“ว่าแต่ สถานีที่ใกล้บ้านรุ่นพี่ที่สุดคือสถานีไหนเหรอ?”
เมื่อถูกถาม ผมก็บอกชื่อสถานีที่ใกล้บ้านที่สุด
มันอยู่ห่างจากสถานีที่ใกล้โรงเรียนแค่สองสถานี ใกล้แบบสะดวกสบายสุดๆ
“อ้าว คนละทางกันเลย น่าเสียดายจัง”
“ทำไมล่ะ?”
“ฉันแค่คิดว่ามันคงจะดีถ้าเราอยู่ใกล้กัน”
ผมอึ้งไปชั่วขณะ เมื่อเธอพูดแบบนั้นพร้อมกับทำหน้ามุ่ย
เธอไม่รู้ตัวเหรอ?
ผู้ชายสามารถเข้าใจผิดได้ง่ายๆ ผมก็เลยอยากให้เธอเลิกพูดอะไรแบบนั้น
มันเหมือนกับว่าเธออยากจะเจอผมอีก วันนี้เธอแค่กลับบ้านกับผมเพื่อขอบคุณสำหรับเรื่องเมื่อเช้าเเค่นั้นเเหละ
“น่าเสียดายเนอะ?”
“อืม”
พวกเราเดินคุยเรื่องไร้สาระไปเรื่อยๆ เป็นระยะทางสิบห้านาทีถึงสถานี ถึงจะไกล แต่ผมรู้สึกเหมือนมาถึงเร็วกว่าปกติ
ดูเหมือนโอบะจะสนุกกับการสนทนาเหมือนกัน มันเลยไม่น่าเบื่อเลย
โดยไม่รู้ตัว ผมก็พบว่าตัวเองสนุกกับการได้อยู่กับเธอจริงๆ
“ว่าแต่ รุ่นพี่อยู่คนเดียวตลอดเลยเหรอคะ?”
“ตอนกลับบ้านเหรอ? ก็ ปกติฉันจะอยู่ดึกเพราะงานสภานักเรียน”
“ไม่ใช่แค่ตอนนั้น แต่รวมถึงตอนทำงานสภานักเรียนด้วยน่ะ?”
“เปล่า ตอนนี้ไม่มีงานที่รับมอบหมายเท่าไหร่”
ถ้าผมต้องการคนช่วย ผมก็จะเรียกกรรมการคนอื่นๆ
โดยเฉพาะเมื่อใกล้ถึงงานกิจกรรม ผมคงจัดการคนเดียวไม่ไหวแน่ๆ
“โห ถึงจะเป็นประธานนักเรียน แต่ก็ไม่เป็นที่นิยมเลยนะ”
“นี่”
“ฉันไม่ได้ล้อเล่นนะ! ฉันแค่สงสาร!”
“โดนสงสารนี่มันแย่กว่าอีกนะ”
“เอะแฮะๆ รุ่นพี่ตลกจัง”
ไม่ใช่ว่าผมไม่เป็นที่นิยม แค่ผมไม่ต้องการมัน…โอเคไหม?
“ช่วยไม่ได้ งั้นพรุ่งนี้ฉันจะช่วยรุ่นพี่เอง”
“ไม่ ไม่ต้องหรอก”
“ใจร้ายจัง!?”
“ฉันมีสมาธิมากกว่าเวลาอยู่คนเดียว ฉันอยากทำงานในที่เงียบๆ”
“รุ่นพี่กำลังบอกว่าฉันเสียงดังทางอ้อมเหรอ?”
“เปล่า ฉันพูดตรงๆ นี่เเหละ”
“โหดร้าย”
การให้เธอช่วยแค่สำหรับวันนี้ก็เรื่องหนึ่ง แต่ผมจะให้เธอมายุ่งกับเรื่องนี้ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไปไม่ได้ ในเมื่อเธอคือโอบะ เธอก็น่าจะมีเพื่อนเยอะ
“เธอไม่ได้ประโยชน์อะไรเลย แม้ว่าจะช่วยฉัน”
“ได้สิ ได้เจอรุ่นพี่ไง”
“เหรอ”
“อ๊ะ โดนเมิน”
“เธอไม่ควรพูดอะไรแบบนั้น มันทำให้คนอื่นเข้าใจผิดได้ง่ายๆเลยนะ”
ถึงจะเป็นเรื่องโกหก แต่ผมก็อดรู้สึกดีไม่ได้ เมื่อรุ่นน้องน่ารักๆ พูดแบบนั้น
เมื่อผมดุเธอเพื่อปกปิดความเขินอาย โอบะก็หยุดเดินกะทันหัน
“…มันไม่ใช่การเข้าใจผิดนะ รู้ใช่ไหม?”
