“รุ่นพี่ สุดยอดไปเลย…มีกี่ตาเนี่ย?”
“ถ้าใช้ทั้งตาและหู ก็สามารถจัดการได้ น่าแปลกใจ ใช่ไหมล่ะ?”
“ฉันว่ามันไม่ได้ง่ายขนาดนั้นหรอก”
ผมก็ไม่ได้ทำได้ตั้งแต่แรก นี่เป็นครั้งที่สองที่ผมเข้าร่วมงานนี้ แล้วก็ฝึกฝนตอนที่เป็นรองประธาน
“โมนะกะ ไม่มีเวลาให้เหม่อแล้วนะ”
“หน้าที่ของฉันคือ ทำให้สถานที่สดใส ในฐานะ ‘คนที่ไม่เด่น’”
“เธอใช้คำว่า ‘คนที่ไม่เด่น’ ผิด…ถึงตาเธอแล้ว”
ผมชี้ไปที่กลุ่มเด็กๆ โมนะกะมองตาม
“ของฉันนะ!”
“ฉันเจอก่อน!”
ดูเหมือนจะมีข้อพิพาทเกี่ยวกับของตกแต่งรูปหัวใจที่มีจำนวนจำกัด ถ้ามีอันอื่นที่มีค่าเท่ากัน ปัญหาก็จะจบลงง่ายๆ แต่ดูเหมือนจะไม่มี นี่เป็นงานของโมนะกะ
“ฉันจะไปจัดการเอง”
โมนะกะวิ่งไปหาเด็กสองคนที่กำลังทะเลาะกัน นั่งยองๆ สบตากับพวกเขา
“ฉันก็อยากติดอันนั้น!”
เธอยิ้ม หยิบของตกแต่งรูปหัวใจขึ้นมา
“นี่ๆ ไปแย่งเขาทำไม? ถ้าไม่มีเหลือเลยสักอัน ก็คงไม่มีใครทะเลาะกัน…”
ทันใดนั้น โมนะกะก็หยิบของตกแต่งรูปทรงกลมออกมาจากกล่อง
“เอาอันนี้มาคู่กันเป็นไง? คิดว่าไง?”
เด็กๆต่างก็เสนอความคิดเห็นกันอย่างออกรส บ้างก็เห็นด้วย บ้างก็ไม่เห็นด้วย เมื่อ พี่สาวคนสวยผู้แสนน่ารัก เอ่ยปากขอคำแนะนำ
“เยี่ยมเลย งั้นมาติดด้วยกันเถอะ!”
โมนะกะเริ่มเลือกของตกแต่ง ด้วยความตื่นเต้นไม่แพ้เด็กๆ ดูเหมือนสถานการณ์จะเปลี่ยนจากการแย่งชิง มาเป็นการพูดคุยกันว่าจะตกแต่งแบบไหน เด็กสองคนที่ทะเลาะกัน ตอนนี้กลับกลายเป็นเพื่อนรัก
“ดูเหมือนทุกอย่างจะเรียบร้อย”
ผมรู้สึกโล่งใจ เบนความสนใจไปที่อื่น งานดำเนินไปอย่างราบรื่น ใกล้จะถึงเวลาเปลี่ยนไปทานขนมแล้ว ขนมถูกแจกจ่าย บางกลุ่มเริ่มทานแล้ว การตกแต่ง และการทานขนม สามารถทำพร้อมกันได้ ดังนั้น จึงไม่มีปัญหาอะไร
ทันใดนั้น สายตาของผมก็เหลือบไปเห็นคาวานะ เธอกำลังคุยกับเด็กที่ดูเบื่อๆ อยู่คนเดียว เธอยิ้ม พาเด็กคนนั้นไปทานขนม
คาวานะยิ้มเป็นด้วยเหรอ…
“มองอะไรคะ ท่านประธาน?”
พอเห็นผม สีหน้าของเธอก็กลับมาเย็นชา ผมไม่เข้าใจเลย
“เปล่า แค่คิดว่าคาวานะกำลังทำงานหนักน่ะ เธอช่วยเด็กที่ดูเหงาๆ อยู่ ไม่ใช่เหรอ?”
“ฉันไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นหรอกค่ะ แค่หวังว่าพวกเขาจะมีความสุข…ฉันเข้าใจดี ความรู้สึกที่เข้ากับคนอื่นไม่ได้”
คำพูดของเธอเหมือนมีความหมายแฝง แต่ผมไม่ได้ถามออกไป
“ขอบคุณนะ คาวานะ ที่ช่วย”
ผมกล่าวขอบคุณอย่างจริงใจ การเข้าอกเข้าใจความรู้สึกของเด็กๆ เป็นสิ่งที่ผมทำไม่ได้
“พูดหลังจากจบงานก็ได้ค่ะ”
“อ้อ อยากให้ฉันพูดอีก เหรอ?”
