ตอนที่ 9
“ไม่เข้าใจเลยแฮะ”
ท้ายที่สุดก็บอกว่าไม่รู้หลังจากที่สาวงามถามถึงชื่อ เขารีบบึ่งตรงเข้ามายังหอประชุมที่อยู่ข้างลานจัดกิจกรรมหน้าเสาธง พอเดินเข้าไปก็ถูกแยกให้นั่งเป็นคนละห้องกันไปก่อน พอเข้ามาก็พบเพื่อน ๆ ในห้องคิงของตนกำลังยืนอ่านหนังสือในมือถือกันเป็นแถบ ๆ เว้นแต่แก๊งค์ของเขา ไมค์ หัวหน้า หนุ่มแว่น และเขาที่กำลังจับเข่าคุยเรื่องมังงะที่ชอบ
เอาจริง ๆ มีเพียง 3 คนในกลุ่มที่สนใจมังงะ แต่แปลกที่ผู้ไม่สนใจซึ่งไม่น่าอยู่กลุ่มกับพวกเขาอย่าง ไมค์ก็มาอยู่ด้วยกันได้
”นี่ ๆ มังงะประเทศเราใกล้จะได้เป็นอนิเมะเต็มตัวแล้วว่ะ เมื่อวานเพิ่งมีข่าวประกาศ Pv มาอะ โคตรเจ๋ง !“
“โอ้ ใช่ ๆ ฉันเพิ่งเห็นเมื่องานสตูดิโอที่หยิบไปทำเป็นสตูใหญ่ด้วย งานต้องดีแหง”
“อ๋าา เรื่องนั้นอ่านไปหลายรอบแล้วด้วย อนิเมะจะสนุกขนาดไหนน้า”
สามสหายพูดคุยออกรสขณะไมค์ยืนเล่นมือถือเงียบ ๆ
“เอาล่ะ ๆ ดูเหมือนทุกคนจะเช็คชื่อกันเสร็จแล้ว วันนี้ทั้งวันพวกเราจะอยู่ในเขตของโรงเรียนทำกิจกรรมรับน้องกันทั้งวัน เอิ่ม วันนี้มีนักเรียน ม.4 ทั้งหมด 450 คน พวกนายคงได้ออกจากอาคารตัวเองแล้วเดินเล่นไปรอบ ๆ ได้ประมาณนึงแล้วสินะ…“
ไม่ใช่ประธานนักเรียนที่เป็นคนขึ้นไปบนเวทีแล้วเปล่งเสียง แต่เป็นรุ่นพี่หนุ่มหน้าตาหล่อเหลาจากฝ่ายจัดกิจกรรมขึ้นไปแทน สายตาเจ้าตัวสาดส่องรอบห้องประชุมแบบปิดมองนักเรียน ม.4 ทุกแถวซึ่งกำลังใจเงียบให้รุ่นพี่ได้พูด ผ่านไปสักพักก็ได้เปิดปาก
“วันนี้จะไม่มีห้องเรียน ไม่มีแบ่งแยกที่อยู่ คลาสเรียน หรืออะไรทั้งนั้นเพราะงั้น ที่นี่จะมีแค่เพื่อน ก่อนอื่นเลย นี่เป็นกระดาษทั้งหมด 450 แผ่น เลข 1 ตัวจะมี 2 แผ่น ก็คือในวันนี้ทั้งวันพวกนายจะได้จับสลากเพื่อหาคู่ตัวเองให้ได้ภายในเวลา 10 นาที สลากจะถูกวางไว้ในกล่องทั้งหมด 5 กล่องรอบห้องประชุม ตัวเลขทั้งหมดถูกคละหมดแล้ว เพราะงั้นเลิกคิดว่าจะได้อยู่กับเพื่อนได้เลย…”
ดูเหมือนยังไม่ทันเข้าการรับน้องแบบจริงจังก็มีเรื่องว้าวุ่นมาก่อนเสียแล้ว ตอนนี้รอบข้างเขาเริ่มเลิ่กลัก ลุกลี้ลุกลนกันหมดแล้วเพราะคน 450 คนจะจับคู่ในเวลาไม่กี่นาทีได้ยังไง
”ล- แล้วคนที่จับคู่ยังไม่ได้ล่ะคะ ?“
