ตอนที่ 23
”อืม…“
”อะไร ? มองไร ?“
หลังจากเข้าแถวเสร็จก็แยกกันขึ้นห้องทันที พอพชรมานั่งโต๊ะใกล้หน้าต่างได้เพียงแป๊บเดียว สาวงามผมสั้นก็ปรากฏ เธอมองพชรด้วยสายตาแปลก ๆ ตั้งแต่เดินผ่านประตูเข้าห้อง
พชรได้แต่คิดในใจ ‘เกี่ยวกับเทียร์ร่าอีกแหง’ แทบไม่ต้องตั้งคำถามใด ๆ เลยสักนิด เพราะหมู่นี้สายตารอบข้างต่างมองเขาแปลกไป ตั้งแต่ที่เทียร์ร่ากลายสาวร่าเริง พชรก็ถูกจับตามองโดยคนรอบข้างตลอดจนใช้ชีวิตแทบลำบาก
เพราะงั้นกับแค่เรื่องไอซ์มองด้วยสายตาแปลก ๆ เช่นนั้น พชรสามารถรับมือได้ไม่ยากเท่ารับมือกับคนแปลกหน้าเท่าไหร่
“แหม ช่วงนี้หวานกันจังเลยน้า ได้ข่าวว่าคุณเทียร์ร่าเกาะติดแต่เช้า แถมยังอารมณ์ดีสุด ๆ เลยนี่ใช่ไหม ?“
“…”
พชรไม่ได้ตอบกลับอีกฝ่าย ด้วยความไม่เข้าใจในหลาย ๆ เรื่อง และไม่รู้ควรตอบกลับยังไงในสถานการณ์เช่นนี้ เมื่อเช้าจะว่าทั้งคู่ดูหวานแหววไหม หากมองด้วยสายตารอบข้างคงบอกว่าใช่
แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่รู้ว่าควรตอบกลับยังไงดี
บรรยากาศการเรียนภายในห้องผ่านไปเหมือนวันอื่น ๆ ไอซ์ยังคงเลื่อนโต๊ะ นั่งข้างพชรอย่าสนิทสนมเอ่ยถามในสิ่งที่สนใจ ขอคำตอบในสิ่งที่ไม่รู้ ซึ่งในเวลาเรียน พชรเป็นเหมือนเครื่องตอบคำถามสำหรับเธอ เธอจึงชอบนั่งข้างพชรเป็นพิเศษ
”นี่ พักเที่ยงวันนี้นายมีแพลนไหม ?“
พอเวลาคาบเรียนสุดท้ายก่อนพักเที่ยงเหลือเพียง 5 นาที ไอซ์ก็ถามพชรอย่างไม่เคยทำมาก่อน พชรแปลกใจนิดหน่อย แต่ก็ตอบกลับได้ทันที
“มีนะ ทำไมเหรอ ?“
”กับคุณเทียร์ร่าเหรอ ?“
”ก็.. อืม ใช่“
ตอนแรกพชรกะจะปฏิเสธ แต่พอมองออกไปนอกตูห้องก็พบเทียร์ร่าที่มาถึงตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ แถมยังพองแก้มจ้องมองเขาด้วยสายตาแปลก ๆ อีกต่างหาก
”โอ๊ะ นั่นคุณเทียร์ร่านี่ ฮี่ฮี่“
ไอซ์มองตามพชรตามไปเช่นเดียวกัน ซึ่งพอมองเห็นอยู่ ๆ ใบหน้าไอซ์พลันผุดรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ เธอจ้องมองเขาด้วยรอยยิ้มขี้แกล้งทำเอาพชรหายใจไม่ทั่วท้องแปลก ๆ
”อืม…“
อยู่ ๆ เธอก็จับมือพชรอย่างรวดเร็วจนพชรตอบสนองไม่ทัน
เธอยกมือพชรขึ้นให้เทียร์ร่าเห็นแล้วหัวเราะคิกคักยิ้มแฉ่งอย่างอารมณ์ดีจนพชรหนักใจ
“ท- ทำอะไรเนี่ย”
“อ้ะ โทษที ๆ ไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ”
เธอยกขึ้นเพียงเสี้ยววิก็วางลงแล้วแลบลิ้นเคาะหัวอย่างกวนประสาทออกมา
พชรถอนหายใจก่อนหันมองออกไปด้านนอกอีกครั้ง ซึ่งเขาพบภาพเทียร์ร่ากำมือแน่นทำแก้มป่องจ้องมองเขาด้วยสายตาไม่พอใจสุด ๆ จนต้องยิ้มเจื่อนหัวเราะในลำคออย่างช่วยไม่ได้