“เปล่า อย่าชะล่าใจ งานยังไม่จบ”
คำขอบคุณมีต้นทุนต่ำ แต่ได้ผลลัพธ์สูง ดังนั้น จะพูดกี่ครั้งก็ได้ แต่ก็จริงที่งานยังไม่จบ เหลือแค่แจกของขวัญ และการแสดงดนตรี เมื่อเด็กๆ เริ่มทานขนม ผมก็ให้สัญญาณเริ่มต้น นักเรียนที่แต่งตัวเป็นซานตาคลอส ถือถุงสีขาวใบใหญ่ ปรากฏตัวขึ้น เสียงเชียร์ดังขึ้น ในบรรดาซานต้า มีโมนะกะอยู่ด้วย ผมสีบลอนด์ของเธอ ทำให้เธอดูโดดเด่น อ๊ะ! มีอีกคนที่ดูโดดเด่น
“ฮ่าๆๆ! ใครอยากได้ของขวัญ มารวมกันตรงนี้!”
วาตาอุจิ เรยะ กรรมการพลศึกษาประจำชั้น ด้วยความสูง และน้ำเสียง ทำให้เขาดูโดดเด่นมาก ดีจังนะ…เป็นที่นิยมในหมู่เด็กๆ พอแจกของขวัญเสร็จ ผมจะยกชุดให้เรยะ ผมมองดูเด็กๆ แกะของขวัญ หลบไปยืนข้างๆ ข้างในกล่องเป็นของเล่นจากบริษัทผู้สนับสนุน เป็นไฮไลท์ของงาน แต่ละชิ้นไม่ได้แพง แต่รวมๆ กันแล้ว ก็เป็นเงินจำนวนมาก ผมรู้สึกขอบคุณบริษัทที่สนับสนุนทุกปี ผมต้องไปขอบคุณ…
“รุ่นพี่อยากได้ของขวัญไหมคะ?”
“ฉันไม่เอาของเล่นหรอก”
“ฉันมีของแถมจากช็อกโกแลตแคปซูลเยอะเลยนะ”
“ถ้าไม่อยากได้ของแถม ก็ซื้อช็อกโกแลตธรรมดาสิ…”
โมนะกะเดินมาหาผม หลังจากแจกของขวัญเสร็จ
“งั้น เอาฉันเป็นของขวัญ เป็นไง!?”
“ฉันเอาแผ่นฟอยล์ที่ห่อช็อกโกแลตแคปซูลดีกว่า…”
“ฉันไม่มีค่า ขนาดเป็นขยะเหรอเนี่ย!?”
เธอวิ่งไปวิ่งมา แต่ก็ยังดูมีพลังเหลือ …การแสดงดนตรีเริ่มขึ้น ผมมองดูเด็กๆ ฟังเพลงคริสต์มาส บางคนตั้งใจฟัง บางคนร้องเพลง บางคนทานขนม ทุกคนสนุกสนานในแบบของตัวเอง โมนะกะโยกตัวไปตามจังหวะเพลง
“ทุกคนดูสนุกกันดีนะ”
“ใช่ ดีจัง ที่ไม่มีปัญหาอะไร ต้องขอบคุณทุกคน”
โมนะกะกับคาวานะช่วยเตรียมงาน ผมรู้สึกขอบคุณทีมกีฬา วงดนตรี และอาสาสมัครทุกคน คงจะดี ถ้าเด็กๆ อยากเข้าเรียนที่โรงเรียนนี้ แต่คงหวังมากเกินไป
“ฉันดีใจจัง ที่เข้าเรียนที่โรงเรียนนี้”
“…คาวานะ”
“…แล้วก็ เข้าร่วมสภานักเรียน”
ผมมั่นใจว่าที่เธอพูดความรู้สึกที่แท้จริงออกมา ก็เพราะเสียงดนตรีที่ไพเราะนี่แหละ
ไม่รู้ว่าคาวานะจะรู้สึกถึงความสำเร็จบ้างไหมนะ ถ้าเป็นเช่นนั้น มันคงจะเป็นรางวัลสูงสุดสำหรับผมในฐานะประธานสภานักเรียน
เราสามคนยืนเคียงข้างกัน ดื่มด่ำไปกับการแสดงดนตรีอยู่พักหนึ่ง
กว่าจะส่งเด็กๆ เสร็จ ทำความสะอาด ก็ห้าโมงเย็นกว่าๆแล้ว ผมทรุดตัวลงบนเก้าอี้ในห้องสภานักเรียน
“เหนื่อยจัง…”
ร่างกายปวดร้าวไปหมด สุดท้ายแล้ว ตอนที่กำลังจะกลับ เด็กๆ ก็ยังอ้อนให้ผมใส่ชุดกวางเรนเดียร์ คาวานะที่กำลังทำงานอยู่ที่คอมพิวเตอร์ เหลือบมองผม ด้วยเหตุผลบางอย่าง เธอยังคงแต่งตัวเป็นซานตาคลอส
“วันนี้เหนื่อยหน่อยนะคะ ฉันกำลังรวบรวมความคิดเห็นจากนักเรียน อยากดูไหมคะ?”
