หนึ่งสัปดาห์ผ่านไปไวเหมือนโกหก นับตั้งแต่วันแข่งวิ่งมาราธอน ในที่สุดก็ถึงวันจัดงานคริสต์มาส โมนะกะกลับมาที่ห้องสภานักเรียนอีกครั้ง แต่บรรยากาศก็ไม่ได้ผ่อนคลายลงเลย พวกเรายุ่งอยู่กับการเตรียมงาน ถึงจะเป็นงานอาสาสมัคร แต่ในเมื่อมีแขก ก็ต้องทำให้ดีที่สุด ผมแอบเสียดายนิดหน่อย ที่ไม่ได้เรียกกรรมการสภานักเรียนคนอื่นๆ มา แต่โมนะกะกับคาวานะก็ทำงานหนักมาก แม้จะเป็นกิจกรรมของสภานักเรียน แต่มันก็เป็นงานที่มุ่งเน้นไปที่การมีปฏิสัมพันธ์กับชุมชน ดังนั้น อาจารย์จึงให้ความร่วมมือดี โดยเฉพาะรองอาจารย์ใหญ่ ที่กระตือรือร้นมาก ต้องขอบคุณที่ทำให้อาจารย์คุเงนุมะดูเหนื่อย…แต่ถึงอย่างนั้น พวกเราก็มาถึงวันนี้ได้โดยไม่มีปัญหาอะไร
ผมยืนอยู่บนเวทีในโรงยิม มองดูสถานที่ที่ถูกตกแต่งใหม่ เป็นงานที่ค่อนข้างหนัก ดังนั้น อาสาสมัครจากชมรมกีฬาจึงมีบทบาทสำคัญ ภายใต้ปรัชญาการบริการ ชมรมกีฬามักจะถูกเรียกตัวมาช่วยงานแบบนี้ น่าสงสารจัง…
การเตรียมงานออกมาเพอร์เฟ็กต์ แต่สิ่งสำคัญคืองานจริงๆ อีกไม่ถึงชั่วโมง เด็กๆ ก็จะมาถึง คาดว่าจะมีเด็กประมาณสามสิบคน มาพร้อมกับผู้ใหญ่จำนวนใกล้เคียงกัน
มาสร้างความทรงจำดีๆ ให้พวกเขากลับบ้านไปกันเถอะ
“รุ่นพี่ ขอโทษที่ให้รอนะคะ~” เสียงใสๆ ดังขึ้น
“นี่ มาสาย…เอ๊ะ…?”
โอโอบะ โมนะกะ เดินออกมาจากห้องแต่งตัวข้างๆ เวที ผมมองเธอ ตาค้าง
“ทาด๊าาาาา! เป็นไงบ้างคะ รุ่นพี่? ตะลึงเลยสิ” โมนะกะพูด จับชายกระโปรง โพสท่า
โมนากะจับชายกระโปรงพลางโพสท่า ชุดซานตาคลอสสีแดงสดตัดกับสีขาวบริสุทธิ์ที่ปก ชายกระโปรง และกระดุม ยิ่งขับให้เธอดูโดดเด่น กระโปรงสั้นเผยให้เห็นเรียวขาอันเรียวยาว หมวกไหมพรมสีแดงขาวที่สวมอยู่บนหัวยิ่งเสริมให้เธอดูน่ารักราวกับตุ๊กตา
“ทำไมเงียบไปล่ะ? ตะลึง ใช่มั้ยล่ะ~?” โมนะกะยิ้ม ผมอยากจะตอบ แต่ก็พูดไม่ออก
ไม่ได้ตะลึง แต่สิ่งที่รบกวนความคิดของผมคือ คำพูดของโมนะกะเมื่อวันก่อน…
“…ฉันชอบรุ่นพี่”
ผมยังไม่ได้ถามเธอว่าหมายความว่ายังไง ผมพลาดจังหวะที่จะถาม เพราะมัวแต่ยุ่งอยู่กับการเตรียมงาน …ไม่สิ นั่นเป็นแค่ข้ออ้าง ผมแค่กำลังหนีปัญหา โมนะกะเองก็ไม่ได้พูดถึงบทสนทนาวันนั้น บางทีอาจเป็นเพราะมีคาวานะอยู่ด้วย แต่เธอก็ทำตัวเหมือนเดิม นั่นเป็นเหตุผลที่ทำให้ผมรู้สึกกระวนกระวาย ถ้าเธอสารภาพรัก…ผมจะตอบยังไงดี?