“เอาล่ะ วันนี้ก็หมดแค่นี้แหละ การบ้านที่ให้น่ะ ทำให้เสร็จก่อนถึงคาบต่อไปด้วยล่ะ”
ผ่านไปสักพักก็ถึงช่วงเวลาพักเที่ยงพอดิบพอดี อาจารย์ที่สอนอยู่ได้ยินเสียงออดก็ยกเลิกการสอนทุกอย่าง กล่าวปิดคาบสุดท้ายก่อนเดินออกจากห้องไปทันทีทันใด
เมื่อหมดคาบเรียน พชรก็ลุกจากโต๊ะรีบเดินออกไปหาสาวงามที่ยืนรอด้านนอกมาหลายนาที
พชรเดินออกมาเพียงแป๊บเดียว สาวงามก็ส่งเสียงขู่ “ฮึ่มมมม” พ่นลมหายใจออกมาอย่างน่าเอ็นดู
“ฮึ่ม ! เพชชี่เป็นของฉันคนเดียวนะคะ”
เทียร์ร่าพองแก้มอย่างไม่พอใจ ส่งเสียงขู่ออกมาแล้วพูดประโยคน่าอายอย่างเปิดเผยจนน่าหนักใจ
พชรหัวเราะในลำคอ รีบพาสาวงามเดินออกหน้าห้องที่มีเพื่อน ๆ ของเขามองด้วยสายตาแปลก ๆ ตั้งแต่ก่อนหน้านี้มาโดยตลอด
พชรไม่ค่อยชอบให้คนอื่นหลี่ตามองสักเท่าไหร่ มันให้ความรู้สึกประหลาดที่เขาไม่รู้ว่าควรตอบสนองยังไง นอกจากนี้ยังรู้สึกอึดอัดแปลก ๆ ด้วย มันให้ความรู้สึกเหมือนโดนจับจ้องอยู่ตลอดจนแทบไม่กล้าทำอะไร
มันจึงรู้สึกดีมากกว่าหากรีบพาสาวงามออกมาจาจุดนั้น โชคดีที่เทียร์ร่าดูจะเข้าใจเขาทันที เธอจึงก้าวเดินพร้อมพชรทั้งที่ยังพองแก้มส่งเสียงขู่อย่างไม่พอใจออกมาอยู่ตลอด
“ฉันหึงนะคะเพชชี่”
“ครับ ?”
“ฉันเป็นของเพชชี่คนเดียวนะคะ”
“ ? ” พชรเอียงคอ
“เพราะงั้น เพชชี่จะต้องเป็นของฉันเหมือนกัน แล้วก็…“
เป็นตรรกะที่แปลก แต่พชรก็ไม่ได้อะไรมาก เพราะเหตุการณ์เมื่อเช้ายังคงรบกวนจิตใจ เขาทำแค่เพียงเอียงคอหลังจากอีกฝ่ายพูดจบแล้วพึมพำพร้อมเครื่องหมายคำถาม ”แล้วก็ ?“
”เมื่อกี้อะ คุณคนนั้นจับมือเพชชี่ด้วย…“
”เอิ่ม โทษที พอดีเธอเป็นคนขี้แกล้งน่ะ จริง ๆ แล้วเธอไม่ได้คิดอะไรหรอก“
”เค้าเป็นเพื่อนเพชชี่ใช่มั้ยคะ ?“
”อา ใช่ เธอชอบเข้ามาถามเวลาไม่เข้าใจที่อาจารย์สอนน่ะ“
พชรกลับอีกฝ่ายตามความจริง ซึ่งเทียร์ร่าหลี่ตาส่งเสียง ”อือ…” ระหว่างจ้องมองเขาราวไม่เชื่อ แต่ไม่ว่ายังไงก็ตาม สำหรับตอนนี้พชรอยู่ตรงหน้าเธอแล้ว แถมยังยอมพูดคุยกับเธอตามปกติ ผนวกกับก่อนหน้ายังไปเที่ยวด้วยกันมาแล้ว
เพราะงั้นความสัมพันธ์ของเธอกับพชร จะต้องมากกว่าพชรกับผู้หญิงคน ๆ นั้นแน่ ทว่าแม้ดูเป็นอย่างนั้น เธอกลับยังไม่เคยแม้แต่จะจับมือพชรตรง ๆ เลยสักครั้ง อย่าว่าแค่จับมือเลย แค่สกินชิพนิดหน่อยเธอยังต้องขอถ้าพชรไม่เริ่มก่อน เธอก็แทบจะไม่ได้แตะตัวพชรเลย
เพราะงั้นขนาดแค่เพื่อนยังแตะเนื้อต้องตัวได้ เธอเองก็ต้องทำได้เช่นเดียวกันสิ เธอคิดเช่นนั้นระหว่างเงยหน้าจ้องมองพชรที่อยู่ข้างกายเงียบ ๆ
“อะไร ?”
