“รุ่นพี่ ไปเดทกันเถอะ”
นั่นคือข้อความที่เด้งขึ้นมาตอนที่ผมตื่นนอนตอนเช้า ไม่ต้องเช็คก็รู้ว่าใครส่งมา เพราะมีเพียง โอโอบะ โมนะกะ คนเดียวเท่านั้นที่ส่งข้อความด้วยน้ำเสียงทะเล้นแบบนี้ ตอนนี้เป็นเช้าวันเสาร์ สิบโมงเช้า วันธรรมดาผมจะตื่นเช้า แต่ถ้าเป็นวันหยุด ผมจะตื่นตามธรรมชาติ การตื่นขึ้นมาโดยไม่มีเสียงนาฬิกาปลุกในตอนเช้าเป็นอะไรที่ดีจริงๆ
เมื่อคืนผมตั้งโทรศัพท์เป็นโหมดเงียบ เพื่อไม่ให้รบกวนการนอน จึงไม่ได้ยินเสียงแจ้งเตือน ว่าแต่…มีข้อความเข้ามาเยอะเลย
“รุ่นพี่~”
“นี่ๆ ตื่นได้แล้ว~”
“จิกะไป ยังนอนอยู่เหรอ?”
“ฉันจะส่งสติ๊กเกอร์รัวๆ จนกว่าจะตื่น~”
“เป็นคำชวนเดทจากรุ่นน้องสุดน่ารักนะ~”
…ผู้หญิงคนนี้ ส่งข้อความก็ยังเสียงดัง
“เดทเหรอ”
ผมดูเวลาที่ข้อความแรกถูกส่งมา ประมาณหกโมงครึ่ง เธอตื่นเช้าจัง ทั้งที่แวะมาที่ห้องสภานักเรียนแทบทุกวัน แต่เธอก็มักจะส่งข้อความมาหาผมตอนกลางคืน เธอคงเบื่อง่าย วันนี้อาจจะอยากหาเพื่อนเที่ยวแบบปัจจุบันทันด่วน เธอคงเป็นพวกอยู่เฉยๆ ไม่ได้
แล้วจะตอบกลับยังไงดีนะ…ผมคิดอยู่ครู่หนึ่ง แต่ยังไม่ทันได้คิด โมนะกะก็โทรมา
“…ฮัลโหล?”
“อ๊ะ! ฉันเองๆ!”
“อ้อ ถ้าให้เลขบัญชีมา ฉันจะโอนให้เดี๋ยวนี้เลย…”
“ไม่ใช่ นี่ไม่ใช่มิจฉาชีพ จะโอนเงินทำไม!?”
ผมนึกว่าเป็นมิจฉาชีพ ก็ในเมื่อเป็น LINE Call ผมก็รู้ว่าใครโทรมาอยู่แล้ว
“แล้วโทรมาทำไมล่ะ?”
“อ่านข้อความแล้วเหรอ! ฉันอยากรู้คำตอบเร็วๆ เลยโทรมา”
“…รอให้ฉันอ่านอยู่เหรอ ตั้งแต่เมื่อกี้?”
“ใช่!”
แม้จะคุยกันทางโทรศัพท์ แต่ผมก็รู้สึกได้ว่าโมนะกะอารมณ์ดี เธอคงยิ้มแย้มแจ่มใส พอคิดว่าเธอตั้งตารอหลังจากส่งข้อความมา…เธอก็น่ารักดีเหมือนกัน
“เอ่อ…ขอโทษ โทรมาแบบนี้ไม่ดีรึเปล่า…?”
“ไม่เป็นไรหรอก”
“โล่งอก~”
เธอพูดด้วยน้ำเสียงกังวล ผมจึงรีบปฏิเสธ ความจริงแล้ว ผมไม่ค่อยชอบคุยโทรศัพท์เท่าไหร่ การสื่อสารด้วยข้อความมันรวดเร็ว สะดวกกว่า ไม่มีข้อผิดพลาด แถมยังกลับมาอ่านทีหลังได้ การคุยโทรศัพท์ทำให้มองไม่เห็นหน้า ทำให้จับจังหวะการสนทนาได้ยาก บางทีอาจเป็นเพราะผมไม่ค่อยมีประสบการณ์ แต่ผมไม่ค่อยเก่งเรื่องคุยโทรศัพท์ แต่เสียงของโมนะกะชัดเจน แม้จะคุยกันทางโทรศัพท์ และอารมณ์ของเธอก็เข้าใจง่าย ถึงจะคุยกันสั้นๆ แต่ก็ไม่มีปัญหาอะไร
“นี่ๆ รุ่นพี่ วันนี้ว่างไหม?”
