ผมมองลงไปที่ลานกว้างจากหน้าต่างห้องสภานักเรียน ยืนยันผลลัพธ์ด้วยตาตัวเอง ไม่ใช่วิธีที่ชาญฉลาด…ห่างไกลจากคำว่าสวยงาม ผมทำให้คนอื่นเดือดร้อน ผมให้เรยะรวบรวมหลักฐาน ขอให้คาวานะ เหรัญญิกสภานักเรียน ออกแบบ แอบให้อาจารย์คุเงนุมะช่วยปริ้นท์ หลังจากทำหนังสือพิมพ์แฉชิราฮาตะเสร็จ ก็เหลือแค่แจกจ่าย ผมต้องการจังหวะที่จะทำให้มันไม่ถูกปิดบัง และนักเรียนทุกคนจะได้รับรู้ งานวิ่งมาราธอนเป็นโอกาสที่ดี โชคดีที่ชิราฮาตะสั่งให้ผมทำงานจุกจิก ทำให้ผมไม่สามารถเข้าร่วมงานวิ่งมาราธอนได้ ผมรีบทำงานให้เสร็จ แล้วก็เอาหนังสือพิมพ์ไปวางไว้ที่เส้นชัยโดยที่ไม่มีใครรู้
“น่าสมเพชจัง ฉัน”
ผมรู้สึกเกลียดตัวเอง
ถ้าพูดถึงเป้าหมายในการจัดการชิราฮาตะ ผลลัพธ์ก็ออกมาดีเกินคาด แต่ผมก็เกลียดตัวเอง ที่สามารถจัดการเรื่องแบบนี้ได้ เป็นวิธีที่แย่ที่สุด เพราะมันเป็นแค่การแก้แค้นส่วนตัว แต่ผลกระทบมันใหญ่เกินไป อย่างเช่น พ่อไม่มีทางใช้วิธีแบบนี้ ดังนั้น นี่จึงเป็นการกระทำของตัวร้าย ผมรู้ตัวดี จึงไม่มีความสุข แม้ทุกอย่างจะจบลงด้วยดี
“เอาล่ะ เขาคงโดนไล่ออกแน่ๆ”
ถึงจะไม่มีเรื่องของผมกับโมนะกะ ชิราฮาตะก็ทำผิดมามากมาย แค่สืบสวนเล็กน้อยก็เจอหลักฐาน ผมควรจะยื่นเรื่องนี้ใหอาจารย์ใหญ่ ในฐานะประธานสภานักเรียน มันไม่ใช่เรื่องยาก แต่…อาจจะถูกปกปิด…เหมือนกับที่เกิดขึ้นกับพ่อ เพื่อชัยชนะที่สมบูรณ์แบบ ผมจึงต้องรอบคอบ ผมบอกตัวเองแบบนั้น แต่ก็ยังคงรู้สึกเกลียดตัวเอง ผมเงยหน้าขึ้นมองเพดาน พลางพิงกำแพง
ทันใดนั้นเอง…
“รุ่นพี่!”
เสียงเปิดประตู
“รุ่นพี่อยู่ที่นี่เอง!”
“…โมนะกะ”
ยังไม่ทันที่ผมจะถามว่า “มาทำอะไรที่นี่…” โมนะกะก็พุ่งเข้ามากอดผมแน่น ผมตกใจ กางแขนรับเธอ
“รุ่นพี่ บ้าที่สุด”
“ฉันรู้ ว่ามันไม่ใช่วิธีที่ดีที่สุด”
“ไม่ใช่แบบนั้น รุ่นพี่ไม่จำเป็นต้องเจ็บตัว เพื่อช่วยคนอย่างฉัน”
“ฉันไม่ได้เจ็บตัวสักหน่อย”
เรยะก็พูดคล้ายๆ แบบนี้ ผมไม่ได้ตั้งใจจะเจ็บตัว จึงรีบปฏิเสธ
“โกหก รุ่นพี่ใจดีกับฉันที่สุด ดังนั้น รุ่นพี่ต้องเสียใจเเน่ๆ” โมนะกะพูด ยิ้มเศร้าๆ แนบหน้าผากกับอกผม
“ใจดี? ไม่มีใครนิสัยแย่เท่าฉันอีกแล้ว ครั้งนี้ฉันก็แค่จัดการชิราฮาตะ เพราะเขามาหาเรื่องก่อน”
“โกหก รุ่นพี่ทำเพื่อฉัน ใช่ไหม?”
“อย่าคิดเข้าข้างตัวเองสิ เธอเป็นคนประเภทที่คิดว่าตัวเองน่ารักรึไง?”
