ตอนที่ 384 ศัตรูของฉันมีอยู่เต็มไปหมด (1)
ในเวลาเดียวกับที่ฟางผิงตะโกน แสงสีทองก็พุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว
ได้ยินเสียงระเบิดดังขึ้นไม่หยุดหย่อน ตาเฒ่าหลี่ก็รู้แล้วว่าเกิดเรื่องขึ้น
ตอนนี้ฟางผิงเพิ่งจะตะโกนเสร็จ แสงสีทองก็ถลาเข้ามาอย่างว่องไว ตะโกนเสียงดังว่า “มาแล้ว!”
ครู่ต่อมาฟางผิงก็ทะยานขึ้นฟ้า คว้าไหล่ของตาเฒ่าหลี่เอาไว้
“จัดการเขาเลย!”
ฟางผิงหอบหายใจอย่างหนัก ถลึงตามองขั้นเจ็ดที่ตามมาข้างหลังอย่างเคียดแค้น
ตาเฒ่าหลี่กลับเงียบกริบ ลอยไปทางพวกฉินเฟิ่งชิงอย่างรวดเร็ว หนีไปด้วยกันเถอะ!
ตอนแรกฟางผิงไม่เข้าใจ ก่อนจะทำหน้าตกใจขึ้นมา
“คุณทำอะไรเนี่ย!”
เวลานี้แสงสีทองสองสายระยิบระยับจากที่ไกลๆ รวมถึงมีพลังขั้นเจ็ดอีกจำนวนหนึ่งในอากาศ ตาเฒ่าหลี่ก็ถูกไล่ฆ่าเหมือนกัน!
“ถูกไล่ฆ่ามาครึ่งวันแล้ว!”
ตาเฒ่าหลี่จนใจอยู่บ้าง ตอนแรกขั้นเก้าไล่ฆ่าเขา จากนั้นก็ไปเจอกับจ้าวซิ่งอู่ จึงสลัดคนออกไปได้
ผลปรากฏว่ายังไม่ทันกลับเมืองก็มาถูกขั้นแปดสองคนของเมืองจู้หลิวสกัดไว้ ทั้งยังมีขั้นเจ็ดพ่วงมาอีกหลายคน
ส่วนพวกโจวติ้งกั๋ว…เหมือนจะยังถูกคนของเมืองจู้หลิวตามฆ่าอยู่
สรุปแล้ว ในถ้ำใต้ดินตอนนี้ผู้ฝึกยุทธ์มนุษย์กำลังถูกไล่ฆ่าทั้งหมด
ไม่สิ จ้าวซิ่งอู่อาจจะกำลังไล่ฆ่าราชาหลิวอยู่
ตาเฒ่าหลี่สัมผัสได้ถึงลมหายใจ แต่ว่า…บางทีอาจจะโต้กลับเร็วๆ นี้ ราชาหลิวร่วมมือกับต้นหลิวยักษ์ต้นนั้น เกรงว่าเหล่าจ้าวคงต้องหนีเหมือนกัน
“มนุษยชาติน่าอนาถจริงๆ!”
ความคิดเช่นนี้วาบขึ้นมาในหัวของตาเฒ่าหลี่
ความโศกเศร้าของผู้อ่อนแอ!
ถูกคนไล่ฆ่าทั้งหมด น่าสมเพชอะไรอย่างนี้
ส่วนไกลออกไปนั้น เมืองจู้หลิวที่พังถล่มไปกว่าครึ่ง ตาเฒ่าหลี่ทำเป็นมองไม่เห็น
ไม่ใช่ฝีมือของเขาสักหน่อย นี่ไม่ใช่เรื่องสลักสำคัญอะไร
ร่างทองเคลื่อนไหวเร็วอย่างยิ่ง ชั่วพริบตาก็จับสามคนที่อยู่ข้างล่างขึ้นมาด้วยกัน
พวกเขากลับไม่ได้รู้สึกดีใจแต่อย่างใด ฉินเฟิ่งชิงทำหน้าหมดอาลัยตายอยาก หันไปมองพลางเอ่ยว่า “ขั้นแปดสองคน ขั้นเจ็ดห้าคน จะตายแล้ว!”
นี่ถ้าถูกตามทัน คงตายอย่างไม่ต้องสงสัย!
ฉันล่อขั้นหกไม่กี่คนก็อกสั่นขวัญแขวนพอแล้ว เจ้าสองคนนี้ตกลงกำลังทำอะไรอยู่?