“เอ่อ…ก็ ยุ่งๆ นิดหน่อย”
“นั่นมันการเว้นจังหวะของคนว่างชัดๆ!”
“วันเสาร์เอาไว้ใช้ชีวิตอย่างขี้เกียจ เป็นกฎของฉัน”
“แล้วพรุ่งนี้ล่ะ?”
“วันอาทิตย์เอาไว้เตรียมใจสำหรับการไปโรงเรียน”
“สรุปว่าว่าง”
ฟังดูเหมือนตารางชีวิตของฮิคิโคโมริ(คำจำพวกตัดขาดความสัมพันธ์ทางสังคม) แต่ก็เป็นแบบนั้นจริงๆ ผมจะเสียเวลาอันมีค่าไปกับวันหยุดทำไมกัน? ผมขยันขันแข็งมาห้าวันแล้ว วันหยุดเอาไว้ไม่ทำอะไรเลย ผมไม่ได้แอคทีฟเหมือนโมนะกะหรอกนะ
“แต่…เข้าใจแล้ว ขอโทษที่โทรมาในวันหยุดนะ ฉันแค่อยากไปเดท…” เธอพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนจะร้องไห้ ผมได้ยินเสียงสะอื้นด้วย
“อ๊ะ เปล่าๆ คือ ฉันกำลังคิดว่าจะออกไปข้างนอกพอดี วันนี้อากาศดีด้วย”
“จริงเหรอ…? งั้นไปเดทกับฉันนะ?”
“อืม ไม่รู้ว่าจะเรียกว่าเดทได้รึเปล่า แต่วันนี้ฉันไปเที่ยวกับโมนะกะก็ได้” ผมรีบแก้คำพูด
ในเมื่อเธออุตส่าห์ชวน แล้วผมก็ไม่มีแผนอะไรเป็นพิเศษ การปฏิเสธก็คงโหดร้ายเกินไป ยิ่งไปกว่านั้น การทำให้รุ่นน้องร้องไห้ คงทำให้ผมรู้สึกผิด
“เฮะๆ รุ่นพี่ใจอ่อนจังเลย”
“…อะไรนะ?”
“ฉันเจอจุดอ่อนของรุ่นพี่แล้ว! น้ำตาของผู้หญิง!”
“บางทีฉันควรจะยกเลิกดีกว่า…”
“ล้อเล่นน่า! ร้องไห้จริงๆ นะ! ฮึกๆ!”
“คราวหน้าจะทำให้ร้องไห้จริงๆ เลย”
“น่ากลัว แต่ฉันอยากไปเดทจริงๆ นะ! ตอนนี้รุ่นพี่กลับคำไม่ได้แล้ว เดี๋ยวฉันส่งสถานที่นัดพบไปให้ทาง LINE นะ! บ๊ายบาย!”
แกล้งร้องไห้เหรอเนี่ย? ผมโดนหลอกเต็มๆ โมนะกะไม่เปิดโอกาสให้ผมเถียง วางสายไปเลย เสียงแจ้งเตือนจาก LINE ดังขึ้น เป็นข้อความบอกสถานที่และเวลานัดพบ
“เฮ้อ ช่วยไม่ได้”
เดท…ถ้าไปเที่ยวกับผู้หญิง จะเรียกว่าเดทเหรอ? ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำไมเธอถึงชวน แล้วในเมื่อผมไม่มีประสบการณ์ ผมก็ไม่รู้ว่าควรจะทำตัวยังไง ตอนนี้ สิ่งที่ผมกังวลคือ
“จะใส่อะไรไปดีนะ?”
ผมรู้สึกตื่นเต้น แม้จะแค่เล็กน้อยก็ตาม
บ่ายโมงตรง ผมมาถึงสถานีที่นัดหมาย เป็นสถานีที่ผมและโมนะกะสามารถมาถึงได้โดยการนั่งรถไฟแค่ต่อเดียว ไม่ไกลมาก เป็นสถานีที่คึกคัก มีที่เที่ยวเยอะ จึงมักจะเป็นตัวเลือกแรกๆ สำหรับการนัดเจอ
ผมเดินผ่านช่องตรวจตั๋ว จัดเสื้อ เช็คว่าปกเสื้อเรียบร้อยดีรึเปล่า คำว่า “เดท” วนเวียนอยู่ในหัว ผมคิดหนักมากว่าจะใส่อะไรไปดี ผมค้นตู้เสื้อผ้าที่เต็มไปด้วยเสื้อฮู้ด กว่าจะเจอเสื้อเชิ้ต เป็นชุดที่ดูเข้ากัน ไม่เป็นทางการหรือลำลองจนเกินไป…อย่างน้อยก็หวังว่าจะเป็นแบบนั้น แต่ผมก็ไม่มั่นใจอยู่ดี