ใบหน้าของเธอที่ถูกแสงไฟส่องสว่าง ดูสวยงามอย่างไม่น่าเชื่อ
ดวงตาที่หรี่ลงเล็กน้อยของเธอดูเป็นประกาย
“หมายความว่า…”
“อ๊ะ เจอร้านสะดวกซื้อแล้ว! เข้าไปข้างในกันเถอะ!”
โอบะจับมือผม แล้วดึงผมไปที่ร้านสะดวกซื้อ
สุดท้าย ผมก็ไม่ได้ยินความหมายที่อยู่เบื้องหลังคำพูดของเธอ
ทันทีที่เราเข้าไปในร้าน เธอก็ปล่อยมือผม แล้วตรงไปที่ชั้นวางขนม
“…ฉันไม่เข้าใจสาวแกลเลย”
พวกเธอเป็นคนที่ผมไม่ค่อยได้มีปฏิสัมพันธ์ด้วย
ชั่วขณะหนึ่ง ผมเกือบจะคิดว่าเธออาจจะสนใจผม แต่มันอาจจะเป็นแค่เพราะเธอเป็นคนเฟรนด์ลี่ก็ได้
เพื่อสงบสติอารมณ์ ผมจึงเดินดูของในร้าน ผมรู้สึกเหนื่อย บางทีผมอาจจะดื่มกาแฟกระป๋อง
ผมชอบทั้งแบบกาแฟดำและแบบหวาน แต่วันนี้ผมอยากดื่มแบบดำ
“รุ่นพี่จะซื้ออะไรเหรอ?”
“กาแฟ แล้วเธอจะซื้ออะไร โอบะ?”
“อืม…ไม่มีอะไรค่ะ”
“ฉันเลี้ยงเอง เลือกมาเลย”
ผมรู้ว่าเธอสนใจขนมมาตั้งแต่แรกแล้ว เธอไม่ขยับไปไหนเลย ในขณะที่ผมเดินดูของในร้าน
บางทีเธออาจจะไม่ได้ซื้อ เพราะเงินเธออาจไม่พอ
“อ๊ะ ไม่ควรทำแบบนั้นหรอกค่ะ งั้น ฉันเอาอันนี้”
“โห ลังเลอยู่แป๊บเดียวเอง…”
“ฉันคิดว่ามันเป็นหน้าที่ของรุ่นน้องที่จะยอมรับการเลี้ยงจากรุ่นพี่อย่างด้วยความเคารพ”
“ก็จริงนะ”
เป็นเรื่องธรรมดาที่ฉันอยากจะดูดีต่อหน้ารุ่นน้อง โอบะหยิบช็อกโกแลตแคปซูลและกาแฟกระป๋องมาที่เคาน์เตอร์
“จ่ายด้วยSuica ไม่เอาแต้ม ไม่ใส่ถุงครับ”
ก่อนที่พนักงานจะถาม ผมก็รีบบอก
เพื่อหลีกเลี่ยงการพูดคุยที่ไร้ประโยชน์ และจบธุรกรรมให้เร็วที่สุด
“ไม่สะสมแต้มเหรอ?”
“ฉันเกลียดอะไรแบบบัตรสะสมแต้มและคูปอง ฉันไม่อยากให้มันมีอิทธิพลต่อการตัดสินใจของฉัน”
“เห แปลกจัง”
“จริงๆ แล้ว ฉันคิดว่ามันจะมีประสิทธิภาพ กว่าสำหรับทั้งลูกค้าและพนักงาน ถ้าบัตรสะสมแต้มหายไปจากโลกนี้”
“สุดโต่งจัง แถมยังพูดเร็วอีก”
การสนทนายังไม่หยุด แม้กระทั่งตอนที่กำลังจ่ายเงิน
“นี่ค่ะ”
พนักงานยื่นกล่องช็อกโกแลตแคปซูลให้โอบะ
ผมเปิดกาแฟกระป๋อง ในขณะที่เราออกจากร้าน
“ขอบคุณค่ะ!”
