ตอนที่ 18
“เป็นไง ใจเย็นลงได้หรือยัง ?”
พชรตัดสินใจเปิดปากถามสาวงามที่น้ำตาหยุดไหลได้สักพักแล้ว ก่อนหน้าเขาไม่แน่ใจเลยว่ามีใครเห็นเธอร้องไห้หรือเปล่า แต่หากให้คาดการณ์คงมีบ้างแหละที่เห็นทั้งสอง
“อือ…“
สาวงามตอบเพียงสั้น ๆ ขณะจ้องมองใบหน้าพชรเงียบ ๆ ทำเอาเขารู้สึกอึดอัดแทนที่จะดีใจ
”ทำไมตอนนี้พัชชี่- ไม่สิ เพชชี่ ทำไมตอนนี้เพชชี่ถึงไม่เหมือนตอน 8 ขวบเลยอะ“
”ก็… คนเราต้องเปลี่ยนแปลงไปเรื่อย ๆ ตามวัยไม่ใช่ไง เหมือนอย่างเธอนั่นแหละ จำไม่เห็นได้เลย ว่าเป็นใครมาจากไหน“
“อืม… เพชชี่จำไม่ได้เลยเหรอ ?”
“เรื่องมันตั้งแต่ 8 ปีก่อน โทษทีนะที่ความจำสั้น”
ใครมันจะไปจำเรื่องเมื่อ 8 ปีก่อนได้ ยิ่งเขาที่เป็นประเภทอยากทิ้งอดีตไปทั้งหมด มีเหรอจะเก็บรายละเอียด เรื่องตอนยังเด็กเขาแทบจะพับเก็บไว้ในถังขยะไปพร้อมกับรายละเอียดในช่วงที่เป็นนักเลงแล้ว
เพราะงั้นต่อให้ใครมาถามในตอนนี้กระทั่งเพื่อนที่เคยร่วมทุกข์ร่วมสุขด้วยกันเป็นคนถาม เขาก็คงรีบตอบกลับว่าไม่รู้แบบไม่ต้องคิดทันที
“ไม่เป็นไร”
เทียร์ร่าส่ายหัว สิ่งที่ต้องการของเธอไม่ใช่ให้พชรจำรายละเอียดเมื่อก่อนได้ เธอไม่ใช่พวกให้ความสำคัญกับอดีตมากกว่าปัจจุบัน เพราะงั้นพชรจำไม่ได้จึงไม่ใช่เรื่องใหญ่ เธอเพียงแค่ยิ้มให้แล้วพยักหน้าเบา ๆ ก่อนยื่นมือขอขวดน้ำจากพชร
”พูดมาเยอะแล้ว หิวน้ำอะ ขอด้วยสิ“
”ห้ะ ? ทำไมไม่ไปซื้อใหม่-“
”ไม่อะ พี่พลอยแกสอนให้เป็นคนประหยัด ไม่ว่าจะเป็นเงิน 10 บาท หรือ 1 ล้านบาทก็ต้องรักมันให้เท่า ๆ กัน“
“… นี่เธอล้อเล่นไหมเนี่ย”
“เพราะงั้น ขอ…”
เทียร์ร่ายื่นมือทั้งสองข้างขอขวดน้ำจากพชรโดยไม่รับฟังอะไรจากพชรแล้ว เขาไม่มั่นใจทำไมถึงดื้อรั้นอยากได้ แต่ก็ยอมมอบให้เพราะน้ำยังเหลืออยู่ครึ่งขวด คงดับกระหายเธอได้อยู่แล้ว
พอเทียร์ร่าได้รับก็ยิ้มร่า เธอกล่าวขอบคุณทั้งที่เป็นของที่ตนซื้อมาแล้วดื่มตามพชรตรงนั้นขณะส่ายขาไปมา
”อืม… นี่ก็จะ 5 โมงครึ่งแล้ว น่าจะได้เวลากลับแล้วล่ะ“
”อื้อ ! วันนี้เพชชี่ก็เดินกลับเหมือนเดิมใช่ไหม ?“
”ก็… ใช่“
”ถ้างั้นเดี๋ยวเดินกลับเป็นเพื่อน“
”ไม่เป็นไร-“
“บ้านฉันก็อยู่ถัดจากบ้านเพชชี่ไม่กี่กิโล เพราะงั้น ไปถึงบ้านเพชชี่ก่อนค่อยโทรหาพี่พลอยก็ได้“
“เอ๊ะ ? ห้ะ ? เธอรู้ได้ไง”
อะไรจะอยากไปด้วยขนาดนั้น ความดื้อรั้นสาวงามแสดงออกมาผ่านคำพูดและใบหน้าทำพชรปฏิเสธลำบาก พอได้มองหน้าสาวงามก็ยอมทำตามอย่างง่าย ๆ ราวกับต้องในมนต์เสน่ห์ทั้งที่ในหัวก็มีคำถาม
