ยอดหญิงแห่งวังหลัง - ตอนที่ 78.3

ตอนที่ 78-3 ใช่พิษล้างพิษ

ใบหน้าของหลี่หมินเพื่อเปลี่ยนเป็นซีดขาว ขณะที่พยายามลุกขึ้นนั่ง

“ไม่! ข้าไม่อยากอยู่ที่นี่!”

น้ําเสียงของเขามุ่งมั่น สําหรับเขาสถานที่แห่งนี้เหมือนกับว่ามีการระบาดครั้งใหญ่ที่นี่

“ไม่! ท่านไปมิได้”

สายตาของชายในชุดเทากวาดไปทั่วหลี่เว่ยหยาง พลางกล่าวอย่างช้า ๆ โดยไม่มีร่องรอยของอารมณ์

“ก่อนที่เราจะมั่นใจในความปลอดภัยของเขา มิมีผู้ใดสามารถจากไปได้”

หลี่เว่ยหยางยิ้มเยาะและกล่าวช้า ๆ ว่า

“โอ้! ท่านจะกักขังข้าเอาไว้ที่นี่หรือ?”

ชายในชุดสีเทาไม่กล่าวอันใดอีก ซึ่งทําให้ภายในห้องมีแต่ความเงียบงัน

หลี่หมินเต๋อพยายามดิ้นรนะ

“ข้าต้องการไปกับนาง”

ชายในชุดสีเทาเปลี่ยนน้ําเสียงทันทีและมองไปที่หลี่เว่ยหยาง โดยพยายามอย่างหนักที่จะใช้น้ําเสียงที่มีการกลั่นกรอง

“เซียนจู ตอนนี้เขากําลังตกอยู่ในอันตราย ดังนั้นเราจึงไม่สามารถกระทําสิ่งใดที่ทุ่มบ่ามได้ข้าต้องการขอร้องท่าน… “

หลี่เว่ยหยางขมวดคิ้วเล็กน้อยและสายตาของนางจ้องมองไปยังแววตาของเด็กชายที่มีความหวาดกลัวว่า พี่สาวผู้นี้จะทอดทิ้งเขา หลี่เหว่ยหยางส่ายหัวโดยไม่รู้ตัว

นางสัญญากับฮูหยินสามว่าไม่ว่าจะอย่างไรนางจะไม่ทอดทิ้งเขาเด็ดขาด แต่อะไรที่เขากําลังปิดบังนางอยู่?

เป็นไปได้หรือไม่ว่า ที่ผู้คนเหล่านี้กําลังคุกคามเขา ไม่ไม่ใช่สิ! ชายในชุดสีเทานี้แสดงท่าที่เคารพราวกับว่า หมินเอ๋อเป็นเจ้านายของเขา

หลี่เว่ยหยางเริ่มสงสัยมากขึ้นในขณะที่ชายในชุดสีเทาเฝ้าดูนางด้วยความระมัดระวัง

ในท้ายที่สุดหลี่เว่ยหยางก็พยักหน้า

“เอาล่ะ! ข้าจะกลับออกไปเมื่อถึงเวลาเช้าแล้ว”

ตอนนี้นางไม่มีเวลาไตร่ตรองประเด็นอื่น ๆ เพราะสิ่งที่จําเป็นคือต้องรักษาสัญญาที่ทําไว้กับฮหยินสาม

หลี่หมินเตอถอนหายใจด้วยความโล่งอก ขณะมือที่เข่าของเขาค่อย ๆ แข็งขึ้นแล้วเขาก็ล้มลงทันที

ชายในชุดสีเทาใบหน้าเย็นชาเปิดออกขณะที่เขารีบบอกให้สาวใช้เอาน้ํามาให้

สาวใช้ถือถ้วยน้ําอุ่นอย่างกลัว ๆ แล้วส่งให้ จากนั้นเขารับมันด้วยมือทั้งสองข้างขณะที่เดินไป ที่เตียงและคุกเข่าลง

หลี่เว่ยหยางเฝ้ามองขณะที่นางจมอยู่ในห้วงของความคิด โดยนางไม่รู้ว่าคนเหล่านี้รู้จักกับหมินเอมาก่อนหรือไม่ ไม่แน่ว่าทั้งหมดนี้อาจเกี่ยวข้องกับตัวตนของหมิ่นเต่อก็เป็นได้

แต่เด็กชายเคยเล่าให้นางฟังว่า เขาเป็นทารกที่ถูกทอดทิ้งซึ่งไม่มีผู้ใดต้องการ

แล้วคนเหล่านี้มาจากไหน?

หลังจากดื่มน้ําแล้วหลี่หมินเต๋อก็หมดสติไป โดยท่านหมอที่อยู่ด้านข้างรีบเข้าไปจับชีพจรของเขา

ทันใดนั้นชายในชุดสีเทาก็หันมาทางหลี่เว่ยหยางและแสดงความขุ่นเคือง

ตั้งแต่มีปฏิสัมพันธ์กับนางครั้งหนึ่งเขาก็ไม่สามารถปฏิบัติกับนางเหมือนเด็กสาวทั่วไปโดยไม่ระวังตัวได้

ทันใดนั้นเขาก็ลุกขึ้นยืนและเดินทีละก้าวไปหานาง และดึงดาบออกมาชี้ไปที่ลําคอของหลี่เว่ยหยางทันที

โดยการแสดงออกของหลี่เว่ยหยางเปลี่ยนไป

เขากล่าวด้วยความเย้ยหยันว่า

“จริงหรือที่ท่านมิกลัวสิ่งใดเลย?! ข้าหมายถึง จะเป็นไปได้หรือที่บนโลกใบนี้มีผู้ที่มิเกรงกลัวความตาย!”

