บทที่ 738 สงครามแห่งมิติ (2)
เผ่ากระต่ายเผ่าเดียวก็ใช้สังเกตและทดลองผลลัพธ์ได้แล้ว ก่อนที่จะสังเกตผลลัพธ์เสร็จ ลู่เซิ่งไม่อยากจะปล่อยอีกเผ่าพันธุ์เข้าไป
ยิ่งไปกว่านั้น สาเหตุที่เขาปล่อยเผ่ากระต่ายออกมา ยังเป็นเพราะสิ่งที่พวกมันฝึกฝนคือวิชาเลือดลมระดับพื้นฐานสุด วิชาประเภทนี้ได้รับการสะกดทางกฎเกณฑ์จากโลกน้อยสุด ดังนั้นพวกมันเลยออกมาปล้นชิงบนมิติแห่งนี้ได้อย่างเต็มที่
“เช่นนั้นตอนนี้พวกเราต้องทำอะไร” ทีอาถามอีก
“รอ” ลู่เซิ่งตอบอย่างราบเรียบ
ทีอายังอยากจะถามให้กระจ่าง แต่ไม่นานนางก็รู้ว่าคำว่ารอของลู่เซิ่งหมายถึงอะไร
พายุสายหนึ่งส่งเสียงหวีดหวิวมาพร้อมกับเมฆและสายฝน เกิดฟ้าแลบฟ้าร้อง พายุหยุดลงตรงหน้าลู่เซิ่งกับทีอาอย่างรวดเร็ว แล้วรวมตัวเป็นบุรุษร่างสูงใหญ่ที่มีเขางอกบนศีรษะ
อีกฝ่ายมีผมยาวสีฟ้า เขาสีเหลืองอ่อนทั้งสองโน้มลงด้านล่าง ยาวไปจรดทรวงอก หางใหญ่สีฟ้าข้างหนึ่งส่ายไปมาด้านหลังเบาๆ
“มังกรสีรุ้ง!” พอเห็นทีอา คนผู้นี้ก็ราวมีเปลวไฟพุ่งออกจากดวงตา เกิดความเกลียดชังเข้ากระดูกดำทันที
“ซาดีน!” ทีอาตัวสั่น จดจำได้ทันทีว่าบุรุษตรงหน้าเป็นใคร
ก่อนหน้านี้พวกนางถูกซาดีนไล่ล่านานขนาดไหนก็ไม่ทราบ ย่อมคุ้นเคยกับลักษณะเด่นของอีกฝ่ายเป็นอย่างดี
สาเหตุแรกนั้นดูเหมือนจะเป็นเพราะซาดีนโลภมาก กินมังกรสีรุ้งไปสองตัว ดังนั้นราชินีมังกรเออร์นีจึงลอบสังหารปลาหมึกทะเลลึกที่มีขนาดร่างใหญ่โตตัวหนึ่งซึ่งเป็นลูกของซาดีนทิ้ง
จากนั้นซาดีนก็ลงมือไล่ล่าด้วยโทสะ ความแค้นของสองฝ่ายล้ำลึกขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งถึงตอนนี้ ได้ไปถึงขั้นที่ไม่อาจปรับความเข้าใจกันได้อีกแล้ว
ตอนนี้ลู่เซิ่งบุกรัง สังหารประชากรจำนวนมากของซาดีน
อัคคีเทพของกึ่งเทพต้องการสาวกเช่นกัน แม้จะไม่มาก แต่ก็กล่าวได้ว่าเกาะแห่งนั้นเป็นการสั่งสมและพื้นฐานที่แน่นหนาที่สุดของเขา
ทว่าเวลานี้ ทุกสิ่งของเขากลับถูกลู่เซิ่งทำลายไปแล้ว
“เจ้า! เจ้าเป็นคนทำ! ราชาแห่งประกายรุ้ง!?” ความเคียดแค้นและจิตสังหารในดวงตาของซาดีนแทบจะเอ่อล้นออกมา
“เจ้าอยากจะพูดอะไร” ลู่เซิ่งไม่ได้ลงมือทันที เพียงแค่จ้องมองคนผู้นี้อย่างสงบนิ่ง กึ่งเทพแค่คนเดียว เขาสนใจมากกว่าว่าอีกฝ่ายหาตัวเขาเจอได้อย่างไร
ก่อนหน้านี้เขาตรวจสอบร่างของทีอามาแล้วหลายครั้ง แต่ไม่เจอความสามารถที่ใช้ติดตามใดๆ ได้
“คิดไว้ไม่มีผิด การที่เทพมังกรละทิ้งพวกเจ้าเป็นสิ่งที่ถูกแล้ว มังกรสีรุ้งได้ตกต่ำลงโดยสมบูรณ์แล้ว พวกเจ้าบูชาเทพนอกรีตที่ไม่รู้จักชื่อ ละทิ้งความศรัทธาในอดีตไปเสียสิ้น!”
