ตอนที่ 15
“โชคดีที่มีเวลาให้เปลี่ยนชุดก่อน”
หลังจากประกาศกิจกรรมต่อไปเสร็จสรรพ คณะสภาก็ปล่อยให้นักเรียนพักจนถึง 17:50 ซึ่งยังเหลือเวลาอีก 1 ชั่วโมงตรง วันก่อนทุกคนได้รับแจ้งกันอยู่แล้วให้พกชุดสำหรับเล่นกิจกรรมมา 1 ชุด กับชุดลำลองใส่สบาย ในตอนนี้พชรจึงอยู่ในกางเกงออกกำลังกายขายาวสีเทาและเสื้อเชิ้ตแขนสั้นสีเดียวกันพร้อมทั้งสวมสร้อยตัวโปรดที่ใส่แทบตลอดเวลาเว้นแต่ช่วงทำกิจกรรมหนัก ๆ
หลังจากเปลี่ยนชุดเสร็จก็รวมกลุ่มอยู่กับเพื่อน ๆ ที่ศาลานั่งเล่นข้างหอประชุมหลักที่อยู่ติดกับโดมใหญ่สำหรับจัดกิจกรรม
เมื่อมองจากจุดที่พวกเขาอยู่ก็จะเห็นเหล่าคณะสภานักเรียนกำลังจัดสถานที่กันอย่างขมักเขม้น พวกเขานำทั้งกองชุด กีต้าร์ เครื่องดนตรีอื่น ๆ ขึ้นไปแล้วจัดกันอย่างเป็นระเบียบ พชรเพียงแค่เห็นก็พอเดากิจกรรมต่อไปได้
“นั่นสินะ คำใบ้อะไรให้ทำโดยไม่บอกจุดเริ่มแถมยังไม่มีรางวัลอะไร จะตายห่า“
หัวหน้าที่แยกมาจากคู่ของตนเช่นเดียวกันกับคนอื่น ๆ บ่นอุบขณะหยิบเบอร์เกอร์ในมือขึ้นเคี้ยว
”นั่นสินะ ฉันเองก็ได้เริ่มจากสระว่ายน้ำเป็นจุดแรกแล้วได้โดดน้ำตั้งแต่ช่วงบ่าย จะตายเหมือนกัน หนาวชิบหาย”
ไมค์ชายร่างใหญ่เองก็ยิ้มเจื่อนเหมือนกันเพราะดูจะเจอศึกหนักยิ่งกว่าพชร
“แล้วเดี่ยว มันไปไรมาหรือเปล่าวะ เห็นซีดตั้งนานละ”
“อ๋อ ไอตัวนั้นน่ะเหรอ มันจับคู่ได้สาวโอตาคุอะดิ จากที่มันเบียวอยู่แล้วพอมาเจอคนเบียวกว่าก็ทำเอามันตื่นธรรมขึ้นมาทันทีเลยน่ะ”
“… พวกแกนี่น่าหนักใจกันทุกคนเลยนะเนี่ย“
พชรหัวเราะแห้งกับสิ่งที่เพื่อน ๆ เจอมา ขณะหยิบเบอร์เกอร์หมูหนักชีทขึ้นมากัดเหมือนอย่างคนอื่น ๆ ที่ทำอยู่
ทั้งสามนั่งกินของว่างยามเย็นกัน 3 คนขณะหาเรื่องพูดคุยไปเรื่องตามประสาเพื่อนกันทั่วไป พชรสบายใจที่ได้อยู่กลุ่มนี้ ไมค์เป็นเด็กตัวใหญ่ที่นิสัยอ่อนไหวขณะที่หนุ่มแว่นมีความเบียวในสายเลือดหน่อย ๆ กับหัวหน้าที่รักสนุก ทั้งสามคนนี้ดูจะทำให้สีสันของชีวิตการเปลี่ยนแปลงตัวเองของพชรดูจะไปในทิศทางที่ดี
โชคดีที่คราวนี้เพื่อน ๆ ของเขาไม่มีใครหาเรื่องทะเลาะชาวบ้านกันสักคนจึงไม่ได้ออกนอกหน้าท้าต่อยเหมือนช่วง ม.ต้น บรรยากาศของกลุ่มดูดีโดยหัวหน้าเป็นคนดำเนินบทสนทนา ขณะที่ไมค์เป็นคนสนับสนุนและมีเดี่ยวเป็นคนเออออเพราะไม่รู้เรื่องมัวแต่อ่านนิยายแฟนตาซีในมือถือ
