“เฮะๆๆ”
ในขณะที่ผมพยายามจะเปลี่ยนเรื่อง โมนะกะก็หัวเราะออกมา
“เป็นอะไรไป?” ผมถามออกไป
“ไม่มีอะไร~ แค่รู้สึกดีใจ~”
“ดีใจ?”
“อื้อ!” โมนะกะหัวเราะคิกคัก เกาะแขนผมเบาๆ เบามากๆ ราวกับลูกแมวเกาะขาเจ้าของ กลิ่นหอมหวานลอยมาแตะจมูก โมนะกะกระซิบ
“ฉันก็กังวลเหมือนกันนะ เอาแต่คิดว่า รุ่นพี่จะสนุกกับเดทนี้รึเปล่านะ~ พอรู้ว่ารุ่นพี่ก็คิดเหมือนกัน ก็เลยดีใจ ที่ต่างฝ่ายต่างก็คิดถึงกันและกัน”
“เหรอ…”
“ใช่!”
ผมคิดคำพูดดีๆ ไม่ออก ได้แต่มองโมนะกะที่ยิ้มแย้ม พยักหน้าหงึกๆ เธอปล่อยมือผม ยกมือขึ้นบิดขี้เกียจ
“แต่ฉันก็เบื่อเหมือนกันนะ”
“หา?”
“ก็มีคนบอกว่า ฉันเอาไปวางไว้ที่ห้องสภานักเรียนไม่ได้ ดังนั้น ฉันก็ไม่มีอะไรให้ซื้อเลย!”
“สรุปว่า เป้าหมายคือการตกแต่งห้องสภานักเรียน…”
ถ้าปล่อยให้โมนะกะเลือก บรรยากาศคงดูหรูหราฟรุ้งฟริ้ง เธอคอยมองของประดับแปลกๆ มาสักพักแล้ว ห้องสภานักเรียนน่ะ เรียบง่ายจนดูโล่งๆ จะดีที่สุด จะได้อยากกลับบ้านเร็วๆ
“ทานข้าวเที่ยงรึยัง?”
“ยัง แค่ทานอะไรเบาๆ ตอนสิบโมงน่ะ”
“ฉันก็เหมือนกัน! หิวแล้ว ไปหาอะไรทานกันเถอะ” โมนะกะลูบท้อง เดินไปที่ประตูร้าน
ประตูอัตโนมัติเปิดออก พวกเราเดินออกมาสูดอากาศด้านนอก
“อยากทานอะไร? อะไรนะ? เค้กเหรอ? ช่วยไม่ได้ งั้นก็ตามใจ”
“คุยกับใครน่ะ?” ผมเลิกคิ้วถาม
“ก็รุ่นพี่อยากทานเค้ก ฉันก็เลยจำใจต้องไปเป็นเพื่อน”
“โอเค ถ้าโมนะกะอยากทาน ฉันก็โอเค”
“ไม่ใช่ฉัน แต่เป็นรุ่นพี่ต่างหากที่อยากทาน”
ถึงจะพูดแบบนั้น แต่เธอก็เดินไปข้างหน้าอย่างมั่นใจ ดูเหมือนเธอจะไม่อยากพูดว่า ตัวเองเป็นคนอยากทานเค้ก…ผมไม่เข้าใจเธอเลย
พอได้เดินเคียงข้างกันแบบนี้ ผมก็เริ่มรู้สึกแปลกๆ จนกระทั่งเมื่อไม่กี่วันก่อน พวกเรายังไม่มีความเกี่ยวข้องกัน เป็นแค่รุ่นน้องที่รู้จักหน้า ส่วนโมนะกะ เธออาจจะไม่รู้จักผมด้วยซ้ำ แต่พอได้เดินด้วยกันแบบนี้ ดูเป็นมิตร ไม่รู้ว่าคนที่เห็นจะคิดว่าพวกเราเป็นแฟนกันรึเปล่า
“รุ่นพี่เจอร้านน่าสนใจแล้ว!”
“ดูเหมือนจะเป็นร้านที่ถูกใจโมนะกะนะ”
“หมายความว่าไง? ถ้าไม่ได้ทานเค้กที่นี่ตอนนี้ จะตาย ใช่มั้ย? น่ารักจริงๆ”
“น่ารำคาญที่สุด…” โมนะกะเอามือปิดหู ทำหน้าตาหงุดหงิด แต่กลับมองผมด้วยสายตาออดอ้อน เหมือนลูกสุนัขที่กำลังอ้อนขอขนม ถ้าเธอเป็นหมา ตอนนี้คงกระดิกหางดุ๊กดิ๊กๆ
“…อยากทานเค้ก?”
