ยอดหญิงแห่งวังหลัง - ตอนที่ 78.2

ตอนที่ 78-2 ท่านรู้จักกัน

หลี่เว่ยหยางไม่ได้แสดงความเจ็บปวดบนใบหน้าของนางเลย แต่หญิงสาวกลับเลิกคิ้วและจ้องไปที่อีกฝ่าย

“นี่คือสิ่งที่ท่านกล่าวว่าไม่มีเจตนาร้ายเช่นนั้นหรือ?”

ชายในชุดสีเทาเปล่งเสียง:

“ปล่อย!”

ชายในชุดสีเขียวด้านหลังหลี่เว่ยหยางก้าวถอยหลังทันที แต่ยังคงยืนถือดาบอย่างระมัดระวังซึ่งยืนอยู่ไม่ไกลเกินไป

หลี่เว่ยหยางพบว่าอีกฝ่ายดูเหมือนจะเกี่ยวข้องกับชีวิตและความตายของหลี่หมินต่อ

ในสายตาของเขา นางไม่มีความสําคัญ ซึ่งคงจะเป็นเหมือนมดตัวหนึ่งเท่านั้น

แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างอีกฝ่ายจึงไม่ต้องการเอาชีวิตนาง จากนั้นดวงตาของนางก็สบเข้ากับหลี่หมินเอที่หมดสติไปแล้ว

“ท่านต้องกาาทําอะไรหมินเดือ!” หลี่เว่ยหยางกล่าวช้า ๆ

ใบหน้าของทุกคนเปลี่ยนสีอีกครั้งและคราวนี้ชายในชุดสีเทาก็ประหลาดใจเช่นกัน

ต่อหน้าต่อตาพวกเขาคือหญิงสาวตัวน้อยที่แม้จะต้องเผชิญกับอันตราย และถูกคุกคามด้วยดาบนางก็ยังคงสงบและสามารถตัดสินใจได้

แม้ว่านางจะรู้ว่าพวกเขามาเพื่อหลี่หมินเพื่อ ซึ่งสิ่งนี้มิน่าใช่สิ่งที่หญิงสาวสามารถคาดเดาได้ ทําให้พวกเขารู้สึกตกใจมาก!

ในเวลานี้ชายชุดเขียวได้กล่าวว่า:

“ตอนนี้ลมหายใจของเขาเริ่มอ่อนลงเรื่อย ๆ แล้ว!”

การแสดงออกของชายในชุดสีเทาเปลี่ยนไป โดยเขาก็รีบนั่งลงเพื่ออุ้มร่างของหลี่หมิ่นเต่อ ขณะที่หลี่เว่ยหยางหยุดอยู่ตรงหน้าเขาพลางชี้นิ้วไปที่หลี่หมินเอและกล่าวทีละคําว่า

“ท่านไม่สามารถพาเขาไปได้!”

และนี่เป็นครั้งแรกที่ชายในชุดสีเทาที่แสดงความลังเลใจกล่าวอย่างเด็ดขาดว่า:

“ท่านต้องมากับเราด้วย!”

ใบหน้าของหลี่เว่ยหยางเปลี่ยนไปเล็กน้อย จากนั้นเธอจึงตัดสินใจอย่างรวดเร็ว

ชายในชุดสีเทาสั่งให้ปิดตาของหลี่เว่ยหยางจากนั้นดูเหมือนว่านางได้เข้าไปในรถม้า ทันใดนั้นหลี่เว่ยหยางก็กล่าวว่า

“มีสาวใช้สองคนของข้าด้วย”

ชายในชุดสีเทาหายใจเข้าลึก ๆ และกล่าวว่า:

“ข้าจะส่งคนไปดู”

รถม้าเดินทางห่างออกไปไกลจนกระทั่งมาถึงหน้าบ้านพวกเขา จากนั้นจึงถอดผ้าปิดตาของหลี่เว่ยหยางออก

“นายท่าน ทุกอย่างพร้อมแล้ว…”

สาวใช้แสดงความเคารพและกล่าวประโยคนั้น แต่ดวงตาของนางไม่ได้มองไปที่หลี่เว่ยหยางเลย

