ตอนที่ 16
“ขอบคุณ”
พอกลับมาก็พบสาวงามนั่งนิ่งอยู่กับที่คนเดียว เขามอบเบอร์เกอร์ที่อุ่นแล้วให้เจ้าตัวก่อนนั่งลงตรงข้ามแล้วหยิบมือถือขึ้นมา
“นี่… นี่เธอกำลังสังเกตฉันอยู่หรือเปล่า ?”
พชรพยายามเปิดเรื่องที่สงสัยคุยกับสาวงามที่นั่งนิ่งอยู่ตรงข้ามกำลังแกะซองเบอร์เกอร์ด้วยสองมือ พอพชรเอ่ยเสียงทัก เจ้าตัวก็ชะงักนิ่งก่อนหันเหความสนใจให้
“ม- ไม่รู้…”
“กำลังระมัดระวังอยู่เหรอ ? กลัวอะไรหรือเปล่า ?“
“ย- อย่าถามจี้สิ”
‘… เดี๋ยวนะ ทำไมอยู่ ๆ ได้กลายเป็นสาวไม่มีความมั่นใจได้ล่ะนั่น แถมแค่มองก็ยังหลบตา ถ้ากลัวทำไมไม่ปลีกตัวออกไปล่ะ‘
ในหัวมีแต่คำถามกับสาวงามตรงหน้า เขาจ้องมองสาวงามราวกับเปลี่ยนบทบาทจากตอนแรกที่เจอกัน
ความกวนประสาทอันเป็นเอกลักษณ์ของเธอถูกทดแทนด้วยความเป็นกังวลในตอนนี้ทำเอาพชรรับมือยากกว่าก่อนหน้าเสียอีก
”อืม… นี่เธอสังเกตอะไรจากฉันได้เหรอ ? แล้วอยากถามอะไรหรือเปล่า ?“
”ไม่มี“
“แล้วที่ว่าจะให้ฉันตอบคำถามตามที่สัญญาไว้ล่ะ”
“ไม่เป็นไรแล้ว“
‘นี่เด็กคนนี้รู้จักฉันจริงเหรอ ? ถามจริง ไม่เห็นจะจำได้เลย‘
หลังจากนั้นทั้งสองก็นั่งเงียบโดยปล่อยบรรยากาศสุดแสนประหลาดออกมา ขณะที่เพื่อน ๆ 3 คนเดินไปนั่น นู่น นี่ ทั้งสองยังคงนั่งที่เดิมจนถึงช่วงรวมตัวกันที่ซึ่งเวลานี้แดดส่วนใหญ่ได้กลายเป็นแสงอัสดงไปแล้ว
นักเรียนทุกคนกลับไปจับคู่กันตามเดิมแล้วมารวมตัวกันโดยไม่ต้องเข้าแถว พชรกับเทียร์ร่ามารวมตัวกันเหมือนคนอื่น ๆ แต่พอเทียร์ร่าปรากฏตัว ทุกคนก็พร้อมเปิดทางให้ทั้งสองเดินฝ่าไปหน้าเวทีราวกับซ้อมมาก่อน
อิทธิพลของเทียร์ร่าถูกแสดงออกมาเป็นช่วง ๆ ทำเอาพชรทึ่งไม่หยุด ทั้งที่เธอมีผู้ติดตาม แฟนคลับ กับอำนาจมากมายขนาดนี้แต่ดูเหมือนเธอจะไม่ได้ใช้พวกมันเลย