ทุกคนกำลังแปลกใจเหมือน ๆ กัน คำถามในหัวนั้นมีในหัวทุกคน ซึ่งน่าจะรวมไปถึงคณะสภานักเรียนด้วย พอมีนักเรียนสาวคนนึงดังท่ามกลางความเงียบงันในห้องประชุม ทำเอานักเรียนรอบข้างพยักหน้าเป็นแถบ ๆ
“นั่นจะเป็นเรื่องของอนาคต เอาล่ะ จะนับเวลาในอีก 5 วินาที รีบไปเอากระดาษแล้วหาคู่ซะ”
ยังไม่อธิบายให้ละเอียด แต่เริ่มนับถอยหลังเพิ่มความกดดันให้เหล่านักเรียน แต่ละคนในแถวเริ่มมองหากล่องตามที่รุ่นพี่ต้องการ นักเรียนแต่ละคนเริ่มวิ่งแจ้นวิ่งเข้าหากล่องทั้งห้าอย่างเร็วฝุ่นตลบ ไม่มีคำว่าแถว ไม่มีคำว่าระเบียบใด ๆ ทั้งนั้น พชรยืนนิ่งตามคนอื่น ๆ ไม่ทันโดยมีเสียงสหายทั้งสามเรียกขณะที่วิ่งแจ้นออกไปเหมือนกัน
“เฮ้ อย่ามัวแต่ยืนนิ่งเซ่ เดี๋ยวโดนเล่นนะเว้ย !”
“พชร ตามมา”
“ทางนี้เว้ย ทางนี้ !”
พชรส่ายหัวยืนยิ้มกริ่มคนเดียวตรงจุดเดิมขณะที่คนอื่น ๆ วิ่งไปแย่งกระดาษจับคู่กับคนอื่น ๆ ผ่านไปไม่ถึงนาทีก็มีเสียงเรียก
“เลข 001 ! 001 ! ใครได้ 001 มาทางนี้ !”
“045 045 !”
“210 ! 210 !”
เสียงตะโกนของนักเรียนดังสนั่นจนแทบปวดหู คนอื่นวิ่งวุ่นขณะที่พชรยังคงยืนนิ่ง เขาค่อย ๆ ผุดรอยยิ้มมุมปากออกมาแล้วกอดอก
“เหอะ ถ้าคนมันจะได้คู่ ต่อให้ยืนนิ่ง ๆ ก็ได้คู่เองน่า !”
ราวกับชะตาฟ้าลิขิต มีกระดาษแผ่นนึงปลิวจากการแย่งของนักเรียนมายังทิศที่เขายืน พชรรีบคว้ากระดาษแผ่นนั้นมาในมือ
“225 ? โอ๊ะ เบอร์สุดท้ายพอดีเลยแฮ-“
”ค- คุณพชรได้เบอร์อะไรเหรอคะ ?“
พอกระดาษปลิวเข้ามาในมือได้ไม่นานเกินรอ สาว ๆ ต่างเข้าทักทายพชรทีละคน ทีละคน แต่ก็ไม่เจอคนที่ใช่สักคน
”ทำอะไรของนาย เวลาจะหมดแล้วนะ เดี๋ยวก็หาคู่ไม่ได้หรอก“
“อืม นั่นสินะ“
”แล้ว เป็นไงบ้าง พอจะหาคู่ได้หรือยังล่ะ“
”ไม่ ไม่เจอเลย ทั้งที่เสียงหนวกหูขนาดนี้แต่ไม่ได้ยินเสียงเบอร์ฉันเลยสักนิด”
“อุ๊ปส์ เหรอ ? น่าสงสารจังน้า นายขี้แพ้ ถ้าหาคู่ไม่ได้ระวังโดนบทลงโทษน้า”
”ขอบคุณที่เป็นห่วง แต่เดี๋ยวก็ได้ละ“
”ไม่ได้เป็นห่วงสักหน่อย ! ใครมันจะเป็นห่วงพวกเจ่าชู้ ดีใจกับที่สาว ๆ เข้ามาทักทายไม่ทราบ ! ไอพวกคนเจ้าชู้ !”
อยู่ ๆ ก็เข้ามาด่าเสียอย่างนั้น พชรหัวเราะในลำคอ ขณะนั้นก็พบสาวงามกำกระดาษในมือ
“ว่าแต่หาคู่เจอหรือยังล่ะ เธอได้เบอร์ไร ?”
