“สึจิโดะ ไหวรึเปล่า?”
มืออ่อนที่โยนวางลงบนไหล่ผม ผมเงยหน้าขึ้นมอง ก็พบกับอาจารย์คุเงนุมะ
“อาจารย์คุเงนุมะ…มาทำอะไรที่นี่ครับ?”
“อาจารย์ที่ปรึกษาสภานักเรียน ต้องมีเหตุผล ถึงจะมาที่ห้องสภานักเรียนได้เหรอ?”
“แน่นอนอยู่แล้วครับ เวลาที่อาจารย์มาที่นี่ มักจะมีเรื่องวุ่นวายตามมาด้วย”
“เธอคิดว่าฉันเป็นคนยังไงกัน…”
ผมพยายามหน้าให้เป็นปกติ นั่งลงบนเก้าอี้
“ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกครับ งานของสภานักเรียนดำเนินไปอย่างราบรื่น จริงๆ แล้ว ถ้างานจะราบรื่นกว่านี้ ถ้าอาจารย์ไม่เข้ามายุ่ง”
“สึจิโดะ”
อาจารย์ไม่ได้ขำมุกตลกของผม เธอขมวดคิ้ว
“เธอเป็นคนมีความรับผิดชอบ นั่นเป็นข้อดีอย่างหนึ่ง แต่ควรจะพึ่งพาคนอื่นบ้าง เวลาที่รู้สึกไม่ดี”
“…ไม่ค่อยได้ยินพูดอะไรที่เหมือนอาจารย์เลยนะครับ”
“ฉันเป็นอาจารย์ที่ดีมาตลอดนะ”
จริงเหรอครับ? ผมรู้สึกเหมือนเคยเห็นเธอในสภาพที่น่าสงสาร…
“ผมไม่ได้มีความรับผิดชอบขนาดนั้นหรอกครับ แล้วอาการคลื่นไส้นี่ก็ไม่ได้ร้ายแรงอะไร แค่บังเอิญนึกถึงเรื่องแย่ๆ”
เรื่องของพ่อน่ะ ผ่านไปนานแล้ว ไม่ว่าตอนนี้ผมจะทำอะไร มันก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลงอะไร ผมทำใจได้นานแล้ว ผมจะไม่เป็นแบบเขาเด็ดขาด แต่…บางครั้งความทรงจำก็ย้อนกลับมา ทำให้ผมรู้สึกแย่
“ไม่ใช่อย่างนั้น ใช่ไหมล่ะ? ฉันได้ยินมา…เรื่องอาจารย์ชิราฮาตะ”
“ไม่มีปัญหาอะไรหรอกครับ เรื่องเล็กน้อย”
“เรื่องเล็กน้อย? ทั้งที่เธอโดนแบบนั้น?”
ตั้งแต่เกิดเรื่องสร้อยคอ ชิราฮาตะก็โยนงานจุกจิกมาให้ผมมากขึ้น ถ้าเป็นการกลั่นแกล้ง ผมก็สามารถร้องเรียนได้ แต่ตัวงานมันก็จำเป็น แล้วในฐานะประธานสภานักเรียน ผมก็ต้องรับไว้…แม้ว่าแรงจูงใจจะเป็นเรื่องส่วนตัว แต่ถ้าผลลัพธ์มันถูกต้อง ผมก็ทำเป็นเรื่องใหญ่ไม่ได้
“อาจารย์พูดแบบนั้นได้ยังไงครับ ในเมื่ออาจารย์ก็ชอบโยนงานจุกจิกมาให้ผม”
“อึก…ฉันเถียงไม่ออกเลย”
“ขอโทษครับ มุกตลกแบบประชดประชันนั่น มันเกินไปหน่อย แม้แต่สำหรับผม” ผมรีบขอโทษ
ผมทำพลาด ผมไม่ใช่คนประเภทที่จะพูดประชดประชันคนที่เป็นห่วง …บางทีอาจเป็นสัญญาณว่าผมกำลังอ่อนแอลง งานจากชิราฮาตะกลายเป็นภาระ เป็นปัญหาของผม ดังนั้น ผมจึงขอความช่วยเหลือจากเรยะหรือกรรมการคนอื่นๆ ไม่ได้ งานพวกนั้นใช้เวลามาก แต่ไม่ได้ผลลัพธ์อะไร ทำให้ผมทำงานได้ไม่เต็มที่ ไม่ใช่แค่งานจุกจิก ดูเหมือนอาจารย์คนอื่นๆ จะเริ่มทำตัวเย็นชา ชิราฮาตะอาจจะทำอะไรอยู่ลับๆ บรรยากาศแบบนี้แพร่กระจายไปถึงนักเรียนด้วย ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป ตำแหน่งประธานสภานักเรียนของผมอาจจะสั่นคลอน ถ้าทุกอย่างเป็นไปตามแผนของชิราฮาตะ ผมคงประเมินเขาต่ำเกินไป
“ขอโทษนะ ถ้าฉันมีอำนาจมากกว่านี้ ฉันคงปกป้องเธอได้…”
“ผมไม่ได้คาดหวังอะไรตั้งแต่แรกแล้วครับ ไม่เป็นไรหรอก”
“นี่”
“ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกครับ ผมหมายถึง ผมไม่ได้พึ่งพาใคร ถ้าผมจะทำอะไร ผมจะจัดการเอง…แล้วผมก็ทำได้”
ความพยาบาทของชิราฮาตะเป็นปัญหา แต่มันเป็นสถานการณ์ที่ผมสร้างขึ้นมาเอง การได้รับความช่วยเหลือจากคนอื่น ขัดกับหลักการของผม
“แค่…ผมกำลังลังเล”
“ลังเล?”