“รุ่นพี่? เป็นอะไรไป?”
“อ๊ะ เปล่า…ไม่มีอะไร”
“แปลกจัง อ้อ ฉันเข้าใจแล้ว รุ่นพี่เป็นห่วงมัตสึริน ใช่ไหมล่ะ?”
โมนะกะดึงคาวานะที่หลบอยู่ข้างเวที มาหาผม
“อย่ามองฉันนะ” คาวานะพูด หน้าแดงเล็กน้อย
ถึงจะใส่ชุดเหมือนกับโมนะกะ แต่คาวานะก็ใส่ถุงน่องให้ดูเรียบร้อย สิ่งที่แตกต่างจากปกติมากที่สุดไม่ใช่เสื้อผ้า แต่เป็นใบหน้าของเธอ
“หา? คาวานะ แต่งหน้าด้วยเหรอ?”
“รุ่นพี่สังเกตเห็นด้วยเหรอคะ~ น่ารักมาก ใช่ไหมล่ะ? ฉันแต่งเองเลย!” โมนะกะพูด มือเท้าสะเอว เธอเองก็แต่งหน้าเต็ม มากกว่าปกติ
“ม…โมนะกะซังบังคับฉัน”
“เปลี่ยนบ้างก็ดี แต่งเเค่ตา ก็ดูแตกต่างแล้ว”
“อย่ามองใกล้ๆ สิ!” คาวานะหลบหลังโมนะกะ
น้องสาวผมชอบสอนผมแต่งหน้า ผมพอจะรู้ว่าพวกเธอแต่งหน้าแบบไหน…แต่คงเสียมารยาท ถ้าพูดอะไร ผมจึงเงียบไว้
“นี่ๆ รุ่นพี่ แล้วฉันล่ะ?”
“หืม? อ้อ ก็โอเคนะ”
“ใจร้าย!”
โมนะกะ…จะว่ายังไงดี…ชุดนั้นเหมาะกับเธอมาก ถ้าให้เธอไปเรียกลูกค้าหน้าโรงเรียน คนอาจจะเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า เก็บค่าเข้าชมก็ยังได้ พูดง่ายๆ ก็คือ เธอน่ารักมาก ผมรู้จักชุดนี้ เพราะผมเป็นคนซัก แต่เพิ่งเคยเห็นมีคนใส่ ผมจึงเผลอมอง นอกจากชุดนักเรียนกับชุดพละแล้ว ผมเคยเห็นเธอใส่ชุดลำลองแค่ครั้งเดียว ดังนั้น ลุคใหม่นี้จึงให้ความรู้สึกสดใหม่
“ก็…เหมาะกับเธอนะ”
“น่ารัก?”
โมนะกะเข้ามาใกล้ เหมือนจะยั่วโมโห ท่าทางของเธอดูน่ารัก ผมเผลอจ้อง ผมหงุดหงิดตัวเอง จึงจ้องมองเธอ โดยไม่หลบสายตา
“น่ารัก”
“จ…จริงเหรอคะ? ขอบคุณค่ะ”
โมนะกะหน้าแดง ถอยหลัง ทั้งที่เมื่อกี้ยังมั่นใจอยู่เลย คาวานะมองผมอย่างไม่ไว้ใจ
“จุดประสงค์ของงานนี้คือ ให้ผู้หญิงแต่งคอสเพลย์ แล้วก็ชื่นชมพวกเธอเหรอคะ? แถมยังเตรียมชุดไว้ให้อาสาสมัครด้วย”
“อย่าพูดแบบนั้นต่อหน้าแขกนะ งานอาจจะถูกยกเลิกเอา”
การวางแผน การเตรียมชุด ไม่ใช่ฝีมือผม เป็นธรรมเนียมที่มีมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว
“นี่ รุ่นพี่ ของรุ่นพี่ก็พร้อมแล้ว”
“ฉันต้องเป็นซานต้าด้วยเหรอ?”