ขณะที่ซาดีนพูด ร่างกายก็เริ่มค่อยๆ เปลี่ยนแปลง ตัวใหญ่ขึ้นช้าๆ หมอกสีน้ำเงินหลายสายซึมออกมาจากร่างและหมุนวนรอบตัวเขาอย่างรวดเร็ว
เสียงแกร๊กดังขึ้น โล่ยักษ์สีน้ำเงินอันหนึ่งโผล่ขึ้นในมือซาดีน บนตัวโล่สลักลวดลายลึกลับไว้นับไม่ถ้วน ตรงกลางฝังใบหน้ามนุษย์สีเทาเอาไว้
“จงคำรามเถอะ เกรอลดีน!” ซาดีนตะโกนพร้อมพุ่งใส่ลู่เซิ่ง
ประกายแสงสีดำอมน้ำเงินกลุ่มหนึ่งสว่างขึ้นบนโล่ สาดส่องออกไปรอบๆ
“ระวัง! นี่คือโล่แห่งเกรอลดีนที่มีพลังเวทเผาไหม้! เป็นอาวุธกึ่งเทพที่เอาไว้ใช้รับมือผู้ร่ายเวทโดยเฉพาะ!” ทีอารีบเตือนเสียงดัง
ลู่เซิ่งลอยตัวขึ้นและเคลื่อนไปด้านหน้า ก่อนจะยกมือตะปบใส่โล่บนมือซาดีน
เปรี้ยง!
ซาดีนที่ตัวใหญ่ถึงห้าเมตรกว่าๆ กระแทกโล่ใส่ร่างลู่เซิ่งอย่างหนักหน่วง
ราวกับชนใส่เทือกเขา กระดูกมือและกระดูกหน้าอกของซาดีนหักแตกออก ประกายวิญญาณป้องกันหลายชั้นบนร่างระเบิดแหลกลาญ เกล็ดแข็งที่ทนทานถูกฉีกทึ้งแแทงทะลุ ป้องกันไม่ได้แม้แต่น้อย
อ๊าก!
เขาเงยหน้าร้องโหยหวน ลู่เซิ่งฉีกกระชากมือข้างที่สอดจับโล่นั้นออกมาพร้อมกับโล่
แม้ตัวเขาจะใหญ่มหึมา แต่ก็ยังเทียบกับลู่เซิ่งไม่ได้
เมื่อกึ่งเทพเจอกับพลังอาณาจักรเทพบนพื้นดินของเทพระดับกลางอย่างลู่เซิ่ง กึ่งเทพก็อ่อนด้อยกว่าหลายร้อยเท่าตัว
เพียงแค่พริบตาเดียว ก็ทราบผลแพ้ชนะทันที
พลังอันยิ่งใหญ่ของสัตว์ยักษ์แห่งทะเลลึกยังชนม่านกำบังของจอมเวทระดับสูงในระดับเก้าพันแปดร้อยของตัวเองไม่พังด้วยซ้ำ นับประสาอะไรกับลงมือต่อสู้จริงๆ
จอมอสูรที่อ่อนแอที่สุดสักตนในห้วงอเวจียังแข็งแกร่งกว่าซาดีนหลายเท่า
“ข้าขอเก็บอาวุธกึ่งเทพชิ้นนี้ไว้ก็แล้วกัน” เขาดึงแขนครึ่งท่อนที่ติดอยู่บนโล่ทิ้ง แล้วเอื้อมมือข้างหนึ่งไปจับคอของซาดีนที่อยู่ตรงหน้าดุจสายฟ้าแลบ
“ทะเลลึกเอ๋ย!” ซาดีนแผดเสียงร้องลั่น อัคคีเทพในตัวลุกไหม้อย่างรุนแรง ปลดปล่อยพลังที่แข็งแกร่งเกือบครึ่งของก่อนหน้าออกมา
ตูม!