“คาวานะ ขยันจังเลยนะ”
“ในเมื่อรุ่นพี่ขยัน ฉันก็ยอมแพ้ไม่ได้หรอกค่ะ”
“ฉันก็แค่โดนเด็กๆ เล่นด้วยเอง”
จะบอกว่า เล่นด้วย ก็ไม่ถูก ผมต่างหากที่โดนเล่นด้วย คำนี้เหมาะสมที่สุด ทำไมทุกคนถึงจริงจังกับการแสดงเป็นกวางเรนเดียร์ขนาาดนั้นนะ…
“ปีหน้า ท่านประธานก็จะไม่อยู่กับพวกเราแล้ว”
“หา? เหงาแล้วเหรอ?”
“ไม่ใช่แบบนั้นค่ะ ฉันหมายถึง ช่วยส่งมอบงานให้เรียบร้อยก่อนหมดวาระด้วยนะคะ”
ผมตั้งใจจะทำอยู่แล้ว หลังจากปิดเทอมฤดูหนาว สภานักเรียนก็จะเริ่มดำเนินงานอย่างเต็มที่ ผมจะตั้งใจฝึกรุ่นน้องด้วย
“หมายความว่า ปีหน้าเธอจะเป็นกรรมการสภานักเรียนอีก?”
“…ฉันไม่ได้พูดแบบนั้น”
“ถ้าปีหน้ามีคาวานะ ฉันก็เกษียณได้อย่างสบายใจ”
ถึงจะพูดแบบนั้น แต่เพิ่งจะเริ่มทำงานได้ไม่นานเอง การเกษียณตัวเองคือเดือนตุลาคมปีหน้า…ผมจะมีแรงไปถึงตอนนั้นไหมนะ?
ในขณะที่ผมนั่งหมดอาลัยตายอยากอยู่บนเก้าอี้ คาวานะก็กำลังพิมพ์สรุป ซานต้าทำงานเอกสาร…เหมือนโลกในฝัน เธอไม่ได้พูดอะไร แต่การที่รุ่นน้องทำงาน ส่วนรุ่นพี่นั่งเล่น มันก็น่าอาย ผมจึงลุกขึ้น
“จริงๆ แล้ว การพิมพ์สรุป รออาทิตย์หน้าก็ได้ วันนี้กลับบ้านเถอะ ฉันก็จะกลับแล้ว”
“ฉันยังไม่กลับ แล้วรุ่นพี่ก็กลับไม่ได้”
“…ทำไม? แล้วโมนะกะไปไหน?”
“คือ…เอ่อ…” คาวานะพูดตะกุกตะกัก
ผมเอียงคอ ประตูห้องสภานักเรียนก็ถูกเปิดออก
“สุขสันต์วันคริสต์มาส~!”
โมนะกะถือกล่องเค้ก กระโดดเข้ามา คาวานะดึงเชือกปาร์ตี้
โป๊ะ!
“หา? อะไรเนี่ย?”
