ยอดหญิงแห่งวังหลัง - ตอนที่ 87.2

ตอนที่ 87 -2 มีพยาน

หัวไหล่ของจิวหยินเหนียงสั่นสะท้านราวกับว่านางกําลังสะอึกสะอื้น เมื่อได้ยินคํากล่าวของหลี่เว่ยหยาง นางก็เงยหน้าขึ้นด้วยความรู้สึกตกตะลึงทันที

จากนั้นเช้าวันรุ่งขึ้นได้มีใครบางคนมาเคาะประตูอย่างเร่งรีบ:

“คุณหนูสาม ฮูหยินมาแล้ว! คุณหนูและจิวหยินเหนียงควรรีบตื่น!”

จากนั้นเสียงของโม่งูก็ดังขึ้น:

“ฮูหยินโปรดรอสักครู่! บ่าวจะเรียกคุณหนูและหยินเหนียงเดี๋ยวนี้”

หลี่เว่ยหยางลุกขึ้นนั่งอย่างครุ่นคิด ตอนนี้มันยังมืดอยู่ แล้วฮูหยินใหญ่ส่งใครมา?

จากนั้นคุณหนูสามจึงล้างหน้า เปลี่ยนเสื้อผ้า และแปรงผมอย่างเรียบง่ายกว่าปกติ แต่ในทันใดเสียงเคาะประตูอย่างเร่งด่วนก็ดังขึ้นอีกครั้ง

ตอนนี้หลี่เว่ยหยางขมวดคิ้วขึ้นด้วยความสงสัย ขณะที่ไปจ่อรีบเดินไปเปิดประตู:

“คุณหนูยังคงล้างหน้าและแปรงผมอยู่!”

แม่นมตูคนสนิทอีกคนที่ไว้ใจได้ของฮูหยินใหญ่ยืนอยู่ด้านนอก โดยนางไม่ได้มองไปยังไปจือ แต่กลับมองผ่านเข้าไปตรวจสอบภายในห้องขณะที่นางเอ่ยถาม:

“จิวหยินเหนียงอยู่ที่ไหน? ฮูหยินอยากทราบว่าทําไมหยินเหนียงถึงไม่ไปพบท่าน!” แม่นมตูกล่าวอย่างร้อนใจ อย่างไรก็ตามไป๋จือยังคงแสดงท่าที่สงบและตอบกลับไปว่า

“จิวหยินเหนียงตื่นก่อนพวกเรา”

เสียงของแม่นมตูดังขึ้นอย่างรวดเร็ว:

“นางตื่นเช้าหรือ? ตอนนี้มันยังมืดอยู่ แล้วนางไปไหน?”

ไป๋จือกล่าวอย่างเฉยเมย:

“ข้าไม่รู้…ข้าไม่ได้ดูแลจิวหยินเหนียง”

สาวใช้กล่าวพร้อมกับหันหน้ากลับเข้าไปในห้องเพื่อมองหาจิวหยินเหนียงแต่ก็ไม่พบนาง ขณะที่แม่นมตูยิ้มอย่างเย็นชาและตะโกนว่า

“เกิดเรื่องใหญ่แล้ว! จิวหยินเหนียงหายไปแล้ว!”

เสียงของนางแจ้งเตือนทุกคนในบ้านหลังนี้ ดังนั้นฮูหยินใหญ่ที่นั่งดื่มชาอยู่ในห้องของนางจึงเดินออกมาดว่า

“เอะอะโวยวายอันใด!”

แม่นมตูรีบวิ่งมาคุกเข่า:

“เรียนฮูหยิน จิวหยินเหนียงหายไปแล้ว!”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น สีหน้าของฮูหยินใหญ่ก็เปลี่ยนไปทันที จากนั้นการแสดงออกของนางก็ดูรุนแรงมากขึ้น เมื่อนางเอ่ยถามด้วยน้ําเสียงอันดังว่า:

“สาวใช้ที่ดูแลจิวหยินเหนียงอยู่ที่ไหน? นางอยู่ที่ไหน?”

การแสดงออกของแม่นมว่างเปล่าและกล่าวว่า:

“บ่าวได้ค้นหาแล้ว แต่ไม่พบร่องรอยของนาง!”

หลเว่ยหยางที่เพิ่งก้าวออกมาด้านนอกแต่งตัวสุภาพเรียบร้อยพร้อมรอยยิ้มจาง ๆ บนใบหน้าได้กล่าวว่า:

“ท่านแม่! มีอันใดเร่งด่วนอันใดแต่เช้าหรือ?”

“มีเรื่องใหญ่เกิดขึ้นแล้ว ตอนนี้ไม่รู้ว่าจิวหยินเหนียงอยู่ที่ไหน? เมื่อคืนนี้จิวหยินเหนียงไม่ได้อยู่ในห้องกับเจ้าหรือ?”

