“เอาล่ะ วิธีที่มีประสิทธิภาพที่สุดในการทำให้ชีวิตในอนาคตง่ายขึ้นก็คือการทำแบบนี้แหละ”
“อืม แต่แบบนั้นมันก็ต้องใช้ความพยายามอยู่ดีนี่คะ? ฉันแค่อยากเล่นสนุกๆ โดยไม่ต้องคิดอะไรเลย!”
“ฉันเกลียดการใช้ความพยายาม ฉันใช้ชีวิตโดยการลดความเสี่ยงและเพิ่มประสิทธิภาพ นั่นคือหลักการของฉัน”
ไม่มีใครเห็นกระบวนการของความพยายามหรอก
ถ้าคุณบรรลุผลลัพธ์ได้อย่างมีประสิทธิภาพ ก็ไม่มีอะไรดีไปกว่านี้อีกแล้ว
“เมื่อพูดแบบนี้แล้ว ฉันก็แค่จะแกล้งทำเป็นว่าทำเสร็จแล้ว แล้วก็กลับบ้าน”
“ว้าว รุ่นพี่รอบคอบมากเลย”
“ฉันมีรายการอุปกรณ์ทั้งหมดแล้ว และเข้าใจมันทั้งหมดแล้ว ที่เหลือก็แค่รวบรวมสิ่งที่เราจะใช้ใกล้ทางเข้า แล้วอาจจะติดเทปไว้?”
“เอ๋? แบบนั้นเรียกว่าแกล้งทำเป็นว่าทำเสร็จแล้วเหรอ?”
ผมเมินสีหน้าที่งุนงงของโมนะกะ แล้วเดินลึกเข้าไปข้างใน
โกดังไม่ได้ใหญ่ขนาดนั้น
ผมตรวจสอบทุกอย่างในช่วงเทศกาลโรงเรียนครั้งที่แล้ว ดังนั้นผมจึงจำได้คร่าวๆ ว่าของอยู่ตรงไหน
สำหรับเกมซอฟต์บอล โรงเรียนจะให้ยืมเต็นท์ขนาดใหญ่สำหรับจัดงานเป็นหลัก
โครงที่ถอดประกอบแล้วจะถูกจัดเรียงตามประเภท ผมจึงตรวจสอบชุดค่าผสมตามสีของเทป
“ช่วยฉันยกพวกนี้หน่อย”
“อ๊ะ ได้เลยค่ะ! ไว้ใจฉันได้เลย!”
เราแบ่งงานกันทำ หรือสำหรับของที่หนักกว่านั้น เราก็ช่วยกันยกไปที่ทางเข้าโกดัง
เราจัดเรียงตามประเภทและแนบคำแนะนำในการประกอบที่สร้างขึ้นเมื่อปีที่แล้ว
“เดี๋ยวก่อน รุ่นพี่ทำงานมีประสิทธิภาพอย่างไม่น่าเชื่อเลย!? นี่ไม่เหมือนการแกล้งทำเลยนะ!”
“ถ้าไม่มีการเตรียมการล่วงหน้า งานนี้จะใช้เวลานานกว่านี้สามเท่า มันดูเหมือนงานเยอะจากภายนอก แต่จริงๆ แล้วเสร็จเร็วมาก มันไม่ต้องใช้ความพยายามอะไรมาก”
มันเกือบจะเหมือนกับว่าผมไม่ได้ทำอะไรเลย
และกุญแจสำคัญคืออย่าบอกอาจารย์ว่างานนี้ทำเสร็จได้เร็ว เมื่อรับงาน
“รุ่นพี่ รุ่นพี่บ้าไปแล้วเหรอ?”
“โอ้โห ด่ากันตรงๆ เลยเหรอ”
“ไม่ ฉันหมายถึงในทางที่ดี!”
“แค่เติม ‘ในทางที่ดี’ ไม่ได้หมายความว่าเธอจะพูดอะไรก็ได้นะ โอเค?”
