“ฉันมาที่นี่เพราะอยากกินข้าวกับรุ่นพี่ค่ะ” โอบะพูดพลางยิ้ม
“อืมๆ” ผมพยักหน้ารับ แม้จะยังไม่เข้าใจเหตุผลของเธอทั้งหมด
“ฉันเอามาม่าคัพมา เพื่อที่รุ่นพี่จะได้…” เธอเว้นวรรคเล็กน้อย
“มันเหมือนเป็นข้ออ้างในการมาเจอกัน รู้ใช่ไหม?” โอบะพูดประโยคนั้นออกมา พร้อมกับหลบสายตา แก้มแดงระเรื่อ
“เธอละสายตาจากมาม่าคัพก่อนพูดได้ไหม?” ผมแซว พลางหัวเราะเบาๆ
“ไม่ได้หรอก มาม่ามัน “ยั่ว” ฉัน… อ๊ะ! น้ำเดือดแล้ว!” โอบะอุทาน เธอเทน้ำร้อนลงในถ้วยมาม่า แล้ววางกล่องทิชชู่ทับเป็นที่ถ่วง จากนั้นเธอก็ตั้งเวลาในโทรศัพท์
“แม้แต่การรอก็มีความสุข~” เธอพูดด้วยน้ำเสียงเพ้อฝัน
“อย่าพูดเหมือนกับว่าเราเป็นแฟนกัน ที่รอคอยกันและกันสิ” ผมแซว แต่ข้างในใจกลับเต้นแรงอย่างควบคุมไม่ได้
“รุ่นพี่ก็รอฉันด้วยเหรอ?” โอบะถาม พร้อมกับยิ้มเจ้าเล่ห์
“เปล่า ผมไม่ได้นัดเจอกับโอบะตั้งแต่แรก” ผมแก้ตัว พยายามเก็บอาการ
โอบะพองแก้ม “ว่าแต่ เรียกฉันว่าโมนะกะ แทนที่จะเรียกนามสกุล ได้ไหมคะ~ มันน่ารัก ใช่มั้ยล่ะ? ฉันชอบชื่อนี้ เธออ้อน
“ฟังดูน่าอร่อยดี” ผมพูดติดตลก
“เอ๊ะ? รุ่นพี่คิดอะไรลามก เหรอ?” โอบะถาม ทำตาโต
“ไหงงั้นล่ะ” ผมตอบ แบบนั้นมันจะลามกได้ยังไง
“แต่ฉันก็ไม่ได้รังเกียจที่จะโดนรุ่นพี่ “กิน”” เธอพูดอะไรออกมาน่ะ?!
“น่ากลัว”
ผมรีบเปลี่ยนเรื่อง
“เรียกฉันว่าโมนะกะ~” โอบะยังคงอ้อนวอน
“ชื่อก็แค่สัญลักษณ์ ไม่ใช่เหรอ? ผมไม่เห็นว่าจะต้องเรื่องมาก กับการเรียกชื่อเลย” ผมพยายามหาเหตุผลมาแย้ง
“ถ้ามันเป็นแค่สัญลักษณ์ นั่นหมายความว่ารุ่นพี่ไม่สนใจ ใช่มั้ยคะ? งั้นเลือกแบบที่ทำให้ฉันมีความสุข ไม่ได้เหรอ?” โอบะถาม น้ำเสียงจริงจัง
แย่แล้ว ผม พลาดท่าซะแล้ว เหตุผลของโอบะฟังดูมีน้ำหนักเอามากๆ ผมเถียงไม่ออก โอบะยิ้มแบบผู้ชนะ
“เห็นไหม โมนะกะจัง~ พูดตามฉันสิ โม-นะ-กะ”
“…โมนะกะ” ผมยอมแพ้ มันไร้สาระที่จะยอมรับเหตุผล แต่ก็ยังดื้อ การยอมรับความพ่ายแพ้เป็นสิ่งสำคัญ ผมยอมเรียกเธอด้วยชื่อ ไม่มีเหตุผลที่ผมต้องยืนกรานขนาดนั้น
“เย้!” โอบะดีใจ “งั้นฉันจะเรียกรุ่นพี่ว่า มาซาจิกะ หรือ จิกะจัง ก็ได้” เธอได้ใจ
“ผมเป็นรุ่นพี่นะ” ผมเตือน
“มาซาจิกะเซมไป… มาซาจิกะไพเซน… จิกะไพ-!”
