“นี่ รุ่นพี่ เกลียดสาวแกลเหรอ?” โอบะถามขึ้นมา พร้อมกับทำตาแป๋วๆ เหมือนลูกแมว
“ถามอะไร แปลกๆ” ผมเลิกคิ้ว สงสัย เธอหมายความว่ายังไง? โอบะ โมนะกะ โน้มตัวเข้ามาใกล้ จ้องหน้าผม ใกล้เกินไปแล้ว! หัวใจจะวาย! ท่าทางที่เธอเอียงคอ เงยหน้าขึ้นมอง มันช่างน่ารัก ผมหวั่นไหวซะแล้วสิ ทำไมผมต้องหวั่นไหวด้วย? ผมละสายตาจากเอกสาร แล้วมองโอบะ เเล้วเธอมาทำอะไรที่นี่? อย่าบอกนะว่ามาจีบฉันน่ะ
“แล้วก็นะ โอบะ” ผมดุเธอเบาๆ เพราะแอบเขิน
“โมนะกะ!” เธอแก้ด้วยเสียงดังฟังชัด
“…โมนะกะ ทำไมเธอถึงมาที่นี่ เหมือนเป็นเรื่องปกติเลยล่ะ?” ผมสงสัย
“เอ๊ะ? เพิ่งจะถาม!? ก็นานแล้วนะ ฉันนึกว่ารุ่นพี่ยอมแล้วซะอีก”
“เธอเข้ามาเหมือนเป็นเรื่องปกติ จนผม ไม่ทันรู้ตัว” ผมแก้ตัวน้ำขุ่นๆ
“ถึงอย่างนั้น มันก็ช้าไป” ช่วยไม่ได้ ผมกำลังยุ่งเตรียมเอกสารอยู่
หลังเลิกเรียน ผมทำงานในห้องสภานักเรียน เหมือนเช่นเคย แล้วโอบะ… โมนะกะ ก็เข้ามา เธอมาอีกแล้ว! ผมควรจะดีใจไหม? เธอเปิดประตูเงียบๆ แล้วเข้ามา ผมก็เลยเมิน เธอ เธอนั่งลงตรงข้ามผม แล้วก็เล่นอะไรของเธอสักอย่าง ก่อนที่ผมจะพูดขึ้น หลังจากผ่านไปสิบนาที
“เข้าใจแล้ว ขอโทษที่ตอบช้า แต่เธอออกไปได้รึยัง?”
“ใจร้ายจัง ฉันปักหลักแล้วนะ!?”
“การที่เธออยู่ที่นี่ มันเป็นปัญหา…” ผมดุ แต่แอบเขิน ผมมั่นใจว่าเมื่อวานผมบอกเธอแล้วว่าไม่ต้องมา เธอนี่ดื้อจริงๆ
เมื่อผมไล่เธอ โมนะกะก็หงอย เล็กน้อย มองผมด้วยตาเศร้าๆ ผมใจอ่อนอีกแล้ว!
“ฉันมาไม่ได้จริงๆ เหรอคะ…?”
“…ไม่ จริงๆ แล้ว ฉันต้องการคนช่วย”
“เย้! งั้นฉันจะช่วย!”
“นี่ อ่านนี่ แล้วบอกความเห็น” …สายตาแบบนั้นมันไม่ยุติธรรม ผมใจอ่อนอีกแล้ว ผมแพ้ทางเธอจริงๆ ผมใจร้าย กับเธอไม่ได้ เวลาที่เธอมองผมแบบนั้น ผมแพ้ทาง แต่เธอควรจะมาเสียเวลาอยู่กับผมเหรอ?
เธอน่าจะมีเพื่อนเยอะเลยนะ ผมก็เลยไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ หลังเลิกเรียน ผมกับโมะกะไม่ใช่คนที่จะเข้าหากัน ผมเป็นประธานนักเรียนที่ดูจริงจัง ส่วนโอบะเป็นสาวแกลที่ร่าเริง เรา ตรงข้ามกันอย่างสิ้นเชิง เราแค่บังเอิญเจอกันเมื่อวาน และเมื่อเธอขอบคุณเสร็จ เราก็ควรจะ กลับไปเป็นคนแปลกหน้า แต่… แต่โมนะกะเลือกที่จะเข้าหาผม ทำไมกันนะ?
