วันต่อมา หลังจากที่ผมเจอกับโอบะ โมนะกะ ก็เป็นเวลาอาหารกลางวัน ผมกำลังจะงาบ เอ้ย กินข้าวกล่อง แต่ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นขัดจังหวะ
“นี่ มาซาจิกะ นายไม่ได้บอกเหรอว่า ถ้าฉันได้เป็นหัวหน้าคณะกรรมการพละ ฉันจะเป็นที่นิยมน่ะ?” เรยะ เพื่อนร่วมชั้นของผม ยืนกอดอก ทำหน้าบึ้งตึง เหมือนมาเฟียกำลังทวงหนี้ ในฐานะสมาชิกชมรมยูโด เขามีรูปร่างสูงใหญ่ และกำยำ การโดนเขามองแบบนี้ มันค่อนข้างน่ากลัว ถ้าต้องต่อสู้ ผมคง “โดนกระทืบ” ก่อนที่จะยอมแพ้ ยอมแพ้ตั้งแต่ยังไม่เริ่มสู้!
“ฉันเชื่อนาย แล้วก็ได้เป็นหัวหน้า แต่…” น้ำเสียงตัดพ้อสุดๆ
“แต่?” ผมเลิกคิ้ว สงสัย
“ฉันไม่เป็นที่นิยมเลย!” เรยะโวยวาย เสียงดังลั่น แต่ดันไม่มีใครสนใจ ฮ่าๆ ผมแอบขำในใจ
“ผมชื่นชมความกล้าหาญของนาย ที่กล้าประกาศแบบนั้นกลางห้อง”
“ถ้านายพูดจริง มาซาจิกะ ตอนนี้ฉันคงได้รับจดหมายรักทุกเช้าแล้ว…” จดหมายรัก? สมัยนี้ใครเขาเขียนกัน? เชยระเบิด!
“สมัยนี้ ยังมีคนสารภาพรักด้วยจดหมายรักอีกเหรอ?” ผมถาม แอบแขวะเขาเบาๆ
“นายเป็นคนพูดเองนะ!” เรยะโวยวาย ผมพูดเหรอ? ผมจำไม่ได้ ความจำผมสั้น อย่าถือสา ผมมันคนขี้ลืม! ผมจำได้ว่าผมหลอกเรยะ ที่สมองเป็นกล้าม ให้รับตำแหน่ง โดยการพูดอะไรก็ได้ที่นึกออก ผมมันคนเจ้าเล่ห์! เพื่อให้งานสภานักเรียนของผมง่ายขึ้น ผมมันขี้โกง!
ที่โรงเรียนนี้ ประธานนักเรียน รองประธาน เหรัญญิก เลขานุการ และฝ่ายทั่วไปว่างอยู่ จะถูกเรียกว่า “กรรมการนักเรียน” ตำแหน่งใหญ่โต คับฟ้า! และสมาชิก รวมถึงหัวหน้าคณะกรรมการ จะรวมกันเป็นคณะกรรมการบริหารของสภานักเรียน ยิ่งใหญ่ อลังการ เเละงานชุก!
เรยะ ที่ตอนนี้เป็นหัวหน้าคณะกรรมการพละ อยู่ภายใต้การบังคับบัญชาของประธานนักเรียน ที่ผมมีอำนาจ! การมีเพื่อนอยู่ในคณะกรรมการบริหาร มันสะดวก โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อเรยะเป็นคนที่หลอกง่าย เรยะ นายมันเหยื่อ ชั้นดี! จริงๆ แล้ว เหตุผลหลักคือ เราหาคนมาเป็นกรรมการไม่ได้ และเขาก็เป็นคนที่ เหมาะสม กับงานนี้ ใครก็ได้ ช่วยที! งานเยอะเกินไปแล้ว!
“เรยะ ยังเร็วไปที่จะยอมแพ้ นายเพิ่งจะได้ตำแหน่งมาไม่ถึงเดือน” ผมตบบ่าปลอบใจ แบบไม่จริงใจ
“จริงด้วย! นั่นสิ!” เรยะตาสว่าง เหมือนหลุดพ้น จากภวังค์
“ปลายเดือนนี้มีวิ่งมาราธอน ใช่ไหม? ใครคือพระเอก ของงานนั้น? ใช่แล้ว นายไง” ผมปั่นต่อ เรื่อยๆ
“จริงเหรอ?” เรยะทำตาโต เหมือนเด็กอยากได้ของเล่น
“แน่นอน คณะกรรมการพละเป็นคนจัดงาน และถ้านายชนะขาดลอย…” ผมเว้นจังหวะ ให้เรยะจินตนาการ
“ฉันต้อง เป็นที่นิยม ระเบิดแน่ๆ!เรยะ จินตนาการไปไกล
ใช่ผมยุต่อ ไม่ให้เสียเวลา เรยะตาเป็นประกาย เหมือนหมา เห็นกระดูก น่าสงสารจังนะ
“แต่ ยังไม่พอ นายต้องเปิดตัว มากกว่านี้ ในห้องสภานักเรียนมีปลอกแขนกับสายสะพาย เอามาใส่ แล้วไปทักทายทุกคน ที่หน้าประตูโรงเรียน ทุกเช้าผมเสี้ยม สุดฤทธิ์
“แบบนั้นจะทำให้ฉัน เป็นที่นิยม?” เรยะยังไม่หายโง่
“แน่นอน ผมเคยโกหกนายเหรอ?” ผมทำหน้าซื่อ ทั้งๆ ที่หลอกเขามาตลอด
“ว้าว! ฉันมีกำลังใจแล้ว!” เรยะฮึกเหิม พร้อมลุย เขาง่ายจริงๆ… หลอกง่าย จริงๆ ผมนี่มันคนบาปผมจะทำให้ดูเหมือนว่าสภานักเรียนเป็นคนริเริ่มโครงการทักทายตอนเช้า ผมมันหัวหมอ! การสะสมผลงานแบบนี้เป็นเรื่องสำคัญ… ถึงจะเป็นเรยะที่ทำก็เถอะ
“ไม่ได้ เราต้องรีบ ไปแนะนำตัวกับทุกห้อง เดี๋ยวนี้เลย” ผมสั่ง แบบเผด็จการ
“จริงด้วย! ถ้าอยาก เป็นที่นิยม ฉันต้องเป็นที่รู้จักก่อน!” เรยะ เชื่อสนิทใจ เรยะตะโกนว่า “เอาล่ะ!” แล้วก็วิ่งออกจากห้องไป เหมือนจรวด ที่พุ่งพรวดผ่านไป
ในที่สุดผมก็ได้กินข้าวอย่างสงบสุข สวรรค์ ไม่มีใครมารบกวน ทันทีที่ผมคิดแบบนั้น เรยะก็วิ่งกลับมา เหมือนผีหลอก
“มาซาจิกะ มีผู้หญิงน่ารักๆ มาหานาย” ใคร? แฟนผมเหรอ? ผมมีแฟนด้วยเหรอ?