อุบะก้มศีรษะลงอย่างโอเวอร์เกินจริง แล้วจึงเริ่มเปิดกล่องด้วยรอยยิ้ม
“ทำไมถึงซื้อช็อกโกแลตแคปซูลล่ะ?”
“มันน่าตื่นเต้นดีนะคะ แถมยังอร่อยด้วย”
“ก็พอเข้าใจ”
“ฉันให้กล่องรุ่นพี่”
“มันก็แค่ขยะเอง”
พวกเรานั่งยองๆ หน้าร้านสะดวกซื้อ หยิบขนมเข้าปาก
โอบะถือช็อกโกแลตแคปซูลรูปไข่ไว้ในมือทั้งสองข้าง หรี่ตาด้วยความสุข ขณะที่ลิ้มรสชาติ
“อืม…อร่อย มีความสุขจัง~. ฉันจะเรียกค่าเสียหายจากรุ่นพี่ ถ้าฉันอ้วนขึ้นเพราะอันนี้”
“ถ้าเธอจะพูดแบบนั้น มันน่าจะเป็นค่าชดเชยทางจิตใจมากกว่านะ แต่ฉันไม่จ่ายให้เธอหรอก”
“รุ่นพี่กำลังทำลายความน่ารักของฉัน”
การที่เห็นเธอกินอย่างมีความสุข ทำให้ผมก็รู้สึกดีใจ
เธอเป็นรุ่นน้องที่ควรค่าแก่การดูแล ทุกการกระทำของเธอน่ารักเอามากๆ
“อนิเมะเรื่องนี้ดังมากช่วงนี้ ใช่มั้ยคะ?”
โอบะพูด ขณะที่กัดช็อกโกแลตแคปซูล
เมื่อผมมองกล่องที่เธอยื่นมา ก็เห็นรูปตัวละครที่ดูผ่อนคลาย ที่ดูเหมือนกระโปรงสั้นที่มีแขนขา
“ไม่รู้สิ”
“อะไรกัน ตกยุคจัง~. มันเป็นอนิเมะแนวดราม่าเกินจริง ที่เกี่ยวกับการนอกใจ”
“มันไม่ขัดกับภาพลักษณ์เหรอ?”
มันดูเหมือนอนิเมะสำหรับเด็ก แต่ทำไมธีมถึงได้หนักหน่วงขนาดนั้น?
“อ๊ะ!”
เธออุทาน ขณะที่เปิดแคปซูลที่ออกมา
“ดูสิ ได้ตัวเอกด้วย!”
“ดีจัง”
“ฉันจะให้รุ่นพี่ เป็นของที่ระลึกที่เราสนิทกันมากขึ้น”
“ตอนแรกก็คิดว่าซื้อมาได้ดี แต่พอมาคิดดูดีๆ แล้ว รุ่นพี่อาจจะไม่อยากได้?”
“เอเฮะ”
โอบะหัวเราะ เหมือนจะพยายามบ่ายเบี่ยง แล้วยัดตุ๊กตาใส่มือผม
ผมก็ไม่ได้ต้องการมัน…แต่การทิ้งมันไปก็ดูน่าเสียดาย
ราคาของช็อกโกแลตแคปซูลส่วนใหญ่ ก็มาจากตุ๊กตาตัวนี้นี่แหละ
“ว่าแต่ ปากฉันหวานมากเลย~. ขอกาแฟหน่อยสิ”
“อืม”
“ขอบคุณค่ะ”
เธอแย่งกาแฟกระป๋องจากมือผม แล้วดื่มโดยไม่ลังเล
เธอกระดกมันขึ้น
“นี่ อย่าดื่มหมดสิ”
“ฉันชอบดื่มทีละเยอะๆ นี่ เอ๋? หรือว่ารุ่นพี่อยากดื่มกาแฟที่ฉันดื่มแล้ว? แหวะ~”
“พูดแรงจังนะ สำหรับคนที่เพิ่งจะแย่งกาแฟไปหยกๆ”
“เอะเฮะ!”
