บทที่ 773 ความกตัญญู (1)
ซู่ม!
ท่ามกลางเสียงกระแทกใส่น้ำอันดังสนั่น
ลู่เซิ่งตกลงไปในบึงน้ำสีน้ำเงินอย่างแรงเหมือนกับกระสุนปืนใหญ่ คลื่นน้ำขนาดสิบกว่าหมี่พวยพุ่งสู่ท้องฟ้า เขาอาศัยแรงโน้มถ่วงเร่งความเร็วพุ่งฉิวไปยังส่วนลึกของบึงน้ำดุจมัจฉาตัวหนึ่ง
ก้นบึงน้ำสีน้ำเงินที่มืดสลัวมีผนังผาสีดำทรงรังผึ้งอยู่กลุ่มหนึ่ง
ลู่เซิ่งเห็นชายเสื้อผลุบหายเข้าไปในรังผึ้งรูหนึ่งตอนที่ลงมาพอดี
เขาไล่ตามไปติดๆ โดยไม่ลังเล
อุณหภูมิที่ก้นบึงต่ำสุดขีด แทบจะมองไม่เห็นฝูงปลาและพืชน้ำใดๆ สิ่งที่แปลกประหลาดที่สุดก็คือน้ำในบึงแห่งนี้เหนียวข้นถึงขีดสุด
ลู่เซิ่งคิดว่านี่ไม่ใช่น้ำ แต่เมื่อสัมผัสอย่างละเอียด กลับแยกแยะไม่ออกว่าของเหลวชนิดนี้แตกต่างจากน้ำตรงไหน นอกจากความหนืดเหนียวแล้ว น้ำในบึงน้ำแห่งนี้ก็เหมือนกับน้ำทั่วไปโดยสมบูรณ์
ถึงขั้นดื่มได้เหมือนกัน
บุ๋งๆๆ…
เขาพ่นฟองอากาศออกมาพร้อมกับพุ่งเข้ารังผึ้งรูนั้นด้วยความเร็วสูง หมายจะไล่ล่าเจ้าของชายเสื้อ
แต่เมื่อเข้าไปภายในถ้ำ กลับไม่เห็นเงาของใครในเส้นทางสีดำจางๆ ที่คดเคี้ยวด้านหน้าเลย
รอบๆ มืดสลัวเงียบสงัด ลู่เซิ่งเคลื่อนตัวไปตามถ้ำด้วยความเร็วสูง หักเลี้ยวผ่านทางโค้งเส้นแล้วเส้นเล่า เขารวดเร็วสุดเปรียบปาน ต่อให้ร่างกายร่างนี้จะไม่มีความสามารถพิเศษที่ใช้กับน้ำอยู่เลย แต่ร่างหลักของเขาก็มีความเข้าใจต่อกฎธรรมชาติด้านน้ำอยู่
ตอนนี้เพียงโคจรลมปราณเล็กน้อย ความเร็วก็เทียบได้กับปลาที่ว่องไวที่สุด
ไล่ตามไปเป็นเวลาสิบกว่านาที แสงอ่อนๆ หลายจุดพลันสว่างกลางความมืดมิดด้านหน้า เสียงพูดคุยกันของคนดังมาจากแสงนั้น
“เค่อลี่ซือ เค่อลี่ซือ อารุ่ยต๋าลาซือ!”
“เค่อลี่ซือ เค่อลี่ซือ อารุ่ยต๋าลาซือ!”