”พชร…“
”เอิ่ม…“
“ป- เป็นไปได้ไงกัน“
ระหว่างพูดคุยกันอย่างออกรส การปรากฏตัวของเทียร์ร่าพลันทำให้ทั้งสามชะงักกันเป็นแถบ ๆ จากบทสนทนาที่กำลังลื่นไหลพลันหยุดลงอย่างกะทันหัน
”ห- หืม ? ว่าไง ?“
“กิจกรรมจับคู่ยังไม่จบจนกว่าจะหมดวันนี้นะ”
“อา อืม ? แล้วไงเหรอ ตอนนี้เราพักกันอยู่นะ เธอเองก็เหมือนกัน ไม่มีธุระต้องทำก่อนเหรอ ?“
“ทำเสร็จหมดแล้ว ก็เลยอยากมาจับคู่รอ เดี๋ยวพลัดหลงเผื่อรุ่นพี่เรียกรวมกะทันหัน”
“อืม… แต่ตอนนี้ฉันอยู่กับเพื่อนนะ”
“ไม่เป็นไร”
”…“
‘อยู่ ๆ ก็แปลกไป เป็นอะไรล่ะเนี่ย‘
พอพูดจบก็ยืนนิ่งทั้งอย่างนั้นราวกับรอให้พชรเชยชวนให้นั่ง เขามองสาวงามสลับกับเพื่อน ๆ ซึ่งทุกคนเพียงแค่ยักไหล่เบา ๆ เป็นการบอกนัยน์ ๆ ว่าจะทำให้อะไรก็ทำ
พอได้เห็นเพื่อน ๆ ตามใจก็ถอนหายใจ อย่างไรก็ตามจะให้เขาปฏิเสธสาวงามที่กำลังคาดหวังก็ไม่ได้ จะให้มานั่งกับเพื่อน ๆ ให้เสียบรรยากาศโดยรวมก็ไม่ได้อีก ท้ายที่สุดจึงตัดสินใจลุกจากศาลาเพื่อน ๆ ไปนั่งศาลาขนาดเล็กข้าง ๆ ที่ยังว่าง
”ทำทุกอย่างที่ว่านี่ครอบคลุมไปถึงกินข้าวแล้วใช่ไหม ?“
”ยังอะ“
”ห้ะ ?“
พอพชรนั่งลง สาวงามก็นั่งลงตรงข้ามเงียบ ๆ โดยสายตายังคงจ้องมองพชรอย่างพิจารณาเช่นเคยแต่ไม่กล้าถามตรง ๆ
“แล้ว ? ทำไงล่ะทีนี้”
“ไม่กินก็ได้”
“จะบ้าเหรอ กว่าจะเลิกกิจกรรมนี่ 4 ทุ่มเลยนะ”
“ก็ร้านค้าคนมันเยอะ- เดี๋ยวก่อนนะ…”
เทียร์ร่ากำลังตอบคำถามพชรตามปกติ แต่ด้วยสายตาที่สำรวจร่างกายพชรตลอดเวลาพอมองเห็นบางอย่างที่ต้นคอพชรก็ลุกขึ้นเดินเข้าใกล้ไม่อย่างอายคนรอบข้างที่จับจ้องรวมไปถึงสหาย 3 คนที่นั่งข้าง ๆ
“สร้อยเส้นนี้”
เทียร์ร่าจับสร้อยพชรแบบไม่ขออนุญาต เธอดึงออกมาจากเสื้อแล้วสำรวจอย่างใกล้ชิดไม่เกรงใจผู้เป็นเจ้าของเลยสักนิด
“อืม…”
เทียร์ร่าสำรวจตัวสร้อยรวมไปถึงสายก่อนหยิบจี้ที่เป็นคริสตัลสี่เหลี่ยมสีควันจางสลักตัวอักษรบางอย่างไว้ด้านใน
เทียร์ร่ามองดูตัวอักษรที่สลักตัวเลขโรมัน XXV/XII ไว้ด้านใน คราวนี้เทียร์ร่านัยน์ตาวาวโรจน์ยิ่งกว่าเดิม เธอจ้องมองพชรในระยะประชิดสำรวจพชรอีกรอบ