“ไม่ใช่ค่ะ รุ่นพี่ต้องใส่มาสคอต” โมนะกะชี้ไปที่กล่อง ข้างในมีชุดมาสคอต
ไม่ใช่มาสคอตแข็งๆ แบบที่สวนสนุก เป็นชุดนิตติ้ง กับหน้ากาก
“…จริงจังเหรอ?”
“ในเมื่อรุ่นพี่เป็นกวางเรนเดียร์ ก็ต้องแบกพวกเราให้ดีๆ นะคะ~”
“จะใช้ฉันเป็นขาเหรอเนี่ย?”
แย่ล่ะ ผมกะจะโยนงานให้พวกอาสาสมัคร แล้วก็พักผ่อนอยู่เบื้องหลัง…แต่ผมจะปล่อยให้รุ่นน้องแต่งคอสเพลย์ แล้วตัวเองไม่ทำอะไร ก็คงไม่ได้ ผมจึงไปเปลี่ยนชุด กลับมาหาพวกเธอ
“อ๊ะฮ่าๆ รุ่นพี่น่ารักจัง!”
“เหมาะกับรุ่นพี่มากเลยค่ะ”
โมนะกะกับคาวานะหัวเราะ
“เหมาะได้ยังไง ในเมื่อมองไม่เห็นหน้าฉันน่ะ”
“ไม่จริงหรอกค่ะ ความไม่กระตือรือร้น และนิสัยแปลกๆ ของรุ่นพี่ มันแผ่ออกมาจากชุด แสดงถึงความเศร้า ที่ต้องทำงานทุกปี”
“แม้แต่ในชุดมาสคอต ความแปลกประหลาดของฉันก็ยังแผ่ออกมาเหรอเนี่ย?”
เป็นคำวิจารณ์ที่เฉพาะเจาะจงเอามากๆ แต่ก็จริงที่ตัวละครมีการเคลื่อนไหวที่แตกต่างกัน เราสามารถแสดงบุคลิกของตัวละครผ่านการเคลื่อนไหวได้ แต่ตอนนี้ผมไม่ได้เคลื่อนไหวอะไรเป็นพิเศษ หรือว่า… ร่างกายของผมจะแข็งทื่อราวกับตุ๊กตา ไร้ซึ่งชีวิตชีวา กันนะ?
“เอาล่ะ รุ่นพี่ สู้ๆ นะคะ! พวกเราจะไปดูแลแผนกต้อนรับ ไปกันเถอะ มัตสึริน”
โมนะกะจับมือคาวานะ เดินออกจากโรงยิมไป เหลือไว้เพียงผม ที่กำลังพยายามขยับร่างกายในชุดมาสคอต …ดีจัง ที่พวกเธอดูสนุกกัน ดูเหมือนจะสนิทกันมากขึ้นเเล้ว เป้าหมายหลักคือการสร้างความบันเทิงให้เด็กๆก็จริง แต่ก็เป็นเรื่องดี ถ้าพวกอาสาสมัครจะมีความสุขไปด้วย
“เอาล่ะ ฉันก็ต้องทำงานเหมือนกัน”
ผมจะทักทายเด็กๆ ด้วยการเคลื่อนไหวตลกๆ ผมเตรียมใจ ปรับหมวก สวมถุงมือที่ดูเหมือนจะจับอะไรไม่ถนัด เด็กๆ เริ่มทยอยกันเข้ามา
ปรากฏว่า ผมเป็นที่นิยมในหมู่เด็กๆ ซะงั้น
“กวางเรนเดียร์!”