“ถึงจะเป็นแบบนั้น แต่ผมก็เคารพอาจารย์ชิราฮาตะ ถึงจะมีบางอย่างที่เกินเลย แต่ก็จริงที่เขาคอยรักษาความสงบเรียบร้อยของโรงเรียน”
“นั่นมันเป็นมุมมองที่ดูถูกคนอื่นนะ…”
“อาจารย์ประเมินนักเรียน นักเรียนก็ควรจะประเมินอาจารย์…ไม่ใช่เหรอครับ?”
“ฉันกลัวที่จะได้ยินคำประเมินจังเลย”
อาจารย์วางใจได้เลยครับ สำหรับผม เธอเป็นอาจารย์ที่แสนสะดวกสบาย
“…แล้วลังเลอะไรอยู่ล่ะ?”
เอาจริงๆ การแก้ปัญหามันก็ไม่ได้ยากอะไร แต่ปัญหาคือ…
“จะทำถึงขั้นไหนดี?”
“สึจิโดะ เธอทำหน้าตาแย่ที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็นเลยนะ…”
ผมรู้สึกว่าเธอตกใจ ผมจึงยืนขึ้น ยิ้ม
“แน่นอนครับ ผมจะขอความช่วยเหลือจากอาจารย์ ยังไงอาจารย์ก็ติดหนี้ผมเยอะแยะ”
“เดี๋ยวก่อน จำได้ว่าเธอเพิ่งจะบอกว่า ไม่ได้พึ่งพาคนอื่น ไม่ใช่เหรอ?”
“นี่ไม่ใช่การพึ่งพา แต่เป็นการใช้เบี้ยในมือต่างหาก”
“ถูกนักเรียนมองว่าเป็นเบี้ยเนี่ยนะ…!?”
อาจารย์คุเงนุมะถอยหลัง ผมจึงเดินเข้าไป จนเธอติดกำแพง เริ่มอธิบายแผนการ
วันแห่งการตัดสิน คืองานวิ่งมาราธอน ปลายเดือนพฤศจิกายน ก่อนหน้านั้น…ผมก็เตรียมตัวอย่างต่อเนื่อง
“มาซาจิกะ นี่ ของที่นายขอมา”
“ขอบคุณ”
หลังเลิกเรียน ในห้องเรียน เรยะยื่นกระดาษให้ผม ผมพลิกดูคร่าวๆ ข้อมูลที่เรยะรวบรวมมาให้ เป็นอย่างที่ผมคาดไว้…ไม่สิ ครอบคลุมกว่าที่คิด
“มัวฮะฮะ เรยะ ทำได้ดีมาก!”