“เบอร์ไรก็ช่างสิ เมื่อเช้านายเมินคำถามฉัน คิดว่าจะตอบให้หรือไง”
“อืม… ฉันคิดว่า น่าจะพอรู้นะ เกี่ยวกับกระดาษแผ่นนั้น“
“ห- หือ !? จ- จริงนะ !”
พอได้ยินเกี่ยวกับคนนั้น สาวงามพลันตาสว่างราวกับอยากเจอจริง ๆ ไม่ใช่อยากทำอะไรไม่ดี
พอได้เห็นหน้านั้นรอบสองก็เล่นเอาพชรรู้สึกแปลก ๆ ใบหน้านี้คล้ายกับตอนเธอได้ผ้าเช็ดหน้ามาเลย
“เดี๋ยว ก่อนอื่นเลย ในมืออะ เบอร์ไร”
“225”
“จริงจัง ?”
“ใช่ ก็จริงจังไง อย่าบอกนะว่า ?”
“ใช่ ฉันก็ 225“
พอพชรตอบเจ้าตัวก็เอียงคอ เธอเข้าประชิดแย่งกระดาษในมือพชรไปดูก็พบเบอร์เดียวกันกับของตัวเอง
“อะไร ทำหน้าโล่งใจเชียว อย่าบอกนะว่าดีใจ ?”
“ป- เปล่าสักหน่อย ฉันก็แค่ดีใจที่เจอเจอพวกคนที่แปลกกว่านายต่างหาก ย- อย่างพวกโรคจิต สตอร์กเกอร์อะ !”
“ท้ายที่สุดก็ดีใจที่เป็นฉันไม่ใช่ไง ?”
“ไม่ใช่อย่างนั้นสักหน่อย แต่ เฮ้อ ช่างเถอะ อย่างนั้นก็ดีแล้วล่ะ แล้ว ? ฉันพูดไปแล้วนะ เกี่ยวกับภาพนั้นคือยังไง สรุป”
เทียร์ร่าดูสนใจภาพนั้นจนน่าแปลกใจ เธอทั้งสืบ ทั้งใช้เวลาไปกับมันมากในการหาตัวคนวาดจนน่าแปลก เขาไม่เข้าใจเหตุผลของอีกฝ่าย ก่อนหน้าคิดว่าจะตามไปลงโทษ ไม่ก็ทำเรื่องไม่ดี แต่มาปัจจุบันเหมือนจะไม่ ใบหน้าเธอดูคาดหวัง แสดงอารมณ์ออกมามากอย่างน่าประหลาด
แน่นอนว่าชื่อเสียงเลื่องลือของเธอในด้านความน่ากลัวกับความเย็นชาของเธอนั่นโด่งดังไปไกลจนเป็นวงกว้าง
ก่อนหน้าเขาก็เชื่อว่าเจ้าตัวน่ากลัว จนถึงครั้งแรกที่เจอเขาก็ยังคงน่ากลัว ก่อนเปลี่ยนเป็นความรำคาญจนถึงก่อนหน้า จนมาปัจจุบันก็กลายเป็นอีกความรู้สึกนึง
”ก็แค่รู้ว่าภาพนั้นคือแมวพันธุ์ทางที่คนวาดเก็บมาเลี้ยง เขาบอกว่างั้นแหน่ะ อืม…“
ด้วยความรู้สึกบางอย่าง พชรมองหน้าสุดแสนจะคาดหวังของอีกฝ่ายก่อนผุดยิ้มเจ้าเล่ห์หัวเราะในลำคอแล้วคิดหาวิธีทำอะไรสักอย่างกับสาวน้อย
”อือ อือ”
สาวงามพยักหน้าตามราวกับรู้อยู่แล้ว
“แล้วก็ นอกจากนี้คนวาดยังบอกว่าชอบแมวตัวนี้มาก แต่ปัจจุบันแมวตัวนั้นเค้าขึ้นดาวแมวไปแล้ว“
”ใช่ ๆ“
พชรเอียงคอพอสาวงามพยักหน้าหงึก ๆ ราวกับรู้อยู่แล้ว
”แล้วก็…“
สาวงามดูคาดหวังเป็นพิเศษจนน่าแปลก นัยน์ตาของเธอทอประกายออกทำเอาพชรกลืนน้ำลาย
“แล้วก็ !? เร็วสิ มีอะไรก็รีบ ๆ บอกมา เร็ว !“