พลังอันน่ากลัวระเบิดออกและกระแทกฝ่ามือของลู่เซิ่งในพริบตา จากนั้นก็ถูกโล่โปร่งแสงที่ปกคลุมผิวนอกเอาไว้ดูดซับและหักล้างไป
พอเห็นภาพนี้ ในที่สุดซาดีนก็สิ้นหวัง คิดหมุนตัวหลบหนี แต่คอถูกบีบไว้จนขยับเขยื้อนไม่ได้
“ลักษณ์ศักดิ์สิทธิ์แปดจุด ไม่เลวนี่” ลู่เซิ่งเลียริมฝีปาก เงาดำขนาดยักษ์ปรากฏขึ้นด้านหลังอย่างช้าๆ
ควับ!
เงาดำพุ่งผ่าน ซาดีนบนมือเขาหายไปแล้ว
ท้องฟ้าเงียบสงัด สงบสุขเหมือนในตอนแรก
เพียงแต่ทีอาที่อยู่ใกล้ได้ยินเสียงเคี้ยวกระดูกกร๊อบๆ ดังมาจากบนร่างลู่เซิ่งอย่างเลือนราง
“ไปเถอะ กลับกันได้แล้ว” ลู่เซิ่งมองโล่ในมือ แล้วกลับไปนั่งบนศีรษะของทีอาอีกรอบ
“ได้…” ทีอาพลันรู้สึกว่าตนเริ่มไม่รู้จักลู่เซิ่งบ้างแล้ว
เผ่ากระต่ายที่แปลกประหลาดและแข็งแกร่งพวกนั้นมาจากไหน ในเวลาสั้นๆ แบบนี้ลู่เซิ่งเลื่อนมาสู่ระดับนี้ได้อย่างไร
ระดับศักดิ์สิทธิ์กำจัดกึ่งเทพมากประสบการณ์อย่างซาดีนได้ง่ายดายขนาดนั้นเชียวหรือ แล้วเงาดำนั้นล่ะ…
คำถามต่างๆ วนเวียนซ้ำไปซ้ำมาในใจของนาง แต่ก็ไม่อาจได้รับคำตอบ
นี่ไม่ใช่ปัญหาที่เป็นอัจฉริยะหรือไม่เป็นอัจฉริยะจะจัดการได้
แต่ไม่ว่าอย่างไร สำหรับเผ่ามังกรสีรุ้งที่ได้สูญเสียความหวังไปแล้ว ลู่เซิ่งคือฟางช่วยชีวิตเส้นสุดท้าย พวกเขาจึงไม่อาจหลบหนีและยอมแพ้ได้อีก
ดังนั้นทีอาจึงเลือกที่จะเงียบ
ลู่เซิ่งก็ไม่อยากจะอธิบายเหมือนกัน เขาที่ถือโล่อันเป็นอาวุธกึ่งเทพอยู่ดูดซับพลังเทพหลายแสนหน่วยบนนั้นอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็โยนมันเข้าไปในช่องมิติของตัวเอง
“พอซาดีนตาย ระบบเทพสมุทรจะต้องไม่ยอมเลิกราแน่ พวกเราต้องมีพลังและแรงหนุนมากกว่านี้” ทีอาที่เงียบงันไปสักพัก จึงค่อยกล่าวเตือน
“ไม่จำเป็น” ลู่เซิ่งเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “สงครามแห่งแสงสว่างและเงาเป็นสงครามแย่งชิงความศรัทธา ไม่มีทางหยุดลงง่ายๆ คนที่พวกเราต้องรับมือมีแค่ระบบเทพสมุทรเท่านั้น”
“มีแค่นี้หรือ” ทีอาอยากพูดอะไรสักอย่าง แต่ก็ไม่รู้ควรจะพูดอะไรดี
นางมองแผนการของลู่เซิ่งไม่ออกแล้ว นั่นไม่ใช่ระดับที่นางจะไปยุ่งเกี่ยวได้
หนึ่งคนหนึ่งมังกรกลับเมืองแสงอรุณ
ระหว่างทางลู่เซิ่งยังได้โปรยศิลาลงอักขระวงแหวนเวทขนาดเท่าเล็บมือหลายก้อนลงไปจากฟ้าตลอดเวลา
ทีอาไม่ได้ถามว่าหินพวกนี้เอาไว้ใช้ทำอะไร ลู่เซิ่งเปลี่ยนไปจนนางดูไม่ออกแล้ว
ทว่าอนาคตของมังกรสีรุ้งในตอนนี้กดทับอยู่บนตัวเขา พวกนางไม่เหลือทางถอยอีกแล้ว