“คนนั้นจับมือเพชชี่… ฉันไม่ชอบนะคะ”
“…”
“ถ้าเกิดเพชชี่อยากทำอะไรอะ มาทำกับฉัน ไม่ว่าจะจับมือหรืออะไรก็ตามแต่ มาทำกับฉันได้เลยค่ะ… เพราะงั้น…”
‘นี่คิดว่าฉันปล่อยให้ไอซ์จับเพราะชอบเหรอเนี่ย‘
พชรมองอีกฝ่ายที่จิ้มนิ้วชี้ตัวเองอย่างเขินอาย
”… เพราะงั้น… เอ่อ…“
”จะทำอะไรก็ทำเถอะ ไม่ถือสาหรอก“
ท่าทางเหมือนต้องการทำอะไรสักอย่างเหมือนที่ไอซ์ทำ ความอิจฉาของเทียร์ร่าแสดงออกมาตรง ๆ ผ่านสายตา น้ำเสียงและท่าทาง พชรอยู่กับเธอมานานเริ่มปรับตัวตามได้แล้ว
แม้ท่าทางจะดูอ่านง่าย แต่บางทีก็ไม่มั่นใจ เพราะอารมณ์เทียร์ร่าสามารถเปลี่ยนไปมาได้แทบตลอดเวลา จึงต้องใช้เวลาประมวลในหัวให้ดีก่อนทำอะไรสักอย่าง
จึงเห็นภาพที่พชรปล่อยให้เทียร์ร่าพูดยาวเหยียด ขยายความไปเรื่อย ๆ อยู่บ่อยครั้ง
ในด้านเทียร์ร่าพอใจในคำตอบพชรมาก เธอหัวเราะคิกคักอย่างอารมณ์ดีแล้วฮึมฮัมเพลงเดินอ้อมตัวพชรไปมาแสดงพลังบวกออกมาอย่างไม่อายสื่อ ไม่สนใจข่าวลือ
“จะเอาพะแนง ?”
“อื้อ !”