ลู่เซิ่งแหวกว่ายเข้าไปใกล้ เหนือศีรษะของเขาคือแหล่งกำเนิดแสง แสงที่มีสีน้ำเงินอ่อนๆ นั้นส่องสว่างผิวน้ำบนศีรษะของเขาและสาดลอดเข้ามายังใต้น้ำ
ร่างของลู่เซิ่งถูกส่องจนกลายเป็นสีน้ำเงิน
เขาหยุดชะงักเล็กน้อย ก่อนจะสัมผัสและนิ่งฟังอย่างตั้งใจ แต่ว่าเสียงที่เมื่อครู่ยังได้ยินกลับค่อยๆ เบาลงหลังจากเขาเงี่ยหูฟัง
ลู่เซิ่งรออีกสักพักหนึ่ง แต่ก็ไม่ได้ยินเสียงใดๆ ด้านนอกผิวน้ำอีก
เขาหรี่ตาและโผล่สองตาออกจากมุมหนึ่งของผิวน้ำอย่างเงียบงัน
สิ่งที่เข้าสู่ครรลองสายตาคือแสงสีขาวซีดกลุ่มหนึ่ง เป็นสีขาวซีดอันแวววาว
ดวงอาทิตย์สีขาวซีดดวงหนึ่งแขวนอยู่กลางท้องฟ้าซีดขาว แต่พอลู่เซิ่งมองไป กลับสัมผัสได้ถึงความเปล่าเปลี่ยวและความแห้งแล้งที่เข้มข้น
ขณะที่มองดวงอาทิตย์ดวงนั้น เหมือนกับกำลังมองดอกไม้ที่กำลังโรยรา
เขาเริ่มกวาดตามองรอบๆ
บนล่างซ้ายขวาหน้าหลังคือโครงกระดูกที่เชื่อมต่อกันสูงต่ำไร้สิ้นสุด
ลมพัดผงกระดูกขึ้นอย่างต่อเนื่องจนกลายเป็นพายุทรายที่เหมือนกับหมอกขาว มันเคลื่อนตัวกลางอากาศอย่างเชื่องช้าทำให้กระดูกที่อยู่ไกลออกไปเดี๋ยวปรากฏเดี๋ยวสูญหาย
ลู่เซิ่งสัมผัสอย่างละเอียดรอบหนึ่ง เมื่อไม่พบสิ่งมีชีวิตใดๆ จึงค่อยขึ้นจากบึงน้ำ
‘ที่นี่…’ เขามองดูไปไกลแสนไกล สุดสายตาคือภูเขากระดูกที่เหมือนกับท้องทะเล
กองกระดูกพวกนี้บ้างก็สุมกันกลายเป็นภูเขาแทงหายเข้าไปในก้อนเมฆ บ้างก็เรียบจนขี่ม้าได้เหมือนพื้นราบ สิ่งที่เห็นมีแต่เศษกระดูกเท่านั้น
ลู่เซิ่งเดินขึ้นจากน้ำ ก่อนจะหันกลับไปมองว่าตำแหน่งที่ตนออกมาเป็นอย่างไรบ้าง
บึงน้ำถูกฝ่ามือกระดูกขนาดยักษ์ข้างหนึ่งบังไว้ข้างใต้ เขาเพียงแค่เดินออกมาจากช่องว่างระหว่างฝ่ามือกระดูกขาวและบึงน้ำเท่านั้น
สิ่งที่ทำให้ลู่เซิ่งตกใจก็คือ เขาเคยเห็นโครงกระดูกมามากมาย แต่กระดูกตรงหน้าค่อนข้างพิสดาร ด้านในมีแต่กระดูกของสิ่งมีชีวิตรูปร่างมนุษย์
เขาหยิบกระดูกท่อนขาท่อนหนึ่งขึ้นมาแยกแยะอย่างตั้งใจ
‘เป็นกระดูกขาของมนุษย์จริงๆ ทั้งระยะเวลาการตายน่าจะเกินพันล้านปีแล้ว…’ เขาที่มีวิชาแพทย์ระดับปรมาจารย์มั่นใจในการแยกแยะทางด้านนี้เป็นอย่างยิ่ง
เดิมทีมีวิชาแพทย์สูงส่งอยู่แล้ว กอปรกับฝึกฝนระบบพลังมากมาย ขอแค่แยกปราณปฐพีจำนวนหนึ่งมาตรวจสอบ ก็สามารถคำนวณอายุของกระดูกท่อนนี้ได้ผ่านสูตรอันหลากหลาย
