ตอนที่ 861 คำสารภาพ
คำพูดของเย่เชียนไม่ได้เป็นคำพูดที่ประจบประแจงและเขาก็ไม่ได้สนใจที่จะพูดคำที่ประจบสอพลอต่อหน้าแม่ม่ายดำจือเหวินเลย ซึ่งเขาแค่พูดความจริงที่ว่าแม่ม่ายดำจือเหวินมีเสน่ห์ที่ผู้ชายไม่สามารถต้านทานได้และบางอย่างที่ทำให้ผู้ชายอยากเข้าใกล้เธอ ครั้งสุดท้ายที่เขามาเยือนที่ภาคตะวันออกเฉียงเหนือแห่งนี้เย่เชียนได้สอบถามเกี่ยวกับข้อมูลของแม่ม่ายดำจือเหวินและรู้ว่าถึงแม้ว่าเธอจะมีตำแหน่งเป็นแม่ม่ายแต่อันที่จริงหยางเทียนนั้นไม่เคยแตะต้องเธอเลยแม้แต่ครั้งเดียว
ไม่ใช่ว่าหยางเทียนไม่รักแม่ม่ายดำจือเหวินแต่หยางเทียนนั้นชัดเจนมากว่าเขาใช้ชีวิตและเดินบนเส้นทางที่ต้องเสียเลือดเนื้อและอยู่บนเส้นดายตลอดเวลาและวันหนึ่งเขาอาจจะตายบนถนนก็ได้เขาจึงไม่อยากทำร้ายเธอและนี่ก็เป็นความรักในแบบของผู้ชายเช่นกัน อย่างไรก็ตามสิ่งที่หยางเทียนไม่คาดคิดก็คือแม่ม่ายดำจือเหวินนั้นรักเขามาเป็นเวลานานหลายปีและไม่มีใครเข้ามาในชีวิตของเธอเลยสักคนและแม่ม่ายดำจือเหวินก็ไม่เคยพบผู้ชายที่สามารถทำให้เธอตกหลุมรักได้ยกเว้นเย่เชียนเป็นคนแรก!
เมื่อเขาได้ยินข้อมูลเหล่านั้นเย่เชียนก็แปลกใจเล็กน้อยเพราะไม่ว่าเขาจะมองไปทางไหนเขาก็รู้สึกว่าแม่ม่ายดำจือเหวินเหวินเป็นผู้หญิงที่สามารถแสดงเสน่ห์ดังกล่าวในรูปแบบที่บริสุทธิ์และทำให้หลงใหลอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
เมื่อได้ยินคำพูดของเย่เชียนแล้วแม่ม่ายดำจือเหวินก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นก็ยิ้มเบาๆแล้วพูดว่า “แล้วคุณเย่ชอบผู้หญิงที่ดูเป็นผู้ใหญ่หรือเปล่า”
เย่เชียนก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นเขาก็ยิ้มและพูดว่า “อันที่จริงผมก็ชอบทั้งหมดนั่นแหละ”
“ฉันไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าคุณเย่จะมีมุมที่ใส่ใจและอ่อนโยนแบบนี้..ขอบคุณจริงๆ” แม่ม่ายดำจือเหวินจับพลาสเตอร์ที่คอของเธอโดยไม่รู้ตัวและดวงตาของเธอก็กะพริบอย่างเย้ายวน
“แล้วสำหรับหัวหน้าจือล่ะผมดูเป็นยังไง” เย่เชียนพูดด้วยรอยยิ้มที่มุมปากของเขา
“คุณเย่เรียกฉันว่าจือเหวินหรือพี่สาวเหวินจะก็ได้..สำหรับเราคำว่าหัวหน้ามันฟังดูแปลกๆไปหน่อยมันจะทำให้เกิดความเข้าใจผิดกันได้” แม่ม่ายดำจือเหวินพูด “เวลาอยู่กับคุณเย่ฉันรู้สึกว่าคุณเป็นคนที่มีอำนาจและดูมีแรงกดดันอยู่รอบๆร่างกายตลอดเวลา..นอกจากนี้ฉันยังรู้สึกว่าคุณดูเป็นผู้ชายที่เท่จนฉันรู้สึกเป็นเกียรติจริงๆที่ได้รู้จักกับคุณ..ยิ่งไปกว่านั้นฉันชอบมุมที่ดูอ่อนโยนและใส่ใจกับผู้หญิงแบบนี้มากๆ”
เย่เชียนตกตะลึงเมื่อได้ยินสิ่งที่แม่ม่ายดำจือเหวินพูดก่อนหน้านี้และหลังจากคิดอย่างรอบคอบแล้วคำว่าหัวหน้าจือก็อาจจะทำให้เกิดความเข้าใจผิดกันได้ง่ายจริงๆ ดังนั้นเขาจึงอดยิ้มไม่ได้และมองไปที่แม่ม่ายดำจือเหวินแล้วพูดว่า “ผมจะถือว่ามันเป็นคำชมได้ใช่มั้ย?”