“ดี! เรามาเริ่มการรักษาทันที”

ชายในชุดสีเทากล่าว

หลี่เว่ยหยางสังเกตเหตุการณ์ตรงหน้าและเริ่มสงสัยในตัวตนที่แท้จริงของคนเหล่านี้

“ยินดีต้อนรับเซียนจูให้อยู่ที่นี่สักครู่”

ชายในชุดสีเทาเปล่งเสียงแผ่วเบา ขณะที่หลี่เว่ยหยางมองไปที่หลี่หมินเต๋อในอ้อมแขนของเขา และขมวดคิ้ว

“ข้าต้องการความมั่นใจว่าเขาจะปลอดภัย”

ชายชุดเทาไม่ยืนกรานอีกต่อไปแล้ว เขาอุ้มหลี่หมิ่นเต่อเข้าไปในห้อง ขณะที่หันกลับไปมองหลี่เว่ยหยาง

“รีบเข้ามา”

หลี่เว่ยหยางเดินเข้ามาและประตูก็ปิดตามหลังทันที

บุคคลนี้อนุญาตให้นางเข้ามาแสดงให้เห็นว่าสถานการณ์ไม่เลวร้ายอย่างที่คิดเอาไว้

อย่างน้อยผู้คนเหล่านี้ก็ไม่ต้องการเอาชีวิตของพวกนาง หลี่เว่ยหยางหายใจออกเบา ๆ พลางเงยหน้าขึ้นและสายตามองไปรอบบริเวณห้อง

ภายในห้องมีฉากกั้นพับซึ่งเป็นภาพของภูเขากับแม่น้ํา และจากเตามีกลิ่นหอมอ่อน ๆ โดยบนโต๊ะมีพู่กันและหมึกสําหรับเขียนตัวอักษรที่หาได้ทั่วไป แต่ทุกอย่างยังคงใหม่

นอกจากการตกแต่งที่หรูหราแล้ว ทุกอย่างยังคงยากที่จะคาดเดาตัวตนของชายพรุ่งนี้

ตอนนี้ชายผมขาวถือหีบยาและยืนตัวสั่นด้วยความกลัวในห้อง ขณะที่ชายในชุดสีเทาบรรจงวางร่างของหลี่หมินเพื่อลงบนเตียงนอนแล้วกระซิบว่า

“รักษาเขา”

หมอท่านนั้นพยักหน้าและก้มศีรษะลง เพื่อตรวจสอบบาดแผลของหลี่หมินเพื่อ

หลี่หมิ่นเต่อยังคงนอนหลับโดยที่ผิวเนียนเรียบของเขาไม่มีร่องรอยของการมีชีวิต นางไม่รู้ว่าเขาทําปิ่นปักผมหล่นหายไปตั้งแต่เมื่อใด

ผมสีดําของเขากระจัดกระจายบนร่างกายของเด็กชายเหมือนผ้าพี่พลิ้วไสว

“หมินเต่อ…”

หลี่เว่ยหยางเกร็งขึ้นและอดไม่ได้ที่จะกระซิบอีกครั้ง

“เจ้าจะต้องปลอดภัย…”

เสียงของชายชุดเทาดังขึ้น

“ข้ามิมีทางปล่อยให้เขาเป็นอะไรเด็ดขาด!”

หลังจากกล่าวด้วยน้ําเสียงที่แหบแห้งแล้ว เขาก็กําหมัดแน่น

เพื่อตามหาเด็กชายผู้นี้ เขาต้องใช้ความพยายามอยู่หลายปีเพื่อให้รอดพ้นจากอันตรายและตอนนี้คนผู้นี้ก็อยู่ตรงหน้าแล้ว

ท่านหมอหันศีรษะมาพร้อมกับสีหน้าที่แสดงถึงความหนักใจ

“เขาเป็นอย่างไรบ้าง?”