‘แต่เมื่อครู่เราได้ยินเสียงคนชัดๆ…’ ลู่เซิ่งเงยหน้ามองโดยรอบ นอกจากเสียงลมก็ไม่มีเสียงใดๆ อีก
เขาหรี่ตา ขยับจมูกฟุดฟิด ได้ยินกลิ่นอายในอากาศ จากนั้นก็ขยับเท้าพุ่งออกไปดุจสายฟ้าแลบ
แค่ไม่กี่ลมหายใจ เขาก็ข้ามผ่านระยะห่างหลายร้อยหมี่มาหยุดยืนอยู่เหนือกองกระดูกที่สูงใหญ่กองหนึ่งแล้ว
มองจากด้านบนลงไปรอบๆ ตำหนักซากกระดูกที่เปล่าเปลี่ยวสูงใหญ่แถบนี้เข้าสู่ม่านจักษุของลู่เซิ่งอย่างรวดเร็ว
‘ลองไปดูด้านในก่อน อาจจะได้เบาะแส’
เขาขยับเท้าพุ่งร่างออกไป สะกิดกองกระดูกเบาๆ หลายที ใช้เวลาแค่สิบกว่าอึดใจก็วิ่งไปถึงด้านหน้าประตูตำหนักกระดูกขาว
กำแพงกระดูกสี่ด้านของตำหนักหลงเหลือแค่สองด้าน ที่เหลือถูกวันเวลาอันยาวนานกัดกร่อนจนถล่มไปหมดแล้ว
ลู่เซิ่งก้าวเข้าไปผ่านกำแพงด้านข้างที่ถล่มลงมา
ด้านในคืออาณาเขตที่ประกอบขึ้นจากซุ้มประตู ทางเชื่อม สวนดอกไม้ และคฤหาสน์ที่คดเคี้ยวเหมือนกับสวนป่าของประเทศจีน
ลู่เซิ่งต่อยหมัดใส่กำแพงกระดูกด้านหน้าสองสามทีจนแหลก แล้วตัดไปยังจุดศูนย์กลางโดยตรง
สถานที่ตรงกลางคือโถงใหญ่อันกว้างขวาง เสาสลักสัญลักษณ์ที่ทำจากกระดูกซีดขาวหลายต้นตั้งอยู่บนสองฟากของโถงใหญ่ที่สูงสิบกว่าหมี่
บนเสาสลักสัญลักษณ์อมนุษย์ที่สองหูเหมือนกับปีกของนกเอาไว้ส่วนหนึ่ง พวกเขาเปลือยท่อนบน ทำท่ากราบกราน โห่ร้อง และบูชา
ถัดออกไปรอบนอกมีมนุษย์ตัวจิ๋วที่ตัวเล็กกว่าพวกเขาหลายเท่า ส่วนหนึ่งกราบกรานพวกเขาจากรอบๆ ทั้งยังถวายอาหารกับเหยื่อจำนวนมากให้
ลู่เซิ่งเช็ดผงกระดูกบนเสาสลักสัญลักษณ์ และเคลื่อนปราณปฐพีเล็กน้อยเพื่อคำนวณดู จากนั้นสีหน้าก็พลันเคร่งขรึมขึ้น
‘ร่องรอยประวัติศาสตร์ที่มีอายุอย่างน้อยหลายพันล้านปี’
พึงทราบว่าดาวเคราะห์ที่อยู่อ่อนแอไม่แน่ว่าจะมีอายุหลายพันล้านปี แต่เสาสลักลวดลายต้นนี้กับดำรงอยู่มานานขนาดนี้ น่าเหลือเชื่อโดยแท้
ลู่เซิ่งซึ่งตกตะลึงไปพริบตาหนึ่ง ไม่ลืมเป้าหมายหลักที่ตนมาที่นี่ นั่นก็คือการจับตัวผังจวินหยวนไปใช้ชีวิตอย่างมีความสุขด้วยกัน
พอเขานึกถึงตรงนี้ ก็รีบวนดูด้านในโถงใหญ่ของตำหนักรอบหนึ่ง ไม่นานก็ค้นพบเทวรูปทรุดโทรมขนาดยักษ์ที่สูงสิบกว่าหมี่องค์หนึ่ง
ท่อนบนของเทวรูปหักหายไป เหลือสองขาท่อนล่างใต้กระโปรงยาวเท่านั้น กระดูกในลักษณะต่างๆ ที่มีขนาดไม่เหมือนกันส่วนหนึ่งวางอยู่ด้านหน้าแท่นเทวรูป ดูท่าทางส่วนใหญ่จะเป็นกระดูกมนุษย์ตามมาตรฐาน
