ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ - ตอนที่ 1316 บุกทะลวง

ตอนที่ 1316 บุกทะลวง

ชั่วพริบตาที่สีทองอร่ามอันเป็นประกายระยับที่ซึ่งไร้สิ่งใดเปรียบปรากฏขึ้น มันก็แผ่แสงสว่างเรืองรองไปทั่วทั้งโพรงถ้ำในทันใด!

แรงกดดันที่มหาศาลเสียจนบรรยายเป็นคำพูดไม่ถูกแผ่ขยายออกมาจากตัวมัน!

ใจของฉู่หลิวเยว่สั่นระรัว ไข่มุกธาราภายในร่างเองก็โคจรขึ้นเร็วกว่าเดิมโดยที่นางมิทันรู้ตัว!

พลังปราณดั้งเดิมภายในกายนางเริ่มโคจรด้วยความเร็วที่ผิดธรรมดาขึ้นเรื่อยๆ!

“อือ อือ…”

เสียงสะอื้นต่ำทุ้มที่แว่วดังขึ้นแท้จริงแล้วเป็นอสูรศักดิ์สิทธิ์เหล่านั้นที่ล้วนแล้วแต่ค้อมกายลงต่ำ ตาก็มองไปยังเปลวเพลิงที่กำลังแผดเผาเต้นเร่าอย่างมีชีวิตชีวาพลางตัวสั่นระริก

นั่นคือแรงกดดันอันยิ่งใหญ่ที่มาจากสายเลือดมิผิดแน่! มันบดขยี้ทุกสิ่งอย่างเลยทีเดียว!

กระทั่งอาฉยงยังหยัดกายขึ้นมาได้อย่างยากลำบาก ก่อนจะพาเทาเทาถอยหลังออกไปหลายก้าว

ภายในโพรงถ้ำถูกเปลวเพลิงสาดแสงสว่างเรืองรองดุจเวลากลางวันก็มิปาน

ณ ตำแหน่งตรงกลางถ้ำ เหลือเพียงหนึ่งมนุษย์ หนึ่งอสูร

ฉู่หลิวเยว่จ้องเขม็งไปยังสีทองอร่ามที่อยู่ท่ามกลางเปลวเพลิงสีแดงฉาน

ขณะที่เวลาเดินผ่านไปเรื่อยๆ เปลวเพลิงสีแดงฉานที่ตีวงล้อมรอบเองก็ดูราวกับว่าค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นสีทองขึ้นทีละนิด

ประกายแสงยิ่งทวีความเรืองรองเจิดจ้าขึ้นไปอีก!

ฉู่หลิวเยว่พลันเอ่ยขึ้นมาว่า

“พวกเจ้าทั้งหมดออกไปก่อนเถอะ”

เมื่อได้ยินนางพูดเช่นนั้น บรรดาสัตว์อสูรจำนวนมากต่างก็ผงกศีรษะอย่างลนลานประหนึ่งกระเทียมที่ถูกทุบแล้วทยอยจากไป

“อาฉยง เจ้ากับเทาเทาเองก็ออกไปเฝ้าคุ้มกันข้างนอกก่อน”

อาฉยงมองนางอย่างลังเล ทว่าท้ายที่สุดแล้วก็เลือกเชื่อฟังคำสั่งนาง ก่อนจะหิ้วเทาเทาแล้วหมุนกายปลีกตัวออกไป

บาดแผลบนร่างของมันค่อนข้างสาหัส เนื้อหนังฉีกขาด เลือดสดไหลหลั่ง บาดแผลจำนวนมากล้วนมีสภาพย่ำแย่ทั้งสิ้น

เห็นชัดเลยว่าเมื่อครู่มันต้องทนรับการโจมตีจากกระแสพลังอันน่าหวาดผวาเช่นใด

ทุกที่ที่มันย่างกรายผ่านก็จะทิ้งคราบเลือดสีเข้มเปรอะไว้บนพื้นดินเป็นหย่อมๆ ด้วย

รอจนพวกมันทั้งหมดจากไปกันเรียบร้อยแล้ว ฉู่หลิวเยว่จึงได้เบนสายตากลับมามองไปยังถวนจื่อ

ราวกับว่ารับรู้ได้ถึงสายตาของนาง เปลือกตาของถวนจื่อพลันกระตุก

ฉู่หลิวเยว่เอ่ยแกมหัวเราะเสียงต่ำว่า

“หนี้ที่เจ้าติดไว้น่ะ หลังออกไปแล้วต้องคืนให้หมดเสียเล่า”

