“ในมังงะ นี่จะเป็นสถานการณ์ที่เราถูกขังไว้ด้วยกัน มันน่าตื่นเต้นดีนะ”
“ไม่ต้องห่วง กุญแจอยู่ในกระเป๋าฉัน”
“เอ๋ น่าเบื่อจัง ขอฉันจินตนาการหน่อยเถอะ”
การถูกขังอยู่ในโกดังที่เต็มไปด้วยฝุ่นแบบนี้คงไม่ใช่เรื่องตลกเลยนะ
ถึงอย่างนั้น กุญแจก็หายง่าย ผมจึงเก็บมันไว้ในกระเป๋า
“นี่ๆ ถ้ารุ่นพี่ถูกขังอยู่ที่นี่กับฉัน รุ่นพี่จะทำยังไง?”
“ฉันคงต้องพังประตู… หน้าต่างเล็กเกินไป แม้ว่าเราจะทุบมัน ฉันก็ไม่คิดว่าเราจะออกไปได้”
“น่าแปลกใจจัง นั่นเป็นวิธีแก้ปัญหาที่ใช้กำลังนะ”
“ก็ ฉันมีสมาร์ทโฟนนะ”
“ฉันก็มีเหมือนกัน~. ไม่มีคนยุคใหม่คนไหนที่จะไม่มีสมาร์ทโฟน ใช่มั้ยล่ะ?”
โมนะกะหยิบสมาร์ทโฟนออกมาจากกระเป๋า
“เอาล่ะ ให้ Instagram ของรุ่นพี่มาหน่อยสิ”
“ฉันไม่ได้ใช้”
“งั้นก็ LINE!”
“ขอโทษนะ ฉันไม่มีสมาร์ทโฟน…”
“แต่รุ่นพี่ก็บอกว่ารุ่นพี่มี!?”
ถูกต้องแล้ว
ผมไม่ได้ใช้ Instagram จริงๆ ผมจึงเพิ่มเพื่อนกับโมนะกะใน LINE
ไอคอนของเธอปรากฏขึ้น เป็นรูปของเธอที่มีทะเลตอนเย็นเป็นฉากหลัง
“เอ๋ เด็กคนนี้เป็นใคร?”
“นั่นคือสัตว์เลี้ยงของฉัน ชูการ์ไกลเดอร์”
“จริงเหรอ? น่ารักจัง! นี่มันอะไรเนี่ย เกิดคาด ดูไม่เข้ากับรุ่นพี่เลย”
โมนะกะแสดงความเห็น ดูเหมือนเธอจะดูไอคอนของผมด้วย
มันเป็นชูการ์ไกลเดอร์ของน้องสาวผม แต่ผมก็ผูกพันกับมันมาก
ผมหยิบสมาร์ทโฟนออกมาดูเวลา และรู้ตัวว่าเป็นเวลา 17:30 น. แล้ว
“เรากลับกันเร็วๆ นี้ดีมั้ย?”
“ค่ะ ได้เลย อ๊ะ สนุกจัง ตอนนี้ฉันสามารถเข้าร่วมสภานักเรียนได้ทุกเมื่อแล้ว!”
“เธอก็เป็นส่วนหนึ่งของสภานักเรียนอยู่แล้ว มันประกอบด้วยนักเรียนทุกคน และฉันเป็นหนึ่งในเจ้าหน้าที่”
“อืม ฉันไม่ค่อยเข้าใจ”
โมนะกะดูไม่สนใจ และไม่ใส่ใจขณะที่เธอออกจากโกดัง
การทำให้นักเรียนเข้าใจสภานักเรียนก็เป็นหนึ่งในภารกิจของคณะกรรมการบริหารเช่นกัน
“อากาศเริ่มเย็นแล้วนะ”
“ก็ เดือนพฤศจิกายนแล้วนี่คะ ตอนกลางวันอากาศอบอุ่น แต่…”
“ใช่”
เราเริ่มเดินไปทางอาคารเรียน คุยกันเรื่อยเปื่อย
“นี่ นั่นอะไร…”
ทันใดนั้น โมนะกะก็หยุดเดิน
เกือบจะในเวลาเดียวกัน ผมก็เห็นสิ่งเดียวกับที่เธอเห็น
ที่ปลายสายตาของเรา… มีสถานที่ที่ผมช่วยโมนะกะเมื่อวานนี้
สิ่งแรกที่สะดุดตาผมคือควันสีม่วงที่ลอยขึ้นไปบนท้องฟ้า—
และใต้ควันนั้น มีชิราฮาตะอยู่
“ไม่นะ…”
“งั้นมันก็เป็นแบบนั้นนี่เอง…”
ผมเปล่งเสียงโดยกดมันลงต่ำกว่าที่คาดไว้ จนแม้แต่ตัวเองก็ยังแปลกใจ
เมื่อวานนี้ โมนะกะเกือบจะถูกไล่ออกจากโรงเรียน ณ จุดนี้
มีซองบุหรี่อยู่ และเธอก็บังเอิญอยู่ที่นั่น เธอจึงถูกสงสัยว่าสูบบุหรี่
การสูบบุหรี่ในโรงเรียนนั้นผิดกฎหมาย
โดยเฉพาะที่นี่ ในบริเวณโรงเรียน หากเป็นเรื่องจริง การลงโทษอย่างรุนแรงย่อมหลีกเลี่ยงไม่ได้
แต่มันเป็นการกล่าวหาเท็จ
ผมเห็นกับตา ดังนั้นจึงไม่มีทางที่มันจะผิดพลาดได้
แล้วบุหรี่ของใครล่ะ?