ลู่เซิ่งตรวจสอบดูเล็กน้อย กระดูกพวกนี้มีประวัติยาวนานหลายแสนปีแล้ว
นอกจากนี้เขายังค้นพบหอกยาวเล่มหนึ่งที่วางพิงอยู่บนพื้นข้างๆ ผนังกำแพงด้านขวาของเทวรูปด้วย
ผนังกำแพงที่หอกยาววางพิงอยู่นั้น มีลวดลายพิเศษที่เหมือนกับตัวอักษรอยู่หลายแถว
ลู่เซิ่งแยกแยะดูเล็กน้อย แต่ไม่รู้ว่าเป็นตัวอักษรชนิดใด
อย่างไรเขาก็ไม่ได้เก่งไปเสียทุกด้าน แม้จะมีความรู้กว้างขวาง ทว่าจักรวาลก็มีภาษาอันเป็นเอกลักษณ์ที่ตัวเองสร้างขึ้นนับไม่ถ้วน ไม่ใช่สิ่งที่เขาจะทำความเข้าใจได้ทั้งหมด
หลังจากยอมแพ้กับการทำความเข้าใจตัวอักษร ลู่เซิ่งก็เดินวนรอบๆ รูปสลัก แล้วพบช่องที่ใช้ออกไปทางด้านหลัง
เมื่อเดินออกไปจากช่องนี้ ด้านนอกจะเป็นหลุมศพที่เป็นระเบียบเรียบร้อยหลายแถว
‘ที่นี่น่าจะเป็นสุสานในอดีตของตำหนักแห่งนี้’ เขาคาดเดา
ในอากาศมีกลิ่นอายเน่าเปื่อยที่บรรยายไม่ถูกลอยอยู่สายหนึ่ง
ลู่เซิ่งยืนอยู่หน้าประตูอันเป็นจุดหมาย ไม่ได้มุ่งหน้าไปต่อ กลิ่นอายเน่าเปื่อยสายนี้ทำให้เขาครั่นเนื้อครั่นตัวอย่างไรชอบกล
‘หือ’ อยู่ๆ เขาก็ก้มมอง ฝ่ามือของเขาที่จับกรอบประตูและยื่นเข้าไปในอาณาเขตของสุสานเพียงเล็กน้อย กลับปรากฏรอยเหี่ยวย่นของคนแก่ขึ้นอย่างช้าๆ
‘ตัวเราสัมผัสพลังของที่นี่ไม่ได้หรือนี่…’ ลู่เซิ่งตกใจถอยหลังมาก้าวหนึ่ง ปราณปฐพีทะลักสู่หลังมือด้วยความเร็วสูงเพื่อฟื้นฟูผิว ไม่นานรอยเหี่ยวย่นสีน้ำตาลอมเทาเหล่านั้นก็สลายไป
แต่เขากลับสัมผัสได้อย่างชัดเจนว่า อายุขัยของร่างกายร่างนี้ลดลงอย่างน้อยสิบปี
ลู่เซิ่งผุดสีหน้าบูดบึ้งเล็กน้อย แม้ร่างกายร่างนี้จะอยู่ได้หลายพันปีโดยไม่มีปัญหาจากปราณปฐพีของเขา ทว่าการถูกลดอายุขัยลงสิบปีโดยที่อธิบายไม่ได้ เป็นผู้ใดก็ไม่อาจปล่อยเลยตามเลยได้
เขาถอยหลังไปหลายก้าว ก่อนจะใช้หางตากวาดมองเสาสลักสัญลักษณ์ที่หักโค่นบนพื้นกองหนึ่ง แล้วเดินเข้าไปถีบใส่
เปรี้ยง!
หลังเกิดเสียงทึบดังขึ้น เสาสลักสัญลักษณ์ก็กลิ้งไปฟาดใส่สุสาน ร่วงลงไปยังด้านบนหลุมศพหลุมหนึ่ง แล้วฝังตัวเข้าไปด้านในเสียงดังสนั่น
นอกจากผงกระดูกที่กระจายขึ้นแล้ว ก็ไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ อีก
ลู่เซิ่งหรี่ตามองดูสุสานด้านหน้า ใช้แขนโคจรปราณปฐพีไปยังห้านิ้ว แล้วยื่นมือเข้าไปหาสุสานแห่งนั้นอีกครั้งอย่างช้าๆ
…
อ๊าก!