ชายชุดเทารู้สึกกระวนกระวายใจ ขณะที่ก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วและจ้องมองไปยังท่านหมอด้วยแววตาคาดคั้น

“แม้ว่าจะกําจัดสารพิษส่วนใหญ่ออกไปแล้ว แต่ก็ยังมีสารพิษบางอย่างที่เข้าไปในกระแสเลือดแล้ว และตอนนี้สถานการณ์น่าเป็นห่วง…”

ท่านหมอกล่าวอย่างสั้น ๆ ว่า

“แล้วท่านรักษาเขาได้หรือเปล่า?”

ร่องรอยความโกรธปรากฏบนใบหน้าของชายชุดสีเทาขณะที่เขาจับที่คอเสื้อของท่านหมอ

การแสดงออกทั้งหมดของท่านหมอเปลี่ยนไป โดยหวาดกลัวจนกล่าวไม่ออก

เมื่อเห็นภาพนี้ หลี่เว่ยหยางที่รู้สึกกังวลใจจึงโกรธและกล่าวว่า

“ปล่อยให้ท่านหมอรักษาไปเถิด ท่านต้องการเห็นหมินเพื่อตายเช่นนั้นหรือ?”

ชายในชุดสีเทารู้สึกประหลาดใจชั่วขณะ

สาวใช้ในห้องก็รู้สึกประหลาดใจเช่นกัน และใบหน้าของพวกเขาก็เปลี่ยนเป็นสีเขียวด้วยความโกรธเคือง

พวกเขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่า หลี่เว่ยหยางกล้ากล่าวกับชายชุดเทาเช่นนั้น

ทันใดนั้นเสียงก็ดังขึ้น

” ข้ามเป็นไรแล้ว”

เสียงนั้นทําให้ทุกคนหันไปมองที่เตียงพร้อมกัน

“ในที่สุดเจ้าก็ฟื้น…”

ชายในชุดสีเทารู้สึกตื่นเต้น ขณะที่ผลักร่างของท่านออกไปด้านข้าง และก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าว

การแสดงออกของหลี่หมินเดือดูไม่ดีและดวงตาของเขาไม่แสดงความยินดีหรือขอบคุณที่รอดชีวิตมาได้ แต่กลับมีเพียงความรู้สึกเบื่อหน่าย

หลี่เว่ยหยางมั่นใจว่านางไม่ได้เข้าใจผิด เมื่อหลี่หมินเมื่อมองเห็นชายคนนั้นในชุดสีเทา ความเหนื่อยล้าก็ฉายแววในดวงตาของเขา

“ข้ายังมิได้กล่าวอันใดเลย…”

ชายในชุดสีเทาพูดอย่างยุ่งยากใจ และเมื่อกล่าวได้ครึ่งประโยคเขาก็นึกถึงบางสิ่งบางอย่าง และสายตาของเขาก็สบเข้ากับหลี่เว่ยหยางที่ยืนเงียบงัน ขณะที่ความโหดเหี้ยมฉายผ่านดวงตาของเขา

หลี่เว่ยหยางลอบถอนหายใจขณะที่ล่วงรู้อย่างชัดเจนว่า อีกฝ่ายไม่ต้องการให้นางรู้ความจริง

นางเหลือบมองหลี่หมิ่นเต่อและรู้สึกถึงร่องรอยแห่งความเศร้าในใจ แม้ว่าจะรู้สึกประหลาดใจที่สามารถรู้สึกถึงอารมณ์ที่ขุ่นมัวนั้นได้

แต่นางก็รู้ดีว่าหมิ่นเต่อรู้อะไรบางอย่าง ซึ่งสิ่งที่นางกังวลใจคือสิ่งที่เขาปิดบังนางก่อนหน้านี้

หลี่เว่ยหยางกล่าวอย่างใจเย็นว่า

“หมินเดือ! เนื่องจากท่านทั้งคู่รู้จักกัน ดังนั้นเจ้าควรอยู่ที่นี่เพื่อพักฟื้น”

จากนั้นนางก็หันไปหาชายในชุดสีเทาและกล่าวว่า

” เมื่อเห็นว่าท่านพาข้ามาที่นี่อย่างบริสุทธิ์ใจ ดังนั้นข้าหวังว่าท่านจะส่งข้ากลับไป”