“เฮะๆ เซอร์ไพรส์! ฉันกับมัตสึรินคุยกันว่า อยากจัดปาร์ตี้คริสต์มาสกันสามคน”
“ยังไงรุ่นพี่ก็คงไม่ได้กินขนม”
โมนะกะวางเค้ก คาวานะหันหน้าหนี ทำเสียงฮึดฮัด
คาวานะ ถึงจะทำเป็นซึนเดเระ แต่เธอก็พูดออกมาแล้วว่าทำเพื่อผม ผมไม่รู้เลยว่าพวกเธอเตรียมเค้ก ยืมตู้เย็นห้องพักครูมาเหรอเนี่ย? ก็ห้องสภานักเรียนไม่มีตู้เย็นนี่นา
“ฉันช่วยนะ”
“นั่งเฉยๆ เกะกะ”
“ขอโทษครับ”
ผมโดนดุ เลยไปนั่ง ผมเป็นถึงประธานสภานักเรียน…โมนะกะกับคาวานะดูสนุกกับการเตรียมงาน เอาเถอะ ในเมื่อพวกเธออยากทำ ผมก็ขอเป็นหัวหน้าไร้ประโยชน์ละกัน
“โมนะกะซัง ฉันตัดเอง ช่วยเอาขนมที่เหลือมาหน่อย”
“ฉันตัดเค้กเป็นนะ…”
“งานสำคัญๆ ควรจะให้กรรมการสภานักเรียนทำ โมนะกะซังมีหน้าที่ทำงานจุกจิก”
“ไม่ได้นะ ถ้ามืออันมีค่าของกรรมการสภานักเรียนบาดเจ็บขึ้นมาล่ะแย่เลย มือของฉันจะโดนบาดกี่ครั้งก็ได้”
พวกเธอกำลังทะเลาะกัน เหมือนเด็กๆ เมื่อกี้…ดูเหมือนจะสนิทกันมาก ในกล่องเป็นช็อกโกแลตทาร์ต ที่มีสตรอว์เบอร์รี่
“จริงๆ แล้ว ฉันว่าจะเอาชอร์ตเค้ก ให้เข้ากับเทศกาล แต่ในเมื่อรุ่นพี่ไม่ชอบวิปครีม ก็เลยลองทำช็อกโกแลตทาร์ต!”
“ขอโทษ…จริงๆ แล้วก็ ไม่ได้เกลียดขนาดนั้น แบบอื่นก็ได้”
“ไม่ได้หรอก ฉันก็อยากทานอันนี้ ถ้าทุกคนทานด้วยกันได้ ก็ดีที่สุดแล้ว” โมนะกะยิ้ม
“โตเป็นผู้ใหญ่ รู้จักคิดถึงคนอื่นแล้ว…”
“รุ่นพี่เป็นแม่ฉันเหรอ!? ฉันก็เป็นแบบนี้มาตลอด โอเค๊?”
ผมเอามือป้องปาก ทำท่าทางเหมือนผู้ใหญ่ที่กำลังดีใจกับพัฒนาการของเด็กๆ เอาเข้าจริง โมนะกะเป็นคนที่ค่อนข้างใส่ใจคนอื่น แต่ผมจะไม่ชมเธอมาก เพราะเดี๋ยวเธอจะเหลิง
“ว่าแต่ มัตสึริน โอเคกับช็อกโกแลต สตรอว์เบอร์รี่ ใช่ไหม?”
“ค่ะ ฉันชอบของหวานทุกชนิด”
“ดีจัง~”
สุดท้ายแล้ว โมนะกะก็ชนะ ได้ตัดเค้ก เธอถอนหายใจด้วยความโล่งอก คาวานะชอบของหวาน…คาดไม่ถึงจริง แต่ก็เข้ากับภาพลักษณ์ดี ดูจากสายตาที่จ้องมองเค้กแล้ว เธอคงชอบมากจริงๆ
“…ที่สำคัญกว่านั้น ทำไมเธอถึงรู้ว่าท่านประธานชอบอะไร?”
“อ๊ะ เอ่อ~”
โมนะกะลังเล มองผม เหมือนจะถามว่า “จะทำยังไงดี?”
โมนะกะรู้ว่าผมชอบเค้กแบบไหน เพราะเราเคยไปร้านเค้กด้วยกัน ผมจำได้ว่าเราคุยกันเรื่องของที่ชอบและไม่ชอบ ผมแค่พูดแบบนั้นก็ได้ แต่นั่นมันก็คือเดท ผมไม่ได้รู้สึกผิดอะไร แต่ก็พูดไม่ออก
“บังเอิญคุยกันน่ะ”
“ใช่ แบบว่า ชอบเค้กแบบไหน?”
ผมไม่ได้โกหก แต่ก็ไม่ได้ตอบตรงๆ คาวานะเอียงคอ เหมือนรู้สึกถึงความผิดปกติ
“…เหรอคะ?”
ดูเหมือนเธอจะยอมรับคำอธิบาย ถ้าเธอรู้เรื่องเดท เธอคงจะดุผมอีก “อย่ามายุ่งกับรุ่นน้องนะ”
โมนะกะตัดเค้ก วางลงบนจาน จัดเรียงบนโต๊ะ ตรงกลางมีขนมที่เหลือจากงานวางอยู่ด้วย
