“รุ่นพี่ แย่แล้ว เค้กเหลือ!”
“ก็เธอตัดเป็นสี่ชิ้นนี่”
“แต่อันนี้มันอยู่ได้ไม่นาน ใช่ไหม? จะทำยังไงดี? ต้องมีคนกิน ไม่งั้นมันจะเสีย!”
น้ำเสียงเรียบเฉย น่ากลัว พอคิดว่าตัดง่ายๆ แบบนี้ ก็พอเข้าใจ ที่เค้กถูกตัดเป็นสี่ชิ้น ทั้งที่มีแค่สามคน ในกรณีของโมนะกะ ดูเหมือนเธอจะไม่ได้คิดถึงเรื่องประสิทธิภาพ แต่ตั้งใจจะทำแบบนี้มาตั้งแต่แรกแล้ว
“แถมดูสิ ปลายแหลมๆ หันมาทางฉันด้วย! บางทีเค้กอาจจะอยากให้ฉันกิน…” เธอพูด พลางมองผมกับคาวานะสลับกันไปมา
เมื่อกี้เธอเป็นคนหั่นเอง ทั้งที่เป็นเค้กปอนด์เล็กๆ แต่ส่วนที่อยู่ตรงหน้าผมก็เยอะมากแล้ว
“ฉันกินชิ้นเดียวก็พอ…คาวานะล่ะ?”
“ฉันก็กินสองชิ้นไม่ไหวเหมือนกัน ท้องฉันไม่ได้ใหญ่ขนาดนั้น เชิญโมนะกะซังทานเลยค่ะ”
อย่างที่เธอพูด คาวานะเป็นคนตัวเล็ก ทานน้อย โมนะกะทำท่าตกใจ
“เดี๋ยวก่อนนะ หมายความว่า ถ้าฉันไม่กิน เค้กจะเสีย…? เป็นความรับผิดชอบที่ยิ่งใหญ่”
“รีบๆ กินได้แล้ว…ต้องทำตัวแบบนี้ทุกครั้งเลยรึไง?”
“ถ้าฉันจำใจกินเพราะเหตุสุดวิสัย แคลอรี่ก็น่าจะน้อยลง”
“ทฤษฎีบ้าบออะไรเนี่ย?”
ตรรกะของสาวเเกลช่างน่ากลัว ขนมที่อยู่ได้นานๆ ก็หายเข้าไปในท้องของโมนะกะตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว เธอยังทำท่าทางโอเวอร์ “แย่แล้ว ขนมกระโดดเข้าปากฉันเอง!”
เหตุสุดวิสัยตรงไหนกัน…
“เอาล่ะ รุ่นพี่”
“ท่านประธาน ทานกันเถอะค่ะ”
เค้กสองชิ้นถูกวางไว้ตรงหน้าโมนะกะ ส่วนคาวานะกับผม คนละชิ้น ทั้งคู่นั่งลง มองมาที่ผม เหมือนคาดหวังว่าผมจะพูดอะไร ผมไม่ได้เตรียมตัว แต่ก็กระแอม
“โมนะกะ คาวานะ มีเรื่องเกิดขึ้นมากมาย แต่ก็ขอบคุณสำหรับทุกอย่างจนถึงวันนี้นะ ต้องขอบคุณพวกเธอ งานคริสต์มาสถึงจะประสบความสำเร็จ ใกล้จะสอบแล้ว แถมยังมีงานอื่นๆ อีก แต่ตอนนี้ ฉลองความสำเร็จของวันนี้กันก่อน”
“รุ่นพี่ ยาวไปแล้ว”
“…ก่อนทาน ขอพูดอะไรหน่อย”
“นั่นไม่ใช่ ‘หน่อย’ แล้ว”
ทั้งคู่ขัดผม แย่ล่ะ ผมกำลังจะกล่าวสุนทรพจน์! ล้อเล่นน่า ผมรีบพูดสิ่งที่อยากพูดมากที่สุด
“จริงๆ แล้ว ฉันเตรียมของขวัญไว้ให้พวกเธอด้วย”
“จริงเหรอคะ!?” โมนะกะอุทาน
เหมือนกับที่พวกเธอเตรียมเค้ก ผมก็เตรียมของขวัญ ดีนะ ที่ไม่ได้ซื้อเค้กมาเหมือนกัน เกือบไปแล้ว…ผมคงขายหน้า ถ้าถูกมองว่าเป็นรุ่นพี่ที่ไม่ใส่ใจ ผมเปิดชั้นวางของ หยิบของขวัญออกมา เป็นถุงของขวัญ ผูกริบบิ้น อันหนึ่งสีแดง อีกอันหนึ่งสีฟ้า เพื่อไม่ให้สลับกัน เพราะข้างในต่างกัน
“ไม่รู้ว่าจะชอบรึเปล่า แต่…”
ผมพูด ยื่นของขวัญให้พวกเธอ
“ต้องชอบอยู่แล้ว!”
