ตอนที่ 391 ในถ้ำใต้ดินฆ่าศัตรูสบายจริงๆ (2)
ระหว่างที่พูดฟางผิงก็โยนกระเป๋าหนังสัตว์ประหลาดลงพื้น ปากกระเป๋าเปิดออก หินพลังงานจำนวนมากโผล่ออกมา
ถังเฟิงที่กำลังคิดจะตำหนิเขาปิดปากฉับลงทันที
เกิดอะไรขึ้นกัน?
มักรู้สึกแปลกๆ ยังไงไม่รู้ เธอถูกขั้นเก้าสองคนไล่ฆ่า?
ฟางผิงแทบไม่มองกระเป๋าหนังสัตว์ประหลาดนั้น เอ่ยด้วยรอยยิ้ม “อวิ๋นซี เธอช่วยฉันเก็บไว้ก่อน แบกเจ้าพวกนี้เหนื่อยชะมัด น่าเสียดายที่รีบจริงๆ ไม่งั้นฉันคงเอากลับมาได้เยอะกว่านี้…”
เฉินอวิ๋นซีกอดกระเป๋าหนังสัตว์ประหลาดไว้ในอ้อมอกอย่างเงียบๆ ฉินเฟิ่งชิงที่อยู่ด้านข้างยังไม่ย้ายสายตาไปไหน ปู่แกเถอะ ทำไมนายไม่ให้ฉันเป็นคนช่วยถือล่ะ!
เห็นว่าไม่มีโอกาส ฉินเฟิ่งชิงจึงไม่จ้องต่ออีก กระแอมไอเบาๆ “ครั้งนี้ฉันฆ่าผู้ฝึกยุทธ์ขั้นห้าขั้นหกไปหลายร้อยคนเหมือนกัน ผู้บังคับการอู๋จะให้พวกเราออกมาให้ได้ ไม่งั้นกำราบพวกถ้ำใต้ดินยังได้เลย!”
ทั้งสองคนคุยโวเกินจริงอยู่บ้าง ทุกคนต่างเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง
ฉินเฟิ่งชิงไม่มากความเช่นกัน แสร้งเปิดปากกระเป๋าอย่างไม่ตั้งใจ ป้ายสถานะของขั้นหกตกลงมา
ดูสิ ไม่ได้หลอกพวกนายเลย?
ฉันฆ่าขั้นหกจริงๆ!
แน่นอน เขาไม่บอกทุกคนหรอกว่านี่เป็นสิ่งที่คนพวกนั้นไม่ต้องการแล้ว เขาเลยถือโอกาสเอากลับมา
ไม่ว่าตั้งแต่แรกที่คนพวกนั้นร่วมมือกันฆ่าขั้นหกสองคน หรือขั้นหกที่ภายหลังไล่ตามพวกเขาแล้วถูกโจมตีกลับ คนอื่นๆ ต่างไม่สนใจป้ายสถานะ มีแค่ฉินเฟิ่งชิงคนเดียวที่รวบรวมไว้ไม่น้อย
ทุกคนสีหน้าเปลี่ยนแล้วเปลี่ยนอีก คนพวกนี้ลงถ้ำใต้ดิน ตกลงไปทำอะไรกันแน่?
ระหว่างที่ฟางผิงเดินก็เอ่ยด้วยรอยยิ้มไปพลาง “ไม่รบกวนพวกปรมาจารย์แล้ว พวกเรากลับไปก่อนเถอะ สรุปแล้วครั้งนี้พวกเราฆ่าพวกถ้ำใต้ดินตายเป็นเบือ ฉันก็ถือโอกาสทะลวงขั้นห้าด้วย เมืองที่อยู่ใกล้ปากทางเดินที่สุด ฉันระเบิดแหล่งแร่ไปหลายหมื่นตันเหมือนกัน ระเบิดผู้ฝึกยุทธ์ถ้ำตายไปหลายหมื่นคน พูดตามตรง เป็นเพราะพวกเรากลับมา ไม่งั้นถ้ำใต้ดินคงราบเป็นหน้ากองไปแล้ว!”
ฟางผิงเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “อันที่จริงก็ง่ายๆ เรื่องเป็นแบบนี้…”
ฟางผิงบรรยายการกระทำของตัวเองซ้ำอีกครั้ง สุดท้ายจึงเอ่ยว่า “น่าเสียดายอยู่บ้าง ตอนนั้นรีบเกินไป ไม่งั้นบางทีคงจะทะลวงถึงขั้นเก้าไปเลย ของดีในถ้ำใต้ดินมีเยอะจริงๆ”
คนอื่นๆ ตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง เฉินอวิ๋นซีเอ่ยเสียงเบาว่า “นายไม่ได้บาดเจ็บสินะ?”
“ไม่เป็นไร ขั้นเจ็ดขั้นแปดไล่ตามฉันไม่ทัน ขั้นเก้าทั้งสองก็ถูกฉันเล่นจนหัวหมุน จะทำให้ฉันบาดเจ็บได้หรือไง?”