“แต่มันบ้ามาก! เตรียมทุกอย่างไว้แบบนี้ แล้วบอกว่าไม่ได้ใช้ความพยายาม!”
ถึงอย่างนั้น ผมก็ไม่ได้ลำบากอะไรมาก
นอกจากเต็นท์แล้ว ผมก็เตรียมของจิปาถะอย่างกรวยจราจร แล้วงานก็เสร็จ
“เอาล่ะ เสร็จแล้ว”
“เร็วกว่าที่คิด… ฉันรู้สึกเหมือนไม่ได้ทำอะไรเลย”
“ไม่หรอก เธอช่วยได้เยอะเลย มีหลายอย่างที่ฉันยกคนเดียวไม่ไหว ขอบคุณนะ”
โครงเต็นท์แต่ละอันมีขนาดใหญ่ โมนะกะแข็งแรงอย่างน่าประหลาดใจ ซึ่งช่วยได้มาก
“เฮะๆ งั้นฉันก็ดีใจค่ะ”
แสงอาทิตย์ยามเย็นที่ส่องผ่านหน้าต่างบานเล็กๆ ทำให้รอยยิ้มของโมนะกะเป็นสีแดง
…เอาล่ะ ผมมักจะอยู่คนเดียว ดังนั้นบางทีการได้ทำงานกับใครสักคนบ้างก็น่าจะดี
ผมหันหลังให้โมนะกะ แล้วเตรียมออกจากโกดัง
“เรากลับกันเถอะ”
“เอ๊ะ… ฉันยังไม่อยากกลับ”
โมนะกะใช้นิ้วหยิกชายเสื้อของผม
เมื่อเธอดึงมัน ผมก็หันกลับไปเห็นเธอมองไปทางอื่นอย่างเขินอาย
“อยู่ที่นี่ต่ออีกหน่อยเถอะ หาที่เงียบๆ แบบนี้ยากนะ มีแค่เราสองคน”
แก้มของเธอแดงก่ำ และผมรู้สึกว่ามันไม่ได้เป็นเพราะแสงอาทิตย์ยามเย็นเท่านั้น
“ไม่ได้เหรอ? อยู่ต่ออีกหน่อยเถอะ”
“…ทำไมเธอถึงอยากอยู่ในที่ที่เต็มไปด้วยฝุ่นแบบนี้ล่ะ?”
“อืม ก็แค่อยากอยู่น่ะ”
โมนะกะปล่อยมือจากแขนเสื้อของผม แล้วไขว้แขนไว้ด้านหลัง
“คือว่า ฉันตั้งหน้าตั้งตารอที่จะได้ทำงานกับรุ่นพี่ และมันจบเร็วเกินไป”
“ขอโทษละกัน ที่ทำงานเก่งเกินไป…”
“อาฮ่า รุ่นพี่นี่มันนิสัยไม่ดีจริงๆ!”
“ห๊ะ? นั่นไม่ใช่ประเด็นของบทสนทนานะ?”