ถวนจื่อมิได้เอ่ยตอบ มีเพียงเปลวเพลิงบนร่างของมันที่แผดเผาให้ร้อนระอุยิ่งขึ้นไปอีก

…

ผู้อาวุโสทั้งสองจดจ้องไปยังยอดเขาด้วยจิตที่ตึงเครียด

อสูรศักดิ์สิทธิ์ต่างทยอยออกมาจากยอดเขาเรื่อยๆ ทว่าหลังจากพวกมันลงมาถึงตีนเขาแล้วกลับมิได้จากไปไหน ทว่ากลับหยุดนิ่งแล้วหันมองไปยังตำแหน่งบริเวณไหล่เขาเป็นตาเดียว ประหนึ่งว่ากำลังรอคอยอันใดบางอย่างก็มิปาน

“นี่พวกมันกำลังทำอันใดกัน?”

ผู้อาวุโสฮวาเฟิงมองดูด้วยท่าทีจับต้นชนปลายไม่ถูก

“ก่อนหน้านี้พวกมันก็แยกย้ายกันไปแล้วนี่ เหตุใดมาครานี้ถึงออกมาออกันไม่กลับถิ่นตนเล่า?”

ผู้อาวุโสอวี๋อวี้มิได้เอ่ยอันใด ทว่าสีหน้ากลับยิ่งแข็งทื่อ

บางทีสิ่งที่เขาคาดคิดเอาไว้ในใจอาจเป็นจริงขึ้นมาแล้วจริงๆ…

รอยแตกบนยอดเขายิ่งแผ่ขยายใหญ่มากขึ้นเรื่อยๆ

ต้นไม้ใหญ่เริ่มล้มระเนระนาด ก้อนหินร่วงกลิ้งหล่น พลังแห่งสวรรค์และโลกที่อยู่ในละแวกนี้เริ่มพวยพุ่งตรงเข้ามายังบริเวณนั้นอย่างบ้าคลั่ง

ท้ายที่สุดแล้วพวกมันทั้งหมดก็มาประกอบรวมกันเป็นวังน้ำวนกระแสพลังขนาดมหึมา ดูไปแล้วน่าหวาดหวั่นยิ่ง

เมฆดำก่อตัว พายุโหมคำรามคลั่ง

ไม่ว่าใครก็ล้วนดูออกว่าเขาลูกนี้ยืนหยัดไว้ไม่อยู่แล้ว

อีกอย่าง…

ย่อมต้องมีเรื่องที่น่าตกตะลึงยิ่งกว่านี้เกิดขึ้นเป็นแน่!

บรรยากาศก่อนพายุจะถาโถมเข้ามาชวนตึงเครียดนัก

ผู้อาวุโสฮวาเฟิงเองก็เริ่มรู้สึกกระวนกระวายใจขึ้นมาอยู่บ้าง จึงเม้มริมฝีปากของตนแน่น มิได้เอ่ยพูดคุยอันใดขึ้นมาอีก

บริเวณโดยรอบพลันเงียบสงบลง

ประหนึ่งว่าคลื่นใต้น้ำที่กำลังถาโถมอยู่ใต้พื้นผิวจะปะทุกระแสน้ำมหาศาลออกมาได้ทุกเมื่อ!

…

เวลาหนึ่งวันเคลื่อนผ่านไปไวนัก พริบตาเดียวก็ได้เวลาพลบค่ำแล้ว

ยามมองดูผืนฟ้าที่ค่อยๆ มืดลง จัวเซิงกำลังเดินไปเดินมาอยู่ตรงประตูห้องด้วยสีหน้าวิตกกังวล

หลัวเยี่ยนหมิงที่นั่งอยู่ในห้องเอ่ยขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ในท้ายที่สุด

“จัวเซิง เจ้าเอาแต่เดินส่ายไปส่ายมาจนข้าเวียนหัวไปหมด นั่งรอนิ่งๆ ไม่ได้หรือไร?”

“ก็ข้านั่งไม่ลงนี่!”

จัวเซิงเกาศีรษะแกรกๆ ด้วยสีหน้าหงุดหงิด

“เจ้าว่าฉู่เยว่กับผู้อาวุโสฮวาเฟิงพากันไปถึงไหนกันแน่? นี่ไปกันเป็นวันแล้ว ยังไม่เห็นแม้แต่เงาคนครึ่งร่าง! เฮ้อ ถ้าตอนนั้นพวกเราตามไปทันก็ดีน่ะสิ!”