ผังจวินหยวนยื่นมือไปฉุดราชาทะเลทรายที่ร้องตะโกน แล้วลากเขากลับเข้ามาจากขอบผากระดูก
สองเฒ่าจิ้งหานที่อยู่ด้านหลังไม่ไกลออกไปตกใจจนเหงื่อกาฬไหลโชก ก่อนจะรีบวิ่งมา
เมื่อครู่นี้มีลมสีเทาพัดมาอย่างกระทะหัน ตอนแรกราชาทะเลทรายกำลังเดินอย่างเงียบงัน พอถูกลมนั้นพัดใส่ ก็ตรงดิ่งไปยังเหวกระดูกที่อยู่ใกล้ๆ อย่างเงียบเชียบด้วยสติที่เลือนราง
ถ้าไม่ใช่เพราะผังจวินหยวนมองความผิดปกติของเขาออกจึงยื่นมือไปหยุดเขาได้ทัน เกรงว่าราชาทะเลทรายจะร่วงหล่นลงไปในหุบเหวลึก ไม่ทราบความเป็นความตายไปแล้ว
แฮ่กๆๆ…
ทรวงอกของราชาทะเลทรายสะท้อนขึ้นลง เขาหน้าซีดขาว เหงื่อเม็ดใหญ่ไหลลงมาตามจอนผมทั้งสองข้างอย่างต่อเนื่อง
“…บุญคุณใหญ่ไม่ขอบอกแค่ขอบคุณ ข้าติดหนี้ชีวิตท่านแล้ว” เขากล่าวกับผังหยวนจวินอย่างจริงจัง
“ระวังหน่อย ซากโบราณสถานแห่งนี้แปลกประหลาด เรื่องอันใดก็เกิดขึ้นได้ทั้งนั้น” ผังหยวนจวินกำชับเสียงทุ้ม
พวกเขาทั้งสี่คนไม่ได้มาที่นี่เป็นครั้งแรก
ด้านในซากโบราณสถานแห่งนี้มียาวิเศษที่ทำให้พวกเขายกระดับพลังได้ แต่ก็มีภยันอันตรายแปลกประหลาดนับไม่ถ้วนเช่นกัน
กระแสอากาศสีเทาเมื่อครู่เป็นหนึ่งในนี้
“ครั้งนี้พวกเรารีบเข้ามาเกินไป ทำให้เวลาไม่ถูกต้อง ตำแหน่งที่พวกเราคำนวณไว้ก่อนหน้านี้ก็ผิดเพี้ยนไปหมดเช่นกัน ตอนนี้ได้แต่พึ่งพาตัวเองแล้ว หวังว่าจะไม่เกิดอุบัติเหตุใดๆ ขึ้นอีก” ซูหานเอ่ยเสียงขรึม
สวี่ซุนจิ้งถือไม้เท้า ปลดน้ำเต้าออกมาจากเอวแล้วเงยหน้าขึ้นดื่ม
“การเปิดของโลกสีเทาในครั้งนี้ ไม่ได้มีแต่ฝ่ายพวกเราเท่านั้นที่รู้ข่าว สามพรรคใหญ่มีเบาะแสข้อมูลด้านนี้มาโดยตลอด เป็นไปได้อย่างยิ่งที่พวกเขาจะเข้ามาด้วยกันแล้ว ถ้าหากเจอเข้า ทุกคนต้องเพิ่มความระมัดระวังกว่าเดิม”
“โลกสีเทาจะเปิดร่องแยกขึ้นทุกๆ สิบปี สามพรรคใหญ่ไม่มีทางละทิ้งโอกาสที่พันปียากพบพานระดับนี้ ถึงที่นี่จะอันตราย แต่จักรพรรดิวรยุทธ์สองคนก็เลื่อนระดับสำเร็จเพราะที่นี่ ไม่ว่าอย่างไร พวกเราจะต้องระมัดระวังเท่าที่จะทำได้” ราชาทะเลทรายกล่าวพลางพยักหน้า
……………………………………….