“แน่นอนมันเป็นคำชมสำหรับคุณและผู้ชายแบบคุณนั่นคือลูกผู้ชายที่แท้จริง..แน่นอนว่าหากมีความอ่อนโยนและความใส่ใจแบบนี้มันก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้ผู้หญิงทุกคนหลงใหล..ฉันคิดว่าแฟนสาวของคุณเย่ต้องสวยมากแน่ๆเลย” แม่ม่ายดำจือเหวินพูดอย่างมีความหมายอื่นซ่อนอยู่
เย่เชียนไม่รู้จะตอบคำถามแบบนี้อย่างไรดังนั้นเขาจึงได้แต่หัวเราะอย่างเขินอายและเขาก็รู้สึกว่าเขาควรจะพูดเรื่องอื่น ซึ่งหลังจากหยุดไปชั่วครู่เย่เชียนก็พูดว่า “จริงๆแล้วพี่สาวเหวินทำให้ผมประหลาดใจมากเพราะผมไม่ได้มาที่นี่เป็นเวลาสองปีกว่าๆแล้ว..ใตอนนี้ทั้งภาคตะวันออกเฉียงเหนือของจีนอยู่ในกำมือคุณและแม้แต่ผู้ชายหลายคนก็ยังละอายใจกับความกล้าหาญนี้”
แม่ม่ายดำจือเหวินก็ถอนหายใจด้วยความเศร้าโศกและพูดว่า “ไม่ว่าภาคตะวันออกเฉียงเหนือจะดีแค่ไหนสำหรับแต่มันก็เท่านั้นเพราะฉันสามารถอยู่ได้แค่ที่นี่..แม้กระทั่งตอนนี้ฉันยังเอาขี้เถ้าของพี่เทียนกลับมาไม่ได้เลยจนฉันรู้สึกละอายใจอย่างมาก”
เย่เชียนตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งและมองดูความโศกเศร้าการสูญเสียและความรู้สึกผิดจางๆบนใบหน้าของแม่ม่ายดำจือเหวินและหัวใจของเขาสัมผัสมันได้อย่างลับๆ เย่เชียนเชื่อว่าจิตใจของเขานั้นค่อนข้างแข็งแกร่งแต่เขาไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงสูญเสียอาการซ้ำแล้วซ้ำเล่าต่อแม่ม่ายดำจือเหวินในครั้งนี้ คราวที่แล้วที่เย่เชียนมาที่นี่มันไม่เป็นแบบนี้หรืออาจเป็นเพราะเขาไม่ได้เผชิญหน้ากับคนเช่นนี้มานาน? จากนั้นเขาก็ส่ายหัวอย่างแรงและถึงแม้ว่าเย่เชียนจะหาสาเหตุไม่ได้แต่อาจเป็นเพราะยิ่งเธอประสบความสำเร็จมากเท่าไหร่เธอก็แสดงเสน่ห์ที่เป็นเอกลักษณ์ของผู้หญิงที่ประสบความสำเร็จออกมาได้มาขึ้นเท่านั้นและเสน่ห์แบบนี้ก็หาได้ยากมาก
“เกิดอะไรขึ้นทำไมเธอถึงส่ายหัวล่ะฉันพูดอะไรผิดงั้นเหรอ?” แม่ม่ายดำจือเหวินถามด้วยความสงสัย
“เอ่อไม่ใช่แบบนั้น” เย่เชียนได้สติแล้วพูดอย่างเร่งรีบ “แล้วช่วงนี้มีอะไรให้ผมช่วยหรือเปล่า..ถ้ามีก็บอกมาได้เลย”
“เธอช่วยฉันมามากแล้ว..หากเธอไม่บอกฉันเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้ในนวันนี้ฉันกับบริษัทอาจจะต้องจบลงในไม่ช้าอย่างแน่นอน” แม่ม่ายดำจือเหวินพูด