“หืม?” ใคร? ผมมีแฟนด้วยเหรอ? (ทำไมผมไม่รู้เรื่อง?) ผมมองไปที่ประตูหลังห้อง เห็นโอบะกำลังโบกมือ เธอมาทำอะไร? มาทวงบุญคุณเหรอ?
“เฮ้ย นั่นโมนะกะจัง ปีหนึ่ง ไม่ใช่เหรอ?! พวกนายคบกันอยู่เหรอ?!”
“ไม่ใช่” ผมปฏิเสธเสียงแข็ง ไม่มีทาง!
“แล้วทำไมเธอถึงมาหานาย ตอนพักกลางวัน?! น่าอิจฉา…”
“ผมก็อยากรู้…” ผมก็อยากรู้ เหมือนกัน ทำไมเธอต้องอุตส่าห์มาที่ห้องของผม? สงสัยผมไม่สนใจเรยะ แล้วเดินไปหาโอบะ
“เธอมาทำอะไร?” เสียงดูดุ แต่แอบเขิน
“ทำไมทำหน้าบึ้ง รุ่นน้องน่ารักๆ มานะ” โอบะอ้อน ทำผมใจบาง
“ข่าวร้าย แต่ฉันพกมาแค่สำหรับหนึ่งคน”
“ฉันไม่ได้จะมา ขอข้าว!” โอบะทำท่าทางเหมือนจะร้องไห้
โอบะเปิดกระเป๋า ให้ผมดูข้างใน
มีมาม่าคัพอยู่ในนั้น
“กินข้าวด้วยกันไหม?”
“…เธออยากใช้ น้ำร้อนเหรอ?”
“เอ๊ะ ฉันปิ๊งไอเดีย ตอนเห็นกาน้ำร้อนในห้องสภานักเรียน”
“ถ้าผมปฏิเสธล่ะ?”
“ฉันก็คงอดตายเเน่เลย ”
การหาน้ำร้อนในโรงเรียนมันยาก เธอคงวางแผน จะพึ่งพาผม ตั้งแต่ที่เธอซื้อมาม่าคัพ… ไม่มีทางที่เธอจะกินมัน ทั้งแบบนั้น
“นะ นะ นะ?” โอบะอ้อน พนมมือ แล้วยิ้มพร้อมกับขยิบตา
มันเป็นการ ใช้อำนาจในทางมิชอบ แต่การใช้ห้องสภานักเรียน ตอนพักกลางวัน ก็ไม่ได้ผิดกฎ การใช้สิทธิพิเศษ ในการใช้กาน้ำร้อน มันไม่น่าจะมีปัญหา ผมก็ใช้บ่อย แล้วสายตาของเพื่อนร่วมชั้นก็ทนไม่ได้เเล้ว ผมอยากจะหนีไปจากที่นี่ เร็วๆ
“ก็ได้”
“ฮิฮิ รุ่นพี่ติดกับฉันแล้ว”
“กินแบบแห้งๆ ไปเลยไป”
“ไม่เอา! ขอบคุณมากค่ะ!”
ผมออกจากห้อง แล้วเดินไป โอบะรีบวิ่งตาม
หลังจากไปเอากุญแจที่ห้องพักครู เราก็เข้าไปในห้องสภานักเรียน
หมายเหตุ ลูกกุญแจควรจะถูกนำไปคืนที่ห้องพักครูทุกวัน แต่กรรมการนักเรียน สามารถเอามันไปได้ทุกเมื่อ
“กว่าน้ำจะเดือด คงใช้เวลาสักพัก”
“ค่ะ”
หลังจากเตรียมน้ำร้อน ผมก็นั่งลง แล้วเปิดกล่องข้าว
โอบะนั่งข้างๆ ยิ้ม พร้อมกับแกะมาม่าคัพ
“การได้กินมาม่าคัพที่โรงเรียนนี่มัน “ฟิน” สุดๆ ฉันตื่นเต้นจัง~”
“ให้เเค่วันนี้วันเดียว”
“เอ๋~ ฉันกะจะมาที่นี่ทุกวัน”
“เดี๋ยวก็อ้วนหรอก”
“โห แย่ที่สุด ไม่ควรพูดกับผู้หญิงว่าจะอ้วนนะ”
การกินมาม่าคัพทุกวันคงทำให้อ้วน… อย่างน้อยมันก็ไม่ดีต่อสุขภาพ แต่ผมเข้าใจความอยากนั้น บางครั้งผมก็อยากกิน ฟาสต์ฟู้ดเหมือนกัน