ประเด็นอยู่ที่พวกนายจะหนีก็หนีไปสิ จะวิ่งมาทางนี้ทำไม!
ตอนนี้ยิ่งแล้วใหญ่ ตาเฒ่าหลี่หอบทั้งสี่คนไปด้วย ความเร็วกลับลดไปไม่น้อย เห็นว่าจะถูกตามทันแล้ว
ตาเฒ่าหลี่จึงร้อนใจอยู่บ้าง ตะโกนว่า “เอามาให้ดื่มหน่อย!”
ฟางผิงหน้าดำคล้ำ เอ่ยอย่างโมโหว่า “ไม่มีแล้ว!”
“จะตายจริงๆ แล้ว!”
“ถึงตายก็ไม่มีแล้ว!”
“ไอ้เด็กเวรก่อเรื่องใหญ่โตขนาดนี้ อย่าบอกนะว่าไม่ได้ขโมยอะไรมาสักอย่าง?”
ตาเฒ่าหลี่นึกไม่ถึงอยู่บ้าง เธอแทบจะทำเมืองของคนอื่นล่มสลายแล้ว ไม่ได้ชิงน้ำแร่แห่งชีวิตมาเลย?
ฟางผิงเอ่ยอย่างจนใจ “ขโมยอะไรล่ะ ผมเพิ่งจะเข้าไป ไม่ทันระวังระเบิดแหล่งแร่เข้า ต้นไม้ยักษ์นั่นก็ไล่ฆ่าผมอย่างบ้าคลั่งแล้ว อย่าพูดถึงอีกเลย”
บทสนทนาของทั้งสองคนทำให้หลี่หานซงตกตะลึง
เวลานี้ไม่อาจสนใจคนที่ไล่ฆ่าอยู่ข้างหลังแล้ว หลี่หานซงรีบแทรกว่า “ระเบิดแร่อะไรนะ?”
“แหล่งแร่ไง นายไม่รู้จักเหรอ? ใต้ดินของเมืองราชามีแหล่งแร่ขนาดใหญ่อยู่แห่งหนึ่ง อย่างน้อยน่าจะเป็นหินพลังงานหลายพันตันได้ หรืออาจจะนับหมื่นตันด้วยซ้ำ ตอนแรกฉันวางแผนจะขุดแค่เล็กน้อย ผลปรากฏว่าไม่ทันระวังไประเบิดส่วนหนึ่งเข้า…”
สามคนอื่นๆ แข็งทื่อไปพร้อมกัน
นายไปขุดแร่จริงๆ?
แม้จะเป็นฉินเฟิ่งชิงที่เข้าใจนิสัยใจคอของฟางผิงอย่างดีก็ยังอดเอ่ยไม่ได้ “หลายวันนี้นายไปขุดแร่อยู่ตลอด?”
“เปล่า ถูกคนไล่ฆ่าไม่หยุดเลยต่างหาก ขโมยน้ำแร่พลังงานมานิดหน่อย แทบจะถูกไล่ฆ่าจนหมดหนทางรอดแล้ว นี่วางแผนจะเข้าเมืองไปทำการเล็กเท่านั้น จะไปขุดของที่ไม่ได้มีมูลค่าอะไร นึกไม่ถึงว่าต้นไม้ขั้นเก้านั้นจะโกรธเคือง เอาแต่จะฆ่าฉันให้ได้!”
“ของไม่มีมูลค่า…”
หินพลังงานหลายพันหลายหมื่นตันเนี่ยนะ!
ตัน!
ไม่ใช่กรัม!
แม้จะเปลี่ยนเป็นกรัมก็เพียงพอให้พวกเขาน้ำลายสออยู่ดี ตอนนี้ฟางผิงกลับใช้หน่วยเป็นตัน หมอนี้ไม่ได้ล้อฉันเล่นหรอกนะ?
หวังจินหยางคิดว่าตัวเองนับเป็นคนสุขุมเยือกเย็นคนหนึ่ง เวลานี้ยังอดกลืนน้ำลายไม่ได้อยู่บ้าง เอ่ยด้วยแววตาวับวาว “มีแหล่งแร่อยู่จริงๆ งั้นเหรอ?”