“สร้อยเส้นนี้มัน…“
25/12 ซึ่งก็คือวันที่ 25 เดือน 12 ตามแบบฉบับของไทย เทียร์ร่ามองดูตัวอักษรนั้นสลับกับพชรเป็นพัก ๆ ก่อนปล่อยกลับลงที่เดิมแล้วเดินกลับไปนั่งตรงข้ามพชรด้วยใบหน้าครุ่นคิด เป็นอีกรอบที่สาวงามตกอยู่ในโลกความคิดของตัวเอง
”เป็นอะไร ?“
”… ไม่รู้“
สาวงามชำเลืองมองพชรก่อนหลุบตาลงเข้าสู่โลกความคิดอีกรอบทำเอาพชรถอนหายใจก่อนมองดูร้านค้าที่อยู่ห่างออกไปเพียง 50 เมตร
สักพักก็ตัดสินใจละสายตาจากสาวงามแล้วลุกขึ้นจนเทียร์ร่าถาม “จะไปไหนเหรอ ?”
เขาตอนเพียงสั้น ๆ “ร้านค้า รออยู่นี่แป๊บ”
“อื้อ ขอบคุณ”
”เรื่อง ?“
”ก็นายจะไปซื้อข้าวให้ใช่ไหมล่ะ“
”รู้ได้ไง ?“
”ก็… ไม่รู้“
พชรเดินจากสาวงามทั้งอย่างนั้นเดินไปซื้ออาหารให้เจ้าตัว
ในช่วงเย็นเทียร์ร่าสวมกางขาสั้นแบบผูกเชือกที่เอวสีน้ำตาลอ่อนสวมเสื้อคอกลมสีขาวสบาย ๆ โดยสวมเสื้อคลุมไหล่ทับอีกทีดูเข้ากับบุคลิกของเธอดี พชรมองชุดเจ้าตัวก็ตกอยู่ในภวังค์ตั้งแต่แรกเห็น
เธอยังคงสวยวันสวยคืนอยู่อย่างนั้นไม่ว่าจะใส่ชุดอะไร แต่เขาก็นึกไม่ถึงเหมือนกันว่าคนสวยระดับนั้นจะหันมาให้ความสนใจเขาออกนอกหน้าไม่แคร์สื่อแบบนี้
พชรแยกตัวออกมาร้านอาหารได้ไม่นานก็มีกลุ่มนักเรียนแปลกหน้าเข้ามาทักทาย
”เห้ย”
“เห้ย ? อีกแล้วเหรอ ? คำทักทายเชย ๆ แบบนี้อะนะ”
พชรเอียงคอก่อนมองกลับไปด้านหลังซึ่งพบกลุ่มประราว 5 คนแต่งชุดลำลองสีดำท่าทางดูหาเรื่องแบบออกนอกหน้าจนรอบข้างหลีกทางให้เพราะกลัวความขัดแย้ง
“คิดจะกวนประสาทหรือไงวะ… นี่ ถ้าไม่อยากเจ็บตัวก็อยู่ห่างจากเทียร์ร่าเดี๋ยวนี้“
’เอาอีกแล้วเหรอ ?‘
“โทษทีนะ พอดีฉันไม่ได้เป็นฝ่ายเข้าหา อาจจะกระทบจิตใจพวกนายหน่อย แต่คนที่มาเกาะแกะฉัน เป็นเทียร์ร่าเอง”
”ไอเนิร์ดนี่…“
”ถ้าคิดว่าเนิร์ดก็ลองเข้ามา ถึงจะไม่อยาก แต่ถ้าอยากลอง ก็ได้เสมอ“
พชรทำท่ายกการ์ดหน้าร้านค้า ทว่าทั้งสองฝ่ายยังไม่ทันได้ออกหมัด การปรากฏตัวของรุ่นพี่สุดหล่อผู้เป็นที่ชื่นชอบของสาว ๆ ก็ปรากฏตัวพร้อมเสียงกรี๊ดกร๊าดทำเอาทั้ง 6 ที่กำลังจะวัดฝีมือเกิดหยุดชะงัก
”ใจเย็น ๆ เดี๋ยวก่อน ถ้าจะทะเลาะกันก็อย่ามาทะเลาะกันในโรงเรียน ขี้เกียจตามไปตอบคำถามอาจารย์ โอเค ?”
