ยอดหญิงแห่งวังหลัง - ตอนที่ 81.4

ตอนที่ 81-4 ตั้งเวที

งานวันเกิดของจิวหยินเหนียงแห่งบ้านตระกูลหลี่มีการจัดเวทีขึ้นเป็นพิเศษซึ่งบรรดาฮูหยินและคุณหนูต่า งก็คิดว่านี่เป็นโอกาสที่หาได้ยากที่จะทําให้มีชีวิตชีวา ดังนั้นพวกเขาทั้งหมดจึงตั้งเวทีเอาไว้กลางแจ้งด้านนอก เพื่อชมการแสดง

ฮูหยินใหญ่ส่งคนไปเชิญฮูหยินรอง แต่นางไม่ได้มาร่วมงานเลี้ยง โดยอ้างว่ารู้สึกไม่ค่อยสบาย ขณะที่ฮูหยิน ใหญ่ยิ้มเยาะเย้ยและไม่ได้บังคับนาง

เป็นที่ทราบกันดีอยู่แล้วว่า ฮูหยินรองเป็นคนหยิ่งผยองและถือตัว ดังนั้นนางจะเผชิญหน้ากับนางสนมและ เข้าร่วมงานเลี้ยงวันเกิดของหยินเหนียงได้อย่างไร

และในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาท่านอาวุโสลี่มีอาการป่วยเล็กน้อยจึงต้องพักผ่อนในช่วงบ่ายจึงไม่ได้ออกมาร่วมงาน

เมื่อทุกคนมาถึงงานและจับจองที่นั่งซึ่งอยู่ด้านล่างเวที ทําให้บรรยากาศดูครึกครื้นมากขึ้น

หลี่จางเล่อมองภรรยาน้อยผู้งดงามของบิดาซึ่งนั่งอยู่ใกล้กับบริเวณเวทีจากระยะไกล ขณะที่แสดงให้เห็นรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความคิด

ในขณะที่อีกด้านหนึ่งจิวหยินเหนียงที่ถูกล้อมรอบไปด้วยฝูงชน กําลังตกอยู่ในอาการกระสับกระส่ายและมีสีหน้าหวาดกลัว

ส่วนฮูหยินใหญ่เฝ้าดูเหตุการณ์ทั้งหมดนี้และแสดงรอยยิ้มที่เจ้าเล่ห์บนใบหน้าของนาง

โดยหลี่เว่ยหยางเป็นคนสุดท้ายที่มาถึงบริเวณงาน และเมื่อนางมาถึงทุกคนที่มีตําแหน่งต่ํากว่านางจะต้องยืนขึ้นเพื่อทําความเคารพเซียนจูแห่งอันผิง

แน่นอนว่าฮูหยินใหญ่เป็นปูชนียบุคคลและสุภาพสตรีอันดับหนึ่ง ดังนั้นนางจึงยังคงนั่งอยู่เช่นเดิม

หลี่เว่ยหยางยิ้ม

“มิจําเป็นต้องสุภาพถึงเพียงนี้เรามานั่งชมการแสดงกันเถิด”

หลี่จางเล่อมองไปที่หลี่เว่ยหยางจึงเห็นว่าวันนี้นางสวมชุดลายปักรูปดอกกุหลาบ และผมสีดําหนาของนางเหมือนก้อนเมฆ อีกทั้งยังมีปิ่นปักผมหยกที่มีพู่สายเดี่ยวซึ่งถูกประดับด้วยอัญมณีล้ําค่าหลายขนาด

ทําให้ดูแล้วสามารถรู้ได้ในทันทีเลยว่า มันเป็นสมบัติล้ําค่าอย่างเห็นได้ชัดและทําให้นางไม่สามารถจ้องมองไปที่อื่นได้

ในขณะนี้เสียงปรบมือบนเวทีดังขึ้นและนักแสดงที่หล่อเหลากออกมาจากหลังเวที และเมื่อเห็นชายผู้นี้แล้ว ดวงตาของจิวหยินเหนียงก็ดูเหมือนจะเคลื่อนไหวอย่างไม่สามารถควบคุมได้

