยสีหน้าหนักอึ้ง หากมาถึงจริงๆ บางทีเขาเองอาจเอาตัวรอดได้ แต่พ่อแม่ครอบครัวของเขาล่ะ?
เขายังจะสามารถปกป้องได้หรือเปล่า?
ตาเฒ่าหลี่ไม่สนใจว่าเขากำลังคิดอะไร เอ่ยต่อว่า “ตอนนี้ประเทศจีนและประเทศใหญ่อีกหลายแห่งเริ่มเรียกรวมยอดฝีมือหารือวิธีรับมือแล้ว ตกลงต้องประกาศข่าวกับทุกคนหรือเปล่า? หรือจะละทิ้งพื้นที่บางส่วนไปเลย ปล่อยให้ยอดฝีมือถ้ำผลุบๆ โผล่ๆ ไป พวกเราเฝ้าระวังพื้นที่บางส่วนอย่างหนาแน่น รวมกำลังป้องกันการรุกรานของถ้ำใต้ดินแทน!”
ฟางผิงสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย ถามว่า “ละทิ้งทางเดินบางส่วน? งั้นก็หมายความว่าสงครามจะย้ายมาอยู่บนพื้นโลก?”
ตาเฒ่าหลี่ถอนหายใจว่า “ไม่รู้ เป็นไปได้เหมือนกัน อีกอย่างละทิ้งพื้นที่บางส่วน พวกเราก็สามารถใช้อาวุธสมัยใหม่ได้ ทำให้พื้นที่พวกนั้นราบเป็นหน้ากลองไปซะ! ยอดฝีมือถ้ำใต้ดินสามารถคืนชีพได้…แต่ไม่ใช่ว่าจะไม่มีราคาที่ต้องจ่าย! ยอดฝีมือขั้นเก้าของอีกฝ่าย เกรงว่าพวกเราจะไม่สามารถใช้อาวุธสมัยใหม่ฆ่าได้ ขั้นแปดก็เป็นเรื่องยาก แต่ยอดฝีมือขั้นเจ็ดไม่ได้หลอมร่างทอง ขอแค่อยู่ในขอบเขตทำลายของอาวุธก็ตายได้เหมือนกัน แบบนี้พวกเราจะสามารถประหยัดปัญหาไปได้เยอะ ตอนนี้ทางเดินในเอเชียที่มีมากที่สุดคือประเทศจีน ยี่สิบสามแห่ง ประเทศอื่นๆ รวมเข้าด้วยกันมีทั้งหมดสามสิบสองแห่ง ก็หมายความว่าทางเดินของเอเชียมีสูงถึงห้าสิบห้าแห่ง ครองพื้นที่ไปกว่าครึ่ง! ดังนั้นพื้นที่ในเอเชียไม่อาจถูกละทิ้งได้ เพราะว่าเหมาะที่จะรวมตัวยอดฝีมือ ทางเดินถ้ำใต้ดินที่กระจัดกระจายแห่งอื่นมีโอกาสถูกละทิ้งสูงกว่า”
ฟางผิงไม่ได้ดีใจเพราะเรื่องนั้นสักนิด เอ่ยอย่างปวดหัวว่า “ถ้าละทิ้ง คนของพื้นที่อื่นๆ จะทำยังไง?”
“ส่วนหนึ่งต้องอพยพ อีกส่วนหนึ่ง…อาจต้องปล่อยให้พวกเขาเป็นไปตามยถากรรม”
คำพูดนี้เผยความเลือดเย็นอย่างยิ่ง
แต่นี่ก็เป็นเรื่องจริง!
คนเยอะเกินไป!
ถ้าปกป้องพื้นที่เอเชียเอาไว้ เอเชียคงรับคนได้ไม่กี่พันล้านคน
แน่นอนว่าตอนนี้ยังกำลังหารือกันอยู่ ยอดฝีมือทวีปต่างๆ อาจไม่เห็นด้วยเสมอไป
ยิ่งไปกว่านั้นขอให้ละทิ้งเอเชียก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้
ยังไงทางเข้าถ้ำใต้ดินที่นี่ก็มีมากมาย ถูกอาวุธสมัยใหม่จัดการได้ง่ายกว่า รวมตัวเข้าจู่โจม ไม่ต้องแบ่งออกไปโจมตี
เรื่องแบบนี้เกี่ยวพันถึงโครงสร้างในอนาคต ฟางผิงคิดว่าเป็นเรื่องยากที่จะเห็นพ้องต้องกัน
คนมีความเห็นแก่ตัวอยู่แล้ว ไม่ถึงช่วงเวลาสำคัญ ให้เบื้องบนพวกนั้นละทิ้งประเทศของตัวเอง ละทิ้งบ้านเกิดและประชาชน ง่ายขนาดนั้นที่ไหนกัน
นอกจากจะถึงขั้นที่ปกป้องไว้ไม่ได้จริงๆ พื้นที่หลายแห่งถูกรุกราน เพื่อเอาตัวรอดแล้ว คนพวกนี้อาจจะยอมประนีประนอม
“ละทิ้งอย่างนั้นเหรอ?”
ฟางผิงพึมพำ เป็นความโศกเศร้าที่พูดไม่ออกอยู่บ้าง
“ปกป้องมาตั้งหลายปี จ่ายค่าตอบแทนเป็นชีวิตคนมากมาย ตอนนี้ต้องละทิ้งแล้วงั้นเหรอ?”
“ตอนนี้ละทิ้ง งั้นหลายปีที่ผ่านมา ไม่ใช่ว่ามนุษย์ที่ตายในถ้ำ เลือดที่หลั่งไปของพวกเขาจะเสียเปล่าหรอกเหรอครับ?”