นั่นยังคงเป็นปริศนา
บุหรี่… ใช่แล้ว อาจารย์ชิราฮาตะเก็บมันไป และผมก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้น
แต่เมื่อเห็นใครบางคนสูบบุหรี่ในที่เดียวกับเมื่อวาน คำตอบก็หาได้ง่าย
“งั้นบุหรี่ก็เป็นของชิราฮาตะ”
ข้างๆ ผม โมนะกะพูดไม่ออก
ความรู้สึกหนักอึ้งเข้ามาในใจผม
อารมณ์นี้เรียกว่าอะไรนะ? อ๊ะ ใช่แล้ว—ความโกรธ
“เขากำลังจะโยนความผิดให้กับนักเรียน ทั้งๆ ที่บุหรี่เป็นของเขาเอง!”
ผมไม่เข้าใจ ผมรับไม่ได้
ไม่มีเหตุผล ไม่มีแรงจูงใจ ไม่มีประโยชน์ ไม่มีอะไรสมเหตุสมผลเลย
ไม่ บางทีผมอาจจะแค่ไม่อยากเข้าใจ
มนุษย์ที่น่าเกลียดและโง่เขลามักจะมีอยู่จำนวนหนึ่งเสมอ
คนที่ชอบดูถูกคนอื่น คนที่ไม่ชอบใคร เกลียดใคร หรืออิจฉาคนที่ประสบความสำเร็จมากกว่าตัวเอง… พวกเขาดีใจที่เห็นคนเหล่านั้นตกต่ำ แต่ถึงกระนั้น การทำเช่นนั้นก็ไม่ได้ทำให้พวกเขาสูงขึ้นเลย
มันไม่ใช่เรื่องแปลก ถ้าคุณดูในส่วนคอมเมนต์ของบทความข่าวออนไลน์ คุณอาจเข้าใจผิดคิดว่าพวกเขาเป็นคนส่วนใหญ่ เพราะมีเยอะมาก
ชิราฮาตะก็เป็นแค่หนึ่งในนั้น
มันแย่เป็นพิเศษเพราะเขาดำรงตำแหน่งฝ่ายปกครองของโรงเรียน
ถ้าเขาบอกว่าอะไรผิด เขาก็สามารถลงโทษนักเรียนได้โดยอาศัยเพียงหลักฐานแวดล้อม
ได้ง่ายๆ
“ไอ้สารเลว…”
“รุ่นพี่ รอด้วย!”
โมนะกะคว้าแขนผมไว้แน่นขณะที่ผมก้าวไปข้างหน้า
เธอกอดแขนผมไว้ หยุดผมไว้
“มีอะไรเหรอ?”
“รุ่นพี่ รุ่นพี่ดูน่ากลัว”
“ไอ้เลวนั่นพยายามโยนความผิดของตัวเองให้เธอนะ…”
ผมหยุดพูดกลางคัน… เมื่อเห็นหน้าโมนะกะ ผมก็พูดไม่ออก
เธอดูเหมือนจะร้องไห้ แต่เธอก็ยิ้มอย่างอ่อนโยน
“ขอบคุณที่โกรธแทนฉัน”
“ไม่ใช่แบบนั้น ฉันแค่โกรธไอ้เลวนั่น”
“มานี่สิ”
ผมสูดหายใจเข้าลึกๆ เพื่อสงบสติอารมณ์
โมนะกะดึงผมไป เราจึงหลบไปหลังต้นไม้
“ขอโทษ… ฉันคิดว่าฉันคงไม่มีสิทธิ์โกรธแทนโมนะกะ”
“ไม่หรอก ฉันดีใจที่รุ่นพี่โกรธแทนฉันนะ”
โมนะกะทรุดตัวลงพิงต้นไม้ นั่งยองๆ ตรงหน้าผม กอดเข่าไว้
ความโกรธยังคงเดือดพล่านอยู่ในใจผม ดูเหมือนว่ามันจะไม่จางหายไปในเร็วๆ นี้
การดึงใครสักคนลงมาเพียงเพื่อให้ตัวเองรู้สึกดี นั่นเป็นหนึ่งในประเภทของคนที่ผมเกลียดที่สุด
เขารู้ว่าบุหรี่เป็นของเขา แล้วเขายังจะโกรธเธอเเบบนั้นได้ยังไง?
ยิ่งคิดก็ยิ่งโกรธ
“โมนะกะ การสูบบุหรี่ในโรงเรียนเป็นสิ่งต้องห้าม แม้แต่กับอาจารย์ก็ตาม แค่นั้นก็เป็นเหตุผลเพียงพอสำหรับการลงโทษแล้ว”
“ในฐานะประธานสภานักเรียน รุ่นพี่จะมองข้ามเรื่องนี้ไปไม่ได้?”
“แน่นอนว่า ไม่ใช่เเค่ เพื่อรักษาความสงบเรียบร้อยภายในโรงเรียน…”
“โกหก รุ่นพี่ไม่ใช่คนที่เปี่ยมไปด้วยความยุติธรรมเเบบนั้น”
จริงด้วย ผมไม่ได้ให้ความสำคัญกับกฎ ระเบียบ หรือขนบธรรมเนียมเป็นพิเศษ
สิ่งที่ผมมองข้ามไม่ได้คือการที่ใครบางคนถูกทำร้ายอย่างไม่เป็นธรรม
มันไม่เกี่ยวกับความยุติธรรม มันแค่ทำให้ผมโมโห