บางทีเธออาจจะไม่ได้น่ารักขนาดนั้น…
โอบะวิ่งกลับไปที่ร้านสะดวกซื้อ ทิ้งขยะ แล้วก็วิ่งกลับมา
“เอาล่ะ กลับบ้านกันเถอะ”
“มีที่เขี่ยบุหรี่อยู่ตรงนั้น เธอจะไม่สูบบุหรี่หน่อยเหรอ?”
“หา? แกล้งฉันอีกเเล้วเหรอ~? ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่ได้สูบ!”
“ชิ ฉันกำลังคิดว่าจะฟ้องชิราฮาตะ ถ้าเธอสูบ”
“รุ่นพี่นี่อยากให้ฉันโดนไล่ออก ถ้ามีหลักฐานเลยเหรอเนี่ย!?”
ผมคงไม่ช่วยเธอหรอก ถ้ามันไม่ใช่การกล่าวหาที่ผิดๆ
แต่ถึงผมจะเห็น ผมก็คงไม่ฟ้องอยู่ดีเเหละ การสร้างศัตรูไม่ได้มีประโยชน์อะไร
“เอาจริงๆ นะ ใครจะไปสูบบุหรี่ในที่แบบนั้น…ถ้าจะสูบ ก็ซ่อนให้ดีๆ หน่อย ถ้าสูบในโรงเรียน สุดท้ายก็ต้องโดนจับได้อยู่ดี”
“หืม น่าแปลกใจจัง งั้นรุ่นพี่ก็โอเคกับการสูบบุหรี่?”
“เปล่า ฉันแค่ไม่สนใจว่าคนอื่นจะทำอะไร”
“อ้อ อย่างที่คิดไว้เลย”
ผมไม่รู้ว่าเธอหมายถึงอะไร ที่บอกว่า “อย่างที่คิดไว้เลย” แต่นั่นแหละคือตัวตนของผม
“ถ้าพวกเขารู้ว่ามีคนสูบบุหรี่ ก็ต้องโดนไล่ออกแน่ๆ ใช่มั้ยคะ? โดยเฉพาะในโรงเรียน”
“แถมยังเป็นที่โล่งๆ แบบนั้นอีก ทำไมต้อง…”
ระหว่างที่คุยกัน ก็มีบางอย่างผุดขึ้นมาในหัวผม
ใช่แล้ว นักเรียนมัธยมปลายไม่จำเป็นต้องเสี่ยงสูบบุหรี่ในโรงเรียน
ไม่รู้ว่ามันถูกทิ้งไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ไม่ว่าจะเป็นเมื่อวานเย็นหรือเช้าตรู่วันนี้ พวกเขาก็น่าจะสูบนอกโรงเรียนได้
งั้นความเป็นไปได้ที่มากกว่าก็คือ…
“อ๊ะ ถึงแล้ว”
เสียงของโอบะ ทำให้ผมรู้สึกตัวว่าถึงสถานีแล้ว
การเหม่อลอยเป็นนิสัยที่ไม่ดีของผม
“พรุ่งนี้ฉันจะมาอีกนะคะ”
“ไม่ต้องหรอก ไม่สิ อย่ามาเลย เธอทำให้ฉันเสียสมาธิ”
“รุ่นพี่เป็นห่วงฉันเหรอ?”
“ในทางที่ไม่ดีน่ะนะ”
วันนี้ เธอช่วยได้เยอะจริงๆ
คำขอบคุณที่เธอให้ ก็มากพอแล้ว ไม่จำเป็นต้องมีอะไรมากกว่านั้น
แต่…ถึงผมจะสนุกกับการใช้เวลากับเธอ แต่ผมก็รู้สึกกระตือรือร้น ที่จะกลับไปเป็นคนแปลกหน้า
“คุยกับรุ่นพี่สนุกมากเลย อยากจะกลับด้วยกันบ่อยๆจังเลย”
“…เหรอ เเต่นั่นมัน…”
“อ๊ะ! รถไฟมาแล้ว! บ๊ายบาย!”
“เปลี่ยนโหมดเร็วเกินไปเเล้ว”
โอบะโบกมืออย่างจริงจัง แล้ววิ่งขึ้นบันไดเลื่อนไปที่ชานชาลา
ผมมองตามหลังเธอไป จนกระทั่งเธอหายลับไปจากสายตา
ผมถอนหายใจ แล้วหันหลังกลับ มุ่งหน้ากลับบ้าน