“ชื่อเล่นมันน่ารำคาญ!” ผมประท้วง
“อ๊ะ สามนาทีแล้ว” เสียงนาฬิกาดังขึ้น โอบะอุทาน เธอเปิดฝา ใส่เครื่องปรุง แล้วคน พร้อมกับฮัมเพลงอย่างมีความสุข เธอ
“แอบดีใจ ใช่มั้ยล่ะ~” โอบะพูดด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ พลางยิ้ม
นี่เป็นครั้งแรกที่ผมมีชื่อเล่น มันก็รู้สึกแปลกใหม่ดี แต่ชื่อเล่นนี้มันน่ารำคาญ ผมกินข้าวกล่อง พร้อมกับมองโอบะ ที่ส่งเสียงดัง “เธอน่ารักจัง” ผมเผลอคิดในใจ
“…รุ่นพี่ใจดีจัง” โอบะพูดขึ้น ทำลายความเงียบ
“หืม?” ผมเลิกคิ้ว สงสัย
“รุ่นพี่รอ จนกว่ามาม่าของฉันจะเสร็จ” เธอพูด พร้อมกับส่งสายตาหวานเยิ้มมาให้
“ก็ผมกินไม่ได้หรอก ตอนที่เธอกำลังพูดรัว อย่างกับสาดกระสุนแบบนั้น” ผมตอบเเบบนั้น เพราะ พยายามกลบเกลื่อนความเขิน
เธอไม่ควรพูดอะไรแบบนั้น มันทำให้ผมใจสั่น โอบะยิ้ม แล้วหยิบมีทบอลในกล่องข้าวของผมไป ผู้หญิงคนนี้… “นี่ การพักกลางวันแบบนี้ก็ไม่เลวเหมือนกัน” ผมครุ่นคิด
〇มุมของโอบะ โมนะกะ
ฉัน โอบะ โมนะกะ ตอนนี้อิ่มมากเลย
“เยี่ยม!”
ฉันพูดกับตัวเอง ระหว่างทางกลับห้องเรียน ฉันกำหมัดด้วยความดีใจ รู้สึกตัวเบา เป็นไปตามแผน! ฉันมีข้ออ้างที่สมบูรณ์แบบ ในการซื้อมาม่าคัพ และใช้ น้ำร้อน มันเป็นกลยุทธ์ที่ไร้ที่ติ มันคุ้มค่าที่ฉันคิดหาข้ออ้างตลอดคืน ฉันเข้านอนตอนห้าทุ่ม แต่พอตื่นเช้า ฉันก็นึกออก!
