ยอดหญิงแห่งวังหลัง - ตอนที่ 71.4

ตอนที่ 71-4 หาจุดยืน

ทันใดนั้นหลี่หมินเต๋อก็หยุดนิ่ง

“พี่สามท่านมิควรเสี่ยงที่จะตกอยู่ในอันตรายเพื่อข้า และมิควรล้อเล่นกับของขวัญจากจักรพรรดิ”

หลี่เว่ยหยางยิ้มและมิได้กล่าวอันใด

ทันใดนั้นไปจอก็เป็ดปากกล่าวว่า:

“ปิ่นปักผมอันนั้นมิใช่ของขวัญจากของจักรพรรดิ คุณหนูเพียงแค่ข่มขู่พวกเขาเท่านั้น”

หลี่หมินเต๋อยกมุมริมฝีปากขึ้นและยิ้มกว้างทันที

หลี่เว่ยหยางจ้องมองเขาและกล่าวอย่างใจเย็นว่า

“หมินเต๋อในสถานการณ์เช่นวันนี้ เจ้ามิจําเป็นต้องทําเช่นนั้น”

หลี่หมินเต๋อมองลงไปที่พื้นราวกับว่ากําลังสํานึกผิด:

“ข้าจะมิทําอีกแล้ว”

หลี่เว่ยหยางสับสนกับคําตอบของเด็กชาย เพราะนางมิแน่ใจว่าเขาหมายถึงว่าจะมิให้ผู้ใดรังแกอีก หรือจะมิใส่ใจต่อคําสบประมาทของผู้อื่น

แต่เมื่อกําลังจะกล่าว นางกลับได้ยินไปจ่อเอ่ยขึ้นมาว่า

“คุณหนู องค์ชายสามกําลังออกมา”

เมื่อหันกลับไป นางจึงเห็นสาวใช้สองคนนําทางเขามา

ชายหนุ่มแต่งกายด้วยเสื้อผ้าที่แสนจะสง่างาม และสวมมงกุฎอันงดงามกําลังเดินเข้ามาทางนี้อย่างใจเย็น

แท้จริงแล้วคือ ทัวเป่าเจิ้นที่อยู่ในศาลา ตอนนี้เขากําลังจะจากไป

ดวงตาของหลี่เว่ยหยางหรีลงความรู้สึกของมอร์เทนที่หรูหราของทัวเป่าเจิ้นบนร่างกายของเขา ซึ่งเป็นพรสวรรค์จากจักรพรรดิ

องค์ชายทั้งหมดมีไม่เกินห้าคน และดูเหมือนว่าองค์ชายผู้มีกําเนิดที่ต่ำต้อยคนนี้ได้เข้าสู่ศูนย์กลางอํานาจอย่างเห็นได้ชัด

เมื่อเห็นเขาเดินผ่านมา ไปจอและคนรับใช้คนอื่น ๆ จึงก้มหน้าก้มตาและเปิดเส้นทาง

แต่ทัวเป่าเจิ้นหยุดอยู่ตรงหน้าหลี่เว่ยหยางอย่างกะทันหัน

“เซียนจู ”

เขาหันไปมองหลี่เว่ยหยางแล้ว

กล่าวอย่างใจเย็นว่า:

“วันนี้เจ้าเล่นกับเราเหมือนลิงหลอกเจ้า…”

ไปจ่อและคนรับใช้อื่น ๆ ต่างก็รู้สึกตกใจจนกล่าวอันใดมออก ขณะที่หลี่หมินเต๋อกําหมัดแน่น

ทัวเป่าเจิ้นถอนหายใจก่อนที่จะกล่าวออกมาว่า

“เจ้ากล้ามาก…”

หลี่เว่ยหยางแสดงท่าที่สงบอย่างมิคาดคิด

“ใช่ หม่อมฉันมีความกล้ามากเกินไป!”