“อันที่จริงเรื่องนี้ก็ไม่ได้รุนแรงอย่างที่ผมพูดหรอก..ถึงแม้ว่าทหารจะตายไปแต่องค์กรก็มีกฎเกณฑ์ในแบบของทหารอยู่..ไม่ว่าหัวหน้าจะรักเขามากแค่ไหนแต่เขาก็ไม่มีวันแก้แค้นอย่างผิดๆแบบนั้นหรอกและอย่างมากที่สุดก็แค่โทรไปสั่งการพวกตำรวจในเมืองปินไห่เพื่อสอบสวนทางโรงแรมอย่างละเอียด..ส่วนเรื่องอื่นๆของหนิวเปิ่นนั้นจะส่งผลต่อคุณหรือเปล่าอันนี้ผมก็ไม่รู้” เย่เชียนหยุดและพูดต่อ “แต่ผมคิดว่ามันเป็นวิธีที่ดีที่สุดแล้วเพราะมันไม่ง่ายเลยที่บริษัทของคุณจะมีวันนี้ได้และถ้าคุณเก็บคนอย่างหนิวเปิ่นเอาไว้ล่ะก็คุณก็จะลำบาก”
แม่ม่ายดำจือเหวินก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งและค่อนข้างตกใจกับคำพูดของเย่เชียนและมองไปที่เย่เชียนอย่างจริงจังและรู้ว่าเขาไม่ได้ล้อเล่น เมื่อเห็นเช่นนั้นแม่ม่ายดำจือเหวินก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วพูดว่า “อันที่จริงฉันก็เคยคิดที่จะตัดหนิวเปิ่นทิ้งมาก่อนแต่เขาเป็นคนที่ติดตามพี่เทียนมาตั้งแต่สมัยก่อน”
“นั่นคือจักรพรรดิอีกคนและข้าราชบริพารของเขาคุณคงไม่เข้าใจหลักการนี้ใช่มั้ย?” เย่เชียนพูด “เนื่องจากตอนนี้คุณเป็นคนควบคุมทุกอย่างแล้วเพราะงั้นคุณก็ควรจะแสดงความสามารถของตัวเองออกมาให้หมด..บอกตามตรงการปล่อยให้คนอย่างเขาอยู่ต่อคุณก็จะแย่เพราะโลกใบนี้ไม่มีที่ให้คนที่อ่อนแอ”
“คุณก็พูดถูกเพราะหลายครั้งฉันยังลังเลเล็กน้อยและอาจเป็นเพราะอิทธิพลของพี่เทียนในช่วงครึ่งหลังของชีวิต..ซึ่งพี่เทียนรู้สึกว่าเขาได้ทำบาปมากเกินไปและยังคงทำต่อไปจนช่วงเวลาหนึ่งของชีวิตเขากลับกลัวจนไม่อยากที่จะมีพันธะต่างๆไม่อยากมีลูกไม่อยากมีหลาน..ฉันรู้ว่าเขาไม่เคยกลัวอะไรในชีวิตของเขาและความตายก็ไม่ได้น่ากลัวสำหรับเขาอีกต่อไป..เขาแค่ต้องการชดใช้บาปของเขาที่มีต่อฉันมาเสมอ” แม่ม่ายดำจือเหวินพูด “บางทีที่ฉันทำอยู่อาจเป็นเพราะฉันกลัวการแก้แค้นจริงๆก็ได้”
หยางเทียนเคยพูดเอาไว้ว่าเขาได้ทำบาปมามากมายในชีวิตของเขาและเขาจะไปสู่นรกขุมที่สิบแปดหลังความตายอย่างแน่นอน อย่างไรก็ตามถ้าเขาได้รับโอกาสที่จะทำมันอีกครั้งเขาก็ยังเลือกที่จะทำมันอีกและเขาก็ไม่กลัวการแก้แค้นใดๆแต่เขาแค่ไม่ต้องการให้การแก้แค้นนี้เกิดขึ้นกับแม่ม่ายดำจือเหวินเหมือนกับเขา
ถึงแม้ว่าเขาจะไม่เคยพบกับหยางเทียนมาก่อนแต่เย่เชียนก็ยังคงเคารพวีรบุรุษผู้นี้อยู่ในใจของเขา หากเป็นไปได้เย่เชียนก็ยินดีที่จะทำบางสิ่งเพื่อเขา “ราชาแห่งทิศตะวันตกเฉียงเหนือ?..เขาเป็นคนแบบไหนกัน?” เย่เชียนถาม