เขามองสาวงามผมฟ้าในชุดเครื่องแบบโรงเรียนสักพักก่อนถอนหายใจแล้วหยิบกระเป๋านักเรียนขึ้น ”เอากระเป๋าเธอมาสิ“ เขาพูด
”อือ“
เทียร์ตอบรับแล้วมอบให้แต่โดยดีอย่างน่าประหลาด เขายกริมฝีปากหัวเราะก่อนลุกขึ้นแล้วเดินนำสาวงามออกนอกโรงเรียนขณะมีสายตามากมายมองตามไม่ขาดสาย จนกระทั่งออกมาด้านนอกก็ยังคงโดนมอง
ระหว่างทางเดิน เทียร์ร่ามักเอ่ยปากถามนี่ชี้นั่นชวนพชรพูดคุยระหว่างทางจนไม่รู้สึกเบื่อ เธอดูเอนเตอร์เทนเก่งกว่าที่พชรคิดไว้ พอได้อยู่สองต่อสองที่ซึ่งเทียร์ร่าแสดงอารมณ์ออกมาขั้นสุดนั้น เขาไม่รู้สึกถึงความหงุดหงิดของตัวเองที่มีต่อสาวงามเลยสักนิด
มันเป็นความรู้สึกสึกประหลาด ทั้งที่เขารู้สึกว่าเพิ่งเจอกันได้ไม่นาน แต่เขากลับสามารถตอบโต้สาวงามได้อย่างเป็นธรรมชาติโดยไม่มีความรำคาญใด ๆ ในหัวเลยสักนิด
ตลอดทางเทียร์ร่าจะชวนคุยเพียงแค่เรื่องความชอบ ไม่พูดถึงเรื่องอดีตราวกับรู้ว่าเขาไม่อยากนึก เธอถามว่าชอบกินอะไรบ้าง ไปไหนบ้าง ฟังเพลงแนวไหนบ้าง กระทั่งดาราคนโปรดไปจนถึงนักร้อง หรือแม้แต่ไอดอลก็ถาม
ความสงสัยใคร่รู้เพราะอยากเก็บข้อมูลของพชรนั้นถูกแสดงออกมาตรง ๆ โดยไม่ปิดบังอะไรราวกับต้องการบอกอย่างตรงไปตรงมาผ่านการกระทำอย่างชัดเจน
“นี่ ๆ เพชชี่ พรุ่งนี้อะ ฉันว่างนะ”
“อืม ก็ดี จะได้พักผ่อน เป็นเน็ตไอดอลระดับประเทศคงไม่ค่อยมีเวลาพักใช่ไหมล่ะ”
”อือ… ไม่ใช่สิ จะบอกว่าเราไปเที่ยวด้วยกันไหมต่างหากล่ะ !“
”เอ๊ะ ? อย่างงั้นหรอกเหรอ อืม…”
“ใช่ ๆ เพชชี่ว่างไหมคะ ?”
จริง ๆ ตารางงานพรุ่งนี้ของพชรไม่มี แต่เขาทำหน้าปั้นยากแกล้งสาวงามตรงหน้าเฉย ๆ พอได้เห็นใบหน้าเป็นกังวลของเจ้าตัวก็หัวเราะในลำคอ ปฏิเสธไม่ได้เลยพอสาวงามอ่อนไหวแบบนี้จะดูน่าแกล้งเป็นพิเศษ
“ก็ ไม่รู้สิ”
“อือ… ขอโทษที่ทำตัวดื้อรั้นแล้วก็เห็นแก่ตัวนะคะ แต่ว่าเดือนนี้ฉันว่างแค่พรุ่งนี้นี้วันเดียวอะ ฉันอยากไปเที่ยวกับเพชชี่ในวันหยุด ไม่สิ ฉันไปได้หมดเลย จะเป็นร้านอาหารง่าย ๆ เดินเล่นริมทาง ติวหนังสือก็ได้ หรือถ้าเกิดพัชชี่ต้องทำงาน พาฉันไปทำงานด้วยก็ได้ เพราะงั้น…“
ก็คือจะบอกเป็นนัยน์ ๆ ว่าแค่ต้องการอยู่กับพชรในวันหยุด พชรเข้าใจที่อีกฝ่ายสื่อจึงหัวเราะในลำคอถอนหายใจปัดความเขินอายในใจออกพร้อมอากาศในปอด
เขามองใบหน้าสุดแสนจะคาดหวังของสาวงามผมฟ้า นัยน์ตาสีครามของเธอที่จ้องมองเขาอย่างคาดหวังนั้นสามารถสร้างความเสียหายแก่หัวใจพชรได้อย่างมหาศาล
“เอิ่ม โทษที ๆ ที่จริงแล้วพรุ่งนี้ว่างทั้งวันน่ะ-”
“จริงเหรอ ! ถ- ถ้างั้นพรุ่งนี้เพชชี่ไปไหนก็ได้เลยใช่ไหม !”