“จริงสิ เมืองราชาหนึ่งแห่งก็มีแหล่งแร่อยู่หนึ่งแห่ง เป็นแหล่งแร่ขนาดใหญ่ทั้งนั้น! ฉันจะบอกพวกนายว่าที่นั่นมีหินพลังงานระดับต่ำกลาดเกลื่อนเหมือนกับก้อนหินเลยล่ะ! เก็บนิดเก็บหน่อยก็เป็นหลายร้อยจินแล้ว แต่ครั้งนี้หินระดับต่ำถูกฉันระเบิดไปเยอะแล้ว น่าเสียดาย อย่างน้อยคงระเบิดสายแร่ไปหลายร้อยเมตร หินพลังงานพวกนั้นไม่รู้ว่าถูกระเบิดหรือเปล่า”
ฟางผิงถอนหายใจ “อันที่จริงนี่ยังไม่เท่าไหร่ หินพลังงานฝึกวิชาที่อยู่ใจกลาง อย่าพูดว่าขนาดเท่าหัวคนเลย ขนาดใหญ่เท่าโม่หินยังมีเป็นกองใหญ่ ใจกลางสุดไม่ใช่หินพลังงานอีกแล้ว แต่เป็นน้ำแร่พลังงาน รู้จักหรือเปล่า? เป็นน้ำตกพลังงานทั้งหมด อย่างน้อยน่าจะหลายตัน! ความบริสุทธิ์แทบจะร้อยเปอร์เซ็นต์ โยนคนหนึ่งคนไว้ที่นั่น หากไม่ร่างระเบิดก่อน หมูยังทะลวงขั้นเก้าได้เลย…”
ทุกคนต่างจมดิ่งในจินตนาการ
แหล่งแร่พลังงานขนาดใหญ่มหึมาสายหนึ่ง!
หินพลังงานระดับสูงจำนวนนับไม่ถ้วน
ยังมีแม่น้ำพลังงานอีก คิดดูแล้วยังรู้สึกยอดเยี่ยมจนอธิบายเป็นคำพูดไม่ได้!
ไม่นานก่อนหน้านี้ เขายังคิดว่าอยู่กับพวกฉินเฟิ่งชิง ชิงหินพลังงานมาได้มากมาย เพียงพอให้เอาไปโอ้อวดหลายปีแล้ว
ตอนนี้มาคิดดู…อย่าเอ่ยถึงดีกว่า น่าอายเกินไป
ฟางผิงยังบ่นต่อ ถอนหายใจว่า “น่าเสียดาย เมื่อกี้ฉันเห็นหินพลังงานระดับต่ำขนาดเท่าโม่หินอยู่ อยากขนมาด้วย แต่ขนมาไม่ไหว ต่อมายังถูกระเบิดอีก อย่างน้อยคงจะเป็นหนึ่งตันถึงสองตัน”
ได้ยินฟางผิงพูดคำว่า ‘ตัน’ ซ้ำแล้วซ้ำอีก พวกเขาก็ตกตะลึงขึ้นมาอีกครั้ง
ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่ใช้คำว่าตันมาอธิบายถึงหินพลังงานได้?
‘เอื๊อก!’
เสียงกลืนน้ำลายดังขึ้น ตาเฒ่าหลี่ถอนหายใจขัดจังหวะ “ไม่ต้องนึกถึงแล้ว เจ้าพวกเด็กเวร คิดดีกว่าว่าพวกเราจะหนีกันยังไง!”
ข้างหลังนั้นเงาหลายร่างเริ่มใกล้เข้ามาแล้ว
ขั้นแปดสองคน ขั้นเจ็ดห้าคน นี่หากถูกไล่ตามทัน ต้องตายอย่างแน่นอน
เห็นว่าตาเฒ่าหลี่วิ่งสู้อีกฝ่ายไม่ได้ ฟางผิงก็เผยสีหน้าปวดใจ ทำท่าจะควักอะไรออกจากอก ผลปรากฏกลับพบว่าตัวเองไม่ได้สวมเสื้อผ้า!
ไอแห้งๆ แล้ว ฟางผิงก็กวาดตามองคนอื่นไปแวบหนึ่ง ไม่สนใจว่าเจ้าหลี่หัวเหล็กจะยินยอมหรือเปล่า ฉีกชุดบนร่างของเขามาห่อหุ้มตัวเองแทน
เวลานี้พวกเขาค่อยตระหนักอะไรได้ หลี่หานซงพึมพำว่า “นาย…นายวิ่งเปลือยกายทำไม?”
นายวิ่งก็วิ่งสิ จะถอดเสื้อผ้าทำไม!
ตอนนี้พวกเขาอยู่ติดกัน พอนึกได้ว่าเมื่อกี้ฟางผิงอยู่ตรงหน้าพวกเขา โดยเฉพาะหลี่หานซง ก็ขนลุกขึ้นมาอยู่บ้าง นี่เป็นความชอบส่วนบุคคลหรือไง?