“ถ้ารุ่นพี่ทำเพื่อตัวเอง รุ่นพี่คงจัดการได้ดีกว่านี้ โดยที่ไม่ต้องเสี่ยง แถมยังได้ประโยชน์ด้วย”
“นั่นมันอะไร? ฉันเป็นสายลับเหรอ? เธอชมฉันเกินไปแล้ว”
ผมพูดติดตลก หัวเราะแห้งๆ แต่โมนะกะกลับไม่ขำ
“แต่แบบนั้น รุ่นพี่ก็คงไม่เป็นไร แต่ฉันก็ยังคงเป็นเป้าหมายของอาจารย์ชิราฮาตะ ดังนั้น เราจึงต้องทำถึงขั้นนี้”
“เธอตีความเข้าข้างตัวเองมากเกินไปแล้ว ฉันทำเพื่อตัวเอง”
“อีกแล้วนะ รุ่นพี่” โมนะกะพูด พร้อมเอาหัวถูไหล่ผม
พลาดอย่างแรง ผมไม่ได้ตั้งใจจะทำให้โมนะกะรู้สึกผิด …ไม่สิ ไม่ว่าผมจะทำยังไง โมนะกะก็คงเป็นห่วงอยู่ดี เธอเป็นคนขี้กังวล
“รุ่นพี่ใจดีจริงๆ”
“เปล่า ฉันเป็นคนไม่ดี แม้แต่ตอนนี้ก็ยังกอดรุ่นน้องอย่างมีความสุขอยู่เลย”
“ไม่เป็นไร ถึงจะมีแค่ฉันที่คิดว่ารุ่นพี่ใจดีก็เถอะ แต่คำพูดของรุ่นพี่ มันโรคจิต!”
ในที่สุดโมนะกะก็หัวเราะ เธอผละออกจากผม ต่อยผมเบาๆ
“ขอบคุณนะ”
“อืม”
อย่างน้อยก็ควรจะยอมรับคำขอบคุณ ถึงจะเป็นเรื่องบังเอิญ แต่ผมคิดว่ามันก็ช่วยโมนะกะได้
“ฉันมาที่ห้องสภานักเรียนได้อีกไหม?”
“ได้ ถ้าตั้งใจทำงานน่ะนะ”
“ถ้าเป็นงานสนับสนุนรุ่นพี่ ไว้ใจฉันได้เลย!”
“การก่อกวนไม่ใช่งานนะ”
“เอ๋~ แต่นั่นเป็นสิ่งที่ฉันถนัดที่สุดเลยนะ”
ผ่านมาสองสัปดาห์แล้ว แต่พวกเราก็ยังคงพูดคุยกันเหมือนเดิม โมนะกะควรจะเป็นแบบนี้นี่เเหละ
“เอ่อ…ฉันต้องเข้าเรียนแล้ว”
“จริงด้วย”
งานวิ่งมาราธอนจัดถึงคาบสอง คาบสามเป็นต้นไป ก็เข้าเรียนตามปกติ โมนะกะมองนาฬิกา รีบเดินไปที่ประตู
“งั้น เลิกเรียนฉันจะมาหาอีกนะ!”
“เธอเป็นวิญญาณเร่ร่อน สิงสถิตอยู่ที่นี่รึไง?”
“น่ารำคาญ…นี่ รุ่นพี่”
โมนะกะเรียกผม ด้วยหน้าแดงก่ำ พลางจับลูกบิดประตู
“…ฉันชอบรุ่นพี่”
“หา?”
โมนะกะเดินออกไป ประตูปิดดังปัง ผมคงแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินไม่ได้
…เอาล่ะ ผลลัพธ์ก็เป็นไปตามคาด ชิราฮาตะลาออก หายไปจากโรงเรียนในวันรุ่งขึ้น แล้วก็ วาตาอุจิ เรยะ ได้ที่หนึ่งในการแข่งขันวิ่งมาราธอน เขายังคงเป็นมนุษย์ที่พลังกายเยอะเหมือนเดิม แต่ก็ยังคงไม่เป็นที่นิยมอยู่ดี คาวานะดูเหมือนจะไม่ถนัดกีฬา ได้ข่าวว่า ออกจากการแข่งขันกลางคัน ไว้มีโอกาสจะแกล้งเธอละกัน
ผมไม่ได้ถูกตำหนิอะไร อย่างมากก็แค่โดนอาจารย์คุเงนุมะดุว่า “อย่าทำแบบนี้อีก” ผมก็ไม่ได้คิดจะทำ เว้นแต่จำเป็นจริงๆ แต่พอพูดแบบนั้นออกไป ก็โดนดุว่า “ถึงจะจำเป็น ก็ห้ามทำ”
อ๊ะ! มีอย่างหนึ่งที่คาดไม่ถึง โอโอบะ โมนะกะ เริ่มมาที่ห้องสภานักเรียนอีกครั้ง
จบตอนที่ 7