หลี่เว่ยหยางสังเกตเห็นการจ้องมองของนาง และเห็นว่านักแสดงศิลปะการต่อสู้บนเวที่มีรูปร่างสูงโปร่งและสวมชุดที่มีแขนเสื้อสีแดงแถบสีทอง

โดยรอบเอวของเขามีเข็มขัดผ้าไหมสีเข้มและผมของเขาถูกรวบขึ้นอย่างสูงและมีวงแหวนสีทองครอบอยู่

ดวงตาเหยี่ยวที่เฉียบคมคู่นั้นกวาดสายตามองผู้คนที่อยู่โดยรอบด้วยความอ่อนโยนอย่างภาคภูมิใจ ขณะที่แก่นแท้ทั้งหมดเผยผ่านออกทางขนตาที่งอนเป็นแพนั้น

ซึ่งประกายเจิดจ้าในตัวเขาเพียงอย่างเดียวก็เพียงพอแล้วที่จะทําให้หัวใจของผู้คนหลอมละลาย

เขากระโดดขึ้นไปในอากาศและตีลังกากลับมาโดยวางเท้าเพียงข้างเดียวและค่อย ๆ ร่อนลงทําให้เข็มขัดหลากสีรอบเอวของเขากางออกเหมือนปีกนกขณะที่เขาร้องออกมาเสียงดัง ซึ่งมันเป็นเพียงแค่วลีเดียวขณะที่เขาถือดาบในมือขวามือซ้ายจับสะโพกและจัดท่านี้พร้อมกับการร้องเพลง

เมื่อหลี่เว่ยหยางเห็นแล้วจึงสามารถตัดสินใจได้เลยว่าเขาต้องเป็นนักแสดงที่มีชื่อเสียง

แม้ว่านักแสดงศิลปะการต่อสู้จะร้องเพลง แต่เขาก็สังเกตเห็นการเคลื่อนไหวของผู้ชมที่อยู่ด้านล่าง และเมื่อเห็นคน ๆ นั้นเขาก็รู้สึกตื่นเต้นในตอนแรก แต่หลังจากนั้นไม่นานความสุขของเขาก็เปลี่ยนเป็นความไม่เข้าใจ

ชายผู้นี้เป็นเพียงนักแสดงและแม้ว่าจะเขาเคยเป็นบุตรชายของครอบครัวที่ร่ํารวยและขลุกอยู่กับงานกวีนิพนธ์อีกทั้งยังเกิดมาพร้อมกับรูปลักษณ์ที่หล่อเหลาและสง่างาม ทําให้เขาเป็นที่ชื่นชอบในคณะงิ้วนี้

ในขณะนี้ ทันใดนั้นเขาก็เห็นใบหน้าของเด็กสาวในกลุ่มผู้ชม แม้ว่าใบหน้าของนางจะไม่งดงามเท่ากับคุณหนูที่อยู่ด้านข้าง แต่ตอนนี้เขาและคน ๆ นั้นมีสถานะทางสังคมที่ช่างแตกต่างกัน

แต่ดวงตาที่ชัดเจนของนางก็เหมือนธารน้ําใสที่เงียบสงบและในขณะนี้ดวงตาคู่นั้นก็กําลังจับจ้องเขา ราวกับว่านางสามารถมองทะลุผ่านเข้าไปได้

ตอนนั้นร่างกายของหมิงจี้สั่นเล็กน้อย แต่เมื่อสามารถฟื้นคืนสติดวงตาของนางก็หันไปใส่ใจกับสิ่งอื่นเสียแล้

นักแสดงรีบดึงความสนใจของเขากลับมารวมกันและยังคงร้องเพลงต่อไป นับว่าโชคดีที่ไม่มีผู้ใดสามารถตรวจจับความแปลกประหลาดนี้ได้

หลี่จางเล่อหัวเราะอย่างชอบใจ

“นักแสดงงิ้วคนนี้ร้องเพลงได้ดีจริงๆ จิวหยินเหนียงท่านคิดว่าอย่างไรบ้าง?”