พชรคอยสังเกตเธอมาตลอดรวมไปถึงข่าวลือต่าง ๆ ที่คอยเก็บ ดูเหมือนสาวงามคนนี้ชอบใช้ชีวิตคนเดียว เรียนคนเดียวไม่สุงสิงกับใครหรือใช้อำนาจบังคับให้ใครทำตามเลยสักนิด เธอมักอยู่นิ่ง ๆ เหมือนคนไม่มีพิษภัย แต่พอทีคนมาหาเรื่องทำให้เธอไม่ชอบอันนั้นก็จะเป็นเรื่องของคน ๆ นั้นแล้ว
”นี่“
”เทียร์ร่า…“
พชรพูดกับเทียร์ร่าด้วยคำที่ดูไม่สนิทมาก ๆ เหมือนสาวงามจะไม่ชอบ เธอย้ำชื่อตัวเองออกมาทำเอาพชรยิ้มเจื่อน
”ครับผม เทียร์ร่า นี่เธอกะจะเกาะติดฉันแบบนี้อะนะ ? คนรอบ ๆ เริ่มจ้องแล้วนะ ถ้าโดนถ่ายรูปอัพลงโซเชียลจะทำไง“
”คุณพ่อฉันเคร่งเรื่องนี้ ไม่มีใครกล้าหรอก“
‘น่ากลัวแฮะ’
”แล้วเรื่องข่าวลือล่ะ ?“
”อือ… ไม่รู้ ไม่แน่ใจ“
ถึงจะดูใกล้ชิด แต่ก็ยังระมัดระวัง เธอยังคงไม่แน่ใจในหลายอย่าง จนถึงตอนนี้เธอยังคงคอยสังเกตพชรมาโดยตลอดราวกับรอให้แน่ใจร้อยเปอร์เซ็นค่อยตัดสินใจทำอะไรสักอย่าง จึงทำให้พชรเห็นภาพสาวงามชะงักบ่อยครั้งก่อนได้ทำอะไรบางอย่าง
”ดูเหมือนน้อง ๆ ทุกคนจะมากันครบแล้วสินะคะ คือว่าวันนี้เห็นแก่น้อง ๆ ที่เหนื่อยกันมากทั้งวัน ไม่ว่าจะวิ่งวุ่นทำภารกิจฐานต่าง ๆ ไปจนถึงวิ่งหาคำใบ้ทั่วโรงเรียน…”
รินเงียบแล้วมองดูรอบข้างก่อน เธอยิ้มแล้วโบกมือให้รุ่นน้องที่เป็นแฟนคลับเบา ๆ
“แล้วเพื่อให้น้อง ๆ ทุกคนได้ผ่อนคลายละทิ้งความเครียดทั้งหมดออกไป พวกเราตึงจัดมินิคอนเสิร์ตขึ้นมาค่ะ !“
”โอ้ !“
ทั้งเสียงโห่ร้องดีใจ ทั้งเสียงปรบมือจากเหล่านักเรียนดังขึ้นลากยาวเกือบ 2 นาที พชรเองก็ชอบความสนุกอย่างคอนเสิร์ตและอยากลองไปสักครั้งพอได้ยินประกาศก็ปรบมือพร้อมโห่ร้องเหมือนคนอื่น ๆ จนเทียร์ร่าที่ยืนข้าง ๆ แปลกใจ
“… เพราะงั้น เพื่อให้น้อง ๆ เข้าร่วมกิจกรรมกันอย่างสนุกสนาน หลังจากนี้เป็นต้นไป การจับคู่ร่วมกิจกรรมจะจบลง ณ ตรงนี้ค่ะ !”
“โว้ว !!!”