หลัวเยี่ยนหมิงมองเขาอย่างฉงน

“นี่เจ้าประเมินความสามารถของตัวเองผิดไป หรือประเมินตัวข้าสูงไปกันแน่ คิดจริงหรือว่าพวกเราสองคนจะไล่ตามอาจารย์ข้าไปได้ทัน?”

ตอนนั้นสถานการณ์เกิดขึ้นมาอย่างกะทันหัน หลังฉู่เยว่ออกมาจากเขาจิ่วเหิงแล้ว ร่องรอยการมีอยู่ของเขาก็หายไปอย่างรวดเร็ว

ผู้อาวุโสฮวาเฟิงตามหลังเขาไปติดๆ กระทั่งที่ว่ายังเอ่ยคำทักทายไม่จบก็ตามเขาไปก่อนเสียแล้ว

เดิมทีพวกจัวเซิงทั้งสองเองก็คิดจะตามไปเช่นเดียวกัน ทว่าตามไปไม่นานก็ถูกสลัดหลุด

ในเมื่อทำอันใดไปมากกว่านี้ไม่ได้ คนทั้งสองจึงทำได้แค่เลือกมุ่งหน้ากลับไปก่อน คิดเอาไว้ว่ารอให้พวกผู้อาวุโสฮวาเฟิงกลับมาเสียก่อนค่อยสืบสาวราวเรื่องอย่างละเอียดว่าแท้จริงแล้วเกิดเรื่องอันใดขึ้นกันแน่

แม้จะเป็นห่วงฉู่เยว่ ทว่าอย่างใดเสียผู้อาวุโสฮวาเฟิงก็เป็นผู้อาวุโสที่มีคุณธรรมสูงส่งและเป็นที่นับหน้าถือตาในสำนัก มีเขาอยู่ พวกเขาเองก็พอวางใจไปได้เปราะหนึ่ง

ใครจะรู้ว่าการรอครั้งนี้ต้องรอแทบจะทั้งวัน

ผู้อาวุโสฮวาเฟิงและฉู่เยว่ไม่มีทีท่าว่าจะกลับมาเลยแม้แต่นิดเดียว

พวกเขาทั้งสองเองก็มิกล้าออกไปสืบข่าวข้างนอกตามใจชอบ จึงทำได้เพียงรั้งรอคอยดูด้วยความวิตกถึงขีดสุดเช่นนี้ต่อ

เมื่อได้ยินเช่นนี้ จัวเซิงพลันรู้สึกขวัญเสียขึ้นมาอยู่บ้าง

“เช่นนั้นก็แปลกแล้ว! เจ้าบอกว่าผู้อาวุโสฮวาเฟิงความสามารถแกร่งกล้า พวกเราตามเขาไม่ทันเป็นเรื่องปกติ แต่เหตุใดความเร็วของฉู่เยว่ถึงได้เร็วปานนั้นเหมือนกันเล่า?”

ตอนนั้นเขายังไม่ทันเห็นอันใดชัดเจนดีด้วยซ้ำ พริบตาเดียวคนก็หายตัวไปแล้ว!

“บัดนี้เขาเป็นเซียนหมอระดับเก้าก็จริง แต่ระดับจอมยุทธ์ไม่ได้สูงไปกว่าข้าเลยสักนิด เหตุใดถึงได้เร็วกว่าข้าขนาดนั้นกัน?”

จัวเซิงไม่เข้าใจเลยจริงๆ

“อีกอย่าง ไม่รู้ว่าข้าคิดไปเองหรือเปล่า ตอนที่เขาพุ่งเข้ามาจากทางด้านข้าง ข้ารู้สึกมาตลอดเลยว่าลมปราณของเขามันเหมือนจะ… เหมือนจะห่างกว่าข้าไม่เท่าไรเอง…”

คำพูดนี้ของเขาค่อนข้างสงวนท่าทีไว้ทีเดียว

ความจริงแล้ว เขามานึกขึ้นได้ในภายหลัง กระทั่งรู้สึกว่าตัวเองนั้นด้อยกว่าอีกฝ่ายอยู่หน่อยหนึ่งด้วยซ้ำ

ทว่าไม่นานมานี้ฉู่เยว่ยังเป็นแค่จอมยุทธ์ระดับเจ็ดเท่านั้น นี่ล้วนเป็นสิ่งที่ทุกคนคุ้นตากันดี

ต่อให้เป็นผู้ที่มีพรสวรรค์ล้ำเลิศ ในระยะเวลาที่สั้นขนาดนี้ก็ไม่มีทางที่จะบุกทะลวงได้มากเพียงนี้หรอกกระมัง?