ฟางผิงคร้านจะอธิบาย ใช้เสื้อผ้าห่อหุ้มตัวแล้วก็คลำข้างหลังเล็กน้อย ในมือมีน้ำแร่แห่งชีวิตที่ใสกระจ่างอยู่หนึ่งหยด เอ่ยอย่างปวดใจว่า “กินหน่อยแล้ววิ่งให้เร็วๆ!”
ตาเฒ่าหลี่เห็นน้ำแร่แห่งชีวิตหยดเล็กๆ ก็อดด่าไม่ได้ “น้อยขนาดนี้เลย?”
“อย่าโลภมาก อย่างน้อยก็หนึ่งกรัมแล้ว มีประโยชน์กว่าหินพลังงานระดับสูงห้ากรัมซะอีก!”
“เมื่อวานยังกินไปตั้งหลายจิน ตอนนี้เธอให้ฉันกินแค่นี้?”
“ไม่มีแล้วจริงๆ…”
ระหว่างที่ทั้งสองคนพูดกัน พวกฉินเฟิ่งชิงแทบจะมองตาเป็นมัน!
พลังงานอันเข้มข้น!
ไม่จำเป็นต้องกิน แค่สัมผัสเล็กน้อย พลังงานที่แพร่กระจายออกมาก็ทำให้พวกเขารู้สึกล่องลอยราวกับเป็นเทพเซียนแล้ว
จะเข้นข้มเกินไปแล้ว!
นี่แค่หนึ่งหยดเท่านั้น!
ตาเฒ่าหลี่พูดว่าอะไรนะ?
เมื่อวานกินไปหลายจิน?
แม่งเหอะ ฟุ่มเฟือยถึงขั้นนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน!
น้อยเนื้อต่ำใจชะมัด!
อายจนอยากแทรกแผ่นดินหนี!
พวกเขาดูดกลืนหินพลังงานระดับสูงขนาดเท่านิ้วโป้งยังปวดใจเหมือนถูกมีดกรีด
เจ้าฟางผิงตกลงขโมยของดีมาได้เท่าไหร่กันแน่!
ครู่ต่อมาฉินเฟิ่งชิงแทบไม่สนใจอันตรายอีกแล้ว พยายามยื่นมือจะลูบฟางผิง ฟางผิงจับมือเขาไว้ทันที เอ็ดว่า “นายจะทำอะไร!”
“ฟางผิง ลูกพี่ฟาง ให้ฉันดื่มสักอึก อึกเดียวเท่านั้น! นายเอาไปเก็บไว้ไหน ฉันจะตายอยู่แล้ว ช่วยฉันที ให้ฉันดื่มอึกเดียวก็พอแล้ว…”
ฉินเฟิ่งชิงเผยใบหน้าหิวกระหายและกระตือรือร้นอย่างยิ่ง
ให้ฉันดื่มอึกหนึ่ง ดื่มอึกเดียวบางทีอาจจะทะลวงขั้นสี่สูงสุดได้แล้ว!
หลี่หานซงกลืนน้ำลาย ไม่กล้าพูดอยู่บ้าง หวังจินหยางกลับเอ่ยทุ้มลึกว่า “ฟางผิง มาถึงขนาดนี้แล้ว พวกเรายังไม่รู้ว่าจะมีชีวิตรอดหรือเปล่า ให้พวกเราดื่มสักอึก ฟื้นฟูความสามารถ ถึงจะตายก็ต้องฆ่าพวกนี้ให้คุ้มค่า!”
“ใช่ๆๆ…”
เวลานี้หลี่หานซงรีบรับบทสนทนา “ฉันอยากดื่มสักคำเหมือนกัน ดื่มแล้วพวกเราก็ไปฆ่าศัตรู!”
ยั่วยวนใจเกินไปแล้ว!
พวกเขาเคยพบของแบบนี้มาก่อนที่ไหนกัน น้ำแร่ที่สร้างจากพลังงานทั้งหมด แค่จินตนาการว่าดื่มจนเกลี้ยงก็เดาได้แล้วว่าฟินขนาดไหน
พวกเขาต่างแววตาลุกโชน ฉินเฟิ่งชิงกระทั่งยังยื่นลิ้นเตรียมจะเลียนิ้วมือฟางผิงแล้ว ที่นั่นยังมีอีกหนึ่งหยด!
เลียหนึ่งคำ อย่างน้อยก็มูลค่าห้าล้านแล้ว!
———————-