ฉินเฟิ่งชิงที่อยู่ด้านข้างอยากจะพูดอะไรสักอย่างแต่ก็หยุดไป ช่างเถอะ ฉันไม่เปิดเผยเรื่องที่นายถูกไล่ตามจนไม่เหลือแม้แต่กางเกงก็ได้
พอกันทั้งคู่นั่นแหละ เขาก็ถูกไล่ฆ่าอย่างทุลักทุเลเหมือนกัน
ในเมื่อรอดชีวิตกลับมา นั่นก็ไม่อาจเอามาขายหน้าได้
หรือจะให้บอกทุกคนว่าอันที่จริงพวกเขาวิ่งหนีอุตลุดตลอดเวลาในถ้ำใต้ดิน?
อย่าพูดถึงเลยว่าถูกคนไล่ฆ่าน่าอนาถขนาดไหน!
เรื่องอดีตที่น่าเจ็บปวดพวกนี้ให้มันลอยหายไปตามลมเถอะ
—
ในเวลาเดียวกัน
อีกด้านหนึ่ง หลี่หานซงกำลังรายงานสถานการณ์เหมือนกัน
หลี่หายซงเผยท่าทีโอดครวญ ยากที่จะอธิบายด้วยคำพูดสั้นๆ เอ่ยอย่างขมขื่นว่า “ในถ้ำใต้ดินพวกเราถูกคนไล่ฆ่าอยู่ตลอด ผมวิ่งมาสามวันสามคืน อาจารย์ คนของมหาวิทยาลัยศิลปะการต่อสู้ที่อื่น มีความอดทนสูงจริงๆ…”
เขาแทบอยากจะร้องไห้ ตอนนี้กลับมาแล้ว อยากหาคนปรับทุกข์สักหน่อยจริงๆ
ฟู่กั๋วเซิ่งสับสนอยู่บ้าง มองพวกฟางผิงที่อยู่ไม่ไกลแวบหนึ่ง สวมเสื้อผ้าสะอาดสะอ้าน เผยความน่าเกรงขาม พูดคุยอย่างสนุกสนานราวกับเพิ่งกลับมาจากทัศนศึกษา
แนวหน้าของมหาวิทยาลัยตัวเอง ทำไมถึงใช้ชีวิตได้อย่างน่าอนาถขนาดนี้?
หลี่หานซงอยู่ตั้งขั้นห้า!
ยิ่งไม่ต้องพูดถึงฉินเฟิ่งชิงที่ยังอยู่ขั้นสี่เพียงคนเดียว
เวลานี้ฟู่กั๋วเซิ่งรู้สึกขายหน้าอยู่บ้าง
ไว้หน้าให้มหาวิทยาลัยปักกิ่งของพวกเราหน่อยได้หรือเปล่า!
ตอนนี้หลี่หานซงไม่ได้คิดมากมายขนาดนั้น ยังคงระบายว่า “อาจารย์ การสอนของมหาวิทยาลัยเราต้องปรับเปลี่ยนจริงๆ แล้ว อย่างน้อยสุดก็ควรสอนให้นักศึกษาว่าต้องทำยังไงในสถานการณ์ที่ถูกไล่ฆ่า วิธีที่เร็วที่สุดในการขุดดิน วิธีเก็บงำลมหายใจหรือปกปิดร่องรอย…”
หลี่หานซงพูดจากก้นบึ้งของจิตใจ!
ทักษะพวกนี้ใช้การได้จริงๆ
แต่ฟู่กั๋วเซิ่งที่รับฟัง ยิ่งฟังก็ยิ่งไม่รู้ว่าเป็นความรู้สึกยังไง ฝืนเอ่ยด้วยรอยยิ้มว่า “เรื่องนี้ไว้ค่อยพูดกัน หานซง ครั้งนี้เธอได้อะไรกลับมาหรือเปล่า?”
“กลับไปแล้ว ต้องฝึกวิชาฝีเท้าให้ดีๆ สักหน่อย…”
ฟู่กั๋วเซิ่งไม่ถามอีก อัจฉริยะของมหาวิทยาลัยปักกิ่งคนนี้มักทำให้รู้สึกว่าสติยังไม่ฟื้นเต็มที่อยู่บ้าง
คนอื่นกำลังอวดผลงาน อวดผลการรบ เธอทำอะไรกัน?
ขุดดิน?
เรียนเคล็ดวิชาฝีเท้า?
หลี่หานซงพูดด้วยความจริงใจ ครั้งนี้เขาเพิ่มพูนประสบการณ์แล้วจริงๆ!