จิวหยินเหนียงไม่ตอบ แต่ซื่อหยินเหนียงกล่าวอย่างถากถางว่า

“ใช่ จิวหยินเหนียงเป็นผู้เชี่ยวชาญในสาขานี้ เช่นนั้นความคิดเห็นของท่านจึงมีน้ําหนักมาก”

อย่างไรก็ตามการร้องจิ๋วเป็นอาชีพที่ต่ําต้อยและนักแสดงเหล่านี้มีชื่อเสียงที่ไม่ค่อยดีนัก ดังนั้นนางจึงถูกเยาะเย้ยจากซื่อหยินเหนียง

หลี่ฉางซีหัวเราะออกมาเสียงดังขณะที่หลี่ชางเซียวส่ายหัวด้วยความเห็นใจ

ใบหน้าขาวราวหิมะของจิวหยินเหนียงเปลี่ยนเป็นสีแดงโดยไม่สามารถกล่าวอะไรได้สักคํา

หลี่จางเลอยิ้มเยาะและกล่าวว่า

“ซื่อหยินเหนียง อย่าทําให้จิวหยินเหนียงต้องรู้สึกอับอายไปมากกว่านี้เลย”

ซื่อหยินเหนียงหัวเราะเยาะด้วยความพึงพอใจ เพราะนับตั้งแต่เกิดเหตุการณ์คุณไสยในครั้งนั้นแล้ว ฮูหยินใหญ่ก็พยายามหาเรื่องนางมาโดยตลอด

แต่นางไม่กลัวเพราะนายท่านเหสัญญากับนางแล้วว่า เขาจะจัดการเรื่องการแต่งงานของบุตรสาวทั้งสองคนของนางเอง และจะไม่ปล่อยให้ฮูหยินใหญ่จัดการเรื่องงานแต่งงานของพวกนางตามอําเภอใจ

หลี่ฉางเซียวหัวเราะก่อนที่จะกล่าวว่า

“ลูกปัดที่ข้อมือของจิวหยินเหนียงงดงามมาก”

หลังจากที่นางกล่าวเช่นนั้นแล้ว ทุกคนก็หันไปมองลูกปัดมรกตที่มือของจิวหยินเหนียง และเห็นว่าลูกปัดแต่ละเม็ดมีสีเขียวที่ชัดเจนและมีขนาดใหญ่มาก

ขณะที่ใบหน้าของฮูหยินใหญ่อดไม่ได้ที่จะเปลี่ยนไปเล็กน้อยจากนั้นก็หัวเราะ

“นี่คงเป็นของขวัญจากนายท่านด้วย”

เห็นได้ชัดว่านางเป็นคนขี้อิจฉา แต่ก็ยังแสร้งแสดงความใจกว้าง เพราะหากปูชนียบุคคลเช่นนางไม่สามารถทนต่อสิ่งนี้ได้ก็เป็นเรื่องที่ยอมรับไม่ได้ในครัวเรือน

หลี่เว่ยหยางยิ้มจาง ๆ ขณะที่นั่งอยู่ด้านข้างและไม่ได้กล่าวอันใด

ทันใดนั้นเองก็ได้ยินเสียงเด็กผู้หญิงคนหนึ่งร้องอุทานว่า

“โอ้! เวทีถล่ม!”

เสียงนั้นทําให้ทุกคนผงะและเมื่อเห็นว่าเวทียุบลงครึ่งหนึ่ง นักแสดงที่กําลังร้องเพลงก็ตกลงมาจากเวทีที่สูงสองเมตรอย่างกะทันหัน

ทําให้เขาล้มลงบนพื้นอย่างนุ่มนวลและเกือบจะในขณะเดียวกันเลือดกระจายอยู่ที่พื้นทําให้หลี่เว่ยหยางรู้สึกวิงเวียนเล็กน้อย

จิวหยินเหนียงร้อง

“อ๊า!”

และร้องไห้เสียงดังขณะที่นางลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว

หลี่เว่ยหยางสังเกตเห็นสิ่งนี้อย่างชัดเจน และยังสังเกตเห็นดวงตาของฮูหยินใหญ่อย่างชัดเจนพร้อมกับรอยยิ้มที่เย็นชานั้น

ส่วนคนอื่น ๆ พวกเขาสังเกตเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นบนเวทีเท่านั้นและไม่ได้สังเกตเห็น จิวหยินเหนียงเลย