“เห็นไหมล่ะ รุ่นพี่อยากทาน ยอมรับมาเถอะ”
“ฉันว่าโมนะกะอยากดื่มกาแฟมากกว่า”
“ใช่ๆ! ฉันก็อยากดื่ม!”
ในเมื่อเธอดูไม่อยากเข้าไปเอง ผมจึงตัดสินใจเดินเข้าไปก่อน เป็นร้านเค้กที่สามารถนั่งทานในร้านได้ ทันทีที่เข้าไป ก็เจอกับตู้โชว์เค้กสีสันสดใส เค้กแต่ละชิ้นมีขนาดเล็ก ทานง่าย มีลูกค้าต่อแถวอยู่บ้าง แต่พอสังเกตดูแล้ว ก็มีที่นั่งว่าง ไม่น่าจะรอนาน
“ว้าว~”
โมนะกะพุ่งตัวไปที่ตู้โชว์ แนบหน้าเข้ากับกระจก จ้องมองเค้ก เหมือนไม่จำเป็นต้องทาน แค่ดูก็พอใจ
“จะเลือกอันไหนดีนะ~”
“ฉันเอาอันนี้ ราสเบอร์รี่”
“เร็วมาก”
ผมชี้นิ้วไปที่ Framboise Mousse โมนะกะหันมาด้วยความประหลาดใจ
“ไม่เสียดายแย่เหรอ…?” โมนะกะพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ เหมือนเป็นเรื่องเหลือเชื่อ
“ฉันรู้ว่าตัวเองชอบอะไร ไม่จำเป็นต้องลังเล การเลือกแบบเดิมๆ ช่วยประหยัดเวลา แถมยังไม่เสี่ยงเลือกพลาดด้วย”
“แทนที่จะพูดอ้อมๆ ก็บอกว่าชอบราสเบอร์รี่ก็ได้”
“พูดง่ายๆ ก็คือ ฉันชอบมาก”
อีกอย่าง ผมไม่ค่อยชอบวิปครีม ดังนั้น จึงมักจะเลือกเค้กผลไม้ แล้วในบรรดาผลไม้ทั้งหลาย เบอร์รี่ก็มักจะเป็นตัวเลือกที่ปลอดภัย ถ้ามี ผมก็จะตัดสินใจทันที ผมชอบแบบที่ไม่หวานมาก
“ฉันจะชอบไหมนะ?”
“รีบๆ เลือกได้แล้ว”
“เอ๋~ เลือกไม่ได้~ มองบลังค์กับชีสเค้ก อันไหนดีกว่ากันนะ?”
“ทำไมไม่ทานทั้งสองอย่างล่ะ?”
“นั่นมันคำแนะนำของยมทูตชัดๆ”
“มันเกี่ยวอะไรกันล่ะนั่น?”
“เหมือนอัปเกรดมาจากปีศาจเลย! ว้าว โรลเค้กก็ดูน่าอร่อย…” โมนะกะครุ่นคิด ทำท่าทางเหมือนกำลังคิดหนัก
ผมตัดสินใจไปนานแล้ว แต่การที่ได้เห็นโมนะกะเลือกเค้กอย่างจริงจัง กลับกลายเป็นช่วงเวลาที่สนุกอย่างน่าประหลาดใจ
“เอาไว้คราวหน้าค่อยมาลองอันอื่นก็ได้” ผมพูดขึ้น เมื่อเห็นว่าเริ่มมีลูกค้าเข้ามา
โมนะกะเงยหน้าขึ้นมองผม ทำหน้ามึนๆ จากนั้นก็เบิกตากว้าง ก่อนจะยิ้มออกมา
“…ฉันตัดสินใจแล้ว ไปจ่ายเงินกันเถอะ”
“ตัดสินใจเร็วมาก”
“ก็รุ่นพี่จะมากับฉันอีก ใช่ไหมล่ะ?”
“…ถ้ามีโอกาสก็ได้”
“อยู่กับฉัน จนกว่าจะได้ลองทานทุกอย่างเลยนะ~”
ไม่นานก็ถึงคิวพวกเรา โมนะกะสั่งเค้ก ผมจ่ายเงิน จากนั้นก็ได้เค้กกับชา บนถาดของโมนะกะมี ทาร์ตผลไม้
“ไม่เอามองบลังค์เหรอ? โอเคแล้วนะ?” ผมถาม หลังจากที่นั่งประจันหน้ากันที่โต๊ะกลม
“ใช่! อันนี้ก็น่าอร่อย แล้วก็…”
“แล้วก็?”
“ฉันอยากทานกับรุ่นพี่” โมนะกะถ่ายรูป ก่อนจะกัดเค้ก เธอทำเสียงอื้ม… พลางเอามือแตะแก้ม
“อร่อย รุ่นพี่ชอบทาร์ตผลไม้ไหม?”