“นั่นมันเสียงหัวเราะของตัวร้ายชัดๆ”
“ก็นะ ฉันกำลังจะทำเรื่องชั่วร้ายนี่”
“…ฉันไม่ค่อยชอบวิธีแบบนั้นเท่าไหร่”
“อ๊ะ เชิญดูถูกฉันได้เต็มที่เลย”
ดูท่าทางเขาคงไม่พอใจ ก็เป็นธรรมดา สิ่งที่ผมกำลังจะทำคือ แก้แค้นชิราฮาตะ ถ้าเปรียบเป็นสีขาวกับสีดำ นี่ก็คงเป็นสีดำสนิท ไม่แปลก ที่คนใสซื่ออย่างเขาจะดูถูกผม แต่เรยะกลับส่ายหัว
“ถึงอย่างนั้น พวกเราชมรมกีฬาก็เกลียดชิราฮาตะ ฉันไม่พอใจมาก ที่อาจารย์ชิราฮาตะเล็งเป้าหมายมาที่มาซาจิกะ ดังนั้น ฉันไม่ได้ต่อต้าน ที่มาซาจิกะจะเอาคืน”
เรยะที่มักจะทำตัวเหลวไหล มองผมด้วยสีหน้าจริงจัง
“แต่มาซาจิกะไม่จำเป็นต้องโทษตัวเอง…”
“เรยะ”
ผมหยุดเรยะที่กำลังพยายามจะพูด
“ขอบคุณนะ ที่เป็นห่วง”
“…ก็พวกเราเป็นเพื่อนกันนี่นา”
“ไม่ต้องห่วงหรอก ฉันคือประธานสภานักเรียนผู้ยิ่งใหญ่ ฉันจะจัดการเอง”
เรยะพยักหน้า กัดริมฝีปาก ผมไม่ควรห่วงตัวเอง ผมควรจะรู้สึกผิด ที่ทำให้เรยะรู้สึกไม่ดี ในฐานะผู้นำ ผมล้มเหลว แต่ในเมื่อมาถึงขั้นนี้แล้ว ก็หยุดไม่ได้ ผมกล่าวขอบคุณเรยะอีกครั้ง แล้วออกจากห้องเรียน
“ขอโทษที่ให้รอนะ”
ผมพูดกับผู้หญิงที่ยืนพิงกำแพงอยู่
“นี่ๆ แบบนี้สินะ ที่เขาเรียกว่า ‘มิตรภาพของผู้ชาย’ อึดอัดชะมัด”
“เย็นชาเหมือนเคยเลยนะ มัตสึริน”
“เลิกเรียกฉันด้วยชื่อแปลกๆ สักที ท่านประธาน”
คาวานะ มัตสึริ ขมวดคิ้ว เหมือนไม่พอใจ
“ฉันต้องอ่านหนังสือ ดังนั้น อย่าลากฉันไปยุ่งกับเรื่องไร้สาระอีกนะ”
เธอพูด พลางยื่น USB ให้ผม ต่างจากกระดาษ ผมไม่สามารถเช็คได้ทันที แต่ก็ไม่จำเป็น ผมเชื่อมั่นในฝีมือของคาวานะ
“เธอช่วยชีวิตฉันไว้เลย ไว้คราวหน้าจะเลี้ยงข้าวนะ”
“นั่นเป็นการขอบคุณ พร้อมกับจีบไปด้วย ใช่มั้ยคะ ท่านประธาน? จ่ายเป็นเงินสดก็ได้นะคะ”
“รุ่นน้องของฉันนี่ ปากคอเราะร้ายจริงๆ…”
แต่ก็ดีกว่าถ่อมตัวมากเกินไป คาวานะหันหลัง เดินจากไป
ฮ่าๆๆ…เดี๋ยวก่อนนะ ผมไม่ได้เป็นที่น่ารังเกียจ ใช่ไหม? เอาล่ะ ทุกอย่างพร้อมแล้ว เพื่อที่จะจัดการชิราฮาตะ ผมยังไม่ได้เจอโมนะกะ เธอ…อยากแก้แค้นไหมนะ? ไม่หรอกมั้ง คนที่ได้รับผลกระทบโดยตรงจากชิราฮาตะคือโมนะกะ เธอถูกใส่ร้ายว่าสูบบุหรี่ เกือบโดนไล่ออก แถมยังเป็นการใส่ร้าย บุหรี่ก็เป็นของชิราฮาตะ โมนะกะมีสิทธิ์ที่จะโกรธมากกว่าใครๆ แต่เธอ…เธอกลับยิ้ม เหมือนยอมแพ้ ผมลืมใบหน้านั้นไม่ลง รอยยิ้มที่แสนเศร้า ถึงอย่างนั้น เธอก็ยังพยายามปกป้องสร้อยที่ผมให้ มันก็แค่สร้อยราคาถูก เธอยกให้เขาก็ได้ แต่เธอกลับไม่ยอม ถึงจะทำให้ชิราฮาตะโกรธก็ตาม แต่โมนะกะก็ไม่ได้พยายามแก้แค้น เธอกลับถอยห่าง ไม่อยากทำให้ผมเดือดร้อน…เว้นแต่จะเป็นความคิดไปเองของผม ดังนั้น ถ้าผมบอกเธอ เธอก็คงจะต่อต้าน แล้วถึงสุดท้ายทุกอย่างจะออกมาดี โมนะกะก็อาจจะไม่กลับมา
“…ช่างเถอะ ฉันทำเพื่อตัวเอง”
จบตอนที่6