พอประกาศจบการจับคู่อันแสนอึดอัดระหว่างนักเรียนจบลง นักเรียนแต่ละคนต่างวิ่งไปรวมกลุ่มกับเพื่อน ๆ ของตนกันอย่างจ้าละหวั่น รอบตัวพชรกับเทียร์ร่ามีคนเดินไปมาหาเพื่อนกันทั่วหน้า ขณะที่พชรกับเทียร์ร่ายังคงยืนนิ่งอยู่กับที่ไม่มีใครแยกไปไหน
“จะไม่ไปหาเพื่อนเหรอ ?“
”แบบนั้นเธอจะไม่เหงาหรือไง“
”ไม่อะ ฉันจะตามเพชรไป“
”โอ๊ะ คราวนี้-“
‘พอแน่ใจอะไรหลาย ๆ อย่างแล้วเลยเริ่มเรียกชื่อเล่นสินะ‘
พชรคอยสังเกตสาวงามมาตลอดเช่นเดียงกัน พอโดนเรียกชื่อเล่นก็พยักหน้าหงึก ๆ ขณะที่สาวงามโล่งใจเมื่ออีกฝ่ายไม่ทัก
บรรยากาศทั้งสองยังคงสงบนิ่งขณะที่คนอื่น ๆ เริ่มรวมกลุ่มกันเสร็จหมดแล้ว ในตอนนี้พชรกับเทียร์ร่ายืนอยู่กันหน้าเวทีจัดกิจกรรมจึงถูกมองโดยรอบข้างทุกทิศทางรวมไปถึงเหล่าคณะสภาที่อยู่ด้านบนด้วย
หลังจากนั้นกิจกรรมในช่วงเย็นก็ดำเนินไปอย่างราบรื่น มีคนนั่งอยู่รอบข้างบ้าง รวมตัวกันเต้นหน้าเวทีบ้างประปราย พชรสนุกสนานเข้าร่วมกิจกรรมกับคนอื่น ๆ อย่างเต็มที่หน้าเวที เพราะกิจกรรมครั้งนี้มีการเชิญศิลปินที่เป็นศิษย์เก่ามาเล่นดนตรีด้วยจึงทำให้ครึกครื้นเข้าไปใหญ่
พชรแหกปากร้องเพลงอย่างอารมณ์ดีไปพร้อมกับคนอื่น ๆ ในขณะที่เทียร์ร่ายืนนิ่งคอยสังเกตท่าทางพชรอย่างใกล้ชิดขนานแท้ไปเรื่อย ๆ จนจบกิจกรรมในช่วงดึก
พอถึงช่วง 4 ทุ่มที่เป็นช่วงแยกย้าย นักเรียนคนอื่น ๆ ก็แยกย้ายกันกลับบ้านตามปกติ มีผู้ปกครองมารับบ้าง เดินทางกลับเองบ้าง แต่ส่วนใหญ่จะเป็นผู้ปกครองมารับ รวมไปถึงเทียร์ร่าที่มีคนขับรถมารับถึงที่
เทียร์ร่ากับพชรแยกจากกันหลังจากนั้น ขณะที่พชรเดินกลับเพราะบ้านไม่ไกล เทียร์ร่าก็นั่งรถไปในทิศทางเดียวกัน เธอพยายามมองรอบข้างคอยสังเกตบ้านทุกหลังตึกทุกตึกขณะนั่งรถกลับจนคนขับรถแปลกใจถึงขั้นตั้งคำถามกับเจ้าตัว
“มีอะไรเหรอ ? เทียร์ร่า”
”อือ… จริง ๆ แล้วหนูเจอตัวเค้าแล้วล่ะค่ะ“
”หืม ? แน่ใจเหรอ ?“
”ก- ก็ยังค่ะ“
”อ่าว แล้วทำไมถึงคิดว่าเจอแล้วล่ะ ? ไม่ใช่ว่าเจอคนหน้าเหมือน นิสัยแบบเดียวกันแล้วชอบหรอกนะ“
”น- หนูไม่ได้ชอบสักหน่อย…“
“จ้า ๆ ถึงขนาดนี้ยังปฏิเสธอีกนะ นี่คุณหนูไม่รู้ตัวเลยเหรอว่าตลอดมาคนหนูเล่าเรื่องเขาให้ฟังมาตลอด 8 ปีจนพี่แทบจะโรลเพลย์เป็นพัชชี่สุดที่รักของหนูได้แล้วนะ”
”ม- ไม่ใช่สุดที่รักสักหน่อย ! ชิส์ พี่พลอยขี้แกล้ง ไม่คุยด้วยแล้วค่ะ !“