พอมาถึงร้านอาหาร เมื่อพชรถามก็พยักหน้าหงึก ๆ
“ไปนั่งก่อนไหม ?“
ที่พชรถาม ไม่ได้เป็นห่วงเทียร์ร่า แต่เป็นเพราะรอบข้างตอนนี้แทบไม่มีใครกล้าเข้ามาสั่งอาหารพร้อมทั้งสอง แต่ถึงอย่างนั้นเหมือนเทียร์ร่าไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่ แม้ร้บรู้ เธอตอบ “ไม่ค่ะ” แล้วยืนรอพร้อมกับพชรทั้งอย่างนั้น
ไม่รู้ว่าป้าเจ้าของร้านอยากให้ทั้งสองรีบออกไปจากหน้าร้านเพราะรบกวนคนอื่น หรือเพราะความเอ็นดูล้วน ๆ จึงรีบตักอาหารให้ทั้งสองในเวลาไม่นานแล้วพูด ”ไม่ต้องเอาจานมาเก็บก็ได้นะลูก วางไว้บนโต๊ะเลย“
”เอ่อ ครับ ขอโทษที่รบกวนนะครับ”
พอได้ยินที่พูดก็รู้ได้ในทันทีว่าไม่ได้เอ็นดู พชรหัวเราะกลบเกลื่อนพลางกล่าวขอโทษแล้วค้อมหัวให้ก่อนรับอาหารรีบหาโต๊ะนั่งกินข้าวต่อไป
“ว่าแต่ทำไมวันนี้ถึงมารอเร็วจังล่ะ ที่ห้องไม่เรียนหรือไง“
พอได้นั่งโต๊ะก็ถามสาวงามที่อยู่ตรงข้าม
“วันนี้สอบวัดผลน่ะค่ะ เมื่อคืนอ่านหนังสือเยอะก็เลยทำเสร็จเร็วกว่าปกติ แถมอาจารย์ไม่ชอบให้นักเรียนที่ทำเสร็จแล้วรบกวนคนอื่นเลยให้ออกมาก่อน ตอนนั้นฉันไม่มีอะไรทำพอดีก็เลยถือวิสาสะไปรอเพชชี่พอดีน่ะค่ะ“
“หืม ? อ่านหนังสือหนักเลยสินะ ถึงว่าทำไมโทรมาแค่แป๊บเดียว“
”แน่นอนค่ะ ! เพราะเทอมสองฉันจะสอบให้ได้คะแนนเยอะ ๆ แล้วย้ายไปอยู่ห้องเดียวกันกับเพชชี่ก็เลยต้องอ่านให้เยอะ ๆ ไงล่ะคะ“
”โห ? ตั้งใจขนาดนั้นเลยเหรอ ?“
”ฮึ่ม ! แน่นอนค่ะ เพราะเทอมหน้าอะ โต๊ะข้างเพชชี่จะต้องเป็นของฉันเพียงคนเดียว !“
”ดูตั้งใจดีนะ ถ้างั้นฉันช่วยไหม ?“
เทียร์ร่าดูจะรอคำพูดนี้มานาน พอพชรตอบกลับก็ตอบสนองแทบทันที “ได้เหรอคะ ?” ขณะตักข้าวเข้าปากไม่หยุด เธอกินอย่างเอร็ดอร่อยระหว่างพูดคุยโดยทิ้งความเป็นสาวงามชื่อดังออกไปให้เหลือเพียงความร่าเริงอย่างเดียวก็พอ
“แน่นอน” นั่นคือคำตอบย้ำจากพชร เทียร์ร่าดูจะชอบมาก เธอพยักหน้าหงึก ๆ แล้วยิ้มให้ทั้งที่กินข้าวอยู่ คงเป็นเพราะกินข้าวด้วย เธอจึงอารมณ์ดีเป็นพิเศษ เธอกินไปสักพักก็มองจานอาหารพชรที่หมดไปก่อนแล้วก่อนทำท่านึกคิดก่อนตักข้าวบนจานของตนแล้วยื่นให้พชรอย่างไม่อายสื่อ อายสายตาคนรอบข้าง
“อ้าม~ เพชชี่ อ้าม~ ค่ะ !”
ดูจะชอบพชรมากทีเดียว แม้นั่งอยู่กันคนละฝั่งก็ลุกขึ้นแล้วยื่นช้อนที่ตนใช้กินเมื่อกี้ให้พชร
ทว่าทุกอย่างมันคงไปได้ดีถ้าไม่ใช่กลางโรงอาหารที่มีคนจ้องอย่างเปิดเผยอยู่แบบนี้ พชรมองหน้ายิ้มแย้มของอีกฝ่ายก่อนถอนหายใจออกมาแล้วผลักช้อนสาวงามกลับ
”ไม่กินเหรอคะ ?“
เธอเอียงคอถามราวกับมองไม่เห็นสายตารอบข้างทั้งที่รับรู้ เธอมองหน้าพชรสลับกับช้อนข้าวในมือ พออีกฝ่ายบอก ”อิ่มแล้ว ไม่เป็นไร” เธอก็กินข้าวของตนต่อไปจนหมด