“… นี่เธอจะพาไปไหน”
”ไม่มี ฉันน่ะ ไปที่ไหนก็ได้เลยนะ เพชชี่อยากไปที่ไหนเป็นพิเศษไหมคะ ?“
”ถามจริง ?“
”แน่นอนค่ะ ! พวกเราไม่ได้ไปไหนมาไหนด้วยกันตั้ง 8 ปีเลยนะคะ เพราะงั้นถ้าเกิดเพชชี่มีที่ที่อยากไปล่ะก็ บอกได้เลยนะ !“
”…“
เจ้าตัวผุดยิ้มออกมาอย่างร่าเริงขณะพูดความต้องการออกมาอย่างเปิดเผยทำเอาพชรอยากลูบหัวเจ้าตัวเลยแต่ก็ต้องเก็บไว้เพราะควรมรู้สึกในใจที่ยังบอกว่า เขายังไม่ถึงขั้นนั้น
ทั้งคู่เดินอยู่แบบนั้นโดยมีสาวงามคอยพูดเจี๊ยวจ๊าวเพิ่มเติมสีสันให้ชีวิตพชรอย่างไม่ขาดสาย ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าการได้รับพลังบวกจากสาวงามผู้น่ารักที่มีรอยยิ้มสวยงามนั้นทำให้พชรได้รับพลังบวกชั้นสูงไปในตัว
ทั้งสองเดินอยู่แบบนั้นอีกไม่กี่นาทีก็มาถึงบ้านพชร สาวงามยืนจ้องบ้านพชรสักพักขณะที่ชำเลืองมองพชรซึ่งกำลังเปิดประตูรั้วบ้าน
”อืม ถึงแล้วล่ะ แล้ว ? พี่พลอยจะมารับเธอเมื่อไหร่เหรอ“
“อีก 5 นาที…”
“โอเค ถ้างั้นเดี๋ยวยืนเป็นเพื่อนระหว่างรอแล้วกัน”
“ขอบคุณ… !”
เพียงแค่ได้รับรู้ถึงความเอาใจใส่พชรเล็ก ๆ น้อย ๆ สาวงามก็รู้สึกดีเกินกว่าจะบรรยายออกมาเป็นคำพูดแล้ว เธอยกฝีปากยิ้มออกมาอย่างร่าเริงทำเอาลืมบุคลิกก่อนหน้าไปทั้งหมดไม่เหลือชิ้นดี
5 นาทีที่ทั้งสองต้องรอ พชรเพียงแค่ยืนนิ่ง ๆ ขณะที่เทียร์ร่าเป็นฝ่ายชวนคุย เธอเป็นคนชวนคุยเก่งอย่างน่าประหลาดมาตั้งแต่ก่อนหน้า ไม่อาจรู้ว่าเป็นเพราะความเหงาหรือเพราะเก็บกดมานาน ท่าทางเจ้าตัวตอนนี้ร่าเริงมากยิ่งขึ้น มากจนไม่รู้จะมากยังไง
ทั้งคู่ยืนรอหน้าบ้านพชรโดยมีสาวงามเป็นผู้นำในบทสนทนาจนผ่านไป 5 นาทีในที่สุด รถประจำบ้านสุดหรูของเทียร์ร่าก็มาถึง เธอโบกมือลาพชรเสร็จ กำลังจะขึ้นรถแต่ก็หยุดกลางคันเสียก่อน
”อือ เพชชี่คะ คือว่าอยากเพิ่มเพื่อนในโซเชียลทุกอย่างเลยอะ“
นั่นเป็นคำพูดปิดท้ายที่ทำให้พชรถอนหายใจ เขายืนนิ่งสักพักก่อนมอบมือถือให้แก่เทียร์ร่าดูชื่อ กับ ID ทุกแพลตฟอร์มที่เขามีโดยไม่ได้ปิดบังใด ๆ พอสาวงามได้มือถือก็ยิ้มร่า แทนที่เธอจะเป็นฝ่ายเพิ่มรายชื่อของพชร กับกลายเป็นเพิ่มรายชื่อของตัวเองในเครื่องของพชรทุกแพลตฟอร์มแทน
“น้ำขวดนั้นไม่ใช่ว่าหมดแล้วเหรอ ฝากฉันทิ้งก็ได้นะ ถังขยะอยู่ไม่ไกล”
พอสาวงามเพิ่มรายชื่อเสร็จแล้วรับมือถือจากอีกฝ่ายมาเสร็จสรรพก็มองเห็นขวดน้ำใต้วงแขนของสาวงามที่ยังไม่ทิ้ง เขากำลังจะรับมันไปทิ้งต่อ แต่สาวงามกับปฏิเสธโดยบอกจะกลับไปทิ้งที่บ้านแล้วขึ้นรถไปทั้งอย่างนั้นแล้วบอกลาปิดท้ายอย่างร่าเริง
“เพชชี่ ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะคะ ! จะมาหาแต่เช้าเลย !”