“ยังไม่ได้เปิดเลย”
“รู้ว่าต้องชอบ เพราะเป็นของขวัญจากรุ่นพี่”
สร้อยคอของโมนะกะเป็นประกาย เธอคว้าของขวัญไปด้วยความตื่นเต้น
“…ขอบคุณมากนะคะ”
“อืม”
คาวานะรับของขวัญด้วยสองมือ กล่าวขอบคุณ
“เปิดได้ไหมคะ?”
“เธอควรจะถามก่อนที่เปิดนะ”
ผู้หญิงคนนี้ ทำอะไรไม่คิด…โมนะกะไม่รอคำตอบ แกะของขวัญ
“ผ้าพันคอ! น่ารักจัง~”
โมนะกะหยิบผ้าพันคอลายสก็อตสีแดงออกมาจากถุง คาวานะก็ถือผ้าพันคอ เป็นลายสก็อตสีฟ้า ผมเลือกสีที่เหมาะกับพวกเธอ ผมลังเลว่าจะให้ของใช้ดีไหม แต่ก็เลือกผ้าพันคอ กะว่าถ้าพวกเธอไม่ต้องการ ก็จะรับคืน ผมอยากดูเท่
“ขอบคุณนะคะ รุ่นพี่”
“ฉันดีใจจัง ท่านประธาน”
โมนะกะรีบพันผ้าพันคอ ผมว่ามันจะเกะกะตอนทานเค้ก คาวานะยิ้ม ซบหน้าลงกับผ้าพันคอ ผมดีใจที่ทั้งคู่ชอบ วันคริสต์มาสยังอีกหลายวัน แต่ผมอยากให้พวกเธอวันนี้ เพราะพวกเธอช่วยงาน
“ฉันจะใส่ตลอด 24 ชั่วโมงเลย”
“ถอดในห้องเรียนด้วยล่ะ”
“ฉันจะเอาหนุนนอน!”
“ดูเหมือนจะนอนหนุนสบาย…”
มันนุ่ม เหมือนหมอน…แต่เธอคงไม่ทำแบบนั้นหรอก สายตาของผมสบตากับคาวานะที่ยิ้ม พลางถือผ้าพันคอ เธอก็รีบหลบสายตา
“คาวานะ ถ้าไม่รังเกียจ ก็ใช้ด้วยนะ”
“ฉันไม่ได้รังเกียจท่านประธาน…”
“ฉันหมายถึงผ้าพันคอ”
“อ้อ…”
คาวานะหน้าแดง
“ก…ก็อากาศหนาว ฉันจะใช้ก็ได้ เสียดายผ้าพันคอ”
“เหมือนกับที่โมนะกะพูดเรื่องเค้กเลย…”
คาวานะเอาผ้าพันคอปิดหน้า แต่ผมก็คิดว่า ถึงเธอจะชอบทำตัวแข็งกระด้างใส่ผม แต่ผมก็ดีใจ ที่เธอไม่ได้เกลียดผม…
“ทฤษฎีเค้กของฉัน? นั่นมันอะไร?”
โมนะกะถาม
เธอมักจะบอกว่า เค้กอยากให้เธอทาน ไม่ใช่เหรอ?
“เอาเป็นว่า รีบๆ ทานเค้กกันเถอะ”
“เห็นด้วยค่ะ”
เป็นเค้กที่พวกเธออุตส่าห์ซื้อมา ถึงจะไม่ใช่แบบละลายง่าย แต่ทานตอนที่ยังเย็นๆ ก็น่าจะอร่อยกว่า ผมเองที่ทำให้เสียเวลา พวกเราถือส้อมเเล้วเปล่งเสียงออกมาพร้อมๆกัน
“จะทานเเล้วนะครับ/ค่ะ”
ว่าแต่ โมนะกะที่ได้เค้กเยอะกว่าคนอื่น กลับทานเสร็จก่อนใครซะอีก