หลี่เว่ยหยางหายใจเข้าลึก ๆ ขณะที่รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของนาง

“ในโลกนี้มิมีผู้ใดที่มิกลัวความตาย แต่ท่านต้องทบทวนดูว่ามันคุ้มหรือไม่! หากข้าตายเขาจะคงต้องเสียใจจนตายเช่นเดียวกัน”

นางกล่าวอย่างดูถูกเหยียดหยามว่า

“เช่นนั้น แม้ว่าท่านจะใช้ความพยายามทั้งหมดเพื่อช่วยชีวิตเขาก็ไร้ความหมาย”

ชายในชุดสีเทาใบหน้าแข็งที่อทันที เขารู้สึกขัดใจและพ่นคํากล่าวออกมาอย่างช่วยไม่ได้ว่า

“ท่านกล้ามาก!”

ทั้งสามคําหลุดออกมาจากปากของเขา

หลี่เว่ยหยางยิ้มและกล่าวว่า

“ท่านแค่ต้องการให้ข้าเก็บความลับของท่าน แต่ความลับนี้คืออะไรข้าก็ยังมิทราบด้วยซ้ําแล้วข้าจะกล่าวมันได้อย่างไร?”

ชายในชุดสีเทาจ้องมองมาที่นางและค่อย ๆ วางดาบลง

ที่เขาทําเช่นนี้ไม่ใช่เพราะเขาไม่รู้สึกว่าถูกคุกคามจากความไม่รู้ของหลี่เว่ยหยาง ตรงกันข้ามเขาคิดว่าสาวน้อยที่ฉลาดผู้นี้สามารถคาดเดาอะไรบางอย่างได้

แต่นางกล่าวได้ถูกต้อง หากเขาฆ่าหลี่เว่ยหยาง เจ้านายของเขาคงจะไม่ไว้ชีวิตเขาแน่นอน

ใบหน้าของท่านหมอเริ่มวิตกกังวลมากขึ้น ขณะที่หันหน้าไปอย่างเคร่งขรึมและกล่าวว่า

“ตอนนี้เขาตกอยู่ในอันตรายมากกว่าในตอนแรกมาก”

หลี่เว่ยหยางตกตะลึงและอดไม่ได้ที่จะเดินเข้าไป

“เป็นไปมิได้ เมื่อคืนนี้เขายังพูดอยู่เลย”

“ตอนนี้เขารู้สึกกระวนกระวายใจมาก จึงทําให้เลือดไหลเร็ว”

ท่านหมอกล่าวช้า ๆ ว่า

“พิษเช่นนี้ข้ามิมีทางรักษาได้และข้ามเคยเห็นมาก่อน…”

หัวใจของหลี่เว่ยหยางค่อย ๆจมดิ่งลงด้วยความเสียใจ..

ชายชุดเทาพูดช้า ๆ ว่า

“ยาพิษนี้เรียกว่าจู่หง…”

เขามองไปที่หลี่หมินเอและแสดงความรู้สึกกระวนกระวายเล็กน้อยในการแสดง ออกะ

“มันไร้สีและไร้กลิ่น ดังนั้นจึงมิสามารถค้นพบได้ง่าย ๆ แม้ว่าจะได้รับเพียงเล็กน้อยมันก็จะลุกลามเข้าไปในอวัยวะภายในทําให้เนื้อเหยื่อเสียหาย และจะหายใจไม่ออกจนเสียชีวิตในที่สุด”

หากหลี่เว่ยหยางไม่ช่วยหลี่หมินเต่อกําจัดสารพิษส่วนใหญ่ตอนนี้เขาคงจะกลายเป็นศพไปแล้ว

หลี่เว่ยหยางจ้องมองเขาพร้อมกับกล่าวว่า

” ท่านทราบได้อย่างไร?”

ชายในชุดสีเทาแสดงท่าที่รังเกียจและไม่ตอบ

เหงื่อไหลออกมาจากฝ่ามือด้านในของท่านหมอพร้อมกับกล่าวว่า

“หากตอนนี้มิมีอันใดที่เราสามารถทําได้ เราก็คงทําได้แค่เพียงใช้พิษโจมตีพิษเท่านั้น”

โจมตีพิษด้วยยาพิษหรือ?

การแสดงออกของหลี่เว่ยหยางโปงบอกว่ารู้สึกตกใจมากขณะที่รู้สึกถึงลางสังหรณ์ที่ไม่ดีในใจและอดไม่ได้ที่จะกล่าวว่า

“ท่านต้องการใช้ยาชนิดใด?”

ท่านหมอคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้และค่อย ๆ ตอบว่า

“สารหนู หินสีขาว แมงปองและพิษงู”

หลี่เว่ยหยางและชายในชุดสีเทามองหน้ากันและสีหน้าของพวกเขาก็ซีดลง เพราะทั้งหมดนี้เป็นสิ่งที่มีพิษร้ายแรงมาก

ตอนนี้ทั้งห้องมีบรรยากาศที่สงบเงียบมากด้วยอารมณ์ที่หลากหลายของผู้คน ทําให้ดูเหมือนว่าสามารถได้ยินเสียงของลมหายใจของทุกคนได้อย่างชัดเจน