“นี่ รุ่นพี่เลี่ยงคำถาม~ ชอบสาวแกลไหม?”
“ไม่ใช่ว่าฉันเลี่ยง แต่ฉันไม่เข้าใจคำถาม… ฉันเป็นผู้ชาย ดังนั้นฉันก็ชอบกระโปรงที่สั้น”
“ไม่ รุ่นพี่กำลังพูดอะไร ด้วยสีหน้าจริงจังแบบนั้นน่ะ?”
“มันก็เรื่องธรรมดาไม่ใช่เหรอ?”
ไม่ว่าเธอจะเป็นสาวแกลไหม ผู้หญิงน่ารักผมก็ว่าน่ารัก ผมคิดว่าเธอถามถึงลัษณะเฉพาะของสาวเเกลซะอีก
“…งั้นที่รุ่นพี่ก็มองฉันด้วยสายตาแบบนั้น” ผมดูออกว่าโมนะกะรีบจับชายกระโปรง เธอเขิน แต่ผมก็มองไม่เห็น เพราะโต๊ะบังผมอยู่
“ฉันไม่ชอบอะไรที่อ้อมค้อม ฉันก็เลยถามตรงๆ…”
“ถามตรงๆ?”
“ก็เรื่องนี้น่ะสิ!”
โอ้ โมนะกะกำลังโกรธ คนนอกอาจจะมองว่าผมกำลังลวนลาม รุ่นน้อง ในห้องส่วนตัว ก็จริงครึ่งหนึ่ง แต่…
“ไม่ใช่แบบนั้น ไม่ใช่ว่าผมสนใจข้างใต้ แต่ผมชื่นชม กระโปรงสั้นในฐานะแฟชั่น! และแน่นอนว่าผมก็ชอบมองหน้าอกแต่มันไม่ใช่สายตาหื่นๆ!”
“นั่นเป็นการพูดเร็วๆ ที่ทั้งน่าสมเพชและน่าขนลุกที่สุดเท่าที่ฉันเคยได้ยินมา! แล้วก็มองหน่อยสิ!”
ผมควรทำยังไงดี?
โมนะกะมีเสน่ห์ที่ดึงดูดสายตา และในฐานะส่วนหนึ่งของชุดสาวแกล กระโปรงของเธอก็สั้น
กระดุมสองเม็ดที่ไม่ได้ติดก็ยากที่จะมองข้าม แต่ผมเป็นประธานนักเรียนที่ “เพอร์เฟ็กต์” ในสายตาคนอื่น ผมจะไม่เปิดเผยความในใจ เด็ดขาด!
“เข้าใจแล้ว งั้นฉันมองก็ได้”
นั่นเป็นความผิดพลาด ต่อไปนี้ ผมจะใช้ชีวิตอย่างเปิดเผย
“เอ่อ เดี๋ยวก่อน ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้น!ไม่ใช่เเบบนั้นนะ!”
เมื่อรู้ตัวว่าพูดอะไรออกไป โมนะกะก็หน้าแดง ก้มหน้าลงเล็กน้อย แก้มแดงระเรื่อขึ้นมาจนเห็นได้ชัด
“ถ้าฉันไม่ใช่สาวแกล รุ่นพี่จะชอบแบบเรียบร้อยมากกว่าไหม? ฉันหมายถึง ฉันอาจจะ “เปลี่ยนลุค” ถ้ารุ่นพี่ชอบผมสีดำ!”
“ไม่ แบบไหนก็ได้”
“…เหรอคะ”
โมนะกะหยุดทำงาน แล้วก้มหน้าลง ริมฝีปากเม้มเข้าหากันเล็กน้อย
“แบบไหนก็ได้ ขอแค่เหมาะกับคนๆ นั้น ถึงจะไม่เหมาะ แต่ถ้าพวกเขาชอบ แค่นั้นก็พอแล้ว ไม่จำเป็นต้องตัดสินจาก “ภายนอก””
“แล้ว ฉันล่ะ?”