…
อาณาจักรเทพเหมันต์สัมบูรณ์
เทพองค์หลักราห์จ้องมองร่างแปลงแข็งแกร่งที่กำลังลอยอยู่ด้านหน้า
ร่างแปลงของอีกฝ่ายคือบุรุษสูงใหญ่ที่สวมเสื้อคลุมสีดำ เพียงแต่ร่างกายเต็มไปด้วยเกล็ดเรียบลื่นเท่านั้น
“เบอรอน เจ้ามาทำอะไร ข้าจำไม่ยักได้ว่าระบบเทพสมุทรมีเจตนาดีกับพวกเรา”
แม้ว่าระบบเทพสมุทรจะอ่อนแอกว่าระบบเทพที่เขาเป็นผู้นำเล็กน้อย แต่ก็ถือเป็นขุมกำลังยิ่งใหญ่เหมือนกัน
เบอรอนเทพองค์หลักแห่งท้องทะเลเป็นเทพระดับบนและอยู่ในชั้นพลังเทพแข็งแกร่งเหมือนกับเขา
“เจ้าเห็นแล้วกระมัง พวกกลายพันธุ์ที่มาจากต่างโลกพวกนั้น” คางเล็กแหลมที่ซ่อนอยู่ใต้เสื้อคลุมยาวสีดำของ เบอรอนขยับเล็กน้อย ส่งเสียงที่เย็นเยียบเรียบลื่น
“ก็แค่พวกกึ่งสัตว์ที่ฝึกฝนสำเร็จจำนวนหนึ่งเท่านั้น” ราห์กล่าวอย่างไม่ยี่หระ
“ได้ยินมาว่าเพกาเทพแห่งสงครามในระบบเทพน้ำแข็งจุติลงไปแล้วนี่” เบอรอนเอ่ยอย่างมีเลศนัย
ราห์กำหมัดแน่นเล็กน้อย แต่ยังคงแสดงสีหน้าเรียบเฉย
“เพกามีความคิดของตัวเอง นางจะจุติลงไปหรือไม่ย่อมไม่เกี่ยวข้องกับข้า”
เพกาเทพแห่งความหนาวเหน็บจุติลงไปสักพักหนึ่งแล้ว แต่จนกระทั่งถึงตอนนี้ก็ยังไม่มีข่าวคราว เขาถึงขั้นส่งจิตออกไปตามหาด้วยตัวเอง ก็ยังไม่เจอที่อยู่ของนาง นี่ทำให้เขาเกิดลางสังหรณ์ไม่ดีเอาซะเลย
“หยุดลังเลได้แล้วราห์ นี่เป็นสงครามแห่งศรัทธา สาวกต่างลัทธิเข่นฆ่าคนของเรา จับสาวกของพวกเราไปเป็นทาส การจุติของเทพในระบบเทพสมุทรเจอการโจมตีจากพลังลึกลับ”
เบอรอนเอ่ยเสียงขรึม “ข้าได้กลิ่นแผนการชั่วร้าย”
“งั้นเจ้าก็ควรไปหาเทพแห่งแผนการชั่วร้าย ไม่ใช่มาโอดครวญกับข้า” ราห์ไม่หวั่นไหว
“เทพแห่งแผนการชั่วร้ายหายตัวไปแล้ว”
แกร๊ก
ราห์พลันเงยหน้า สองตาเปล่งแสงสีฟ้าน้ำแข็งแยงตา ต่อให้เป็นผู้เข้มแข็งระดับตำนาน ก็ต้านทานการแช่แข็งจากแสงสีฟ้านี้ไม่ได้ จะถูกแช่แข็งวิญญาณจนต้องหลับไหลชั่วนิรันดร์ในชั่วพริบตา
ทว่าเบอรอนเพียงแค่ชะงักเล็กน้อยเท่านั้น
“มีพลังงานลึกลับบางอย่างกำลังบุกมิติ มันไม่ใช่ห้วงอเวจี และไม่ใช่ยมโลก ถึงขั้นไม่ใช่มิตินอกใดๆ ที่พวกเราคุ้นเคย ดังนั้น ข้าจึงต้องการความช่วยเหลือจากเจ้า ตอนนี้อาณาจักรเทพแห่งแสงสว่างกับอาณาจักรเทพแห่งเงาต่อสู้กันดุเดือด ไม่มีทางสนใจพวกเรา” เบอรอนค่อยๆ เอื้อมมือออกไป
ราห์นิ่งไปเล็กน้อย เขายังคงไม่คิดว่าขุมกำลังกลายพันธุ์แค่นั้น ต้องมีความจำเป็นที่จะต้องร่วมมือกัน เบอรอนกำลังขี่ช้างจับตั๊กแตนอยู่