สาวงามส่งเสียงจิ๊จ๊ะแสดงความเป็นเด็กผู้หญิงของตนออกมาได้อย่างปกติไม่ต้องเก็บความรู้สึกหรือรักษาภาพพจน์เมื่ออยู่ด้านนอก เธองอแงกับคนขับรถคนสนิทได้แทบตลอด เวลาทุกข์ใจหรือไม่ชอบอะไร หรือคาดหวังอะไรอยู่ก็มักพูดกับคน ๆ นี้จนทำให้ทั้งคู่สนิทกันมากขึ้นเกินกว่าจะเป็นความสัมพันธ์เจ้านายกับคนขับทั่วไป
”โอ๋ ๆ น้า ขอโทษ“
หลังจากนั้นการเดินทางก็ผ่านไปอย่างเงียบงัน เม็ดฝนหยิบมือถือที่เป็นเครื่องสำหรับใช้ส่วนตัวขึ้นมา เข้าไปยังสื่อออนไลน์แล้วพิมพ์ชื่อเป็นภาษาอังกฤษที่เป็นเรื่องทั่วไปของทุกคน เธอพิมพ์ Pachorn Rattanakorn ในช่องค้นหาก็เจอโปรไฟล์ของหนุ่มหล่อที่ถ่ายรูปดูดีขึ้นมา
“ผู้ติดตาม 2 หมื่น ? อือ… นี่มีคนสนใจพชรเหมือนกันเหรอเนี่ย”
เธอเลื่อนหน้าโปรไฟล์ของพชรลงเรื่อย ๆ ราวกับต้องการสำรวจบางอย่าง โปรไฟล์ของพชร มีตั้งแต่รูปภาพทั่ว ๆ ไป แชร์การ์ตูนบ้าง โพสต์บ่นไปเรื่อยบ้างตามประสา พอเลื่อนลงได้สักพักก็พบวันเกิด “14 กุมภาพันธ์…” เทียร์ร่ายังคงเก็บหลักฐานเรื่อย ๆ เกี่ยวกับพชร ตอนแรกเธอยังไม่แน่ใจเพราะเขาเปลี่ยนไปเจอจนแทบแยกไม่ออก แต่ถึงอย่างนั้นก็คอยสังเกตมาโดยตลอด
“เคยเปลี่ยนชื่อจาก สมศักดิ์ รัตนากรเป็น Pachorn Rattanakron ! ฮะ ! เจอตัวแล้ว ! เย่ ! พี่พลอย หนูเจอตัวเขาจริง ๆ แล้วค่ะ ! ไม่ผิดคนแน่นอน !”
สาวงามยิ้มร่าโดยพลันพอเชื่อมโยงข้อมูลของพชรเข้ากับข้อมูลที่ตนมีแล้วถูกต้องทุกอย่าง ทั้งวันเกิด สร้อย ชื่อ รอยแผลเป็น กับอื่น ๆ อีกมากมายที่เธอคอยเก็บข้อมูลอย่างระมัดระวังมาโดยตลอด
พอความพยายามตลอดแปดปีที่สัมฤทธิ์ผล หัวใจดวงน้อย ๆ ของเธอก็เต้นแรงรับรู้ได้ถึงพลังชีวิตเอ่อล้นออกมาอย่างมากปรากฏรอยยิ้มแทบปริแตกออกมาทำเอาพลอยที่ชับรถอยู่ด้านหน้ายังยิ้มตามเมื่อได้เห็น
พลอยเพียงแค่หรี่ตายิ้มพลางพูดสั้น ๆ อย่างดีใจหลังจากนั้น “ยินดีด้วยนะ ในที่สุดก็เจอสักทีนะ”
จริง ๆ ตอนนี้จะอัพตั้งแต่เมื่อวานครับ แต่หลังเสร็จงานประจำเดินกลับบ้านตามปกติก็ยังไม่ทันหยิบมือถือ หน้ามืดตามัว ทิ้งตัวลงกับเตียงภาพก็เลยตัดมาจนถึงเช้าอย่างตอนนี้ครับ
ว่าแล้วก็เหนื่อยใจกับความเอาแน่เอานอนไม่ได้ของตัวเองเหมือนกันครับ จริง ๆ ช่วงนี้ก็พยายามปรับตัวอยู่ครับ ซึ่ง มันยากอะ แต่ยังไงก็ตาม ในท้ายที่สุด ไม่เกี่ยวกับว่าเราปรับตัวหรือเปล่า แต่ประเด็นมันอยู่ที่อัพผลงานล่าช้า เพราะงั้นขอประทานอภัยเป็นอย่างสูงครับ !