“การเป็นสาวแกล เหมาะกับเธอไม่ใช่เหรอ? ผมว่ามันดูดีนะ”
“น่ารัก?”
“ใช่ น่ารัก เธอน่ารัก”
“เอ๊ะ จริงเหรอ? ฉันก็คิดแบบนั้น!”
อารมณ์ของเธอเปลี่ยนไป เธอยิ้มอย่างสดใส
ผมคิดว่า รอยยิ้มนี้ น่ารักกว่าการเป็นสาวแกลเป็นไหนๆ
ผมมัวแต่สนใจเธอ จนไม่ได้สังเกตว่าประตูห้องสภานักเรียนเปิดอยู่
“อะแฮ่ม”
มีเสียงกระเเอมดังขึ้น ผมกับโมนะกะหันไปมองที่ประตูในทันที
“ถ้าพูดถึงกระโปรง อาจารย์ก็ใส่เหมือนกันนะ สึจิโด” กำลังพูดถึงอะไรอยู่น่ะ… เดี๋ยวก่อน เธอมาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย?
คนที่ยืนอยู่คือ อาจารย์คุเงะนุมะ อาจารย์ที่ปรึกษาสภานักเรียน
เธอมองผม พร้อมกับเชิดหน้า
“เป็นอะไร? ทำไมไม่มองฉันด้วย สายตาหื่นๆ ล่ะ?”
เธอปิดประตู พร้อมกับลูบกระโปรงรัดรูป ผมจะไม่มอง แล้วการพูดถึงอายุของเธอ… เหมือนจะเป็นการฆ่าตัวตาย ผมก็เลยเงียบเอาไว้
การพูดถึงอายุเป็นเรื่องต้องห้ามสำหรับเธอ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเธอใกล้จะสามสิบแล้ว ผมเคยเห็นนักเรียนที่เผลอปาก โดนฉีกเป็นชิ้นๆ
“อาจารย์” คุเงะนุมะ เป็นอาจารย์สอนภาษาญี่ปุ่นและเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาสภานักเรียน
เหมือนกับชมรม สภานักเรียนก็มีอาจารย์ที่ปรึกษา
สภานักเรียนเป็นองค์กรที่บริหารโดยนักเรียน แต่…
การดำเนินงานขึ้นอยู่กับ สภานักเรียน แต่อาจารย์ก็คอยสนับสนุน โดยเฉพาะเรื่องเงินหรืองานกิจกรรม มีหลายอย่างที่นักเรียนทำไม่ได้
อาจารย์ที่ปรึกษาเป็นเหมือนสะพานเชื่อมระหว่างนักเรียนกับอาจารย์ และมักจะเป็น “ผู้ช่วย” ในอุดมคติแต่…
“อาจารย์คุเงะนุมะขอบคุณที่ทำงานหนักนะครับ! ผมเพิ่งจะได้เป็นประธานนักเรียน แต่วันนี้ผมก็ยังพยายามเต็มที่นะครับ”
“…เดี๋ยวก่อน”
ผมลุกขึ้นยืน พร้อมกับทักทายอย่างร่าเริง อาจารย์หรี่ตา แล้วคำรามเบาๆ
“ฉันบอกแล้วนะว่าให้เลิกยิ้ม ประจบประเเจง แบบเสแสร้ง มันทำฉันขนลุก”
“แบบนั้นพูดกับนักเรียนได้เหรอครับ?”
“ฉันเกลียดคนเสแสร้ง ฉันเบื่อ คนพวกนั้นที่ห้องพักอาจารย์”
“บางทีอาจารย์ควรจะ เสแสร้งบ้าง…”
ผมสงสัยว่าที่ห้องพักอาจารย์ เธอเบื่อใคร แกล้งทำเป็นไม่ได้ยินดีกว่า