“…อืม ชอบนะ”
“เยี่ยมเลย~ นี่ ชิมหน่อยสิ” โมนะกะเลื่อนจานมาทางผม
ผมจิ้มเค้กด้วยส้อม รสชาติหวานกว่าปกติ
“อร่อยมาก”
“ใช่ไหมล่ะ? งั้นฉันขอชิมบ้าง” โมนะกะตัดเค้กของผม เหมือนรอเวลานี้มานาน
“นี่! เธอเอาไปครึ่งนึงเลยนะ!”
“ฉันไม่อยากจะเอาเยอะขนาดนั้นหรอก…แต่เค้กบอกว่า อยากให้ฉันทานมากกว่ารุ่นพี่…”
“เธอตั้งใจทำแบบนี้มาตั้งแต่แรก ใช่ไหม…?”
“เอ๊ะๆ ก็น่าอร่อยนี่นา” โมนะกะหัวเราะ ตักมูสไปครึ่งหนึ่ง
ผู้หญิงคนนี้ ไม่ปล่อยให้ผมมีช่องว่างเลย แล้วในเมื่อผมรับเค้กจากเธอแล้ว ก็คงบ่นไม่ได้ ผมจึงจำใจทานมูสที่เหลือ
“อืม~ อร่อยมากเลย~” โมนะกะพูด ยิ้มแย้ม บิดขี้เกียจ หลังจากที่ออกจากร้าน
ผู้หญิงสวยๆ พูดอะไรตรงๆ แบบนี้ คงเป็นการโปรโมทร้านที่ดี
“รุ่นพี่ ขอบคุณสำหรับอาหารนะคะ!”
“อืม”
โมนะกะโค้งศีรษะเล็กน้อย
“ตอนนี้ฉันอิ่มแล้ว”
“ก็นะ เธอทานไปตั้งชิ้นครึ่ง”
“เค้กมันยั่วยวนใจ…”
ดูเหมือนเธอจะลืมข้ออ้างที่ว่า เค้กอยากให้เธอทาน โมนะกะดูพอใจมากหลังจากที่ได้ทานเค้ก
“ต่อไปเราจะไปไหนกันดี?”
“เมื่อกี้เธอบอกว่าอยากซื้อของ ไม่ใช่เหรอ?”
“หา? ของที่ระลึกจากเดทของเรา?”
ผมเป็นพวกไม่ชอบมีของเยอะ ดังนั้น เวลาซื้อของฝาก จึงมักจะเป็นของกิน แต่ผมก็เข้าใจความรู้สึกอยากเก็บของบางอย่างไว้เป็นที่ระลึก ผมจึงรู้สึกไม่ดี ที่ปฏิเสธเธอไปตรงๆ
“ไม่จำเป็นต้องเป็นของสำหรับห้องสภานักเรียนก็ได้ ถ้าเป็นของส่วนตัว ผมซื้อให้ก็ได้” ผมบอก
“จริงเหรอ?”
“ถ้าราคาไม่แพง”
“งั้น…เครื่องประดับ?”
“ฉันไม่ใส่หรอกนะ แต่ถ้าเป็นของโมนะกะ…”
“เย้! ฉันอยากให้รุ่นพี่เลือกให้!” โมนะกะพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น เข้ามาใกล้ผม
ถึงจะเป็นตอนเย็นแล้ว แต่โมนะกะก็ยังคงดูมีชีวิตชีวา เธอคงกลัวว่าผมจะเปลี่ยนใจ จึงดึงชายเสื้อผม เร่งให้ผมรีบเดิน เธอกึ่งเดินกึ่งวิ่งฝ่าฝูงชน ทั้งที่ผมไม่ได้คิดจะหนี
“รุ่นพี่คะ?”
“หืม?”
โมนะกะหันมา ริมฝีปากที่เคลือบลิปกลอสเป็นประกาย ดูเหมือนเธอจะมีอะไรจะพูด แต่ก็เม้มปาก ยิ้มอย่างมีเลศนัย ก่อนจะพูดขึ้น
“เดทนี้สนุกจังเลย”
“…ก็สนุกดีนะ”
“รุ่นพี่ต้องตกหลุมรักฉันแน่ๆ เลย”
“ไม่มีทาง”
“เอ๋~”
แบบนี้มันดีแล้วเหรอ? ครุ่นคิดกับตัวเองเบาๆ ขณะก้าวเท้าขึ้นรถไฟ
ท้องฟ้าก็ถูกย้อมไปด้วยสีดำสนิทเสียเเล้ว
จบตอนที่5