“ไม่ได้นะ กวางเรนเดียร์ยืนไม่ได้! พูดไม่ได้!”
“วิ่งๆ~”
“หนูอยากขี่มั่ง!”
ฮ่าๆ ความนิยมของผมช่างน่ากลัว! แม้แต่เด็กๆ ก็ยังสัมผัสได้ถึงคาริสม่าของผม ผมแบกเด็กๆ เดินสี่ขา พลางคิด ผมพูดไม่ได้ เพราะโดนเด็กที่เคร่งครัดเรื่องการแสดงดุ ทั้งหมดนี้ก็เพื่อเด็กๆ…ไว้ค่อยจัดการกับโมนะกะที่หัวเราะเยาะผมอยู่ไกลๆ ตอนนี้ ผมต้องทำหน้าที่ให้สำเร็จ
“กวางเรนเดียร์บินได้ไม่ใช่เหรอ?”
“ใช่! บินสิ!”
เป็นไปไม่ได้…เอาจริงๆ ผมร้อนมาก ทั้งที่ในโรงยิมแทบจะไม่มีเครื่องทำความร้อน แต่ผมก็เหงื่อท่วมตัว เพราะชุดนี้ แต่ถ้าผมล้มลงตรงนี้ ความฝันของเด็กๆ คงพังทลาย นี่คือ… ช่วงเวลาแห่งการตัดสิน!
“แฮ่ก…แฮ่ก…”
ผมถอดหมวก หายใจหอบ หลบอยู่ข้างเวที แค่ใส่ชุดเบาๆ ไม่นาน ก็เหนื่อยขนาดนี้แล้ว พนักงานในสวนสนุกที่ใส่ชุดหนักๆ คงเหนื่อยกว่านี้อีก ผมรู้สึกนับถือ…ไม่ลองก็ไม่รู้จริงๆ ผมไม่คิดเลยว่าการใส่มาสคอตจะเป็นเรื่องยากขนาดนี้
“รุ่นพี่กวางเรนเดียร์ เหนื่อยหน่อยนะคะ~”
โมนะกะยิ้ม ยื่นเครื่องดื่มเกลือแร่ให้ผม ผมอยากจะแซวเธอ แต่การดื่มน้ำสำคัญกว่า เธอเปิดฝาขวดให้ผม ผมรับมา ดื่ม
“…ขอบคุณ”
ผมดื่มไปครึ่งขวด แล้วก็คืนให้โมนะกะ
“ชอบของขวัญคริสต์มาสของฉันไหม? อร่อยรึเปล่า?”
“เป็นของขวัญที่ตรงใจมาก”
“เฮะๆ ฉันก็ซานต้านี่นา”
เธอพูด แล้วก็ดื่มต่อ ผมจึงเงียบไว้
“รุ่นพี่เป็นที่นิยมมากเลย! ต้องเกิดมาเพื่อเป็นกวางเรนเดียร์เเน่ๆ”
“ผมจะลองพิจารณาข้อเสนอนั้นดูนะ เกิดชาติหน้า จะได้เป็นกวางเรนเดียร์”
“งั้นฉันจะเป็นหมาป่า”
“เธอจะมากินฉันหรือไง?”
