ยอดหญิงแห่งวังหลัง - ตอนที่ 78.1

ตอนที่ 78-1 ชายในชุดสีเทา

หลี่เว่ยหยางพยุงร่างของ

หมินเพื่อขึ้นมาและฉีกเสื้อผ้าของเขา แล้วเริ่มตรวจดูลูกศรที่ปักอยู่ที่ด้านหลังของเขาอย่างละเอียด

และเห็นว่าบาดแผลไม่ใหญ่นักแต่เลือดที่ไหลออกมาเป็นสีดํา แสดงว่าลูกศรนี้จะต้องอาบยาพิษอย่างแน่นอน!

หลี่เว่ยหยางไม่จําเป็นต้องคิด หญิงสาวดึงลูกศรออกมาอย่างรวดเร็ว จากนั้นได้วางปากของตนเองไว้เหนือปากแผลและใช้พละกําลังทั้งหมดดูดเลือดพิษออกมา

โดยเอาเลือดนั้นบ้วนทิ้งเพราะเกรงว่านางจะไม่สามารถช่วยชีวิตหลี่หมินเมื่อได้

และไม่ทราบว่าเวลาผ่านไปนานเพียงใด ก่อนที่จะพบว่าเลือดสีดําบนหลังของหลี่หมิ่นเต่อค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นสีแดงอีกครั้งแล้วในตอนนี้

โดยเว่ยหยางถอนหายใจออกมาอย่างหนักหน่วงด้วยความโล่งอกและฉีกผ้าออกจากกระโปรงตนเองเพื่อใช้พันแผลนั้น

ทันใดนั้นเสียงระเบิดก็ดังขึ้นอย่างกะทันหันบนถนนสายเล็ก ๆ ทําให้หลี่เว่ยหยางถึงกับสะดุ้งอย่างแรงด้วยความตกใจ

เกิดอะไรขึ้น?

หญิงสาวยังไม่ทันหันกลับมา ขณะที่มีมีดกริชเย็นเฉียบปะทะที่ลําคอของนางแล้ว

“เซียนจู ตราบใดที่ท่านไม่ทําอันใด เราจะไม่ทําร้ายท่าน”

น้ําเสียงที่เปล่งออกมานั้นช่างเย็นชาแต่มีเหตุผลและดูสมเหตุสมผล ขณะที่ในหัวสมองของหลี่เว่ยหยางพยายามนึกถึงความเป็นไปได้มากมายสําหรับเหตุการณ์ในครั้งนี้

มือสังหารเหล่านั้นได้พุ่งเข้าใส่พวกนางด้วยดาบอย่างชัดเจนเพื่อตั้งใจจะเอาชีวิตของพวกนาง

แต่บุคคลนี้ไม่ได้ดําเนินการในทันที ดังนั้นพวกเขาคงจะไม่ใช่พวกเดียวกับมือสังหารนั้น

ไม่ว่าในกรณีใดเขามีดาบซึ่งสามารถใช้ฟันคอของนางได้ ซึ่งพิสูจน์ได้ว่าเขาไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของกองกําลังเสริมที่ทั่วเปาหมูส่งมาคุ้มครอง

ทั้งหมดมีกลุ่มที่แตกต่างกันถึงสามกลุ่ม และได้รับคําสั่งเกี่ยวกับกระบวนการกําจัด ซึ่งทําให้แต่ละคนสวมใส่ชุดที่มีสีแตกต่างกัน

ทันใดนั้นเองหลี่เว่ยหยางก็นึกถึงตัวเอง นางคือคนที่เคยตายมาแล้วครั้งหนึ่ง การมีชีวิตอยู่อีกครั้งคือพรอันยิ่งใหญ่ที่สวรรค์ประทานให้

และตั้งแต่นางกลับมาอยู่ที่เมืองหลวง นางก็พยายามสงบสติอารมณ์มาตลอด

ถึงแม้ว่านางจะต้องเดินไปตามถนนที่มืดมิดและคลุมเครือ นางก็จะไม่ยอมให้ตัวเองต้องตื่นตระหนกจนเสียสติเด็ดขาด!

ตอนนี้ยังไม่ถึงทางตัน นางยังพอมีโอกาส!

“เจ้าคือผู้ใด?”

สายตาของหญิงสาวจับจ้องไปที่คนในชุดสีเทาตรงหน้าตนเอง ซึ่งแม้ว่าบุคคลในชุดสีเทาจะสวมหน้ากาก แต่ก็มีผมสีเทาที่สามารถเห็นได้อย่างชัดเจนบนศีรษะของเขา

ซึ่งใคร ๆ ก็สามารถกล่าวได้ว่าเขาไม่ใช่เด็กหนุ่มอีกต่อไปแล้ว แต่ดวงตาของเขายังคงมีความสดใสและเจาะลึกด้วยความเย็นชาด้วยตัวของมันเอง

เมื่อเขามองมายังใบหน้าที่สงบนิ่งของหลี่เว่ยหยาง สายตาแห่งความชื่นชมก็เป็นประกายออกมาจากแววตาของเขาอย่างชัดเจน

ตามปกติแล้วอาจกล่าวได้ว่าธรรมชาติที่แท้จริงของบุคคลนั้นสามารถเปิดเผยให้เห็นได้ในช่วงเวลาที่สิ้นหวังเช่นนี้

แต่เด็กสาวตัวน้อยผู้นี้มีอายุเพียงแค่สิบสามหรือสิบสี่ปีเท่านั้น แต่นางยังสามารถสงบสติอารมณ์ได้เมื่อต้องเผชิญหน้ากับชีวิตและความตาย

ทําให้ผู้คนที่ได้เห็นเหตุการณ์นี้ อดไม่ได้ที่จะมองนางแตกต่างออกไป

หลี่เว่ยหยางเหลือบมองเครื่องแบบสีเทาของเขา ขณะที่ความเป็นไปได้มากมายแล่นผ่านเข้ามาในหัวใจของนาง

แต่มันก็จางหายไปอย่างรวดเร็ว ก่อนที่เด็กสาวจะสามารถระบุเหตุผลที่เป็นไปได้ โดยขณะนั้น บุคคลในชุดสีเทาสังเกตเห็นว่าหลี่หมินเดือนอนอยู่บนพื้นจึงตื่นตระหนกในทันใด

เขาถอนดาบออกจากบริเวณลําคอของนาง เพื่อตรวจสอบสภาพของหลี่หมินเต๋อทันที!