ในถ้ำใต้ดินการวิ่งหนีเป็นเรื่องที่สำคัญที่สุด ฆ่าศัตรูเป็นเรื่องรอง
รักษาชีวิตสำคัญกว่าทุกอย่างแล้ว
มหาวิทยาลัยปักกิ่งไม่ค่อยพูดเรื่องพวกนี้เท่าไหร่
นักศึกษาของมหาวิทยาลัยปักกิ่ง หากไปอยู่ถ้ำใต้ดินแห่งอื่น เกรงว่าความสามารถเอาตัวรอดจะแย่กว่ามหาวิทยาลัยอื่นแล้ว
ในสายตาของหลี่หานซง นี่เป็นเรื่องสำคัญ ไม่ใช่เรื่องเล็กๆ
ส่วนอวดผลงาน อวดฝีมือ ไม่มีอะไรให้น่าอวด
ฟู่กั๋วเซิ่งเห็นหลี่หานซงยังอยากพูดอีก ใบหน้าก็เริ่มดำคล้ำ ไม่สนใจเขาอีก การเดินทางไปถ้ำใต้ดินครั้งนี้ทำให้อัจฉริยะมหาวิทยาลัยปักกิ่งคนนี้เปลี่ยนไปมาก กระทั่งความฮึกเหิมยังหายไปไม่น้อย
—
ในฐานทัพชั่วคราว
ฟางผิงเล่าเรื่องราวในถ้ำใต้ดินคร่าวๆ ส่วนมากล้วนเป็นเรื่องดีงาม
ส่วนมุดหนีใต้ดิน ถูกไล่ฆ่าจนไร้ทางหนี เรื่องพวกนี้เขาไม่ได้อธิบายยืดยาว
หลักๆ จะพูดถึงความยิ่งใหญ่ของต้นหลิวยักษ์ขั้นเก้า หลังจากนั้นถูกตัวเองระเบิดเมืองจึงปะทุโทสะ แต่ก็ยังคงเผยท่าทีจนใจ
‘น้ำแร่พลังงานที่เหมือนกับแม่น้ำ’ ‘หินพลังงานที่พบเจอทุกหนทุกแห่ง’
คำพูดพวกนี้เป็นประโยคที่ฟางผิงพูดซ้ำมากที่สุด
ทุกคนจากเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งจนมาถึงตอนสุดท้ายก็เชื่อหมด
หากไม่เคยเห็น ไม่เคยทำมาก่อน ทุกคนคงคิดว่าฟางผิงไม่ได้พูดจริงใจขนาดนั้น
ถังเฟิงพึมพำอยู่บ้าง “นึกไม่ถึงว่าครั้งนี้เธอจะประสบเรื่องราวมากมายขนาดนี้”
ฟางผิงเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “อันที่จริงก็ไม่มีอะไร สรุปแล้วฝีมือยังอ่อนแอไปบ้าง ไม่งั้นผมคงฆ่าขั้นเก้าได้แล้ว พูดตามตรง ผมเอาแต่คิดอยากพาต้นหลิวยักษ์นั่นกลับมามหาวิทยาลัยเซี่ยงไฮ้ น่าเสียดายที่ผมเพิ่งขั้นห้า”
จวบจนถึงตอนนี้ ทุกคนค่อยตระหนักได้ว่าฟางผิงขั้นห้าแล้ว!
ขั้นห้า!
พวกเซี่ยเหล่ยเผยสีหน้าซับซ้อนจนถึงขีดสุด นี่ก็ขั้นห้าแล้ว?
นายเพิ่งจะขั้นสี่ไม่นานนี้เอง!
คำพูดลอยๆ นี้กลับแทงใจทุกคนไม่น้อย
ถังเฟิงและหลัวอี้ชวนรู้สึกเหมือนใจจะหยุดเต้นอยู่บ้าง เจ้าเด็กนี้อย่าบอกนะว่าจะตามพวกเราทันจริงๆ แล้ว?
เฉินอวิ๋นซีที่อยู่ด้านข้างเผยสีหน้าซับซ้อนเช่นกัน พึมพำว่า “นายขั้นห้าแล้ว…”
เธอเพิ่งจะขั้นสามตอนปลายเท่านั้น!
ฟางผิงกระแอมไอเบาๆ ไม่มองเธออีก เอ่ยต่อว่า “แน่นอน ครั้งนี้ฉันกลับมาจะพยายามช่วยเหลือทุกคนเหมือนกัน พัฒนาฝีมือไปพร้อมกัน ห้องแหล่งพลังงานของมหาวิทยาลัย ฉันจะพยายามเปิดให้ทุกคนใช้ฟรี หินพลังงานที่ฉันเอากลับมาจะช่วยให้ทุกคนฝึกวิชาก้าวหน้าเร็วขึ้น…”
ทุกคนเผยสีหน้าดีใจขึ้นมาทันที ฉินเฟิ่งชิงที่อยู่ด้านข้างทำท่าอยากจะพูดอะไรขึ้นมาสักอย่างอีกครั้ง ฟางผิงแค่บอกว่าจะเปิดห้องแหล่งพลังงานให้ใช้ฟรีเท่านั้น พวกนายจะตื่นเต้นขนาดนั้นไปทำไม?
———————-