ผมอยากเกิดเป็นมนุษย์มากกว่า…ผมแอบชะโงกหน้าออกไปจากเวทีเล็กน้อยเพื่อดูสถานที่จัดงาน
ตอนนี้ ทุกคนกำลังช่วยกันตกแต่งต้นคริสต์มาส กิจกรรมหลักของงานนี้คือการประดิษฐ์ต้นคริสต์มาสกับเด็ก ๆ
ใบหน้าของทุกคนเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ทำให้ความเหนื่อยยากทั้งหมดคุ้มค่า แม้แต่ผู้ปกครองที่กำลังมองดูอยู่ห่าง ๆ ก็ดูเหมือนจะเพลิดเพลิน พวกเขายกสมาร์ทโฟนขึ้นมาถ่ายรูป
ต่อไปก็จะเป็นงานเลี้ยงขนม ของขวัญเล็ก ๆ น้อย ๆ จากบริษัทผู้สนับสนุน การแสดงของวงดนตรี และถ่ายภาพร่วมกัน
“รุ่นพี่ยิ้ม”
“อืม ฉันดีใจที่พวกเขาดูสนุกกันนะ”
“ไม่ใช่แค่เด็กๆ แต่รวมถึงรุ่นพี่ด้วย”
“ฉันเหรอ?”
พอเห็นปฏิกิริยาของเด็กๆ โดยไม่รู้ตัว ผมก็ยิ้มออกมา
“รุ่นพี่ชอบอะไรแบบนี้เหรอคะ?”
“…ฉันแค่ดีใจที่ได้เห็นผลลัพธ์ของความพยายาม”
“พูดจาแปลกๆ อีกแล้ว รุ่นพี่ชอบทำเพื่อคนอื่น”
“ขอบคุณสำหรับการตีความในแง่บวก…การที่เป็นประโยชน์ต่อใครสักคน มันก็รู้สึกดี แต่มันก็แค่ความหลงตัวเอง”
“หืม~ ก็ได้ ถ้ารุ่นพี่อยากคิดแบบนั้น”
ทำไมมองผมแบบนั้น? มันก็จริงนี่ การทำอะไรเพื่อคนอื่น มักจะย้อนกลับมาที่ตัวเอง ถ้าไม่เหนื่อยมาก ก็ทำก็ได้
“ฉันว่า กวางเรนเดียร์ควรจะเกษียณตัวเองได้แล้ว”
“เอ๋~ แต่ทุกคนบอกว่า อยากขี่อีก”
“ฉันไม่ไหวแล้ว…อีกอย่าง ประธานสภานักเรียนยังมีหน้าที่อื่นๆ ต้องทำ”
การแต่งตัวเป็นกวางเรนเดียร์ เป็นของเล่นให้เด็กๆ ไม่ใช่งานของผม ผมรีบเปลี่ยนชุด กลับออกมา สำรวจสถานการณ์ รายละเอียดของงานปล่อยให้พวกนักเรียนจัดการ นั่นเป็นเหตุผลที่ต้องมีการประชุม แล้วทุกคนก็ทำงานหนักมาก หน้าที่ของผมคือ ควบคุมงานทั้งหมด ต้องมีคนดูแล ถ้ามัวแต่ทำงาน ก็จะเห็นแค่มุมมองแคบๆ การมองจากมุมสูง ทำให้เห็นภาพรวม
“ขอโทษนะคะ ตรงนี้ ของตกแต่งไม่พอ…”
“ใช้อันนี้สิ”
“อ๊ะ! ท่านประธาน…ขอบคุณค่ะ”
ผมยื่นกล่องให้
“ระวังสายไฟด้วย ถ้าเด็กสะดุดล่ะแย่เลย”
“ได้เวลาเตรียมขนมแล้ว”
“นั่นไง เอากระดาษไปเก็บ มีเศษขยะอยู่บนพื้น”
ผมออกคำสั่ง จัดการปัญหาเล็กๆ น้อยๆ เพื่อให้งานดำเนินไปอย่างราบรื่น ผมใช้ประสาทสัมผัสทั้งหมด ผมไม่ได้ลงมือทำ เอาแต่สั่ง คงดูน่ารำคาญ ผมรู้สึกได้ถึงเสียงในใจของพวกเขา “ทำเองสิ” ถ้าไม่มีตำแหน่งประธานสภานักเรียน พวกเขาคงไม่ฟังผม ดังนั้น ผมจึงต้องรับบทบาทนี้