ผมคิดว่าเธอกำลังตำหนิผมที่ทำงานเก่งเกินไป… เอาล่ะ ผมล้อเล่น
ผมไม่สามารถคาดเดาเจตนาที่แท้จริงของเธอได้ ผมจึงตัดสินใจแกล้งเธอ
“ไม่ใช่ แบบนั้นหรอก ฉันแค่อยากใช้เวลากับรุ่นพี่ตามลำพังมากกว่านี้”
ผมสงสัยว่าทำไมโอบะ โมนะกะถึงติดผมนัก ไม่ได้จะชมตัวเอง แต่ผมไม่ใช่คนประเภทที่จะเป็นที่รักของคนอื่นเป็นพิเศษ ผมไม่ค่อยสร้างความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้ง ชอบมีคนรู้จักเยอะๆ แต่ผิวเผินมากกว่า แบบนั้น ผมจะไม่ค่อยถูกเกลียด
ความสัมพันธ์ที่มากเกินไปเป็นแค่เรื่องยุ่งยาก มันนำไปสู่ปัญหา เพราะมันเกี่ยวข้องกับการใส่ใจคนอื่นมากเกินไป
นั่นเป็นเหตุผลที่แม้โมนะกะจะเข้ามาใกล้ ผมก็ยังคงรักษาระยะห่างที่เหมาะสม
แต่เธอก็ยังบังคับให้ผมออกมาจากพื้นที่ปลอดภัยของผม
“ฉัน…”
ผมไม่เคยมีรุ่นน้องคนไหนติดผมขนาดนี้มาก่อน และมันก็น่าสับสน
ไม่ได้ทำอะไรสำคัญอะไรเลย แค่ช่วยเธอเล็กน้อยเเค่นั้นเอง
“เฮะๆ ทำไมต้องจริงจังขนาดนั้นล่ะคะ?”
“ครับ?”
“กลับเร็วไปหน่อยมั้ย? ฉันหมายถึง เราควรจะทำงานหนัก ใช่มั้ย? ถ้าเรากลับตอนนี้ พวกเขาจะรู้ว่าเราทำงานเสร็จเร็วเกินไป”
โมนะกะพูดแบบสบายๆ
“…จริงด้วย”
ผมเข้าใจแล้ว บางทีเธออาจจะแค่แกล้งผม แน่นอน ไม่มีเหตุผลที่โมนะกะ ที่รู้จักรุ่นพี่ของเธอแค่สองวัน จะต้องทุ่มเทขนาดนั้น
ผมไม่ได้ไม่ชอบเธอ และผมก็คิดว่าเธอเป็นรุ่นน้องที่น่ารัก
แต่ท้ายที่สุดแล้ว เราเป็นแค่รุ่นพี่กับรุ่นน้องที่บังเอิญได้มีปฏิสัมพันธ์กันโดยบังเอิญ
มันไม่ควรจะเป็น และไม่สามารถเป็นอะไรที่มากกว่านี้ได้เร็วขนาดนั้น
“นอกจากนี้ ที่นี่ก็มีแค่รุ่นพี่กับฉัน รุ่นพี่ควรจะมีความสุขกว่านี้นะ!”
“โอ้โห ฉันตื่นเต้นสุดๆ ไปเลย”
“แบบนั้นทำให้ใจเต้นแรงเหรอ?”
“ใช่ ถึงจะใส่ชุดวอร์ม เธอก็น่ารักอยุ่ดี”
“อุ๊ย แหวะ”
“เฮ้”
ผมแค่พยายามเล่นตาม…
ผมสะกิดไหล่โมนะกะเบาๆ ขณะที่เธอหัวเราะคิกคักอย่างซุกซน
“คิย๊า– ฉันถูกประธานสภานักเรียนโรคจิตโจมตี~”
“เอาจริงดิ หยุดนะ ชีวิตฉันจบสิ้นแน่ถ้ามีคนได้ยินเธอพูดแบบนั้น”
“ไม่มีใครมาที่นี่หรอก ปลอดภัย ดังนั้นรุ่นพี่โจมตีฉันได้เลย”
“ฉันกำลังสงสัยว่าจะมีถุงใส่ศพอยู่แถวนี้มั้ย ที่เหมาะสำหรับซ่อนศพ…”
“เอ๋ รุ่นพี่หมายถึง ‘โจมตี’ ในแง่นั้นเหรอ?”
โกดังแห่งนี้ใหญ่เกินความจำเป็น และตั้งอยู่บริเวณรอบนอกของโรงเรียน ซ่อนอยู่หลังต้นไม้ ดังนั้นจะไม่มีใครเข้าใกล้เว้นแต่จำเป็น มันอยู่ใกล้กับจุดที่ผมเก็บขยะเมื่อวานนี้