ฉันสามารถรอจนเลิกเรียนได้ แต่ฉันอยากเจอเขามากกว่านั้น ตั้งแต่พักกลางวัน แต่การไปหาเขาโดยไม่มีเหตุผล มันน่าอาย ฉันไม่กล้า ถ้าฉันไม่ได้เอามาม่าคัพมา ฉันก็จะไม่ได้กินข้าว ถ้าไม่ได้เจอรุ่นพี่ มันเป็นวิธีที่ทำให้ฉันไม่ถอย เป็น “ไม้ตาย”
…จริงๆ แล้ว ฉันกลัว เล็กน้อย ถ้าโดนปฏิเสธล่ะ? รุ่นพี่อาจจะอยากอยู่กับเพื่อน และฉันก็อาจจะเป็นตัวน่ารำคาญ นั่นคือสิ่งที่ฉันกังวล
แต่รุ่นพี่ก็ ใจอ่อน เขาใจดีจัง ฉันดีใจที่ฉันกล้า เพราะถึงมันจะเป็นเวลาไม่ถึงชั่วโมง แต่มันก็สนุก ไม่ใช่แค่วันนี้ แม้แต่การไปที่ห้องสภานักเรียนหลังเลิกเรียนเมื่อวาน ฉันก็ประหม่ามาก ฉันเดินไปที่หน้าประตู แล้วก็หันหลังกลับ… ฉันจำไม่ได้ว่าทำแบบนั้นกี่ครั้ง
“รุ่นพี่…”
ฉันทวนชื่อนั้นเบาๆ ในใจ สึจิโด มาซาจิกะ ฉันแกล้งทำเป็นเพิ่งรู้จักชื่อเขาเมื่อวาน แต่จริงๆ แล้วฉันรู้จักมานานแล้ว แต่ฉันไม่คิดว่าเขาจะจำฉันได้ เพราะเราแทบจะไม่ได้คุยกัน ฉันดีใจที่ได้คุยกับเขา มันคุ้มค่าที่ฉันเดินตามหารุ่นพี่ตั้งแต่เช้า การโดนอาจารย์ชิราฮาตะ “เล่นงาน” เป็นเรื่องที่ไม่คาดคิด แต่เพราะแบบนั้น ฉันก็เลยได้ใกล้ชิดกับรุ่นพี่ ฉันควรจะขอบคุณ รึเปล่า?
ฉันชอบเขางั้นเหรอ? ฉันถามตัวเองเบาๆ ฉันไม่น่าจะเป็นคนที่ “ตกหลุมรัก” ใครง่ายๆ… จริงๆ แล้ว ฉันไม่เคย “แอบชอบ” ใครมาก่อน ฉันก็เลยไม่รู้ว่านี่คือความรู้สึก “แอบชอบ” รึเปล่า แต่ฉันก็สนุกกับการได้อยู่กับรุ่นพี่ ฉันอยากรู้จักเขามากขึ้น ไม่ว่าฉันจะชอบเขาไหม ฉันค่อยตัดสินใจทีหลัง
รุ่นพี่จะเกลียดสาวแกลรึเปล่านะ… ไม่ มันน่าอายที่จะเรียกตัวเองว่า “สาวแกล” แต่คนอื่นก็มักจะเรียกฉันแบบนั้น ถึงลุคนี้จะทำให้ “อาจารย์” ส่วนใหญ่ไม่ชอบ แต่ฉันก็ชอบนะ ใครๆ ก็อยากน่ารัก ไม่ใช่เหรอ? ฉันมั่นใจว่าผมบลอนด์เข้ากับฉัน แต่ถ้ารุ่นพี่ชอบคนเรียบร้อย ฉันก็อาจจะ “เปลี่ยนลุค”
“ฉันจะถามเขา หลังเลิกเรียน”
เขาบอกว่าไม่ต้องมา แต่ฉันจะไป
ฉันสงสัยว่าทำไมฉันถึงรุก หนักขนาดนี้ แม้แต่ฉันก็ยังแปลกใจ
บางทีฉันอาจจะเป็นคนที่ทุ่มสุดตัว เรื่องความรัก? ฉันไม่รู้มาก่อน
แต่มันก็สนุกดี
“วันนี้ฉันจะแกล้ง เขายังไงดี?”
เมื่อคิดถึงเรื่องหลังเลิกเรียน ฉันก็ยิ้มออกมา
รุ่นพี่คงเหงาแย่ ถ้าอยู่คนเดียว
ในฐานะรุ่นน้องที่น่ารัก ฉันก็เลยต้องไปหาเขา
“…แต่จริงๆ แล้ว ฉันแค่อยากเจอเขา”
ฉันพึมพำกับตัวเอง แล้วมองออกไปนอกหน้าต่าง
〇