“นี่มีอันใดแปลกหรือ”

เมื่อเทียบกับอาการตื่นตะลึงปนสงสัยของจัวเซิงแล้ว หลัวเยี่ยนหมิงกลับมีทีท่าเรียบเฉยกว่ามาก

เขาหัวเราะออกมาเสียงดังสนั่น

“หรือว่าเจ้าคิดจริงๆ ว่าเขามีพรสวรรค์แค่ในด้านเคล็ดวิชาเซียนหมอ?”

มุมปากของจัวเซิงกระตุกกึก

“เจ้า… เจ้าพูดเช่นนี้หมายความว่าอย่างใดกัน?”

หลัวเยี่ยนหมิงเผยอริมฝีปาก สุดท้ายแล้วก็กล่าวมาแค่ว่า

“คนที่ทำให้ศิษย์พี่หรงซิวให้ความสำคัญถึงเพียงนั้นได้ จะเป็นแค่คนธรรมดาสามัญได้อย่างใดกัน? ข้าแค่รู้สึกว่าสิ่งที่เขาแสดงออกมาให้เห็นในตอนนี้ยังไม่ใช่ความสามารถที่แท้จริงของเขาเสียด้วยซ้ำ”

“ที่เจ้าพูดมาก็ถูก เจ้าหนูฉู่เยว่แต่ไหนแต่ไรก็ไม่มีใครเดาทางเขาออก เรื่องที่ปิดบังไว้ก็เก็บซ่อนมิดชิด”

จัวเซิงผงกศีรษะเป็นเชิงเห็นด้วย แล้วกล่าวต่อว่า

“แต่ว่า ข้าก็ยังหวังว่าคราวนี้จะไม่เกิดเรื่องอันใดขึ้นกับเขา ขอแค่อยู่รอดปลอดภัยก็เป็นอันใช้ได้แล้ว”

“รอดูเถอะ”

หลัวเยี่ยนหมิงเอ่ยตอบ

…

ในคืนนั้นเอง

ณ สวนอสูร

พวกผู้อาวุโสฮวาเฟิงทั้งสองยังคงรั้งรออยู่ที่เดิมไม่ไปไหน

พื้นที่โดยรอบมืดลงแล้ว มีเพียงบนยอดเขาลูกนั้นที่ยังคงแผ่แสงสว่างเรืองรองออกมาจากโพรงถ้ำ

นอกจากนี้ ขณะที่เวลากำลังเดินเคลื่อนไป ประกายแสงนั่นก็ยิ่งทวีความเปล่งปลั่งเจิดจ้า

ทันใดนั้นเอง วังน้ำวนกระแสพลังอันมหาศาลพลันหยุดหมุนวน จากนั้นมันก็กวาดเอาเมฆดำทั้งหมดที่กระจายอยู่เต็มท้องฟ้าสลายหายไป!

แกร๊ก!

เสียงแตกตัวออกจากกันของก้อนหินภูเขาที่ฟังแล้วดังกังวานพลันดังแว่วมา

ท่ามกลางความเงียบสงัดในป่าเขา เสียงนั้นจึงฟังดูชัดเจนเป็นพิเศษ!

ผู้อาวุโสทั้งสองสบตากัน ทั้งคู่ต่างก็มองเห็นแววกระวนกระวายในนัยน์ตาของอีกฝ่ายได้อย่างชัดเจน

ตูม!

ก่อนที่ยอดเขาซึ่งได้รับแรงสะเทือนอยู่นานแล้วจะถูกขุมพลังอันน่าหวั่นเกรงระเบิดปะทุออกมาจากภายใน!

เปลวเพลิงสีแดงแกมทองที่ผสานตัวเข้าหากันอย่างอัดแน่นพวยพุ่งขึ้นสู่ผืนฟ้า!

จากด้านในนั้นเอง ลมปราณอันน่าตื่นตะลึงที่ดูราวกับว่าถูกกักเก็บไว้มาตั้งแต่สมัยโบราณกาล ก็ทำการแผ่กระจายมวลพลังอันมหาศาลไปทั่วทั้งผืนฟ้า!

ฟึ่บ!

ปีกขนาดมหึมาคู่หนึ่งพลันกางออก!

กี๊!