“ท่านรู้จักกับหมินเพื่อหรือ?”

เว่ยหยางเอ่ยถามด้วยความรีบร้อน

เขาไม่ได้ใส่ใจกับคํากล่าวเหล่านั้นของนางเลย ซึ่งหลังจากตรวจสอบแล้ว เขาเห็นว่าหลี่หมิ่นเต่อยังคงหายใจอยู่ และพิษในเลือดของเขาได้ถูกขับออกไปหมดแล้ว

จากนั้นเขาก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก ขณะที่หลี่เว่ยหยางจ้องมองเขาอย่างเย็นชา

ภายใต้แสงจันทร์ใบหน้าอ่อนเยาว์ของนางคล้ายกับรูปปั้น ซึ่งมีเพียงดวงตาของนางเท่านั้นที่สดใสและชัดเจน

ดวงตาของนางพยายามสังเกตบุคคลในชุดสีเทาทุกการเคลื่อนไหว แต่เขากลับจ้องมองหลี่เว่ยหยางอย่างใจเย็น:

“เซียนจู เรามิได้มีเจตนาร้ายใด ๆ เลย”

เราอย่างนั้นหรือ?

หลี่เว่ยหยางตรวจดูสภาพแวดล้อมของตนเอง และสังเกตเห็นภาพเงาจํานวนมากในเงามืด โดยทั้งหมดอยู่ในชุดเครื่องแบบสีน้ําเงิน ซึ่งการปรากฏตัวของพวกเขาเหมือนวิญญาณหลอน

ผู้เหล่านี้ล้อมรอบพวกเขาอย่างเงียบเชียบในพริบตา โดยที่นางไม่ทันสังเกตเห็นอะไรเลย

หลี่เว่ยหยางไม่สามารถกล่างอันใดได้ ขณะที่สถานการณ์ในขณะนี้สงบลงอย่างน่าประหลาดใจ

“ท่านเป็นคนในชุดสีน้ําเงินที่ช่วยเราไว้ก่อนหน้านี้ใช่หรือไม่?”

เมื่อพิจารณาจากการแสดงออกทางสีหน้าของเขา หลี่เว่ยหยางก็รู้ว่าตนเองเดาได้ถูกต้อง

แม้ว่านางจะเป็นคนที่มีความฉลาดเฉลียว แต่ก็ไม่สามารถอธิบายได้ว่าเหตุใดกลุ่มนักฆ่าจึงปรากฏตัวขึ้นโดยตั้งใจจะเอาชีวิตพวกนาง

สําหรับเหตุผลที่ทั่วเปาหยูเข้ามาแทรกแซงในครั้งนี้ อาจกล่าวได้ว่าเป็นเรื่องของการตอบแทนบุญคุณ

หากเป็นเช่นนั้น บุคคลในชุดสีน้ําเงินเหล่านั้นมีเจตนาอะไรกันแน่?

หลี่เว่ยหยางนึกถึงท่าทางกังวลที่คนในชุดสีเทามีเมื่อเขาเห็นหลี่หมินเอ จึงทําให้คิดถึงความเป็นไปได้อย่างหนึ่ง

“หากท่านมีเกียรติและชอบธรรมอย่างแท้จริง ท่านก็คงมิรังเกียจที่จะถอดหน้ากากออก”

หลี่เว่ยหยางกล่าวต่ออย่างเย็นชา

“หากท่านมิทําตามที่ข้าขอร้อง ก็มิมีอันใดที่จะต้องกล่าวอีกแล้ว

บุคคลในชุดสีเทาหยุดชั่วครู่ก่อนจะถอดหน้ากากออก และเขาขยับร่างเข้ามาใกล้มากขึ้นจนเผยให้เห็นใบหน้าของเขาที่ต่างจากคนส่วนใหญ่ โดยเขามีรูปร่างสูงสง่าและมีอายุประมาณสี่สิบปี

“เรามิได้มีเจตนาที่จะทําร้ายท่านทั้งสองเลยแม้แต่น้อย เซียนจูท่านโปรดอย่าเข้าใจผิด

หากเรามีเจตนาเช่นนั้น เราคงมิช่วยให้ท่านรอดมาได้”

แม้ว่าพวกเขาจะไม่ใช่มือสังหาร แต่พวกเขาก็ยังไม่ยอมเปิดเผยความตั้งใจของตนเอง หลี่เว่ยหยางจึงเย้ยหยันอย่างเย็นชาว่า

“ท่านยังปฏิเสธที่จะระบุวัตถุประสงค์ของตนเองอีกหรือ?”

เมื่อคํากล่าวเหล่านี้ออกจากปากนาง ทันใดนั้นดาบก็พุ่งขึ้นมาที่ลําคอของหญิงสาว

และดูเหมือนว่านางจะได้ยินเสียงของใบมีดกรีดผ่านผิวหนังของตนเอง จากนั้นก็มีเลือดไหลย้อยลงมา ซึ่งมันทําให้เกิดอาการแสบร้อนที่ผิวหนังของนาง