“หืม ? อยากรู้อะไรขนาดนั้น ชอบเขาหรือไง“
“เอ่อ… ป- เปล่า ไม่สิ… เอ่อ ช- ชอ-“
”หมดเวลา ! เอาล่ะ ใครที่ได้คู่แล้วก็จับคู่อยู่แล้วมารวมตัวกันด้านหน้า ส่วนใครที่ยังไม่ได้ก็แยกไปอยู่อยู่กับพี่ ๆ ฝั่งซ้าย”
ขณะที่ทั้งสองคุยกัน อยู่ ๆ เสียงจากรุ่นพี่บนเวทีก็ดังขัดทุกอริยาบทของนักเรียนทุกคนรวมถึงเทียร์ร่าและพชร ทั้งสองไปรวมกลุ่มหน้าเวทีกับคนอื่น ๆ จับคู่ ยืนใกล้กันให้แยกได้ง่าย
“มีคู่ทั้งหมด 400 คน ส่วนอีก 50 ยังไม่ได้สินะ โอเค ดีมาก ถ้างั้น 50 คนก็รวมกันเป็นกลุ่มใหญ่ซะ ไม่ต้องกังวลว่าจะไม่ได้เข้าร่วมกิจกรรมล่ะ… พวกเธอยังมีโอกาส ไม่สิ พวกเธอทุกคนจะไม่ผิดหวังกลับบ้านแน่นอน“
ขณะที่เหล่าสภานักเรียนอธิบายเกี่ยวกับกิจกรรมออกมาอย่างดีแสดงการเตรียมการออกมาผ่านการกระทำต่าง ๆ อย่างสมบูรณ์แบบ
”นี่ ๆ พชร กับเทียร์ร่าคู่กันแหน่ะ“
”บังเอิญสัส“
”คู่จิ้นคู่ใหม่ ?“
“จิ้นเทียร์ร่าอะนะ ? แน่ใจนะว่าพชรจะไม่โดนต่อว่าเหมือนคนอื่น ๆ ที่เข้าไปจีบ”
“นั่นสิน้า ชักสงสารพชรแล้วสิ”
เสียงกระซิบกระซาบดังเข้าหูทำเอาเขาถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจ ข่าวลือหนาหูของสาวงามเป็นเรื่องสุดยอดที่พอนึกถึงทีไรทำเอาภาพมังงะที่เคยอ่านเข้ามาในหัว
เขาหัวเราะในลำคอขณะมองคู่หูของตนที่กำลังยืนนิ่ง พอสัมผัสสายตาได้ก็พูด ‘มีไร‘ ด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดเล็กน้อย
”ก็ไม่มีไรหรอก แต่ข่าวลือของเธอเนี่ยไม่น่ากลัวไปหน่อยเหรอ ?“
“ก็ช่างสิ ไม่ได้สนใจสักหน่อย“
”ปล่อยให้เป็นงั้นระวังจะไม่มีเพื่อนนะ“
”ไม่สนใจหรอก ฉันไม่ได้มีชีวิตอยู่เพื่อสังคมสักหน่อย“
“ทั้งที่คนติดตามหลัก 10 ล้านอะนะ ?”
“ก็ฉันทำเพื่อตัวเอง พวกเขาก็มาติดตามกันเอง ไม่ได้ขอสักหน่อย”
“ฟังดูใจร้ายจังนะ”
“ก็จริงนะ แต่ทั้งที่ฉันทำเพื่อตัวฉัน ก็ควรได้เป็นตัวเองโดยที่สังคมไม่ต้องกำหนดสิ ในเมื่อตั้งแต่ต้นฉันสร้างมันขึ้นมาเองคนเดียวด้วยความสามารถ ตอนแรกก็ไม่ได้มีคนสนใจว่าจะทำไร แต่พอดังแล้วแค่จะมีเพื่อนยังโดนตั้งคำถาม เรื่องพวกนี้ไร้สาระจะตาย“
”เดี๋ยวนะ นี่เธอ…”
“เอาล่ะ ๆ เราจะเริ่มกิจกรรมแรกกันแล้ว จะให้เวลาไปเปลี่ยนเป็นชุดลำลองละ ให้เวลา 10 นาทีเหมือนเดิม รีบไปรีบมานะ“