แต่ในเมื่ออีกฝ่ายเสนอแล้ว หนำซ้ำยังก้มหัวด้วยตัวเอง การใช้เรื่องนี้มาปรับความสัมพันธ์ก็ไม่เลวเหมือนกัน
พอนึกถึงตรงนี้ เขาก็ค่อยๆ เอื้อมมือออกไป
…
ณ แดนต้องสาป
ลู่เซิ่งนั่งอยู่ที่ส่วนลึกของวังใต้ดิน
เทพแห่งความหนาวเหน็บเพกา เทพแห่งแผนการชั่วร้ายคาตาซ่า เทพสงครามเผ่าสัตว์เฟอเซ่น และเทพแห่งคลื่นตอว์น
เทพสี่องค์นี้คือเทพระดับต่ำที่เขาจับตัวมาและปลูกถ่ายเนื้อของร่างหลักเข้าไปเพื่อควบคุมตัวในช่วงเวลาที่ผ่านมา
เวลานี้เทพทั้งสี่องค์กำลังปลดปล่อยรังสีของอัคคีเทพออกมาช้าๆ พร้อมกับคุกเข่าข้างหนึ่งและก้มศีรษะอยู่บนพื้นด้านหน้าลู่เซิ่ง
แม้ร่างกายของพวกเขาจะเป็นเพียงโครงสร้างของพลังเทพ แต่ก้อนเนื้อของลู่เซิ่งไม่สนใจว่าจะเป็นพลังเทพหรือไม่ ไม่สนว่าเป็นสสารหรือพลังงาน สิ่งที่ก้อนเนื้อของร่างหลักมาดหมายไว้คือจิตวิญญาณต่างหาก
ต่อให้เป็นเทพเจ้า แต่แก่นสารของจิตวิญญาณก็ยังคงไม่เปลี่ยนแปลง เพียงแค่เปลี่ยนจากวิญญาณในตอนแรกเป็นอัคคีเทพเท่านั้น
การควบคุมเทพระดับล่างพวกนี้ไม่มีอะไรยากสำหรับลู่เซิ่ง เหมือนกับการควบคุมจอมอสูรแห่งห้วงอเวจีเท่านั้น
ยิ่งไปกว่านั้นหลังจากเลื่อนสู่ขอบเขตที่สองอย่างวัฏจักรลวง ร่างหลักที่แข็งแกร่งเกินไปของเขาก็ร้ายกาจขึ้นอีกเท่าตัวหนึ่ง
“เทพองค์หลัก ทุกอย่างเตรียมพร้อมแล้ว” เทพแห่งความหนาวเหน็บเป็นเทพที่แข็งแกร่งที่สุดในหมู่เทพระดับล่าง พลังเทพทั้งหมดของนางเกิดขึ้นเพื่อการฆ่าฟัน ในฐานะเทพสงคราม นางคือเทพที่มีหน้าที่ต่อสู้
“ทางข้าก็เตรียมการเรียบร้อยแล้วเหมือนกัน”
“ทุกอย่างพร้อมแล้ว”
“ติดตั้งวงแหวนเวทเรียบร้อยแล้ว”
เทพองค์ที่เหลือตอบเสียงทุ้มต่ำ
ลู่เซิ่งนั่งนิ่งอยู่บนบัลลังก์
ในช่วงเวลานี้เขาได้สร้างวงแหวนเวทเชื่อมต่อมากกว่าหมื่นวงแหวน จากนั้นก็ให้เทพเหล่านี้กระจายไปรอบๆ
ในเวลาสั้นๆ แค่หนึ่งเดือน ลู่เซิ่งได้กระจายวงแหวนเวทข้ามมิติแบบเชื่อมต่อมากกว่าหมื่นกลุ่มไปทั่วสิบกว่าอาณาจักรบนมิติหลัก โดยอาศัยจังหวะตอนที่ระบบเทพสมุทรส่งทัพใหญ่ออกไปจุติเป็นนักบุญและร่างแปลงเพื่อกำจัดเผ่ากระต่าย
วงแหวนเวทเหล่านี้มีก้อนเนื้อของเขาเกาะติดอยู่ส่วนหนึ่ง
พวกเขานึกว่าสิ่งที่ตัวเองจัดการคือเผ่ากระต่ายทั้งหมด แต่จำนวนน้อยนิดแค่นั้น ยังนับเป็นหน่วยเป็นเศษของเผ่ากระต่ายไม่ได้เลยด้วยซ้ำ
ไม่นานพวกเขาจะได้สัมผัสถึงพลังและความน่ากลัวของเผ่ากระต่ายที่มาจากอวกาศ
“ในเมื่อเตรียมเรียบร้อยแล้วก็มาเริ่มกันเลยเถอะ” ลู่เซิ่งกล่าวอย่างราบเรียบ
“รับทราบ!”