ทุกคนรู้ดีว่าชายคนนี้เป็นถึงแชมป์มวยเยาวชนระดับประเทศ เพราะงั้นทักษะการต่อยตีในระดับเด็กนักเรียนทั่วไปจึงไม่คณามือ ต่อให้ทั้ง 5 คนกลุ่มพวกเขารวมตัวกันก็ไม่มีทางสู้ได้ จึงยอมลดการ์ดลงแต่โดยดีรวมไปถึงพชรที่ถอนหายใจ
“ขอบคุณมากครับรุ่นพี่”
“ว่าแต่เกิดเรื่องอะไรขึ้น ทำไมถึงได้ยกพวกมารุมคน ๆ เดียว“
รุ่นพี่พยักหน้าให้ก่อนละสายตาจากพชรหันไปสนใจกลุ่มคน 5 คนที่มีตอนนี้ถอยฝีเท้าไกลออกไปถึง 2 เมตรแล้ว
“ค- คือว่า ไม่มีอะไรครับ”
“อา โอเค ยังไงพวกนายก็ไม่คิดจะตอบอยู่แล้วล่ะนะ ถ้างั้นจะไปไหนก็ไปเถอะ แต่อย่ามาทำอะไรแบบนี้เป็นครั้งที่สองในเขตโรงเรียนล่ะ ถ้าเกิดฉันเห็นล่ะก็พวกนายจะไม่จบแค่เจ็บตัว”
“ค- ครับ”
พอได้รับอนุญาต ทั้ง 5 คนก็รีบวิ่งปรี่หนีรุ่นพี่กันตีนแตกทำเอาพชรเอียงคอแปลกในใจอำนาจชายคนนี้ เขาหัวเราะในลำคออย่างสะใจโดยไม่ลืมกล่าวขอบคุณรุ่นพี่อีกรอบ
”ขอบคุณมากครับที่อุตส่าห์เจียดเวลามาช่วย“
”ฮ่า ๆ ไม่เป็นไรหรอก สบาย ๆ ยินดีที่ได้รู้จัก ฉัน จูเนียร์ นายคงชื่อเพชรสินะ“
”ครับ ยินดีที่ได้รู้จัก“
”ว่าแต่ไปไงมาไงถึงโดนหาเรื่องได้ล่ะ ปกติเรื่องพวกนี้จะไม่ค่อยเกิดในโรงเรียนพวกเราน่ะ ก็เลยแปลกใจ ขอโทษที่ถามนะ“
จูเนียร์ยื่นมือให้พชรขณะถาม
”ก็ เรื่องเทียร์ร่าน่ะครับ“
”อ๋อ ที่เป็นคู่หูนายสินะ“
”ครับ“
“เฮ้อ เวลามีคนดังในโรงเรียนทีไรก็มักมีเรื่องพวกนี้ทุกทีล่ะนะ ไม่ว่าโรงเรียนไหน ๆ เพราะงั้นนายก็ระวังตัวด้วยล่ะ ดู ๆ แล้วนายคงสนิทกับเทียร์ร่าเอาเรื่องสินะเล่นจับมือกลางสระขนาดนั้น“
”เอ๊ะ ? รุ่นพี่รู้ด้วยเหรอครับ ?“
“อ- อุปส์ เผลอหลุดปากซะได้ ฮ่าฮ่า ถ้างั้นไว้เจอกันนะรุ่นน้อง”
ว่าแล้วจูเนียร์ก็เดินจากไปขณะที่พชรพยายามรั้ง “ด- เดี๋ยวก่อนครับ” แต่ก็ไม่เป็นผล ท้ายที่สุดก็ต้องเดินกลับเข้าร้านค้าซื้อไปให้เทียร์ร่าขณะนึกภาพน่าอายในสระที่เคยทำ