ในชาติที่แล้วนางชื่นชมสามีและเห็นอกเห็นใจเสมอมา ที่เขามีความตั้งใจที่จะทํางานหนักเนื่องจากภูมิหลังที่ต่ำต้อยของตนเอง

ในสายตาของนางนั้น คนผู้นี้คือคู่สมรสที่สมบูรณ์แบบของตนเอง ราวกับว่าสวรรค์ประทานบุรุษผู้นี้มาให้และจะเป็นผู้ที่นางสามารถพึ่งพาได้ตลอดไป

ในช่วงชีวิตนี้ผู้ที่ยืนอยู่ตรงหน้านางมิได้เปลี่ยนแปลงไปเลยแม้แต่น้อยเขายังคงเด็ดเดี่ยว กล้าหาญและมีนิสัยที่มั่นคง

เขามีแผนการอยู่ในใจที่รัดกุม และมีเสน่ห์ อีกทั้งความรู้ความสามารถของเขานั้นเป็นเหมือนดั่งมังกรท่ามกลางผู้คน

หากนางสามารถเลือกได้ ในชีวิตนี้หลี่เว่ยหยางมิต้องการที่จะมีปฏิสัมพันธ์กับคนผู้นี้เลย เพราะนางรู้จักผู้ชายคนนี้ดีเกินไป

เขามีแผนการที่ลึกล้ำ และใช้มาตรการที่ไร้ความปรานีเขา

สามารถใช้ทุกวิถีทางเพื่อไปให้ถึงเป้าหมายและเขารู้วิธีควบคุมผู้อื่นด้วยจิตวิญญาณของเขา

คนประเภทนี้มิมีผู้ใดสามารถคาดเดาได้เลยว่า เขาต้องการสิ่งใด

และยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้ทั้งสองคนกําลังเผชิญหน้ากันและดูเหมือนว่าในขณะที่การโต้ตอบเงียบ ๆ ผ่านสายตาได้เกิดขึ้น

ทัวเป่าเจิ้นจ้องกลับและกล่าวอย่างยิ้มแย้มว่า

“มิทราบว่าคุณชายสามจะปล่อยให้ข้าผ่านไปได้หรือไม่?”

หลี่หมินเต๋อมองดูหลี่เว่ยหยางและเห็นว่าผู้เป็นพี่สาวพยักหน้า

หลี่หมินเต๋อจึงหดตัวจากนั้นเขาได้ถอยกลับไปสองสามก้าวเพื่อเว้นช่องว่างระหว่างพวกเขา

“องค์ชายสามมีคํากล่าวอื่นจะกล่าวอีกหรือไม่?” หลี่เว่ยหยางขมวดคิ้ว

ทัวเป่าเจิ้นมิตอบขณะที่เขายิ้มและมองไปไกล ๆ ขณะที่กล่าวว่า

“ลูกพลัมสีแดงท่ามกลางหิมะช่างเป็นทิวทัศน์ที่งดงามมากจริง ๆ …”

“องค์ชายสามช่างมีท่าที่ผ่อนคลายและไร้กังวล…”

หลี่เว่ยหยางยิ้ม

ทัวเป่าเจิ้นโบกมือตามหลังเขาเป็นสัญญาณให้ทุกคนถอยห่างออกไป

จากนั้นสาวใช้ทุกคนได้ก้าวถอยหลังออกไป แม้แต่ไปคือก็ต้องถอยห่างจากทางเดินออกไปด้วย

“ข้าแค่ต้องการจะกล่าวเพียงมีกี่คําและดูเหมือนว่า เจ้ากําลังคิดอันใดอยู่ในหัว”

รอยยิ้มเล็กน้อยของทัวเป่าเจิ้นบ่งบอกถึงความเย็นชา

หลี่เว่ยหยางเอ่ยถาม

“สิ่งนี้เกี่ยวข้องกับพระองค์อย่างไร?”