เทพทั้งสี่องค์แลกเปลี่ยนสายตากัน แล้วหยิบหินวงแหวนเวทแบบเชื่อมต่อก้อนหนึ่งออกมาจากมือ
ถ้าหากเป็นตอนแรกเริ่ม บางทีพวกเขาอาจไม่ยอมถูกลู่เซิ่งจับมาเป็นทาสรับใช้จริงๆ ทว่าหลังจากได้ทราบรายละเอียดบางส่วนแล้ว ตอนนี้พวกเขาก็เต็มใจเป็นลูกน้องของลู่เซิ่งแล้ว
ลู่เซิ่งถอนใจยาว
“กายคือต้นโพธิ์ ใจดุจรากวัชพืช ต้องคอยกำจัดตลอดเวลา พันพฤกษ์ร้อยบุปผาถึงเบ่งบาน”
หลังจากเสียงขับขานของเขาดังขึ้น รังสีสีแดงอ่อนที่เหมือนกับระลอกคลื่นก็กระเพื่อมขึ้นด้านในวังใต้ดินช้าๆ
เสียงถอนใจที่ขมุกขมัวดังมาจากที่ไกลไม่หยุด
“สรรพสิ่งล้วนเจ็บปวด”
“สรรพสิ่งล้วนคือหญ้าฟาง”
หลังจากเสียงกระเพื่อม แสงสีแดงก็รวมตัวกลายเป็นเงาพร่ามัวสามสาย
พอเงาสามสายโผล่ออกมา ก็ก้มกราบกรานลู่เซิ่งจากที่ไกลทันที
“องค์หริณพุทธะทรงเมตตา”
“ชนชาวโลกทรมาน พวกเราถือว่าช่วยเหลือสรรพสัตว์” เงากระต่ายสีขาวขนาดยักษ์ปรากฏขึ้นด้านหลังลู่เซิ่ง จิตแห่งความเมตตาต่อสรรพสัตว์โผล่ขึ้นในเงาสายนั้น
“น้อมรับบัญชา!”
เงาสามสายลุกพร้อมกับยกสองแขนขึ้น
ฟ้าว!
จุดแสงสีแดงนับไม่ถ้วนสว่างขึ้นรอบๆ วังใต้ดินในทันใด หากมองจุดแสงแต่ละจุดอย่างละเอียด จะเห็นภาพจากแต่ละพื้นที่ของโลกด้านนอกปรากฏกลางแสงสว่างด้านใน
วงแหวนเวทข้ามมิติจำนวนมากพากันเปล่งแสงสีแดง นักรบกล้าเผ่ากระต่ายจำนวนมากกรูกันออกมา
ตะวันออก ตะวันตก เหนือ ใต้ เกาะ ทะเลทราย และขั้วโลกเหนือ
กระต่ายหลายพันตัวซึ่งมีลักษณะเด่นคือถืออาวุธทุกตัว พุ่งเข้าสู่มิติหลักอย่างบ้าคลั่ง
แสงเพลิงของลัทธิหญ้าศักดิ์สิทธิ์ลุกไหม้ขึ้นบนมิติหลักเกือบครึ่งหนึ่ง
“นี่คือสงครามศักดิ์สิทธิ์!”
“สงครามศักดิ์สิทธิ์!”
เทพทั้งสี่องค์ควบคุมความเร่าร้อนในใจไว้แทบไม่ได้
……………………………………….