“ฉันก็ไม่เคยเห็นเขาเหมือนกันแต่พี่เทียนเคยบอกฉันว่าราชาแห่งทิศตะวันตกเฉียงเหนือนั้นทรงอิทธิพลมากในภาคทิศตะวันตกเฉียงเหนือของจีนและบรรพบุรุษของเขาก็เคยเป็นกษัตริย์ซึ่งประจำการอยู่ทางตะวันตกเฉียงเหนือของราชวงศ์ชิงและเรียกได้ว่ามีอิทธิพลฝังลึกอยู่ในภาคทิศตะวันตกเฉียงเหนือ..ตอนนี้ฉันคิดถึงพี่เทียนที่อยู่ในทะเลทรายในหลุมศพที่เปล่าเปลี่ยวและมองดูบ้านเกิดของเขาอย่างโดดเดี่ยวเดียวดายจนฉันรู้สึกอึดอัดมาก” ใบหน้าของแม่ม่ายดำจือเหวินก็อดไม่ได้ที่จะแสดงความสำนึกผิดและเสียใจและการแสดงออกถึงความผิดนั้นก็ดูน่ารักเป็นพิเศษ
“แล้วมีอะไรให้ผมช่วยไหม..ถ้าผมสามารถช่วยได้ผมก็จะช่วยเพราะงั้นไม่ต้องเกรงใจ” เย่เชียนพูด
แม่ม่ายดำจือเหวินก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งแล้วส่ายหัวและพูดว่า “ถึงแม้ว่าฉันต้องการให้เธอช่วยแต่ฉันคิดว่าเธอต้องคิดเหมือนพี่เทียนและไม่เห็นด้วยกับเรื่องนี้อย่างแน่นอน”
เย่เชียนก็ตกตะลึงไปชั่วขณะเพราะเขาไม่รู้ว่าแม่ม่ายดำจือเหวินหมายถึงอะไรและเขาก็รู้สึกสับสนแล้วถามด้วยความประหลาดใจว่า “คุณหมายความว่าไง”
แม่ม่ายดำจือเหวินก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วพูดว่า “เมื่อพี่เทียนออกจากภาคตะวันออกเฉียงเหนือของจีนก็ดูเหมือนว่าเขาจะรู้ว่ามันยากสำหรับเขาที่จะรอดกลับมา..ซึ่งฉันก็มีวิธีที่จะนำขี้เถ้าของเขากลับบ้านถ้าหากมีชายคนหนึ่งเต็มใจฉัน..แต่เขากลับขอร้องฉันเอาไว้ว่าห้ามให้ฉันเข้าไปยุ่งกับเรื่องนี้”
เย่เชียนก็ตกตะลึงอยู่พักหนึ่งและหันไปมองแม่ม่ายดำจือเหวินและเห็นร่องรอยของความคาดหวังในดวงตาของเธอ เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกตกใจและอดคิดไม่ได้ว่า “คุณหมายถึงผมงั้นหรอ” เย่เชียนแปลกใจที่หยางเทียนพูดคำขอเช่นนั้น อย่างไรก็ตามหยางเทียนก็รู้อยู่เสมอว่าแม่ม่ายดำจือเหวินไม่มีความสามารถที่จะรับมือกับราชาแห่งทิศตะวันตกเฉียงเหนือ เพราะถ้าเธอต้องการนำขี้เถ้าของเขากลับมาเธอก็ต้องใช้ความแข็งแกร่งของผู้อื่นดังนั้นบางทีเขาอาจจะหวังให้ใครสักคนเข้ามาในชีวิตเธอและอยู่กับเธอไปตลอดชีวิต ถึงแม้ว่าความคิดนี้จะดูตลกไปหน่อยแต่เย่เชียนก็ชื่นชมหยางเทียนมากขึ้นเรื่อยๆเพราะอย่างน้อยเขาก็รักแม่ม่ายดำจือเหวินจริงๆและต้องการให้เธอมีความสุขตลอดไป
เย่เชียนก็ยิ้มอย่างเฉยเมย “มันค่อนข้างตลกนะแต่ดูเหมือนว่าเขาต้องการให้คุณมีความสุขจริงๆ” เย่เชียนตอบอย่างคลุมเครือและไม่เข้าไปพัวพันกับคำถามของแม่ม่ายดำจือเหวินอีกต่อไป เนื่องจากรูปลักษณ์ของแม่ม่ายดำจือเหวินทำให้เขารู้สึกกลัวเล็กน้อยเพราะเห็นได้ชัดว่ามันเป็นรูปลักษณ์และปฏิกิริยาที่โหยหา
แม่ม่ายดำจือเหวินก็ตระหนักดีถึงความลำบากใจของเย่เชียนดังนั้นเธอจึงยิ้มเบาๆและไม่ได้พูดอะไรต่อ
.
.
.
.