ทัวเป่าเจิ้นหัวเราะเบา ๆ ด้วยเสียงหัวเราะที่คมชัดและเย็นชา แต่เสียงนั้นก้องกังวานไปมิไกลมากนัก

“วันนี้เป็นวันที่ได้เปิดหูเปิดตาสําหรับข้า คุณหนูสามเป็นผู้ที่มีศิลปะในการใช้วาจา มิว่าจะอย่างไร เจ้าคงสามารถทําให้ตัวเองรอดพ้นได้

เกาจินกระโดดลงไปในทะเลสาบที่หนาวเหนีบในวันนี้ แม้ว่ามันจะมทําให้เขาถึงขั้นเสียชีวิต แต่มันก็จะทําให้ผิวของเขาหลุดร่อนได้

เจ้ามีหัวใจแห่งความเคียดแค้นที่มหยุดยั้งเช่นนี้ ซึ่งทําให้ผู้คนรอบข้างเกิดความหวาดหวั่น”

คราวนี้ถึงคราวที่หลี่เว่ยหยางยิ้มบ้าง

หลี่เว่ยหยางเจิดจ้ามากกว่าดวงตาที่เป็นประกายของนาง

“เขาทําตัวเอง”

“ ตามความเป็นจริง เจ้ามจําเป็นต้องทําถึงเพียงนี้ก็ได้”

ทัวเป่าเจิ้นหยุดยิ้มและกล่าวด้วยน้ำเสียงปกติ หลี่เหว่ยหยางเลิกคิ้ว

“โอ้ มิทราบว่าองค์ชายสามมีสิ่งใดชี้แนะ!”

“สังเกตพฤติกรรมของเจ้าแล้ว ดูเหมือนว่าเจ้ามิได้สนใจตระกูลหลี่เลยแม้แต่น้อย

ตอนนี้เจ้ามีชีวิตที่ดี และจะมีชีวิตที่ดียิ่งขึ้นในอนาคต แต่เจ้าต้องทราบว่า หากตระกูลหลี่ล่มสลายไป เจ้าหลี่เว่ยหยางจะกลายเป็นอันใด ดังนั้นในครั้งต่อไป”

ทัวเป่าเจิ้นกล่าวในสิ่งที่มันควรจะเป็น

โดยมิสามารถกล่าวได้จบ เขาก็ถูกหลีเว่ยหยางกล่าวตัดบท

“องค์ชายสาม มิมีผู้ใดอยู่ที่นี่ พระองค์มิต้องตรัสถึงหลักการของตนเอง”

หลี่เว่ยหยางยิ้ม และกล่าวต่อไปอีกว่า

“ยิ่งไปกว่านั้น พระองค์คิดว่าหม่อมฉันจะฟังคํากล่าวนี้หรือ?”

“หลี่เว่ยหยางเพื่อระบายความโกรธแค้น เจ้าถึงกับใช้ชีวิตของตนเองเป็นเดิมพัน เจ้าคิดว่ามันคุ้มค่าแล้วหรือ? ”

ทัวเป่าเจิ้นเอ่ยถามด้วยความขุ่นเคืองใจ

“แม้ว่าคนเหล่านั้นจะเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของเจ้า แต่ธรรมชาติของมนุษย์มักเป็นเช่นนี้ พวกเขาเคารพบูชาผู้ที่มีเกียรติยศเหนือกว่า และดูถูกเหยียดหยามผู้ที่ต่ำต้อยกว่าเสมอ

หากเจ้าว่างพอที่จะกลั่นแกล้งพวกเขา เหตุใดเจ้าจึงมิใช้เวลาอันมีค่านั้นในการหาจุดยืนอยู่ในตําแหน่งที่พวกเขามสามารถเข้าถึงเจ้าได้ และปล่อยให้พวกเขามองมาที่เจ้าชั่วนิรันดร์…”

น้ำเสียงของทัวเป่าเจิ้น เปลี่ยนไปโดยมิรู้ตัว

ขณะนั้นหลี่เว่ยหยางคิดว่าเขามิได้กล่าวถึงนางด้วยซ้ำไป แต่เขากําลังกล่าวถึงตนเอง