การแสดงออกของฮูหยินใหญ่ดูเหมือนจะไม่เป็นกังวลอย่างแท้จริง แต่เมื่อหลี่เว่ยหยางกําลังจะกล่าวอะไรบางอย่าง นางก็ได้ยินใครบางคนรายงาน:

“ฮูหยิน! ฮูหยิน! นายท่านขึ้นมาบนเขา!”

ฮูหยินใหญ่แสร้งทําเป็นประหลาดใจ ขณะที่เห็นว่าหลี่เสี่ยวหรันเดินเข้ามาในบ้านอย่างรวดเร็ว และในเวลาเดียวกันนั้นทุกคนก็มาถึงด้วยอาการตกตะลึงเมื่อได้เห็นหลี่เสี่ยวหวั่น

“ท่านพ่อ! ทําไมท่านถึงมาที่นี่ได้?” หลิ่ฉางซีเอ่ยถามหลี่เสี่ยวหนที่กําลังจ้องมองไปที่นางโดยเขาตอบว่า:

“เมื่อคืนแม่ของเจ้าให้คนไปแจ้งว่าที่นี่มีเรื่องร้ายเกิดขึ้น ท่านย่าจึงรู้สึกกังวลใจและบอกให้ข้ามาดู”

หลังจากนั้นสายตาของเขาก็กวาดไปที่หลี่เว่ยหยางและหลี่จางเล่อ:

“ทุกคนสบายดีใช่หรือไม่?”

หลี่เสี่ยวหรันเป็นห่วงบุตรสาวของเขามาก เพราะนางเป็นเหมือนดั่งเลือดเนื้อและชีวิตของเขา

เนื่องจากเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ ทําให้หลี่จางเล่อยังคงขุ่นเคืองในตัวบิดา ดังนั้นนางจึงแสยะยิ้มและกล่าวว่า:

“มิมีใครเป็นอันใด นอกจากจิวหยินเหนียงที่ไม่ทราบว่าตอนนี้นางอยู่ที่ไหน?!”

จากนั้นสีหน้าของหลี่เสี่ยวหรันก็ปรากฏความตื่นตระหนกให้เห็นในทันที!

“เจ้ากล่าวอันใดนะ?”

“เมื่อคืนจิวหยินเหนียงนอนร่วมห้องกับคุณหนูสาม แต่เมื่อเช้านี้นางหายไปแล้ว!” แม่นมตูรีบรายงาน

หลี่เสี่ยวหรันหันไปมองที่หลี่เว่ยหยางทันที ราวกับต้องการขอคํายืนยันจากนางในเรื่องนี้ และเห็นว่าหลี่เว่ยหยางพยักหน้าพร้อมกับกล่าวว่า:

“เมื่อข้าตื่นขึ้นมาในตอนเช้า ข้าก็มิเห็นจิวหยินเหนียงแล้ว”

“แล้วนางหายไปไหน?” หลี่เสียวหรันไม่อยากจะเชื่อหูของตนเอง

จากนั้นฮูหยินใหญ่ได้เหลือบมองผู้คนในที่นี้และรีบร้อนถามว่า:

“มีผู้ใดทราบว่าจิวหยินเหนียงหายไปไหน?!”

เหล่าคนรับใช้มองหน้ากันทันใด และมีใครบางคนก้าวออกมาจากท่ามกลางผู้คนพร้อมกับชี้นิ้วไปที่หลี่เว่ยหยาง

“เรียนฮูหยิน…บ่าวเคยเห็นด้วยตาของตัวเองว่า จิวหยินเหนียงคุกเข่าบนพื้นเพื่อขอร้องคุณหนูสาม ตอนนั้นพวกนางคุยกันนานมากและบ่าวก็ได้ยินหยินเหนียงกล่าวว่า “โปรดปล่อยข้าไป!!”

ฮูหยินใหญ่โต้กลับอย่างโกรธเคืองทันที!

“ไร้สาระสิ้นดี! นี่เจ้ากําลังกล่าวหาว่าคุณหนูสามปล่อยจิวหยินเหนียงไปเช่นนั้นหรือ?”

หลี่เว่ยหยางเฝ้าดูการแสดงของนางด้วยรอยยิ้มอย่างเย็นชา แต่ไม่ได้กล่าวอะไรออกมา ขณะที่สาวใช้คนนั้นกล่าวอย่างลังเลใจว่า:

“ระหว่างนั้น .. ข้ามิใช่คนเดียวที่เห็น แต่หงเอ๋อ หลัวหลัวและหมิงเซีย ก็ได้ยินสิ่งนั้นด้วย! ฮูหยินโปรดสอบถามพวกเขาหากท่านมิเชื่อบ่าว!”

“พวกเจ้าสามคนบอกมา!” แม่นมตูตะคอก